Brak rozwodu, nowy zwiazek, jak to ugryzc? - Netkobiety.pl

Wygodnictwo i bierność. Wspaniałe cechy u potencjalnego partnera Nie robi nic w kierunku uregulowania swoich spraw, bo tak jak jest, jest dobrze. Poznanie Ciebie i pogłębienie waszej relacji nie skłoniło go do podjęcia żadnych kroków i wygląda na to, że obecna sytuacja uwiera tylko Ciebie. Będziecie się tak bujać latami, a każda decyzja wiązać się będzie z ciągnięciem go za uszy wręcz. O ile on nie ma jasnego planu co do formalnego zakończenia małżeństwa, to Twoje angażowanie się w to będzie stratą czasu i nerwów.

Nie nie, nie mieszka z żoną od dwóch lat, nie ukrywa też naszej relacji, ani przed nią, ani znajomymi etc, tu nie mam wątpliwości, upewniałam się. Jednak wygodnictwo i bierność to jednak fakt, czasem trzeba to usłyszeć od kogoś z boku. Ja już wiele spraw racjonalizuję, ale naprawdę nie chcę później płakać po kątach, lub bujać się w dziwnej relacji latami. To co, pogadać? Próbować, pokazać że to mnie męczy? Może jedna luźna rozmowa to za mało?

Nie chcę się nakręcać, ale w sumie sporo ostatnio analizuję. Teraz już mniej ale jednak często zdarza mu się mówić o nich "my" "nasz",  bynajmniej, nie chodzi tu o wspólne dzieci. Chcę się upewnić, że nie tylko ja myślę że ten układ nie do końca jest ok. Oczywiście super że się dogadują, nie ma nic gorszego niż wojna w takich sytuacjach. Jednak ja również mam poprawne/dobre kontakty z byłym mężem, nasza sytuacja jest jasna i klarowna, nie ma tu pola do żadnych interpretacji.
Może on chce właśnie konfiktow uniknąć za wszelką cenę?

Piegowata'76, i dlaczego było to ciężkie? Widzisz, ja też to rozumiem częściowo, jednak nie wyobrażałam sobie budowania czegokolwiek na bałaganie, budowania swojej czystej karty w sensie. Nic to fajnego, może chce uniknąć konfliktu, układania tego wszystkiego, tam jest taka sytuacja, że to wszystko trzeba by było ustalić, opiekę nad dziećmi, finanse, no normalnie, jak przy rozwodzie
Nie wiem czy w ogóle mam się wtrącać, mi nikt przy rozwodzie nie podpowiadał co mam robić żeby dobrze było. Nie wiem czy robić coś ponad uświadomienie mu mojego poglądu na ten temat.
No i w koncu ile razy mam mu to uswiadamiac zeby zrozumial ze to dla mnie problem.

Poza tym, teraz to ja mam paraliż emocjonalny Powiedziałam, ok, podobała mi się ta rozmowa, luźna bez spiny, ale konkretna, zgodziliśmy się że tak no tak, ale potem nic, i brak powrotu do tematu, poczekać jeszcze? Może się zbiera? Albo zapytać czy się zbiera? Albo coś wymyślił? Czy to już będzie ciśnienie? Bo tego bym nie chciała.

Nie obraź się, Autorko, ale gdyby mu serio zależało na Tobie, to sam by dążył do uregulowania sytuacji, bo może i by chciał z Tobą brać ślub, nie sądzisz?
Ciśnienie ciśnieniem, ale i o siebie powinnaś zadbać w tej relacji. Bo może się za parę lat okazać, że dalej tak tkwisz w zawieszeniu, a facet właściwie niezdecydowany...

Ryzyko jest takie, że jak zaczniesz "naciskać", to facet zniknie i jeszcze nie-daj-borze powie, ze to Twoja wina, bo naciskasz... nie pierwsza by to była taka historia... ale czy warto tak sobie właśnie wisieć w czasoprzestrzeni z facetem, który nie potrafi własnego życia ogarnąć?

Dokładnie. Stres stresem, ale nie wyobrażam sobie grania na dwa fronty.

Myślę, że jak najbardziej można go w takiej sytuacji wesprzeć, ale nie wyręczać i nie "cisnąć".
Byłabym w stanie pomóc mu np. napisać ten pozew, czy podpowiedzieć możliwość skorzystania z pomocy prawnika, a nawet i się przejść z nim do wyżej wymienionego (i poczekać za drzwiami gabinetu), żeby mu było raźniej, ale to moim zdaniem wystarczy. Dorosły w końcu jest ten Twój pan.

Uderzyły mnie te słowa i wywołały sprzeciw.
Toż to stary chłop, a nie dzidziuś

Klio, jak zwykle, 10/10.

Wybacz, ale jaśniej chyba się już nie da. On nie tworzy mętliku, mówi Ci wprost, że jemu pasuje i nie ma zamiaru niczego zmieniać. Mętlik powstaje gdy Ty zaczynasz drążyć jego odpowiedzi i drążysz, drążysz, aż w końcu otrzymujesz na odczepne: tak, trzeba się wziąć za to. Przyjmujesz optymistyczną wersję, że on tworzy mętlik, choć jasno mówi, że nic się nie zmieni. Nie słyszysz, bo nie chcesz wysłuchać, tylko przekonujesz. Najpierw siebie, że on taki niezdecydowany, a następnie jego, żeby podjął działania zgodne z Twoimi życzeniami. Przestań się oszukiwać. Jemu pasuje jak jest.

Oj, biduś. Dostępu do neta nie ma?

Tu nie skomentuję, skoro sama wiesz...

Co jest powodem, że nie są razem ?
Czy jego żona jest z kimś w związku ?

Może facet czuje się winny rozpadu.
Ale tego Ci sam nie powie.
Łączy ich ciagle wiele wspólnych spraw w tym biznesowych, finansowych i może uznał, że pragmatycznym podejściem jest tego nie dzielić, nie rozwodzić się .
Pragmatycznym z punktu widzenia dzieci i wspólnego biznesu, kalkulacji materialnych zysków i strat podziału.

Jeżeli jego żona nie jest w związku , to on może mieć opory przed powiedzeniem "koniec".

Autorko, fajnie, ze przemyslalas, ale tez napisze, - nie daj się zwieść. Mezczyzna, który chce zamknąć stary rozdzial i jest gotowy na nowe związki, po prostu robi to. Samemu mu zależy, by mieć "czystą karte". U Ciebie mamy raczej sytuacje, ze "musi" (się za to wziąć), a nie CHCE, czym daje sygnal, ze ani nie jest do końca przekonany, ani mu to tak naprawdę potrzebne. Moze to być tez fortel, by miec wymowke do niezawierania następnych formalnych związkow. Zaoszczedzisz sobie sporo rozczarowan, jesli dopuścisz ten fakt do siebie.

Błąd logiczny.
W tym przypadku faceta, stan formalny ma znaczenie.

Czerpie bonusy ze statusu "męża " i wolałby je zachować .
No i... skoro kiedyś zdecydował się być mężem i dać dzieciom swoje nazwisko , to widocznie miało to dla niego znaczenie.

Czytam i widze, co dla autorki jest istotne. Wszyscy (oraz ich poglądy na związek) w tym momencie mnie nie interesują. Wazne, by być uczciwym, tak w przyjazni (z tym, jak zauwazylam, tez masz poblem), jak i w związku.

EeeTam, spotkałam się z takim podejściem, i słyszałam rady, że formalności są mało istotne, jeżeli jest się razem i że to jest najważniejsze. Nawet w pewien sposób to do mnie przemawia, jednak ja się w takim układzie nie widzę. Nie chodzi o kwit, a raczej o świadomość jakie to ciągnie za sobą zobowiązania i układ który nie do końca jest zdrowy. Niemniej rozumiem.

właśnie takiego czegoś się obawiam. Słucham, obserwuję, analizuję. To męczy. Myślę, że ta sprawa będzie się ciągnąć dużo dłużej niż mi się wydaje. Zapytałam o te sprawy już po poście tutaj, owszem coś się ruszyło, ale w kwestii rozmów jedynie, do żadnych konkretnych ustaleń nie doszło, a tym bardziej nie idą za tym konkretne działania. No ale nie mam pretensji, w takich kwestiach nie ma nic na pstryknięcie palca. W ogóle nie mam o nic pretensji. Te formalności to tylko część moich zmartwień, co z tymi wyjazdami, spotkaniami rodzinnymi, jakimiś niezręcznymi sytuacjami...?

Ela210, gdziekolwiek pojawialiśmy się razem, przedstawiał mnie z imienia, myślę że reszta była jasna, nie ma żadnego kamuflowania ani ukrywania się. Nie poznałam jego żony osobiście, to była jedna z tych dziwnych sytuacji, weekendzik, umówiliśmy się gdziestam na zielonej łączce, on z dziećmi ja z dziećmi, na miejscu jednak nie był sam, jakaś grupką znajomych wśród których była jego żona. Nawet się nie zorientowałam szczerze mówiąc, chociaż widziałam że dziwnie na nas spoglądają. Nie przebywałam w ich towarzystwie, jednak coś mnie tknęło heh.

Dziury? Nie raczej nie mam tej dziury... Po rozwodzie jestem 2 lata, z separacją będzie 3. I to nie był jeden z tych dramatycznych schematów o których wiele się słyszy, rozstałam się z mężem w zgodzie i takie też relacje nadal utrzymujemy. Powodów rozpadu tego małżeństwa można się doszukiwać wielu, ale jednak nie wydaje mi się żeby to miało wiele wspólnego że związkiem, który buduję aktualnie.
Skąd w ogóle pomysł jakiejkolwiek desperacji?
Ludzie z reguły chcą łączyć się w pary, budować coś razem jeżeli coś ich łączy. Ja bym np chciała jeszcze kiedyś stworzyć Dom Nie wiązałabym się raczej z kimś kto ma rozbieżny system wartości.
Zwroty o dzieciach, hmm, ja mam dzieci, dzieci są moje. Rozmawiając z kimś z zewnątrz ( w szkole np.) mówię, nasze dzieci, myśląc o mnie i ojcu moich dzieci, o nas jako rodzicach.
Myśląc o otwieraniu drzwi do rodziny (tak to ujęłam?) mam na myśli to, że mój partner swobodnie przychodzi do mnie, wtedy kiedy są dzieci, moja rodzina czy ktokolwiek. Zna ich, bierze udział w takim domowym życiu. Nie z każdego wprowadza się jednak w te kręgi. Tylko tyle

Facet uważa że to problem I najlepiej jakby te formalności mógł np. kupić, zlecić komuś innemu lub cokolwiek. Niestety wiąże się to z osobistym stawiennictwem i różnymi kłopotami. To jest bardziej ociąganie się niz brak chęci. Żaden pozytyw oczywiście, ale bez przesady z tym odmiennym systemem wartości.

Skąd u Ciebie te pesymistyczno katastroficzne wizje?

Wydaje mi się, że problem ma raczej osoba która z jakiś przyczyn nie zaprasza bliskich do domu. Ale ciekawa jestem jakie w tym widzisz ewentualne zagrożenia.

Przysłoniona racjonalność, łączenie które dzieli... Czuję zakamuflowaną filozoficzną myśl. Której jednak nie rozumiem

No dobra, macie na myśli, że najrozsądniejsze byłoby się z tej relacji wycofać? Tak szczerze? Chodzi mi to po głowie, bo tak jak pisałam, jest to dla mnie ważne i na dłuższą metę nie wyobrażam sobie tego w tym kształcie. Z drugiej strony, dla niego może to być po prostu mniej istotne, nie do zalatwienia na hurrra. Może tak- czy uważacie  że moje cisnieniowanie jest tu na miejscu?

Ps. ojciec moich dzieci żyje, ma się dobrze, nie ma nic wspólnego z moją teraźniejszością związkową Partner też nie jest w niczym przeszkodą, jest po prostu partnerem, bardzo miłym i przyjemnym zresztą, niestety żonatym. Na papierze, jak to mówi.

Panowie, rozwodziliscie sie?? Jak to jest?

A jakie znaczenie ma to, czy któryś z panów rozwodził się?
To wyczyściłaś przeszłość do zera i chcesz czegoś nowego. Były, jak sama stwierdzasz, nie wywołuje żadnego zawirowania w tym "nowym otwarciu".
Ten zaś, "niezdecydowany", niósł i cały czas wnosi bagaż nie załatwionych spraw.
Bzdurą jest, wyprzedzając ów "papier tylko", że rozwieść się nie może.
Prawdą zaś może być, ile na tym straci.
O tym pomówcie.