Boję się dorosłości, pójścia do pracy i odpowiedzialności - Netkobiety.pl

Moja mama długo trzymała mnie pod kloszem.. zawsze była nadopiekuńcza. Nie chciała zrobić mi w ten sposób krzywdy, raczej popełniała błąd nieświadomie. Że będzie mi się przez tą jej opiekę trudniej usamodzielnić. Tata jest kierowcą międzynarodowym więc miesiąc go nie ma w domu, później na tydzień przyjeżdża, później znów miesiąc w trasie i tak w kółko. Nikt mi nigdy nie mówił że "do niczego się nie nadaję" czy "nie dam sobie rady"

Rzeczywiście twoje rozkminki są dość infantylne.

Wyobraź sobie dziecko takie ~3 letnie, które cały czas jest prowadzone za rączkę, bo może się przewrócić, nie może wspinać się na drabinki, bo przecież może spaść, jest cały czas karmione przez rodziców, bo przecież mogłoby nie trafić łyżką do dzioba i pobrudzić się, ... jesteś takim dzieckiem?

A wiesz co robią dzieci? Przewalają się, otrzepują lub dostają buziaka w bolące kolano i dalej testują świat.
Wydaje ci się normalne by np. 5 latek był karmiony przez rodziców? Raczej nie, ale jeśli przez 5 lat swojego życia będzie wyręczany, to ta umiejętność - samodzielne jedzenie nie pojawi się sama z siebie.
Tak samo jest w dorosłym życiu, masz jakieś "zaplecze" nie sądzę, żeby wszyscy zapomnieli o tobie, gdy "będziesz umierająca". Zakładam, że nie jesteś "ciągle umierająca", że nie wymagasz opieki pielęgniarskiej 24h/dobę, jeśli czasem zdarza się, że chorujesz, to pewnie wtedy pojawi się ktoś z rodziny, czy nawet ten gapowaty narzeczony zatroszczy się o ciebie, a i tobie to się przyda, by nie chorować, by zadbać o siebie, na tyle na ile jest to możliwe.

Ja doskonale zdaję sobie sprawę z tego infantylnego zachowania. Wiem o nim i wiem że to niedorzeczne, jest mi wstyd bo powinnam się rwać do samodzielnego życia. Wiem że dzieci też małymi kroczkami idą do przodu poznawając świat a w razie niepowodzeń otrzepują kolana i idą dalej. Problem w tym że ja się w tej podróży zatrzymałam i nie potrafię przez swoje obawy ruszyć dalej. Nie wiem co mnie blokuje.. bo tak jak mówiłam nie chce byc pasozytem i nie chcę żerować na rodzicach.. wręcz chciałabym im pomóc, dołożyć się, odwdzięczyć.. a ten strach przed dorosłością wszystko rujnuje.

Nie oceniam go źle.. bardzo go kocham ale on po prostu jest troszkę gapą. Doskonale wie jakie mam problemy z tą swoją dorosłością i ze wszystkich sił stara sie mi pomoc, akceptuje mnie taką jaką jestem i wspiera mnie jak tylko może. Więc w tej kwestii jestem pewna że nadal chce mnie za swoją żonę tak bardzo jak chciał w momencie oświadczyn.. co do bycia gapą mam na myśli po prostu że on średnio zna sie na "dorosłym zyciu" od strony chorób. Nie wiem, wydaje mi się po prostu że nie będzie się umiał mną zajać tak jak robiła to mama bo nie posiada wiedzy na ten temat.. kiedy mówiłam mu że jestem chora i podsyłałam mu strony opisujące na czym dolegliwość polega i jakimi lekami się leczę to nie chciało mu się tego czytać, on to najlepiej by mi wpakował jakiś paracetamol, coś przeciwzapalnego, herbatę z miodem i po sprawie. Nawet sie szczerze nie zainteresuje daną dolegliwością do tego stopnia, żeby rzeczywiście mi pomóc.. on siebie leczy takimi 'herbatkami i witaminkami' i myśle ze tak samo robiłby ze mna gdybysmy juz mieszkali razem. Nie to co mama, która dobrze wie że trzeba wziąć antybiotyk, dodać tego, tamtego (wiecie o co chodzi, ma doświadczenie jako matka, poza mną ma jeszcze 2 córki więc coś o tym wie).

Każda zmiana wiąże się z dyskomfortem, ale życie pod parasolem to nie życie. Każdy się w jakimś stopniu boi nowych rzeczy ale ten strach nie powinien paraliżować. 90% Twoich obaw związanych z dorosłym życiem nigdy się nie wydarzy. Tak własnie wygląda życie, nic w tym odkrywczego ani strasznego.
Życie tak naprawdę zaczyna się po 25 roku życia kiedy masz doświadczenie i wyciągnięte wnioski z dotychczasowych błędów. Jesteś młoda więc to normalne że masz obawy związane z dorosłym życiem na własną rękę. Ja w Twoim wieku to szczerze dalej byłem mentalnie dzieckiem, ale  z czasem przychodzi taki moment w życiu że się dorasta do pewnych spraw i przychodzi autorefleksja. Nie wiem czy potrzebny Ci psycholog na tak przyziemne sprawy które dotyczą wielu ludzi. Kwestia zdrowia może jest tu dla Ciebie największą barierą związana z przeszłymi doświadczeniami. Często dobrym pomysłem jest radykalizm w kwestii podejmowania decyzji bo wtedy nie masz czasu na wątpliwości. Nie zamartwiaj się tak bo życie Ci przez palce ucieknie.

Hej, a ja trochę z innej strony napiszę. Jak dla mnie, to nic strasznego się nie dzieje, że boisz się pracy czy że jej nie masz. Człowiek ze szkoły wychodzi raczej nieprzygotowany do życia i to raczej chyba kwestia osobowości, przebojowości jak sobie radzi. Skoro maturę miałaś w maju, to naprawdę jeszcze masz czas, żeby nie panikować, tylko się rozejrzeć co chcesz robić. Może niepotrzebnie się porównujesz do innych, że ktoś studiuje a ktoś pracuje, a ty trochę jesteś w zawieszeniu.

Znajdź sobie jakieś zajęcie, żeby za dużo nie myśleć, bo jesteś w pięknym wieku, całe życie przed Tobą Może jakiś wolontariat, czy praca na pół etatu, nawet jeśli nie jest jakaś super? strach ma wielkie oczy, nie wiem, czemu zakładasz, że nie dasz rady. Czy w szkole może miałaś jakieś duże trudności, skąd taka niska samoocena wynika? Zobacz, jak dużo masz - rodziców, którzy Cię wspierają, to naprawdę bezcenne, masz narzeczonego. Zobacz ile jest ludzi w toksycznych rodzinach, samotnych, którzy nigdy nie mieli chłopaka czy dziewczyny.

Chwali ci się to, że szukasz pracy, ale przecież rodzice cię chyba z domu nie wyrzucają? Naprawdę, moim zdaniem masz jeszcze czas i na pracę i na rodzinę i na studia. Głowa do góry

a ja napisze o sobie bo kiedyś byłam taka jak Ty. Moja mama też jest nadopiekuńcza, pewnie dlatego, że mój tata zmarł, jak byłam dzieckiem i wychowywała mnie sama, rodzina daleko, w sumie miałyśmy tylko siebie. To jest tak, że rodzice bardzo często chronią dzieci przed dorosłym życiem, odraczają to dorosłe życie. Moja mama mimo, że było u nas raczej biednie nie chciała żebym pracowała tylko się uczyła. utrzymywałyśmy się z jej wypłaty i mojej renty rodzinnej (po tacie), ja sobie od gimnazjum dorabiałam korepetycjami. Ale realnej pracy bardzo długo nie miałam, bo mama argumentowała- najpierw studia, poza tym bez sstudiów się nie dostaniesz itd, cały czas pogarszała tym moją samoocenę. i nagle bach skończone studia i co dalej? zwrot mojej mamy o 180 stopni no to teraz do roboty.yyy ale jak to? tak od razu? przecież ja jestem do niczego itd.
Po prostu dla niej etap studiów się skończył to teraz musi nadejść etap pracy, z tym, ze nie pomyślała, że przez całe życie mnie od tej pracy odciągała i robiła ze mnie pierdołę życiową.
Ale wiesz co jest najlepszą motywacją do pracy? nie, nie rozwój osobisty, nie, nie chęć zrobienia kaiery i zarabiania kokosów. Największą motywacją, jest głód, brak kasy na czynsz i opłaty, strach, że gdy stanie się coś (w moim przypadku) mamie, to nie będę w stanie jej pomóc, ją utrzymać. No to co, zacisnęłam zęby i poszłam do pracy która chociaż trochę była związana ze studiami, na umowę zlecenie za marne grosze (byłam opiekunką osób starszych). w sumie po studiach skończonych w czerwcu, zrobiłam sobie lipiec wakacji (dostawałam jeszcze stypendium za wyniki w nauce i dofinansowanie za nazwijmy to wybitne osiągnięcia - w sumie ok 1300zł) i od sierpnia poszłam do pracy- pisałam jeszcze drugą pracę magisterską, którą broniłam we wrześniu.
Jak się chce, albo jak się musi tom się idzie do pracy, a jak człowiek ma zawsze jakies ale to znaczy, ze się użala nad sobą. a i żeby nie było też mam problemy zdrowotne, ktore na pewno nie ułatwiały chodzącej pracy