Cześć dziewczyny!
Chciałem się was zapytać o radę.
Otóż jakiś czas temu rozstałem się z moją dziewczyną (byłem jej pierwszym) to było na dwa dni przed wyjazdem na wakacje. Z racji tak krótkiego czasu, umówiliśmy się że pojedziemy razem niby jako para, ale oficjalne nie będąc razem. Oczywiście wakacje były udane, bawiliśmy się razem, chodziliśmy za rękę, kochalismy się itp. czyli jak w prawdziwym związku. Ale pewnego dnia moja dziewczyna wyznała że dalej mnie kocha, ale ja chcąc pokazać swoją dumę powiedziałem jej że nie mogę jej tego odwzajemnić. Wtedy myślałem że dobrze robimy rozstając się. Czyli krótko mówiąc JA TO SPIEPRZYŁEM. Ale po pewnym czasie dotarło do mnie że odrzuciłem miłość najwspanialszej dziewczyny jaką znałem. Niestety nie wiem jak to teraz naprawić. Raz nawet nastąpiło we mnie pęknięcie i zadzwoniłem do niej i płacząc, prawie ją błagałem o danie mi szansy, niestety bezskutecznie. Była bardzo pewna że to koniec i lepiej nie do tego wracać. Staram się jej nie narzucać, czasami do niej napiszę w odpowiedzi na jej relacje na insta (nic desperackiego oczywiście, tylko jakiś tam komentarz), ostatnio nawet zadzwoniłem do niej z życzeniami urodzinowymi i nawet fajnie się z nią rozmawiało, ale starałem się nie oferować żadnych spotkań. Chciałbym do niej wrócić ale obawiam się że nie mam już szans, mimo że mam znajomych, którym się udało zejść z powrotem chociaż nie zasługiwali nawet na jakąkolwiek szansę. Mam trochę żal do tej niesprawiedliwości ale o nic jej nie obwiniam, ma prawo mnie nie chcieć i w pewnym sensie ją rozumiem ale ciężko mi się z tym pogodzić.
Chciałem też się was zapytać co może ona myśleć w takiej sytuacji, żebym mógł zmienić swoje nastawienie.
Na koniec chcę dodać, że nie zamykam się w sobie. Spotykam się z przyjaciółmi, chodzę na randki, ale to niestety nie pomaga. Cały czas o niej myślę, i mam nadzieję że ona o mnie też.
