rozstanie i chęć naprawy - Netkobiety.pl

Hej, jestem tu nowa, ponieważ szukam porady.
4 miesiące temu zerwał ze mną chłopak. Na początku nie mogłam się pozbierać, ale teraz jest już lepiej, potrafię wyjść ze znajomymi i dobrze się bawić, choć czasem i tak wieczorami płaczę w poduszkę i zanim tęsknię. Nie ma dnia żebym o nim nie myślała.
Znamy się ponad rok czasu, a razem byliśmy prawie pół - niby mało, ale dla mnie wystarczająco, by wiedzieć czego chcę.
Dojście do etapu związku było pełne wzlotów i upadków, ale koniec końców zeszliśmy się, bo od początku coś nas do siebie pchało. Układało nam się dobrze, byliśmy ze sobą szczęśliwi, mieliśmy wiele wspólnych przeżyć. Mój TŻ bardzo się o mnie starał, zapewniał że kocha, że jestem najważniejsza i robił wszystko by było najpiękniej w naszym związku, bym czuła się wyjątkowo. Mieliśmy też wspólne plany na przyszłość, myślał o mnie poważnie. Ja byłam tą gorszą stroną. Często powodowałam kłótnie o największe pierdoły, czepiałam się ciągle rzeczy które nie miały prawie żadnego znaczenia. Zwracałam mu uwagi co źle robi lub jak ma się zachowywać. Próbowałam go ustawiać i trochę nim rządzić. Myślałam, że mogę sobie na to pozwolić, bo on mnie przecież tak bardzo kocha i nigdy nie zostawi. (Ah jaka głupia byłam). Pomijając te fakty, też byłam dla niego bardzo kochana, doceniałam jego starania, szanowałam, żadne brzydkie słowa nigdy nie miały miejsca bytu. No ale jednak. Przy jednej z większych kłótni w końcu coś w nim pękło. Powiedział że już nie ma siły do mnie, że go to przerasta, że nawet mnie chyba już nie kocha!! Że czuje się coraz gorzej przez to jak go traktuję. Najgorsze, że dopiero wtedy dowiedziałam się o wszystkim co go męczy i co mu przeszkadza. Wcześniej dusił to w sobie, bo nie chciał się kłócić, a ja nie wiedziałam, że dzieje się źle. Gdy się opamiętałam, zaczęłam go przepraszać, żałować, ale bez skutku. Po tygodniu spotkaliśmy się bo ostatecznie to zakończyć, a wtedy ja wręczyłam mu własnoręcznie napisany list w którym ujęłam jak bardzo jest mi przykro, że do tego doprowadziłam, że mimo tego co będzie i tak go kocham i chcę dla niego jak najlepiej itd. Wzruszył się i mnie przytulił, powiedział też, że nie chce mi nic obiecywać, ale że zobaczymy co będzie dalej gdy wróci. Wyjeżdżał do pracy za granicę.
I tak mijał czas. Po ponad miesiącu odezwałam się  do niego co słychać, to chwilę popisaliśmy. Po kolejnym miesiącu zaprosiłam go niezobowiązująco na wesele, wykazał chęć pójścia, jednak nie udało się, ponieważ nie dał rady zjechać na czas zza granicy. Następnie on się do mnie odezwał po jakimś czasie pytając co tam i jak wesele, to wymieniliśmy kilka zdań. Dwa tygodnie później były jego urodziny, więc złożyłam mu życzenia, zapytałam kiedy wraca i zasugerowałam jakieś urodzinowe wyjście. Napisał, że będzie za kilka dni i mimo że ma dużo załatwień to zgodził się na któryś dzień. W związku z tym kilka dni później znów się odezwałam by dowiedzieć się co i jak, odpowiedział że właśnie wylądował, że jutro nie da rady, a gdy zapytałam kiedy by w takim razie miał czas, już mi nie odpisał, aż do teraz. Było to ok. 3 tygodnie temu. W między czasie zadzwonił do mnie tylko pytając czy mam numer do jakiegoś kumpla... Aktualnie wiem, że wciąż jest w Polsce.
Nie wiem co już robić. Jak mi na nim bardzo zależało, tak wciąż zależy. Nie wyobrażam sobie byśmy mieli żyć osobno.
Pracuję z jego dobrą ciocią i nawet ostatnio mi mówiła jak to on nie był we mnie zakochany i czy nie myślimy o powrocie.
Wiem też, że byłam okropna i często zachowywałam się jak idiotka, ale ta sytuacja zmieniła mnie o 180 stopni i gdyby było nam dane spróbować na nowo to już nigdy nie popełniłabym tych błędów, ponieważ dzięki nim zrozumiałam jak dużo znaczy dla mnie ten chłopak.
Doradźcie mi coś, jak postąpić, może miałyście podobne sytuacje? Cholernie mi na nim zależy i jestem w stanie jeszcze ten raz ostatni wyjść z inicjatywą, mimo że strasznie mnie to przeraża..