Pranie mózgu dla syna - Netkobiety.pl

A jak chcesz zmusić syna do rozmowy skoro na chwilę obecną nie chce mieć z tobą kontaktu face to face?

Jedyne, co możesz zrobić, to być dla niego, gdy będzie Cię potrzebował. Pokazuj, że Ci zależy, kochaj go. Może zmądrzeje i tego Ci życzę.

Problemy z wizytami były, bo moja była i jej rodzina nie mogły mi wybaczyć zerwania znajomości.  Nawet kilka lat po zerwaniu słyszałem, że przecież miałem się z nią ożenić bo zaszła w ciążę przeze mnie.
Gdy umawiałem się na wizytę, na przykład, że odbiorę go w sobotę o drugiej, to okazywało się, że nikogo nie było w domu.  Dzwonię i słyszę, że się zasiedzieli u znajomych.  Potem już dzwoniłem przed wyjściem z domu, aby się upewnić, że na mnie czeka.  Tak, czekał, ale gdy przyszedłem, to ktoś musiał z nim gdzieś wyjść.  Złośliwości.  Przyznam, że namawiałem go do cięższej pracy w szkole, do pisania pamiętnika, namówiłem go do trenowania karate.  Przynosiłem książki, filmy.  Zabierałem go na imprezy typu mecze, koncerty, kino, basen pływacki, restauracje.  Rozmawiało nam się całkiem fajnie.  Czasem wymknęły mu się zdania, „Babcia mówi, że jesteś skąpy“, albo, ”wykorzystałeś mamę, gdy cię potrzebowała”.  Zauważyłem, że moja była i jej rodzina nastawia go do mnie wrogo.  A to, co mu mówię, jest tłumaczone na opak.
Namawiałem go do bycia harcerzem.  Usłyszałem od jego babci, że muszę go zawieźć i odebrać.  Na moją uwagę, że może przecież dojechać autobusem, powiedziano, „o to, to nie”.  Na kolejnym spotkaniu słyszę od niego o poważnych niebezpieczeństwach i ryzyku związanym z jazdą autobusem miejskim.
Mam zasądzone alimenty, od których się nie uchylam.  Do tego płaciłem za jego klub karate, basen, czasami kupowałem odzież, zabawki i gry komputerowe, raz umeblowałem mu pokój, do tego co miesiąc kieszonkowe. 
Namawiałem go do pracy.  Nic poważnego, kilka godzin w tygodniu, w jego wieku sam już pracowałem.  Byłem w stanie mu załatwić pracę w kuchni w restauracji lub przy pielęgnacji trawników (znam kilku lokalnych przedsiębiorców).  Usłyszałem od jego babci, że jest za młody do pracy.  Potem również to samo od niego. 
Po tym jak przestał do mnie rozmawiać (o czym moja była doniosła mi z satysfakcją w głosie), doszedłem do wniosku, że moim obowiązkiem są tylko alimenty, a za resztę to niech płaci moja była i jej rodzina.  Powinnienem dodać, że moja była żyje z moich alimentów (dość pokaźnych) oraz wykombinowanej renty, do pracy po urodzeniu dziecka już nie wróciła.  Dostałem telefon od babci chłopaka, że jak mogę tak mu robić, tj. przestać płacić za jego karate, basen, itp.  Na moją uwagę, że przecież może użyć moich alimentów do zapłaty, usłyszałem, że ich na to nie stać.  Dobre, co?
Myślę teraz, co powinnienem zrobić.  Czy jest szansa abyśmy na nowo nawiązali nasze stosunki?  Czasami myślę, aby poczekać przed szkołą i go spotkać.  Co wy o tym myślicie?

Napisz do niego na FB. Chodzi o kanał komunikacji bez moderowania przez matkę.
Domyślam się, że listy nie dojdą, matki celem jest sabotowanie waszej komunikacji i były rozmowy, robi to jawnie (czyli np. jeśli chcesz przyjechać do syna porozmawiać, albo do kina go wziąć, to się nie zgadza).
Mam nadzieję, że nie jest tak, że na forum narzekasz, że nie masz kontaktu, a tymczasem nie podejmujesz żadnych otwartych działań w tym kierunku.
Przykładowo mówisz, że oni dają coś do zrozumienia. A liczą się konkrety, a nie wytwory twojej wyobraźni.

Zatem co zrobiłeś aby pobyć razem z synem. I co oni zrobili abyś z nim nie był.

I nie liczy się odbieranie go po szkole, tylko konkretne spędzenie z synem czasu. NP. wycieczka w sobotnie przedpołudnie. Jeśli się umówisz konkretnie, a oni mimo tej umowy nie umożliwią synowi spotkania, to wtedy będzie czas zapytać wprost "Dlaczego nie pozwalacie mi się widywać z synem?".

Na początku myślałem aby skierować sprawę do sądu rodzinnego i otrzymać konkretne godziny wizyt.  Znajomy prawnik był gotowy do załatwienia tego, jednak wyznał mi, że może być ciężko to wyegzekwować, gdy moja była i jej rodzina będą stawiali opór.  Niby muszą pozwolić mi go zabrać, ale gdy nie, to co?  Wezwać policję?  Czy będą interweniować?  Wyobraziłem sobie policję usiłującą wyszarpnąć dziecko od kobiety.  Szok i uraz dla dziecka.  Zerwanie związku spowodowało uraz psychiczny dla mojej byłej.  Pamiętałem, kilka razy trzasnęła mi drzwami w twarz, gdy przyjechałem odebrać syna.  Słyszałem groźby, a raz nawet próbowała mnie pobić, gdy się dowiedziała, że spotykam się z inną kobietą. Chodziła do psychologa, brała leki antydepresyjne.  Wolałem nie mieszać w tę sprawę sądu oraz policji.
Obecnie, to już minęło, ale tak naprawdę to nasze relacje nie są normalne nawet do teraz. 
Co do FB... Pisałem do niego, nie otrzymywałem odpowiedzi.  Również dzwoniłem, wysyłałem SMSy, i milczy.  W przeszłości nie było z tym problemu.
Też miałem kiedyś 16 lat, pamiętam, że kłóciłem się z rodzicami, wiem, że w tym wieku człowiek dojrzewa, zaczyna wszysko widzieć inaczej.
Super tatusiem nie byłem, nawet się nie uważałem za takiego.  Starałem się być w jego życiu tak często jak mogłem, co nie było zawsze łatwe, bo mam pracę oraz nową rodzinę.
Starałem się mu wytłumaczyć, aby żyć szczęśliwie w związku, potrzebna jest miłość i zrozumienie, a tego nie było między jego matką i mną.
Co do bycia harcerzem, to było parę lat do tyłu, nie pamiętam ile miał wtedy lat, 10 może 11.
Tłumaczenie na opak.  Przykład: Ja mu mówię: „Chłopaki nie płaczą.  Facet może płakać publicznie, gdy przegra jego drużyna.  Ale tylko w tym wypadku.”  Trochę żartem.  Za kilka dni otrzymuję email od jego babci z wyrzutami jak mogę mu mówić coś takiego i przytacza mi przykłady ze swego życia, kiedy mężczyźni płakali publicznie.  Brzmi bardzo groteskowo, prawda?

Być może ~za 10 lat uda się zbudować jakąś nić porozumienia, natomiast jest coś co "zgrzyta" w twoich wypowiedziach.

Mam syna nieco starszego od twojego i dlatego nie kupuję bajeczki, jak to chłopak jest sterowany przez rodzinkę, przeciwko tobie.
16 latek to już nie dziecko, to prawie dorosły człowiek.

Po drugie - straszenie podkreślasz, że twoje eks to jakaś "wariatka", wymagająca terapii, niekontrolująca złości, itd... no ale jest jakaś różnica między depresją, a zachowaniami socjopatycznymi. Nawet jeśli ta rodzina jest trochę socjopatyczna, to jednak najwyraźniej musieli dać trochę uczucia, czy tego co dzieciak potrzebował do swojego rozwoju.
Gdybym ja była na miejscu chłopaka, chyba też nie miałabym ochoty na kontakty z tobą i słuchanie o wartościach i szczęśliwej rodzince, bo on jest w kategorii tej gorszej rodziny, ty masz swoją "szczęśliwą" rodzinkę, której on nie jest częścią, odnoszę wrażenie, że jest potrzebny raczej tobie, by podbudować ego.