Mąż nie wie czy kocha...Rozstanie czy trwanie ? - Netkobiety.pl

Mąż się Tobą bawi.
Ja bym wystawiła mu walizki.
Skoro tak mu źle, to bajo.

dokładnie. I słusznie masz wrażenie autorko, że nie ma odwagi i chce byś Ty to wzięłą w swoje ręce. bo będzie miał lżej  na duszy, jak to żona wystawi mu walizki, i to będzie "wspólna decyzja"  a nie że jemu znudziła się żona z małymi dziećmi. No i w razie orzekania o winie To on będzie poszkodowany jako wyrzucony..
Skoro tu piszesz, to znaczy że próby rozmów już były i On nie jest chętny zrobić czegoś naprawdę w Twoim kierunku..
Więc zacznij myśleć jakby go nie było- poukładaj sobie w głowie i działaj racjonalnie, by nie zostać samotną matką martwiącą się za co utrzymać  dzieci.Zadbaj o swoje interesy
I jeszcze coś- możliwe, ze wróci do Ciebie emocjonalnie, jak mu się tam nie poukłada..
Balin, to nie przez odległość.Tylko męża osobowość. Nie ma co zrzucać na emigrację.

Edit: Nie interesuje się  dziećmi, bo ma nowe życie? no commets.. Moze jedyna okazja pozbyć się takiego diamentu z życia.

Jestem w podobnej sytuacji, z tym, że ja jestem mężem. Nie wiem czy go kocham, nie wiem czy chce dalej z nim być. Pewne jest jedno, tak samo jak w przypadku Pani męża oraz moim jest osoba trzecia. Pani mąż nie ma odwagi zakończyć związku oraz przyznać się do tego, że kogoś ma. Podświadomie boi się również tego, że może żałować swojej decyzji dlatego też pozostawia ją Pani.

Dziękuje wszystkim  bardzo za odzew.
Wasze słowa nie są łatwe, ale pozwalają lepiej  dojrzeć rzeczywistość
Tak, również mam wrażenie że mąż chce na mnie scedować tą decyzję by zrzucić z siebie ciężar odpowiedzialności.  Dlatego nie wystawiam mu walizek  za drzwi,  bo po pierwsze  dalej  go kocham, po drugie jeśli taka jest jego  decyzja to niech weźmie za nią odpowiedzialność .  Tylko że trwanie  w tym co jest przekracza moje siły...  On wie też  że poniekąd  jestem od niego trochę uzależniona, w czasie macierzyńskiego zwolnili mnie z pracy , więc  nie mam gdzie wracać  a za pare miesięcy zniknie moje żródło dochodu . Jako samotnej matce , w tym  dziecka rehabilitowanego a drugiego na terapi  trudno  mi  bedzię pogodzić to wszystko  z  nową praca w dogodnych godz. ( nie zrozumcie mnie źle, ja bardzo chce pracować , ale patrzę na to z obawą  jak zdołam  to połączyć  ) Jedyna szansą  na moje usamodzielnienie się jest sprzedaż mieszkania na co on nie chce się zgodzić ...Ogólnie  mam wrażenie  że teraz całkiem wygodnie mu się żyje.  Nie kontaktuje się z nami, wraca na pare dni,  pouśmiecha się do dzieci, mnie i niewygodne problemy i pytania ignoruje  , a potem fruuu  , wraca do swojego kawalerskiego życia . Nie musi w niczym  uczestniczyć , przed nikim się tłumaczyć . Bez rodzinnych problemów. Zastanawiam się  nad postawieniem mu  ultimatum - albo wraca i budujemy  albo niech odejdzie

Znalazłaś się w trudnej sytuacji, uważam jednak, że ze względu na fakt, że jesteście od niego uzleżnieni finansowo, nie będzie korzystne dla Ciebie stawianie teraz sprawy na ostrzu noża. Rozumiem, że cierpisz i męczy Cię ta sytuacja, ale wytrwaj, dopóki młodsze dziecko trochę nie podrośnie, a Ty znajdziesz jakąś pracę.
Postaraj się tymczasem wprowadzić w życie radę Eli:

Jeśli chodzi o mieszkanie (jezeli jest Waszą wspólną własnością), to w przypadku ewentualnego rozwodu i tak podzielicie majątek, a więc jeden z małżonków bedzie musiał spłacić drugiego, lub sprzedacie mieszkanie dzieląc się pieniędzmi na pół i tutaj jego zgoda, czy jej brak, nie będzie Ci potrzebna.

Emigracja jednego z partnerów wpływa na każdy związek. 
Na każdy związek negatywnie.
Nie spotkałem jeszcze żadnego specjalisty,  który powiedziałby, że widywanie partnera raz na kilka miesięcy jest wskazane, cementuje związki i poprawia relacje.
Nie ważne jak silny jest związek emigracja jednego z partnerów szkodzi.
Słabsze pękają, silne mogą przetrwać ale na pewno nie będą przez to lepsze. Nikt nie powie,  słuchaj wyjedź jeszcze na dwa lata dzięki temu nasze małżeństwo będzie jeszcze silniejsze.

Zaproponowałabym takiemu mężowi, zamianę ról, skoro chce odejść to niech weźmie dzieci i da Autorce wątku chociażby rok czasu dla siebie na poukładanie swoich spraw z pracą , mieszkaniem itp.
Niepotrzebnie my kobiety w takich sytuacjach bierzemy "cały ciężar" rodziny na siebie.
Chcesz być wolny od żony , proszę bardzo, ale weż dzieci, no w końcu jemu jest lepiej finansowo, to będzie mu łatwiej

Słodko , bardzo , to znaczy on znalazł wyjście ze SWOICH kłopotów finansowych )

Oj dziecko, dziecko - naprawdę nie uważasz, że jego problemy finansowe są zarazem problemami finansowymi żony, która jest w pełni na jego utrzymaniu?

I ją będzie stać na utrzymanie siebie + osobno męża i dzieci? Bo na razie to on utrzymuje wszystko, bo przy dzieciach jest tyle pracy, że zawodowo nie da się nic zrobić. Jak dzieci przeniosą się do niego, to pracy przy nich mniej nie będzie.

Infantylność Twoich porad jest porażająca.

Naprawdę wierzysz w to , że ona sobie nie poradzi z utrzymaniem siebie ? Mąż się zajmie dziećmi i pracą oczywiście, nie widzę powodu, aby autorka miałaby utrzymywać byłego, ewentualnie dołoży się do utrzymania dzieci. No bo przecież on ją tak właśnie chce zostawić, żeby radziła sobie z utrzymaniem siebie i dzieci, coś tam pewnie na dzieci dorzuci.

Uważam, że problemy finansowe są ich wspólne, ale on chce rozwiązać tylko swoje , ucieczką ze związku z problemami.

" Dziś okryłam  że mąż  mnie oszukuje na kasie.  Kłamie w żywe oczy na temat wysokości wynagrodzenie , a pieniędzy  zostawia sobie więcej niż ja mam  na  utrzymanie siebie i dzieci. "

I jak widać nie wszystko ON utrzymuje, utrzymuje siebie a rodzinie ochłapy

Nie rzekomo. Dziecko młodsze ma pół roku. JESTEM NA ZASIŁKU MACIERZYŃSKIM.  I kolejny raz powtarzam - swoje pieniądze póki co jakieś tam mam.

Za te pieniądze spłacam zarówno wspólne długi, ale i JEGO . Plus hipoteka i rachunki. Na codzienne życie mam ze swoich.  Plus rehabilitacje i lekarze.

Jeśli chodzi o kasę, to płace to na co starczy z tego co mi przelewa. W zeszłym miesiacu było to dramatycznie mało.  A i tak co miesiąc  musze się prosić o przelew.
Jeśli chodzi  o temat kasy nie mam zamiaru go na razi poruszać, po prostu sama zacznę operować tymi pieniędzmi. Wiem, może nie powinnam, ale kurcze , jestem tu sama z dwójką dzieci, płace , liczę , co można a co nie, co w tym miesiącu spłacić, co moze poczekać , jaki lekarz teraz , a jaki za miesiąc. Wożę  dzieci z rehabilitacji na  terapie, ćwiczę z nimi w domu. A on się nawet nie zainteresuje co z nimi  !!!  do tego swój wony czas poświęca lafiryndzie.
Kurcze tyle żalu mam do niego, w tym wszystkim jeszcze resztki mojej miłości . Gdzie jest mój mąż ? ten którego znałam ?
Chciałabym wznieść się ponad to... ale teoretycznie  my dalej jesteśmy razem.  Nikt tego nie skończył . I mam przejść do porządku dziennego z tyloma  kłamstwami, z olewaniem dzieci, z lafiryndą ?  On nie skończył  etapu rodziny a chce żyć kawalerskim życiem...

"Tak  biore pod uwagę że jest ktoś  trzeci,  zresztą  to wczoraj  z siebie wyrzuciłam  a on na chwilę zmienił  swoje  zachowanie.  Przestał  być tak pewny siebie, ale po paru godzinach wszystko  wróciło  do normy"
Gustawa wspomniała o tym w pierwszym poście

EeeTam  widzisz jamniki mnie nie zmyliło.
Spróbuj zamienić ich miejscami może więcej zrozumiesz, kto oddała ciężką robotę w tej rodzinie.
Zarabianie pieniędzy nie jest wcale takie trudne Autorka sobie z tym poradzić a czy jej mąż poradziły sobie z opieką nad dziećmi z problemami? Wątpię.
On chce się wyslizgac z tych problemów.

Może tak być.

O czym Ty mówisz EEtam? Chore dzieci to realna sprawa, a nie żadna kobieca propaganda.. Przykro czytać..

Tak Eee tam męża trzeba trzymać na krótkiej smyczy , bo jak ciut mu się poluzuje to zaraz się złajdaczy, bo przecież on nie wie co to wierność, zaufanie , bo jak tylko jest trochę dalej niż długość spojrzenia to wszelkie wartości się nie liczą.

lepiej się rozstać. Skoro raz pojawiły się wątpliwości, to będą one towarzyszyły już cały czas. Rozstanie nie jest łatwe, tym bardziej jeśli my kochamy tą drugą osobę, ale z doświadczenia wiem niestety, że to przeciąganie końca, które jest nieuniknione

Przecież ja ci nie zabraniam wierzyć w bajki o  trwających latami związkach na odległość. Ale racjonalnie myślący człowiek zdaje sobie sprawę, że takie coś przetrwa jedynie jakiś nieliczny procent związków. I tu nie chodzi tylko o męża, bo takie związki mogą się rozpaść tak z inicjatywy męża, jak i żony, jak i (najrzadziej) obojga. A ta twoja wstawka o wierności, zaufaniu itd. itp. przypomina mi tupanie nogami i wrzask "ja nie kce" w wykonaniu siedmiolatki. Możesz nie chcieć, możesz tupać nogami, ale tak po prostu jest.

Gustawa , przyjmij do wiadomości, że powodem twoich problemów małżeńskich JEST inna kobieta.

Jak rozmawiać nie chce, to jest gra na zwłokę. Jedną nogą ("w głowie") jest już poza małżeństwem. On czeka, aż TY zakończysz to, żeby nie być odpowiedzialnym za rozpad rodziny. Poczekaj, aż zacznie się odwracanie kota ogonem.

Ten typ tak ma.

Chcesz to się dalej baw.

Mój postępował podobnie, ignorował mnie a powód tego jest taki ,że to tzw. "pseudo lojalność " wobec tej drugiej.
Twój mąż liczy na to , że to TY nie wytrzymasz i zrobisz awanturę , po której on " z czystym sumieniem" będzie mógł powiedzieć , że to Ty nie chciałaś jego. Jeśli dasz radę to żyj własnym życiem, jeśli syna informuje o przyjeździe to niech informuje, Ty zachowuj się normalnie, opanowanie, też go ignoruj, poczekaj na rozwój wydarzeń, nie zmuszaj do rozmowy, nie daj się sprowokować, czas, czas, czas ..................... Czy Tobie się gdzieś spieszy ?
Wiadomo, ciężko tak żyć, ale później będzie lepiej ?

Znam to wszystko jakbym o sobie czytała.
Chcesz wiedzieć co u mnie to napisz na priv

Dziękuję Elu. Cały czas szukam, staram się  - uwolnić siebie ...Nie rozumiem do końca tego czemu on swoim zachowaniem ma na mnie taki wpływ Dziś zrozumiałam , że cały czas krążę w okół niego jakbym sę go bała. Jego reakcji, słów, jego zbytnia radośc wpędza mnie w niepewność. Może dlatego że są teraz takie nieprzewidywalne. On zaś ze mnie czyta jak z książki.
Zabawne - on ani razu nie wspomniał  o rozwodzie. Nawet gdy mu powiedziałam że jest wolnym człowiekiem , może odejść ja go na siłę nie trzymam i się spytałam co dalej - odpowiedział  -nie wiem . I żebym go  o to nie pytała.

I co w tym dziwnego EE tam? Przeciez o to chodzi, by dzielić się SWOIMI doswiadczeniami, a nie tylko filozoficznymi wywodami.dlaczego robic z tego zarzut? Lepiej sie zastanów co Ciebie w tym boli?
A kazdy i tak ma własne przemyślenia.
Niektóre tematy bardziej nas ruszają, Ty jak zauważylam tez masz takie. I dobrze, bo ktoś zobaczy to od strony czyichś autentycznych przeżyć.A wnioski i tak sam wyciągnie.

Tak wypowiadam się o sobie i swoich doświadczeniach , masz racje nie pogodziłam się z tym i wciąż mnie to dręczy. I masz rację nie każdy jest mną i moim mężem, ale szukając tu odpowiedzi na swoje pytania, widzę jak wiele jest podobnych historii. Jeśli moja historia i moje doświadczenie pozwoli komuś zrozumieć co tak naprawdę się dzieje to chyba dobrze.

tu taki podobny temat
https://www.netkobiety.pl/p3396768.html#p3396768

Gustawo podjecie decyzji przynosi ulge. Moge Ci tylko zyczyc abys wytrwala w swojej i aby okazala sie ona wlasciwa.

Przez te parę miesięcy wolności bardzo oddaliliśmy się od siebie  emocjonalnie. Mój maż przestał się interesować czymkolwiek, brak było nawet podstawowych pytań o organizację , zdrowię dzieci, czegokolwiek. Nie chciał mówić także o sobie. Ja się nie narzucałam swoją osobą , również nie dzwoniłam , nie pytałam. Gdy przyjeżdżał całą swoją osobą starał się mi przekazać jak bardzo jestem mu obojętna, jak bardzo nie chce mieć ze mną absolutnie nic do czynienia. Doszło do tego że miałam wrażenie jest dokładnie w takim stanie w jakim zostało zawierane - jednostronnie. Jednocześnie zaczeły wychodzić fakty z lafiryndą . Jest owszem "przyjaciółka " z którą mój mąż zawiązał znajomość. Jedyne co udało mi się dowiedzieć to to że do fizycznej zdrady nie było, ale owszem są długogodzinne rozmowy podczas których cytując '' rozmawiają o wszystkim , także o Tobie "
Zabolało, ze mną nie chce w ogóle komunikacji a z nią zacieśnia kontakty, zwierza się , rozmawia o mnie a mi apropo niej nie chce udzielić absolutnie żadnej informacji ! Po tej rozmowie ( a raczej awanturze ) mój mąż wycofał się jeszcze bardziej ( myślałam że to już nie możliwe ) i nawet nie poinformował mnie o tym że bezpiecznie dojechał do pracy. Co ciekawe , mój mąż nawet wtedy gdy kazałam mu wybrać tu i teraz nie potrafił się zdecydować na odejście. Ale na zostanie również nie .
Nadeszły święta , mój mąż wrócił, butny , arogancki i lekceważący. Po jednym dniu takiej atmosfery , zwróciłam mu uwagę że są święta , jestem jego żona, matką jego dzieci więc żeby wziął się w garść i zaczął sie zachowywać w miare normalnie. Wciąż mnie "olewał " ale w miarę włączył się w życie domowe, przygotowywanie potraw czy pakowanie prezentów. Rozmowy oficjalne . Nie zdecydowałam się na święta razem , za bardzo bolała jego postawa oraz obecność przyjaciółki. Choć on wiedział że może ten stan odwrócić , gdy spytałam się jako kto mam z nim pójść - żona czy wspólokatorka ( bo tak mnie nazwał 2 miesiące temu ) nic nie odpowiedział . Dla mnie przekaz był jasny , nie chciałam tak iść i udawać że wszystko jest w porządku . Przy tej rozmowie o świętach spytałam czy jest sens ciągnąć to do lutego - znowu odpowiedź nie wiem ...
Mąż po świętach zaraz wracał do pracy , dotrwaliśmy do końca w miarę poprawnej atmosferze i w ciszy... wieczorem sprawdziłam - nie wiem czemu , ponieważ już od dawna tego nie robiłam , coś mnie tkneło , i tak - ledwo co wrócił za granice od razu spędził z nią na tel pare godzin. Przelało mi się miałam już dość , ja się nie godzę na taki stan ... Dodatkowo, gdy wrócił znalazłam paragon, okazało się mój mąż był w Polsce już dzien wcześniej... okłamał mnie że musi zostać na sobotę jeszcze w pracy. Tak naprawdę wrócił i czas spędził z nią ... Zażądałam podziału finansów i jego wyprowadzki. Początkowo na wyprowadzkę nie chciał się zgodzić , ale gdy powiedziałam że nie godzę się na jego podwójne życie , że skoro chce być wolny - powiedział a - to niech powie b . Wtedy powiedział że się wyprowadzi. Rozdzieliliśmy finanse, on zdecydował o sprzedaży mieszkania. Bolało , bolało że tak łatwo na wszystko się zgadzał. Jednocześnie nie udziela żadnych informacji na temat niej , stwierdził że to nie temat do rozmów... Jakby wbił mi nóż i przekręcił 5 razy. Na następny dzień, wesołkował, gwizdał, jakby to wszystko spłyneło po nim jak po kaczce , a ja się rozsypałam. Nie , nie prosiłam żeby został ale leżałam na podłodze w toalecie i wyłam... dopiero gdy zobaczył moje łzy stonował swoje zachowanie. Spytałam gdy wychodziłam z dziećmi , czy po powrocie jeszcze będzie - spytał zdziwiony czy już teraz ma się wynieść. Odpowiedziałam że ja bardzo chce żeby został , ale jako mąż a nie wspólkokator. Na to się nie godzę. Na sylwstra zostawiłam go samego - i tu pierwszy szok spytał się gdzie idę . Wiem , wiem że to prawdopodobnie nic , ale do tej pory on nie przejawiał żadnego zainteresowania moją osobą . Na nastepny dzień , wyjeżdżał . Nie rozmawialiśmy w ogóle , jednak powiadomił gdy dojechał sam z siebie i zamienilśmy ze sobą pare zdań. Nie wiem po co czegokolwiek się w tym doszukuję . Może cienia szansy dla nas...
Generalnie , na dzień dzisiejszy niby wszystko ustalone , a nic nie jest ustalone. Mój mąż nie mówi o rozwodzie. Miał przejąć swoją działkę finansów , jednak nie zainteresował się i nie ma nic co mu do tego jest potrzebne. Nie wiem czy za miesiąc przyjedzie tutaj, czy jednak się wyprowadzi ( zostawił tutaj wszystkie swoje rzeczy ) . Sprzedaż mieszkania - niby ustalone, ale co gdzie jak kiedy ? nic nie wiadomo, ciągle w zawieszeniu . Nie zainteresowal się nawet gdzie ja się podzieje z dwójką małych dzieci...
Miotam się w tym wszystkim teraz strasznie i biję głową w ścianę ...

I tak będziesz biernie czekać, aż stracisz resztki szacunku do samej siebie...

Jaana, spędził z nią cały dzień, o 2 w nocy dojechał do domu,a  piszę co on powiedział...  jak spytałam czy mnie zdradził powiedział że nie, i nie chce dociekać czy tego zgłębiać. Co było, czego nie. Jestem już tym wykończona psychiczne, jasne że mu nie ufam i nie wierzę. A sam fakt że mnie tak perfidnie okłamał, że spędził czas z nią,tak naprawdę obojętnie w jakiej formie jest niesamowicie bolesny. Jestem zdecydowana na sprzedaż mieszkania i wstępnie separację. On się nie wyprowadzi, sprzedaż mieszkania jest jedyną szansą odcięcia się. Zwłaszcza że ze swoją częścią finansowych zobowiązań też sobie nie radzi więc trzeba po zamykać to co wspólne bym nie miała na głowie jeszcze więcej problemów.
Jedyne co to chcę poczekać do urodzin starszego syna, on tak się cieszy, tak czeka. Nie chcę mu psuć tego dnia.
Tyle żalu wciąż we mnie jest. Smutku , żałoby za tymi wspólnymi latami...
Zła jestem sama na siebie że wciąż kocham, wciąż tęsknię. Tylko że to już całkiem inny człowiek.