Usunięcie ciąży - Netkobiety.pl

Chciałam opinie dziewczyn, które to zrobiły i jakie mają odczucia. Jestem w ciężkiej sytuacji i nie wiem co robić, chciałabym wiedzieć czy któraś z was miała może podobną sytuacje i zdecydowała się na usunięcie i czy później mocno to przeżywała

Usunęłam, lata temu. Nie przeżywam i nie przeżywałam. Ale ja to ja, więc nie wiem jak u Ciebie będzie. Sama musisz zadecydować.

locked11, każdy odczuwa inaczej, jedne kobiety to przeżyły i mają traumę, dla innych to nic takiego. To Twoje sumienie i Ty z tą decyzją będziesz żyć, więc opinie innych osób Ci nie pomogą.

locked11, napisz cos więcej o swojej sytuacji, na czym polega to, ze nie jesteś gotowa? - nauka, szkola, brak wsparcia? Co z tatą dziecka?

Uczę się zaocznie, w tygodniu chodzę do pracy, mając dziecko w tym wieku musiałabym ze wszystkie zrezygnować a edukacja jest wazna, a bez pracy nie dałabym rady utrzymać dziecka, tym bardziej że czuje że to nie ten wiek na dziecko i mogłabym sobie nie poradzić. Z tatą dziecka niestety nawet się nie dogadujemy i już myśleliśmy o rozstaniu ..
Z jednej strony jest mi ciężko usunąć ale z drugiej nie chciałabym sobie zmarnować życia w tak młodym wieku i jeśli wiem, że jeszcze nie ma nic w środku tylko sam zarodek bez serduszka to łatwiej mi o tym myśleć jakoś .. chciałabym mieć dzieci za kilka lat ale nie teraz i sama nie wiem co robić, boje się ze wyrzuty sumienia mnie dopadną za jakis czas

I nie masz żadnego wsparcia w rodzicach? Nikt nie będzie Ci w stanie pomóc przy dziecku? W opiece? A co o tym myśli tata dziecka? Piszesz, że mieliście się rozstać, ale on też ma tutaj chyba coś do powiedzenia, nie?

to Ty może lepiej urodź bo już sama bez pomocy innych, wpedzasz się w poczucie winy.  Potem będziesz po nocach ryczeć w poduszkę i rozmyślać o tym niewinnym dzieciątku, któremu nie dałaś szansy...
Z takim podejściem to trauma murowana.
Jeśli rodzice zadeklarowali pomoc a Ty nie masz 100% przekonania, że tego dziecka nie chcesz to już chyba lepiej urodzić. Na pewno dziecko totalnie zdezorganizuje Ci życie i plany, ale przynajmniej będziesz spać spokojnie.
Ja wychodzę z założenia, że dzieci powinny się rodzić chciane i kochane, bez żadnych wątpliwości, przez obojga rodzicow. A tu już na wstępie brak rodziny, ojciec na przychodne, jeśli w ogóle... bo może tylko alimenty będą go systematycznie łączyć z potomkiem... No ale ja to ja. Ktoś może mieć inne zdanie.

I ja usunęłam ciąże. Mam dwoje dzieci. Żadnych traum. Tylko moja intuicja mi podpowiada, że to u Ciebie nie jest dobry pomysł. Za dużo masz wątpliwości. Ja jestem za wolnoscią do aborcji ogólnie ale w przypadku zdecydowanego nie. W Twoim jest inaczej. Poza tym nie jedna osoba wyedukowała się będąc w ciąży akurat to nie jest argumentem. Jeśli chodzi o przyszłego ojca to rzeczywiście obawy uzasadnione ale zamiast liczyć na niego można wymagać choć należy uwzględnić totalną porażkę. No ale skoro i tak mieliście się rozstać to chociaż ból rozstania mniejszy. Zostanie rozczarowanie postawą ojcowską. No ale to już konsekwencjia wyborów w tym przypadku niewłaściwych.

Off top

off top

U mnie standardowa procedura. Psycholog, internista.... sala zabiegowa.....anestezjolog.... znieczulenie.... pobudka.... łóżko w sali dochodzenia do siebie.... po trzech godzinach do domu. W domu ból jak przy zapaleniu przydatków. Po jednym dniu spokój. Psychika spokojna  choć decyzję podejmowałam nieco w dezorientacji. Akurat ja źle tego nie zniosłam. Niemniej od zawsze byłam za wolnością wyboru no i jestem ateistką. U Ciebie dostrzegam dość silny instynkt macieżyński tyle, że jeszcze nie uświadomiony. Ja natomiast dzieci posiadać nie powinnam w ogóle.

Czemu mówisz ze nie powinnaś posiadać dzieci?

Amen

Droga Autorko, ja podzielam zdanie dziewczyn wyżej, że sprawiasz wrażenie, że powinnaś raczej urodzić dziecko... za dużo w Tobie wątpliwości, wyglądasz na osobę, której faktycznie poczucie winy może potem dać mocno w kość. Czy rozmawiałaś na ten konkretny temat z kimś - np. z rodzicami (ale chodzi mi o kwestię usunięcia ciąży, a nie pomoc w wychowywaniu dziecka) - czy tylko tak sama rozmyślasz i szukasz odpowiedzi?

Ja nie musiałam stać przed takim wyborem ale gdybym teraz stanęła, czy w okresie ok 4 lat wstecz, pewnie bym to zrobiła.

3 moje bliskie koleżanki usunęły ciąże (3 o których wiem, pewnie o kilku nie wiem, bo jak widzisz, to wcale nie jest sporadyczna sytuacja)

2 z nich, usunęły w dość młodym wieku, jedna miała 18 lat i była to jej pierwsza ciąża, obecnie jest po 40 i jest szczęśliwą mamą dwójki nastolatków. Z tego co wiem, nie miała traumy.
Druga miała już jedno dziecko, usunęła w wieku ok 24 lat. Potem przed trzydziestką, urodziła jeszcze jedno. Również bez komplikacji i problemów.
Trzecia, jako jedyna usunęła ciąże farmakologicznie, w wieku 34 lat.
To była jej trzecia ciąża, ma już dwójkę dzieciaków. Ona faktycznie trochę mocniej przez to przeszła i miała wyrzuty sumienia ale wydaje mi się, ze metoda usunięcia mocno się do tego przyczyniła.

Off top, będący odpowiedzią na poprzedni off top - usuwam oba, inaczej ta off topowa historia nigdy się nie skończy

u mnie też głupi jasio, cały czas byłam świadoma, trochę bolało i marzyłam, aby już się to skończyło. A potem ulga, że już po wszystkim.
Wolałam nie mieć aborcji, ale bardziej wolałam nie rodzić dziecka, więc wybór był oczywisty. Nie miałam najmniejszych wątpliwości, że postępuje slusznie. Na myśl o ciąży wręcz się załamałam. W moim życiu nie przewidywałam już miejsca na kolejne dziecko.

IsaBella, rozumiem, nie roszcze pretensji

Rozumien, że sytuacja jest dla Ciebie bardzo trudna i rozpaczliwie szukasz odpowiedzi z zewnątrz zataczając coraz to większe kręgi różnych życiowych aspektów. Oczywiście podzielę się z Tobą moim doświadczeniem i wynikającą z niego konkluzją tyle, że to nie pomoże Ci w dokonaniu wyboru. Kochana najprawdziwsza z prawd i choć może Ci się wydawać niesamowicie okrutna jest taka, że z tą decyzją jesteś zupełnie samiutka i tego nawet cały tabun ludzi wookół nie zmieni. Ta odpowiedź na to bardzo trudne pytanie jest w TOBIE. Przestań rozglądać się z obłędem dookoła a spójrz do wewnątrz. Posłuchaj co mówi do Ciebie kobieca intuicja. I to jej posłuchaj ona nie potrafi kłamać bo jest utkana z prawd jakie nosimy. Zaufaj sobie i swojej kobiecości. No i co do mnie. To że dzieci mieć nie powinnam dotarło do mnie za późno. Wyrosłam w patologicznej rodzinie i zanim stanęłam o własmych nogach masę moich traum przeniosłam na dzieci. Oczywiście absolutnie nie żałuję ich urodzenia i kocham je bardzo. Ale prawda jest taka, że dzieci mnie nużą a macierzyństwo męczy. I choć minuty po porodzie to doświadczenie z pogranicza magii gdy człowieka zalewa miłość, której nigdy nie doświadczył, to niestety dziś nie posiadając dzieci nie zdecydowałabym się na nie. Jednak mi moja kobieca intuicja podpowiada, że Ty nosisz w sobie iskrę która może okazać się płonącym słońcem dla Twojego dziecka pomimo.i bez względu. Stąd Twoje wątpliwości. Być może to intuicja blokuje podjęcie decyzji o aborcji. Rozważ to ale od środka. Trzymam kciuki za mądrą decyzję. Jakakolwiek by ona nie była.

Znam wiele kobiet, które usunęły ciąże i żadna nie żałuje, nie miały też komplikacji zdrowotnych jakimi straszą księża. Niektóre z nich powchodziły w stałe związki i porodziły planowane, chciane dzieci, i wszystko jest ok.

Ja usunęłam, mimo że zawsze byłam pro choice i jestem ateistką to odchorowałam to bardzo. Psychicznie i fizycznie i mam wrażenie że nigdy nie będzie lepiej. Nie chcę Ci nawet opowiadać jak bardzo ale radosne zapewnienia organizacji i osób pro choice które same skrobały i znają miliard kobiet które po aborcji nie czuły żalu i wogole super można włożyć między bajki, po prostu żyjemy w takim kraju że w samoobronie przed katooszołomami spod znaku prolife kobiety próbują same siebie i wszystkich dookoła przekonać że aborcja to nic. Jak wyrwanie zęba czy umycie garnków. A to jest sprawa bardzo osobista. Może wyskrobiesz się 10 razy i nigdy nie będziesz miała żadnej refleksji a może ten jeden raz Cię zniszczy i złamie Ci życie.

Ja to zrobiłam i bardzo żałuję, byłam w złej sytuacji bez wyjścia przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Nie ma takich słów które mogłyby by opisać co teraz czuję, jak bardzo żałuję. Będę cierpieć do końca życia. Ty przynajmniej rozważasz co zrobić jak postąpić jaka decyzję podjąć ja się nawet nie zastanawiałam po prostu to zrobiłam bo wtedy wydawało mi się że to jedyne wyjście, rodzice  nie mogli sie dowiedzieć bo chyba by sie mnie  wyrzekli a teraz jak o tym pomyślę to wiem że wbrew wszystkiemu powinnam urodzić to dziecko choćbym miała zostać sama. Twoi rodzice o wszystkim wiedzą zadeklarowali się pomóc masz wsparcie pomysl o tym decyzję oczywiście podejmiesz sama ale wiedz że jeśli usuniesz możesz tego bardzo żałować

Dokładnie tak jak ja.Nie bylo czego żałować skoro się tego chciało.To była przemyślana decyzja