Czy to małżeństwo ma jakiś sens jeszcze ? - Netkobiety.pl

Czy dobrze rozumiem, że przed ślubem co prawda zdecydowałaś się powiedzieć o swoich długach, ale nie do końca zdobyłaś na szczerość, podając zaniżoną ich wartość? Całą, tę stopniowo dawkowaną prawdę, poznał przed czy już po ślubie, bo chyba nie mam pewności?

Moim zdaniem masz prawo mieć żal, jeśli mąż wyraźnie dał Ci do zrozumienia, że pomimo posiadanej wiedzy jest w stanie stworzyć z Tobą trwały związek i zdecydował się zostać, ale generalnie sądzę, że dopiero po ślubie dotarło do niego, że nie ma do Ciebie takiego zaufania, jakie powinno mieć miejsce w małżeństwie. Być może gdybyś od razu wyznała wszystko, argumentując potrzebę wcześniejszego zatajenia problemu tak, jak nam to tutaj opisałaś, to ze świadomością, że postanowiłaś zacząć wspólne życie z czystą kartą, byłoby to dla niego relatywnie łatwe do zaakceptowania, a tak miał prawo poczuć się oszukany, nawet dwukrotnie, bo przecież za każdym razem jakby od nowa musiał się z tym zmierzyć i podjąć swoją decyzję. To było niepotrzebne. Przypuszczam, że właśnie dlatego w pewnym momencie zaczął się dystansować, zmienił do Ciebie stosunek i przestał pewne tematy konsultować.

To nawet nie musi być przeciwko Tobie wymierzone z premedytacją, po prostu pojawiła się pewnego rodzaju niechęć, którą obecnie trudno mu przełamać. Być może jednak przerosła go całość tej sytuacji, w której się znalazł. W końcu jesteście młodym małżeństwem, wiele kwestii dopiero się klaruje, mieszka w domu Twoich rodziców, więc całkiem prawdopodobne, że nie czuje się z tym komfortowo, a historia z długami dodatkowo się na to wszystko nałożyła.

Czy zdecydowałaś się o tym, co się obecnie między Wami dzieje, szczerze z mężem porozmawiać?

Jeżeli chcesz to ratować to musicie się wyprowadzić od rodziców. Sorry, za szczerość ale żaden facet tego nie ogarnie. To nie jest "własne" tylko takie kantem u kogoś, jeśli rozumiesz co mam na myśli

Nie stac nas na to. 
Maz spłaca kredyt i nie ogarniemy mieszkania sami tylko we dwoje.  On o tym dobrze wiedział.

Chyba nie mam sil na walkę z wiatrakami.  Maz próbuje sie do mnie odzywać normalnie,  cos zagaduje.  Ale problemy nie znikają.  Zostają dalej a on nie chce podjąć próby przegadania tych spraw.  Jesteśmy dorośli i wydawało mi sie konkretni - jak cos nie pasuje to sie o tym mówi.  A nie ucieka od niewygodnych tematów.

Wobec tego co jeszcze mam zrobić?  To jak zyc w takim związku gdzie jedno pomija drugie?  Skoro dla niego jest jakiś problem nie do przeskoczenia to niech mi o tym powie.  Ja nie lubię zyc złudzeniami.
Wcale nie jest tak ze jak go potrzebowalam to byl dobry a jak teraz problem spadł to niech idzie w swoja stronę.  Ale ja nie wiem czego on chce.  Ma swoje dziwne zachowania które żyć normalnie nie pozwalają.

marudzenie ? Chęć porozmawiania o konkretnych rzeczach to jest marudzenie ? Chyba dorośli ludzie rozmawiają ze sobą ?
Zmieniłam w sobie to że zawsze mąż miał pretensje do mnie że jestem zamknięta i trudno ze mnie coś wydobyć. Teraz staram się robić inaczej i chcę rozmowy - to wychodzi na to że marudzę.
Ja tak tego nie odbieram - jeżeli komuś coś w związku nie pasuje to silą rzeczy należy ten problem przegadać i rozwiązać.

Wiesz czasami trzeba się zastanowić i umieć oddzielić pewną część od drugiej. W kryzysowych chwilach pytałam męża czy potrafi ze mną normalnie żyć, oddzielić grubą kreską to co było. Ja nie mówię że mąż miał mi wybaczyć - tego nie oczekuję. Ale chcąc żyć normalnie nie można zachowywać się w ten sposób:
"A to ja ci teraz pokażę, za to mi zrobiłaś ja Ci zrobię to samo co ty mnie".
Do czego to prowadzi ?
To po co brał ze mną ten ślub ? Trzeba było się zastanowić czy on jest w stanie udzwignąć to co się stało i pomóc mi w tym i wesprzeć w tym.
To nie było byle co, przeżyłam to naprawdę bardzo ciężko i zwyczajnie psychicznie nie potrafiłam się do wszystkiego przyznać na raz, zablokowałam się psychicznie, strach był podwójny - i przed długami i przed utratą bliskich.
Jeżeli teraz ma się nade mną "znęcać psychicznie" za to co się wydarzyło, trzeba było mnie zostawić w spokoju i iść soją drogą, wybrać własne życie.

Czy zastanawiałam się czego on chce ?
Decydując się na założenie rodziny ze mną chyba miałam prawo myśleć że po prostu chcemy żyć w zgodzie jak dwoje ludzi którzy się kochają.
Którzy wszystko ze sobą uzganiają a nie każdy sobie rzepkę skrobie.

A w tym momencie to wygląda tak jakby on na siłę chciał mi zrobić na złość i odegrać się za tamto co się stało.
Nie tędy droga bo złośliwością niczego nie wywalczy a tylko doprowadzi do zakończenia tego małżeństwa.
Nie da się żyć z kimś wiecznie go obwiniając a wybielając siebie za wszystko.

Nikt nie jest ideałem i on też ma wady i chyba trzeba wziąć to pod uwagę.

Z tymi urodzinami piszesz że to nic takiego - no może nie ale chyba dobrze byłoby powiedzieć coś, uzgodnić a nie postawić przed faktem dokonanym.
"czemu nie interpretujesz zachowania  męża że robi cos "dobrze dla Ciebie/ Was " albo ze ma takie intencje ??" - a jak chciał zrobić dobrze skoro na zakupy mnie ciągnął, w kuchni też musiałam stać parę godzin pomimo że wróciłam do domu o 2 w nocy i miałam prawo być zmęczona.
To są dobre intencje ?

Albo ktoś chce kogoś wspierać i pomagać mu, dać mu szansę odbudować zaufanie albo będzie mu co kawałek dowalać do pieca i przypominać o tej krzywdzie jaką zaznał.
A tak nie da się żyć. Widzę w tym sprzeczność interesów.

Ale to Ty nie trzymałaś się tych zasad . Wprowadziłaś brutalnie swoje  …. pomyśl gdyby role były odwrócone ? i to Ty musiała sobie radzić z taką sytuacją ?

Nikt nie jest idealny  to oczywiste .
Mąż obwinia Cię wiecznie ? w sensie  mówi Ci ze tak się zachowuje bo nie ma zaufania ?? że go zraniłaś ?
Jak często (o ile) używa takich argumentów ?

Desperat .. Wasz związek jest świeży , Twoje kłamstwa są świeże …. i mocno odcisnęły piętno na jakości relacji.

Poznaliście gdy wyszłaś z ciężkiego związku - przepracowałaś to ?? był czas na żałobę ???  Nie wiem na czym polegała ciężkość związku - ale wiem na pewno że za związek odpowiadają dwie osoby - nawet jeśli jedna jest/ czuje się ofiarą ( kat i ofiara )  - to sama się na to zgodziła w jakimś sensie , nie rezygnując z relacji przy pierwszych objawach, tkwiąc za długo, itp. …

Związek to nie interes !!! - nawet słowa jakich używasz pokazują Twoje podejście …. JA CIEBIE nie punktuję , myślę że to wszystko co Ci się przydarza jest nieumyślne ….
Mąż był plastrem na poprzedni związek, zbyt szybko pod wpływem emocji , zwłaszcza traumy z poprzedniego związku weszłaś w kolejną relację … swoim zachowaniem (kłamstwami ) zniszczyłaś najprawdopodobniej szanse na normalność w rozwoju małżeństwa i relacji... 

Tak jak pisze MagdaLena - ja Ci zwróciłam uwagę abyś spojrzała inaczej na to wszystko - a Ty udowadniasz swoje racje pokazując   jak mąż jest beee,...  bo zmusił Cię do garów gdy wróciłaś o 2 z pracy . … Brak asertywności przerzucasz na niego że taki tyran ciągnął na zakupy... 
W ogóle nie zatrzymałaś się na wpisach odnośnie możliwych powodów ….

Szukasz potwierdzenia dla swojego wyboru - bo Ty już wybrałaś - chcesz odejść .
Nie czuję w Twoich wpisach grama miłości do męża …. 
Desperat- ja Ciebie nie osadzam , uważam że jesteśmy najlepszą wersja siebie w danym momencie, nawet jeśli podejmujemy złe decyzje to są to i tak najlepsze decyzje - bo tak potrafimy w danej chwili  - nie zrobiłaś tego z wyrachowania , jest mało osób świadomych siebie i swojego stanu. ..

Mamy zawsze wybór w życiu - albo podejmujemy rękawicę z życiem , sobą i próbujemy coś naprawiać, budować, zmieniać...albo idziemy dalej.

Brak pracy nad sobą jest jednak obarczone dużym ryzykiem że kolejny związek też się nie uda …  bo obie strony odpowiadają za relację , bo zmiany zawsze trzeba zaczynać od siebie …

Życzę dobrych decyzji.

Z tym interesem to napisałam tak w cudzysłowiu, nie należy tego dobitnie odbierać.
Mąż na pewno nie był plastrem. Poprzedni związek to zamknięty rozdział, nie porównywałam tego, to zupełnie inna relacja.
Nigdzie nie napisałam że mój mąż to tyran. Z tymi urodzinami napisałam jak było - mimo zmęczenia pomogłam, zrobiłam zakupy, w kuchni, pomogłam sprzątać następnego niczego nie wypominając.
Jego urodziny - spędziliśmy je tak jak chciał.
Napisałam tylko że mogło to wyglądać nieco inaczej i fajnie byłoby to uzgodnić razem i tyle w temacie.

W zupełności zgadzam się z tym co napisałaś.
Nie sprostałam jego wizji idealnej żony a on wszystko musi mieć idealne w życiu .....

Jest bardzo dobrą kobietą. Nie mogę złego słowa na nią powiedzieć, bardzo ciepła, rodzinna, taka do rany przyłóż.

Być może z Twojego punktu widzenia to jest rozmowa, czyli tutaj próba nawiązania dwustronnego dialogu, ale mąż może odbierać to zupełnie inaczej. Tak naprawdę rozmowa jest sztuką i żeby odniosła pożądany skutek, to trzeba umieć znaleźć właściwą drogę do drugiego człowieka, co ważne, tego konkretnego człowieka, do którego chcemy dotrzeć. To dlatego kluczowe znaczenie ma tu sposób, w jaki ją przeprowadzasz. Mąż może na przykład czuć się atakowany, niesprawiedliwie osądzany, być może pojawiają się słowa w typie "bo ty zawsze", "bo ty nigdy", może jest to monolog będący niekończącym się oskarżaniem, wytykaniem błędów, wyrzutami tego co zrobił albo czego nie zrobił, co powiedział, a wtedy siłą rzeczy od takiej "rozmowy" się ucieka. W każdym razie nawet krytyka może być konstruktywna pod warunkiem, że będzie podana we właściwy sposób. Inaczej nie ma szansy na porozumienie. 
Zastanów się i pomyśl, nie musisz tutaj o tym pisać, czy gdyby ktoś w taki sam sposób z Tobą rozmawiał, to nawiązałabyś z nim dialog, czy raczej starałabyś się od tego uciec?

Na koniec chciałabym zwrócić uwagę, że to wszystko są to tylko moje przypuszczenia, ale wynikają z faktu, że jesteśmy bardzo schematyczni, schematycznie działamy i reagujemy, niekoniecznie będąc tego świadomym, a przy tym często nie zauważamy błędów, jakie sami popełniamy.
Na pewno też każda postawa czy zachowanie ma swoją przyczynę. To że mąż zmienił się właśnie od czasu Waszego ślubu - też ją ma.

Najprostszy sposób rozmowy: powiedz mi o co chodzi, bo traktujesz mnie oschle i czuję, że nie cieszy Cię nasz związek.? A potem słuchać, długo...
Jeśli po czymś takim ktoś poczuje się atakowany, to chyba człowiek którego atakują mijane drzewa..

Więc ten dobry czas On udaje.. i ukrywa przed Tobą swoje emocje.

Spokojnie to jeszcze nie znaczy, że nie było w tym znamion ataku.

Coombs, co jeszcze Ona ma zrobić? bić się codziennie włosiennicą? Niech odejdzie i znajdzie idealną, a nie psuje im życia, jak się tak boi..
Przyszło mi jeszcze  do głowy, że może to wszystko nie ma związku z tamtą sprawą, tylko z Waszym mieszkaniem wspólnym.
Może coś mu nie pasuje, a nauczony być dobrym synkiem miłej mamy nie mówi o tym..
Tak czy siak, jeśli sam nie pooooooowie o co kaman, to co Ty możeesz? Masz się domyślać?

Coombs, co jeszcze Ona ma zrobić? bić się codziennie włosiennicą? Niech odejdzie i znajdzie idealną, a nie psuje im życia, jak się tak boi..
Przyszło mi jeszcze  do głowy, że może to wszystko nie ma związku z tamtą sprawą, tylko z Waszym mieszkaniem wspólnym.
Może coś mu nie pasuje, a nauczony być dobrym synkiem miłej mamy nie mówi o tym..
Tak czy siak, jeśli sam nie pooooooowie o co kaman, to co Ty możeesz? Masz się domyślać?

Po co udaje? może mieć różne powody, jak nie chce, to się nie dowiesz.

według mojej opinii  "udawała" Desperat - bo była w desperacji , ale tego nie widzi i nie rozumie lub nie chce  … to ona najprawdopodobniej zmieniła swoje zachowanie .
Gdy jesteśmy w trudnym czasie dla siebie , inaczej interpretujemy innych, jesteśmy w stanie bardziej się poświęcić - i nie widzimy tego. często przybieramy pozę prosząco/błagającą , a swoim zachowaniem chcemy zasłużyć …. na kogoś, na coś …. stawiamy się w relacji niżej 
Gdy wychodzimy z opresji .. prostujemy się , zaczynamy traktować siebie i partnera na równi.... bo nie jesteśmy zależni, bo potrzeby się zmieniają .

Autorka wiele razy się poświęcała- mąż jest  przyzwyczajony że pomimo wielu godzin pracy ona ma jeszcze siłę i chęć pomóc mu w zakupach, gotowaniu i sprzątaniu...
"jak chciał zrobić dobrze skoro na zakupy mnie ciągnął, w kuchni też musiałam stać parę godzin pomimo że wróciłam do domu o 2 w nocy i miałam prawo być zmęczona.
Myślę ze nie raz przedkładałaś "muszę" nad swoje prawo do zmęczenia … to nie inni mają nam dać prawo ale my sami .
To są nasze granice my je wyznaczamy i ich pilnujemy .

On wcale nie musi udawać, i może po prostu nie radzić sobie - chce ale nie umie . Stąd te chwilowe zmiany ...to są próby by było dobrze , ale nie wychodzi. Bo kłamstwo to jak fundament z piasku....
To tak jak Ty - nie rozumiesz swoich mechanizmów jakie Tobą mogły  kierować i co się dzieje teraz. On również .

I Ty bardzo umniejszasz swoje kłamstwa - okłamałaś go raz przed ślubem, później 2 razy po ślubie w tej samej sprawie  ??  czyli w ostatnim roku .

To jest bardzo trudna sytuacja - bo jakimi czynami odbudować zaufanie, nawet jak się chce wierzyć tej co kłamała ????
I cos Ci napiszę -

Desperatwife napisał/a:
Skoro sie bal to mógł nie brać ze mną ślubu - proste.

Ty sama uważasz,  że nie zasługujesz na szansę , dlatego wielokrotnie zastawiasz się że "dałaś mu wybór "- możesz nie brać ślubu, możesz odejść .

Taką postawą próbujesz go zapędzić do rogu , i to Ty ustawiasz sytuację . Tym samym nie dajesz mu zgody na przeżycie tego … nie pomagasz
Tobie się wydaje że jak powiesz " od teraz już będę prawdomówna " to on ma Ci uwierzyć i kropka.
Taka dziecięca postawa .
a on może i chce ale mózg nie pozwoli - bo mamy program "uczymy się " , który nazywa się później doświadczeniem…. i ten mózg nauczyłaś że nie wolno wierzyć w Twoje słowa.

jeśli kochasz męża to poszukaj psychiatry/psychologa niech Ci powie jak teraz przeprogramować mózg męża .

A może zwyczajnie na początku związku pokazywał siebie w lepszym świetle? Jak to zwykle ludzie robią. A teraz po prostu widzisz go takim jakim jest faktycznie.
Z tego co piszesz, pobraliście się szybko, pewnie jeszcze w fazie tego pierwszego uniesienia.
Faceci mają to do siebie, że z czasem starają się mniej, a po ślubie często jeszcze mniej

Mieszkają u jej rodziców i nie znalazlam informacji ze za to placą. Nie widzę by umniejszala swój bład..raczej cos w rodzaju zbiorowego sądu sié odbylo przed rodziną.
Mam wrazenie, ze roztaczasz nad nim parasol jakiś ochronny. On ma prawo wyboru, ale nie obstrukcji..
Autorko pracuhesz na. 2 etatach. Przeznaczaj część pieniędzy Tylko dla siebie. Mąż niech tez tak robi

Może się wszystko ułoży?