Witam wszystkich,
Dziś chciałbym opowiedzieć Wam jak poradziłem sobie ze stratą. Byłem z dziewczyną 6 lat, byliśmy ze sobą bardzo zżyci. Historia typowa, jakoś tak się stało, że ja zacząłem o nią bardziej zabiegać, ona się oddalała, takie błędne koło. No i wkońcu zerwała. Było ciężko, przeżywałem, uczucie pustki. Ale zacząłem się zastanawiać gdzie w tym wszystkim jestem ja, gdzie są moje potrzeby, gdzie jest moja przyszłość. Że przeżywając tylko się zatracam, nie rozwijam. I wtedy uświadomiłem sobie jedną najważniejszą myśl - ja nie jestem nieszczęśliwy bo zerwała ze mną laska, ja jestem nieszczęśliwy bo moje życie jest do dupy. Że byłem jak trzęsąca się galareta, że studiuję coś co mam kompletnie gdzieś, że nie mam żadnych pasji. Może trochę wyolbrzymiałem, ale tak się czułem. I doszedłem do wniosku, że życie nie polega na tym aby oddać całe swoje życie jednej osobie, ale mieć swoje i móc dzielić z ta osobą swoje sukcesy i porażki. I tak obrałem sobie cele, które dawały mi motywację i sprawiały że ex schodziła na drugi plan. Uświadomiłem sobie, że w związku byłem na pozór szczęśliwy, a żyłem jak kapeć. Teraz dziękuję, że to rozstanie nastąpiło, bo otworzyło mi oczy. I widzisz, jeśli teraz przeżywasz, to zastanów się nad swoim życiem, pomyśl co chciałeś robić ale np nie mogłeś jak byłeś w zwiazku. Mi też nie było na początku łatwo, ale wiem, że byłem głupi oddając całe życie drugiej osobie. Pomyś, że teraz stoisz ze swoim życiem w swoich rękach. Przypomij sobie jakie miałeś marzenia i plany. Jeśli ci bardzo cieżko nie boj się pójść do psychologa i popracować nad swoją samooceną. Teraz jak to czytam to brzmi jak poradnik jakoegos coach'a z youtuba ale do takich wniosków doszedłem sam i jestem z tego dumny. Teraz kiedy jesteś samotny to jest ten czas aby zastanowić się nad swoim życiem i coś zrobić. Nie duś tego w sobie, zacznij działać. Ja mam dopiero 22 lata - i wszystko przede mną.
