Żałosne rozstanie - Netkobiety.pl

Chciałabym, aby ktoś pomógł mi obiektywnie spojrzeć na tą sytuację. Ja mam 20 lat, a mój chłopak (były?) ma 23. Jesteśmy (czy byliśmy) ze sobą od ponad roku. Od dłuższego czasu nie układało nam się w związku. Często kłóciliśmy się o bzdury, nasze życie łóżkowe prawie nie istniało. Myślałam nad tym i postanowiłam zakończyć naszą relację. Zrobiłam to w najlepszy sposób, w jaki mogłam. Spotkałam się z nim w kawiarni, szczerze powiedziałam o swoich odczuciach i jasno przedstawiłam sytuację. On na to, że rozumie, ale może jest szansa jeszcze tą naszą relację jakoś naprawić. Postanowiłam to przemyśleć i po kilku dniach doszłam do wniosku, że nie zaszkodzi dać sobie jeszcze jedną szansę. Odbyliśmy poważną rozmowę o tym, co nam przeszkadza w sobie wzajemnie, co byśmy chcieli zmienić i oboje zastanawialiśmy się jak tego wszystkiego dokonać. Ustaliliśmy, że nadal jesteśmy razem, a po 2-3 miesiącach zdecydujemy czy udało nam się coś naprawić i idziemy w dobrym kierunku, czy nie. Minęły dwa tygodnie, ale zauważyłam, że nic nie wskazuje na to, aby miało coś się zmienić. On w ogóle nie wykazywał takich chęci. Zwróciłam mu na to uwagę, a on tylko z tego żartował i powiedział, że jak coś mi się nie podoba to mam wyjść (powiedział to niby żartobliwie). Ale no cóż, zaczęłam się ubierać i szykować do wyjścia, bo nie miałam nastroju na tego typu żarty. W drzwiach powiedziałam mu spokojnie, że mam dosyć tej sytuacji i żeby sobie to wszystko przemyślał. On na to, że on już się do mnie pierwszy nie odezwie i ja mam to zrobić. Odpowiedziałam mu, że nie, nie będę się go prosić i skoro on się nie zamierza odezwać to już to będzie między nami koniec. On na to się śmiał i tylko mówił, że no tak , zobaczymy, kto pierwszy się odezwie. Oczywiście miał na myśli, że to ja jak zwykle wyciągnę rękę. Już od połowy miesiąca oboje milczymy. Myślałam, czy by nie napisać, ale nie chcę się poniżać. Nie wiem, co myśleć o tej sytuacji. To jest wszystko żałosne.