Kryzys małżeński - Netkobiety.pl

zawszecos napisał/a:

Hej.Rozumiem Cię.chcialabys od życia czegoś więcej.Ja też tak chcę.Ale tak to się nie da.Probowalam.i wierz mi.z deszczu pod rynnę.Pozostaje nam tylko czekać.na cud ? Sama nie wiem.ale masz inne wyjście ?

Właśnie nie ma innego wyjścia. Nie odejdę od niego bo bardzo mi pomaga i jest dobrym ojcem. Nie wiem czy to tak jest że po jakimś czasie bycia razem nie ma co liczyć na zainteresowanie ze strony męża? Nie mówiąc już o czulosciach itd. Czy do tego trzeba się przyzwyczaić i już nie ma innego wyjścia? Pozdrawiam

Ktoś powiedział mądrze :to nie kryzys to rezultat. Zawsze w takich przypadkach uważam że diagnoza jest taka sama. Ponieważ ludzie się nie zmieniają jeśli chodzi o charakter, zgodzisz się,prawda, to sądzę że on zawsze taki był tylko wcześniej tego nie dostrzegałaś. Chemia i motylki skutecznie zamazują obraz drugiego człowieka i widzimy w nim samo dobro i ideał partnera. Po 10 latach bycia z facetem, najpierw była chemia a potem już uzależniłaś się emocjonalnie. Wreszcie nakłoniłaś go do małżeństwa. Wszystko przebiegało by tak samo gdybyś wyszła za niego po roku znajomości. To, że udało ci się osiągnąć to dopiero po 10 latach oznacza że był mało zdecydowany jeśli chodzi o ciebie i odkładał lub odrzucał tą decyzję i być może zrobił to pod twoim naciskiem, dla świętego spokoju. Jedyne co teraz możesz zrobić to zaakceptować to co jest bo on raczej się nie zmieni.

Żeby nie przedłużać przejdę do sedna:

Jesteśmy małżeństwem od 3 lat, razem jako para od 10. Mamy dwóch synów: 6 miesięcy i 3 lata. Ostatnio bardzo się z mężem od siebie oddaliliśmy, dzieci, budowa domu, praca więc na związek nie było już czasu. Mąż zawsze powtarzał że jak wprowadzimy się do nowego domu to sprawy się ułożą, będzie więcej czasu dla siebie, no ale niestety tak się nie stało. Zostało jeszcze sporo rzeczy do zrobienia więc teraz z kolei mówi że jak to się zrobi to będzie inaczej... Yhy jasne. Nie chce dłużej odkładać związku na później. Ja mam do niego pretensje że mało czasu spędzamy razem, że nie mówi mi komplementów, nie przytula, nie jest czuly. Nie jest to typ romantyka, raczej mało okazuje emocje, jednak kiedyś potrafił okazać mi więcej miłości. On z kolei ma do mnie pretensje że ciągle się czepiam, narzekam, że nic mi nie pasuje. Twierdzi że sami zdecydowaliśmy że tego chcemy( czyli dom, dzieci) więc liczyliśmy się z tym że nie będziemy mieli dla siebie czasu i że może być ciężko. I że musimy to przeczekać. Tylko ja nie chce czekać, nie jestem szczęśliwa. Mąż lubi spędzać czas ze mną i dziećmi, mówi że bardzo brakuje mu tych chwil. Ja też to kocham, ale chciałabym też spędzić czas sam na sam z mężem. On tego nie rozumie. Nie możemy nigdzie wyjść razem bo karmię młodszego syna piersią, nie zostaje jeszcze z nikim innym. Na trzecią rocznicę ślubu, o kwiatach przypomniał sobie dopiero w domu, twierdzi że nie zapomniał o rocznicy ale zapomniał kupić kwiaty... Ogólnie to dba o dom, rodzinę, pomaga bardzo przy dzieciach. Jest super partnerem ale niestety czuję się tak jakbym mieszkała ze współlokatorem.

Naucz się kłaść tynki, mąż to doceni i będzie wniebowzięty. :-D
Co mąż dostał na 3-lecie małżeństwa? Pewno nic? ;-) O, przepraszam, dostał ochrzan. :-D

Ogarnij się kobieto, bo stracisz fajnego męża i będziesz się kulać od głupka do głupka.
Macie 3-lecie małżeństwa, mówisz wcześniej, że będzie taka okazja i organizujesz to, wprowadzasz w ten dzień zakaz pracy na budowie. Wszystko z uśmiechem na ustach, bez złości.
Gdy się kogoś lubi i nie ma kijka, to można zaprosić na urodziny, przypomnieć znajomym i dobrze się bawić.
Są też tacy ludzie, którzy wyłącznie szukają problemów.