Czy ja jestem przewrażliwiony? - Netkobiety.pl

Zacząłem to podejrzewać w momencie, gdy po prostu absurdalnie ciężko było się z nią umówić na spotkanie. Po prostu chroniczny brak czasu tłumaczony wszystkim, najczęściej uczelnią, pisaniem magisterki. Wyłączanie telefonu - rzekomo na czas nauki, dosłownie odcinała się od świata. Jaki był faktyczny powód - cholera wie.
Chroniczny brak czasu to jej wizytówka, bo znam ją 5 lat i po prostu to był jej znak rozpoznawczy. Czuję się jak chłopak na godziny. Jak ma ochotę to zadzwoni, odbierze telefon, umówi się ze mną. Spotkanie się kończy i każdy wraca do swojego świata. Gdy jesteśmy obok siebie to jesteśmy razem, jak jesteśmy osobno to nie jesteśmy razem. Tak to wygląda.

Z czasem jednak dziewczyna jakby się trochę zaczęła ogarniać. Było kilka srogich awantur, po których dziewczyna trochę jakby oblana kubłem zimnej wody zaczynała poprawiać swoje postępowanie. I tak to trwa rok czasu. Ostatnio broniła magistra, wałkowałem temat na dwa miesiące przed, czy mogę być w tym dniu obecny... w ogóle głupia rzecz prawda? Jestem z dziewczyną pół roku i pytam się, czy w ogóle życzy sobie mojej obecności na obronie. Może jestem dziwny, ale wydawało mi się to oczywiste. Z pewnymi oporami powiedziała, że mogę przyjść. Wziąłem urlop, czekam przed uniwerkiem, wychodzi, fajnie, zdjęcie na pamiątkę, chwila rozmowy i obwieszcza mi, że ma dla mnie góra pół godziny, bo się z koleżankami ustawiła. Dobra... wracam do domu, staram się nie dać po sobie poznać, choć matka od razu czuje co jest grane, bo niewątpliwie minę miałem nietęgą.
Mijają może dwie godziny i już ją widzę na fejsie elegancko, siedzi w domu... i nawet się nie odezwie. Mieszkamy od siebie 15 minut drogi autem. Nie wiem skąd we mnie taka naiwność, ale przebolałem to, choć komu by się przykro nie zrobiło. Człowiek bierze wolne, nastawia się, że chociaż spędzi te godzinkę, czy dwie, pójdziemy coś zjeść, spić przysłowiową kawę i herbatę, a tu taki ch.. jak Batorego komin.
I tak cały czas. Dzień w dzień czuję jakbym był walony na boku. Gdy ja chcę się do niej dodzwonić to graniczy to z cudem, ale gdy spotykamy się to co chwilę ma telefon w ręku - to był pierwszy taki sygnał, który dał mi do myślenia.

Fizyczna bliskość też jakaś taka upośledzona - że użyję takiego sformułowania. Tu niby kizi mizi, a jednak sztywna atmosfera unosi się wokół. Pocałunki jakieś takie drętwe, zero polotu, finezji... całujemy się, ale jakoś tak nie czuć chemii w tych pocałunkach, nie czuć tej specyficznej chęci "by ta chwila trwała wiecznie".
Po prostu cmok i tyle. Próba zainicjowania głębszego pocałunku wygląda tak jakbym całował dmuchaną lalkę na siłę.

Ja mam takie jedno krótkie pytanie - czy ta dziewczyna w ogóle wie, że jest z Tobą w związku? Czy to tylko Ty tak myślisz? Bo jak dla mnie, to koło związku nawet nie leżało.

Tu w ogóle sytuacja nabiera jeszcze bardziej kuriozalnego kształtu. Znamy się około 5 lat i przez te lata były aż 4 próby zejścia się ze sobą. Pierwsze oczywiście podczas samego poznania się.
Poznaliśmy się 5 lat temu, ona wtedy była po rozstaniu z pierwszym chłopakiem, a ja około pół roku po rozstaniu ze swoją dziewczyną. To były wakacje, poznaliśmy się na wyjeździe, ale się okazało, że mieszkamy niedaleko siebie. Ogólnie przez bite dwa tygodnie spędzaliśmy czas wspólnie, znajomość rozpoczęła ona. To ona wypatrzyła mnie gdzieś w tłumie i zwyczajnie zagadała. Tak zaczęła się znajomość. Fajnie to kwitło, ale wakacje się skończyły, każdy wrócił do siebie, kontakt się urwał. Klasyka gatunku. Wakacyjne zauroczenie.

Mija rok czasu, Facebook sugeruje mi ją do znajomych, bo się okazało, że tam miałem w znajomych kogoś, kto zna ją etc - świat jest mały. Tak więc po roku znajomość odżywa na łamach Facebooka, od słowa do słowa podejmujemy decyzję, że się spotkamy, zobaczymy co będzie. Akurat terminy sylwestrowe to poszliśmy razem na sylwestra. Ale ile nerwów kosztowało ugadać się na tego sylwestra to głowa mała. Już wtedy dał mi w kość jej chroniczny brak czasu. To akurat sądzę ma we krwi, nie wynika to z żadnego walenia na boku - ten typ tak ma. Na trzy dni przed sylwestrem obwieszcza mi, że może pójdziemy wspólnie. No spoko, i tak jestem z tych co nie piją, siedzą w domu i oglądają filmy, więc nic mnie nie trzyma. Sylwester fajnie, śmiechy, przytulanki, wspólny spacer za rączkę po plaży w otoczeniu fajerwerków. No tak przez chwilę myślałem, że może to odżyje, szczególnie, że no kleiła się do mnie. Ale nastał nowy rok i znowu kontakt się urwał. Na SMSy nie odpisywała, telefonów nie odbierała, na FB złapanie jej graniczyło z cudem. Znowu ta sama śpiewka... bo koniec semestru, bo kolokwia, cuda na kiju. Żeby tak wszyscy studenci byli zarobieni to bym zrozumiał, ale nikt z moich znajomych nie odznacza się takim brakiem organizacji, żeby permanentnie nie mieć czasu - no jest w tym dziewczyna iście wybitna.
Mijają tygodnie, kontakt szczątkowy, żeby nie powiedzieć prawie zerowy. Ale cierpliwie ze mnie stworzenie i deko naiwne... zastał nas luty i walentynki, myślę sobie ostatni podjazd, jak nie to wypad. Chcę ją zaprosić na walentynki - gdziekolwiek. Przypominam, że od sylwestra się nie widzieliśmy (1,5 miesiąca!). Dostaje odpowiedź, że dziś nie ma nastroju i na tym się kończy. Potem miesiąc ciszy i dostaję wiadomość "co robię nie tak, że się przestałeś odzywać". Szczęka w dół, rozmontowała mnie dokumentnie. Wykładam kawę na ławę, mówię - sorry mała to nie ma sensu. Przyjęła do wiadomości.

Mija pół roku i znowu kontakt się odnowił, jakoś tak zaczęliśmy rozmawiać. Mówię jej co mi leży na wątrobie i dlaczego tak a nie inaczej postąpiłem. Trochę dumania i postanawiamy - raz się żyje. Zaczynamy się znowu spotykać. W sumie jest nie najgorzej, ale wyszedł inny problem - dziewczyna nie zachowuje się normalnie. Relacja w powijakach, ten specyficzny okres lukrowania i zakochania, gdzie partnerzy raczej nie widzą świata poza sobą, a ona? Nie... ona traktowała mnie jak wieloletniego partnera, niczym "stare dobre małżeństwo". Krzyki, awantury... czeski film. Zacząłem zadawać sobie pytanie, na cholerę dziewczyno trujesz mi gitarę, skoro nie spełniam Twoich oczekiwań?! Jeszcze kilka spotkań i zakończyłem to. Brutalnie, poprzez SMSa, ale zwyczajnie nie miałem wtedy najmniejszej ochoty z nią wchodzić w dyskusję.

Znowu mija rok, prawie o niej zapomniałem, niechętnie z jej strony, ale urwałem całkowicie kontakt. W między czasie dziewczyna znalazła sobie kogoś innego (tego, który obecnie miesza w tej relacji). Po roku czasu jakoś tak jadąc w nocy autem pomyślałem o niej. Nie wiem czemu, bo juz dawno o niej zapomniałem, wymazałem z głowy - a przynajmniej tak mi się wydawało. Ale jadę sobie którejś nocy, trasa się dłuży i tak jakoś wpadłą mi do głowy. Zacząłem sobie dumać, rozważać, wiecie jak to jest... durny ja, bo sentymentalny ze mnie ludź toteż pomyślałem sobie, że to nie może być przypadek. Myślę sobie, rano do niej napiszę, spytam co słychać.
I ku mojemu zdziwieniu po roku czasu ona w tym samym dniu co ja postanawia do mnie napisać i wyprzedza mnie dosłownie o minuty. Ciekawy przypadek myślę sobie. No, ale że przesądny ze mnie człowiek uznałem to za "znak".
Last chance jak to mówią. Mając w pamięci jej wściekłość na mnie za to, że dałem jej kosza na wstępie zaznaczam, czy w ogóle chce się spotkać i porozmawiać. Wszystko fajnie, obecnie jest sama, więc spoko, spotkajmy się - mówi.
Spotykamy się, chwilę rozmawiamy, wywalamy sobie kawę na ławę co nas boli i co na wątrobie leży - podejmujemy decyzję - spróbujemy. No i ta próba trwa do dnia dzisiejszego.

Także jak widać historia nieusłana różami, cuda na kiju.

Powiem inaczej. Tego się nie obawiam, bo i ja w pewnym okresie zmuszałem się do uczuć do niej przez wzgląd na ekscesy, których doświadczałem (patrz wyżej).
Ja się bardziej boję, że to ja myślami powrócę do swojej byłej, z której to leczyłem się bardzo, bardzo długo.
Mnie wiele kosztuje, by jej nie porównywać do swojej byłej, więc raczej nie grozi mi porównywanie następnych do niej, a właśnie do mojej pierwszej ex.
Też zawiła historia. Naprawdę sporo kosztowało mnie wysiłku, by podnieść się po rozstaniu, którego doświadczyłem. Rozstaniu, które było głównie spowodowane moją winą i dlatego tak łatwo mną teraz manipulować.
Dużo mnie kosztowało by wyzbyć się poczucia winy za rozpad mojego pierwszego związku, który skończył się niespodziewanie zerwanymi już zaręczynami.
Także po prostu mam cholernego pecha, bo tak bardzo nie chciałem zgotować takiego losu innej osobie, a sam padam tego ofiarą.

Czy w Waszej, hmm... relacji istnieje w ogóle coś takiego jak komunikacja?
Masz problem, wielki znak zapytania, domyślasz się, robisz sobie w głowie filmy... Dlaczego po prostu nie ZAPYTASZ?

Ty też nie rozumiesz, co to znaczy koniec kontaktu. Blokujesz jej numer w telefonie, blokujesz na FB czy tam w messengerze, czy kij wie, gdzie jeszcze - i ot, tyle.

No, ale przecież Ty wcale końca tego kontaktu nie chcesz...

Nie odeszła od ciebie bo najwyrażniej jej były jeszcze o nią nie walczy a jak to mówią, lepszy wróbel..... tak czy siak nie jesteś jej wielką miłością a raczej zapełniaczem wolnego czasu i ten status się nie zmieni. Ale tak serio, sam do tego doprowadziłeś bo walczyłeś o dziewczynę która wcale nie była tobą zainteresowana... dalej nie jest.