10 lat związku i co dalej? - Netkobiety.pl

Cześć, wiem że to forum dla kobiet, dlatego potrzebuje waszej pomocy. Pisze tutaj bo mam problem i nie wiem jak się z tym uporać, potrzebuje się wygadać a wiem że tutaj mogę liczyć na pomoc.

A więc tak : mamy po 27 lat, zaczęliśmy ze sobą "chodzic" w wieku 17. Wiem, byliśmy dziećmi, ale to uczucie to było coś niesamowitego. Nie będę rozpisywać się o 10 latach związku, wiadomo były wzloty i upadki, ale ogólnie podsumowując byliśmy ze sobą szczęśliwi, dobrze się dogadywaliśmy, nie kłóciliśmy się za często, każdy u każdego miał wsparcie. Byliśmy za granicą przez dłuższy czas i tam byliśmy szczęśliwi, nikt na nikogo nie narzekał. Musieliśmy wrócić do Polski, przez jakiś czas nie mieszkaliśmy razem, lecz każdą możliwą wolna chwilę spędzaliśmy razem, nie było żadnych problemów i zgrzytów. Problem pojawił się gdy zamieszkaliśmy w większym mieście. Znaleźliśmy pracę która nas niesatysfakcjonuje zarabiamy tyle by tylko wyżyć i wyskoczyć gdzieś raz lub dwa razy w miesiącu. Całe dnie spędzaliśmy w mieszkaniu. Po pewnym czasie wkradła się rutyna, zapomnieliśmy jak to jest dbać o siebie, przestaliśmy się sobą interesować. Zaczęło brakować wszystkiego, od przytulanek zaczynając. Każdy zajmował się sobą i tak pozostało. Wpadliśmy w dołek.. zaczęły się kłótnie, wyrzuty o wszystko. Postanowiliśmy jechać do swoich domów i dać sobie na to wszystko czasu. Przyznam się że było mi cholernie trudno od tak przestać się do niej odzywać, ona zato spędzała czas u rodziny, z koleżankami. Byłem nachalny. Po powrocie okazało się że moja dziewczyna nie wie co do mnie czuje, nie wie czy chce ze mną być. Dowiedziałem się takich rzeczy o których bym się nie spodziewał, że sprawiało jej to jakiekolwiek problem. Wiem że przestałem o nią dbać, wiem o swoich błędach i jestem gotów to naprawić (np. głupie zwlekanie z zaręczynami. Nie wiem, chyba poprodtu byłem niedojrzaly i nie myślałem o tym - mój błąd za co jest mi cholernie glupio). Wszystko posunęło się za daleko i straciliśmy kontrolę nad sobą.. Teraz ona chce być sama, mówi że potrzebuje czasu, ale nie daje mi żadnej gwarancji tego że do siebie wrócimy, proponuję żebym zajął się sobą i nie przejmował tym bo to nie moja wina, bo sama nie wie czego chce i nie jestem pewna czy coś w ogóle do mnie czuje, czy to nie jest przyzwyczajenie.
Problem jest taki że ja nadal ja kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niej.. Była ze mną przez całe moje życie i nie wiem jak mam sobie z tym wszystkim poradzić. Odpuścić  całkowicie, czy małymi kroczkami zacząć budować wszystko od początku? Miał ktoś z was taki problem

MagdaLena1111 napisał/a:

Bogusz napisał/a:

Cześć, wiem że to forum dla kobiet, dlatego potrzebuje waszej pomocy. Pisze tutaj bo mam problem i nie wiem jak się z tym uporać, potrzebuje się wygadać a wiem że tutaj mogę liczyć na pomoc.

A więc tak : mamy po 27 lat, zaczęliśmy ze sobą "chodzic" w wieku 17. Wiem, byliśmy dziećmi, ale to uczucie to było coś niesamowitego. Nie będę rozpisywać się o 10 latach związku, wiadomo były wzloty i upadki, ale ogólnie podsumowując byliśmy ze sobą szczęśliwi, dobrze się dogadywaliśmy, nie kłóciliśmy się za często, każdy u każdego miał wsparcie. Byliśmy za granicą przez dłuższy czas i tam byliśmy szczęśliwi, nikt na nikogo nie narzekał. Musieliśmy wrócić do Polski, przez jakiś czas nie mieszkaliśmy razem, lecz każdą możliwą wolna chwilę spędzaliśmy razem, nie było żadnych problemów i zgrzytów. Problem pojawił się gdy zamieszkaliśmy w większym mieście. Znaleźliśmy pracę która nas niesatysfakcjonuje zarabiamy tyle by tylko wyżyć i wyskoczyć gdzieś raz lub dwa razy w miesiącu. Całe dnie spędzaliśmy w mieszkaniu. Po pewnym czasie wkradła się rutyna, zapomnieliśmy jak to jest dbać o siebie, przestaliśmy się sobą interesować. Zaczęło brakować wszystkiego, od przytulanek zaczynając. Każdy zajmował się sobą i tak pozostało. Wpadliśmy w dołek.. zaczęły się kłótnie, wyrzuty o wszystko. Postanowiliśmy jechać do swoich domów i dać sobie na to wszystko czasu. Przyznam się że było mi cholernie trudno od tak przestać się do niej odzywać, ona zato spędzała czas u rodziny, z koleżankami. Byłem nachalny. Po powrocie okazało się że moja dziewczyna nie wie co do mnie czuje, nie wie czy chce ze mną być. Dowiedziałem się takich rzeczy o których bym się nie spodziewał, że sprawiało jej to jakiekolwiek problem. Wiem że przestałem o nią dbać, wiem o swoich błędach i jestem gotów to naprawić (np. głupie zwlekanie z zaręczynami. Nie wiem, chyba poprodtu byłem niedojrzaly i nie myślałem o tym - mój błąd za co jest mi cholernie glupio). Wszystko posunęło się za daleko i straciliśmy kontrolę nad sobą.. Teraz ona chce być sama, mówi że potrzebuje czasu, ale nie daje mi żadnej gwarancji tego że do siebie wrócimy, proponuję żebym zajął się sobą i nie przejmował tym bo to nie moja wina, bo sama nie wie czego chce i nie jestem pewna czy coś w ogóle do mnie czuje, czy to nie jest przyzwyczajenie.
Problem jest taki że ja nadal ja kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niej.. Była ze mną przez całe moje życie i nie wiem jak mam sobie z tym wszystkim poradzić. Odpuścić  całkowicie, czy małymi kroczkami zacząć budować wszystko od początku? Miał ktoś z was taki problem

Jeśli rzeczywiście ją kochasz, to pozwól jej znaleźć swoją drogę w sposób, jaki ona wybiera. Skoro chce odejść, to jej tego odejścia nie utrudniaj. Zrób dokładnie tak, jak ona Tobie radzi i skup się na sobie i swoim życiu. Gdy zaczniesz teraz prosić i błagać ją żeby Ciebie nie opuszczała, to straci do Ciebie szacunek. Kobiety zanim kończą związek, zwłaszcza długoletni, jak w tym przypadku, długo to rozwają, dają szansy, o których nie zawsze mówią głośno, więc Twoje prośby nie na wiele się już zdadzą.

Moim zdaniem jeżeli mu naprawdę zależy, to powinien porozmawiać z tą dziewczyną. Poinformować ją, że dojrzał do pewnych spraw i inaczej patrzy na ich związek, że postara się nadrobić to co zaniedbał przez ostatnie lata. Co ma do stracenia? Nikt nie mówi o błaganiu i proszeniu, tylko opowiedzeniu o swoich uczuciach, a z tym już dziewczyna zrobi co będzie chciała, a Autor będzie miał czyste sumienie, że walczył, ale niestety nie wyszło.

Lady Siggy napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Jeśli rzeczywiście ją kochasz, to pozwól jej znaleźć swoją drogę w sposób, jaki ona wybiera. Skoro chce odejść, to jej tego odejścia nie utrudniaj. Zrób dokładnie tak, jak ona Tobie radzi i skup się na sobie i swoim życiu. Gdy zaczniesz teraz prosić i błagać ją żeby Ciebie nie opuszczała, to straci do Ciebie szacunek. Kobiety zanim kończą związek, zwłaszcza długoletni, jak w tym przypadku, długo to rozwają, dają szansy, o których nie zawsze mówią głośno, więc Twoje prośby nie na wiele się już zdadzą.

Moim zdaniem jeżeli mu naprawdę zależy, to powinien porozmawiać z tą dziewczyną. Poinformować ją, że dojrzał do pewnych spraw i inaczej patrzy na ich związek, że postara się nadrobić to co zaniedbał przez ostatnie lata. Co ma do stracenia? Nikt nie mówi o błaganiu i proszeniu, tylko opowiedzeniu o swoich uczuciach, a z tym już dziewczyna zrobi co będzie chciała, a Autor będzie miał czyste sumienie, że walczył, ale niestety nie wyszło.

Masz rację, jeśli taka rozmowa się nie odbyła, to powinna mieć miejsce. Założyłam na podstawie posta autora, że oni już rozmawiali o tym, że jemu zależy, a w niej się wypaliło. Bo nie ma sensu wielokrotne wałkowanie tego samego tematu, skoro ona już podjęła decyzję.