Jak skomplikować sobie życie na własne życzenie? - Netkobiety.pl

może jakaś terapia albo cos?

Myślisz? Ja już byłam pewna że po uwolnieniu z romansu będzie z górki, a tu.. ni hu hu .. gdzie adrenalina, niepewność, tam mnie ciągnie
Dobry, kochający mąż, partner... ? No gdzie? Ta 'nuda' by mnie zabiła

Wydaje mi się , że ty nigdy tego forum nie odpuscisz. Przecież masz już jeden watek. Dlaczego tam nie kontynuujesz swoich wywodów ? Już tylu nowych facetow opisywalas , że można stracić rachubę , oczywiście Pana żonatego pamiętamy w szczególności;)

Jesteś tu zaledwie miesiąc i zdążyłaś się zapoznać z wątkiem, który ma kilkadziesiąt stron?
brzmi jak psychofan.

Jeden związek = jeden wątek.
Tu jest już kolejny związek

W punkt.
Cięzka sprawa, ale taka jest prawda.

Ale dlaczego uważasz, że popaprańców? To że pan Z okazał się dupkiem, to inna sprawa, ale gdybyś go poznał to byś pewnie powiedział, że to kulturalny, elokwentny facet na poziomie. Do tego z bardzo fajnym poczuciem humoru. Pan z sąsiedztwa i ten od kina to też na pierwszy rzut oka porządni ludzie. Że ten drugi rozwiedziony? Przynajmniej od początku już te kilka lat temu był szczery i to żona znalazła sobie innego. Jak go poznałam ona była w USA. Już mieszkała tam z innym. Rozwód to była kwestia czasu. Długo się szarpali o majątek. Dzieci nie mieli.
Poza tym, jak wspomniałam jestem 30+, i zdecydowanie wolę starszych mężczyzn, więc w tym wieku każdy ma za sobą jakieś przejścia. A prawdziwy charakter poznaje się "w praniu".

Tak, terapia pomaga.
Jeśli chcesz zobaczyć na czym polega terapia DDA, umów się do terapeuty i on Ci wszystko wytłumaczy. Za dużo, by pisać, zwłaszcza, że wiele należy od samego pacjenta i jego nastawienia.

Piszesz z doświadczenia czy ot tak? To nie jest złośliwość, ale mam wrażenie, że obecnie te terapie są nieco przereklamowane przez co jest wielu pseudo terapeutów, bo to łatwa kasa. Oczywiście nie generalizuję.
Czasem zwykła szczera rozmowa pomaga, wyrzucenie czegoś z siebie, wiadomo, łatwiej na forum, anonimowo.
Ja spotkałam się zwykle z mieszanymi opiniami (wśród znajomych) co do terapii. Ja sama jestem specjalistą, tylko wiadomo w inne dziedzinie i znam to środowisko bo spotykamy się w różnych okolicznościach, konferencjach itd. I choć czasem na sali jest ich ponad 100 to zaledwie kilka jest na najwyższym poziomie. Reszta jest bo jest, bo jest zapotrzebowanie.
Akurat nikogo nie znam kto by chodził na terapię dla DDA. Raczej AA albo po prostu bo sobie nie radzą w życiu z emocjami. To coś zupełnie innego. Ja nie mam uzależnień, alkoholu w ogóle nie piję, radzę sobie w życiu, ale mam ten syndrom, który objawia się głównie w bliższych relacjach, którego sama pomimo świadomości nie potrafię pozbyć. Z innymi cechami/problemami sobie sama poradziłam.
Wcześniej głównym problemem moim przy wchodzeniu w bliższe relacje było to, że ktoś na kim mi zależy zmieni o mnie zdanie jak się dowie, że moja rodzina to atrapa i jakie są w niej problemy. Wszystko było chowane pod dywan a ja byłam "zmuszana" by kłamać.. czy też to ukrywać. Teraz już tak nie mam. Pracuję sama na siebie, wiem co sobą reprezentuję, co w życiu, pomimo tego osiągnęłam. W rodzinie też się to zmieniło na lepsze, bo zaczęliśmy my dzieci mówić (w gronie) i działać. Choć to zawsze tykająca bomba. Bo nie wiesz, kiedy wybuchnie. Także wile z punktów DDA mam już przepracowane i doszłam do tego sama. Dalej jednak mam problem ze zbudowaniem związku, choć na brak adoratorów (na szczęście jeszcze ) nie mogę narzekać.

Pisałam z wlasnego doświadczenia.

A mogłabyś coś więcej powiedzieć?
Ja tu co w 2 wątku (czytam wybiórczo) czytam poradę idź na terapię.
Jednak od ludzi których znam, słyszę głównie, że to strata czasu i pieniędzy.
Nie kwestionuję jej jako takiej, bo to by była ignorancja, ale jak wspomniałam są SPECJALIŚCI i specjaliści. Jak w każdej dziedzinie. Ja sama zanim nie poszłam na studia to uważałam, że np lekarz powiedzmy okulista to lekarz nie ważne jaki i gdzie. Na studiach to zweryfikowałam, bo wybitnych studentów na kierunku była garstka, reszta po prostu je skończyła i pracuje w zawodzie.

PS. nie wiem czy pamiętasz wątek, w którym mąż wysłany przez żonę na terapię ... odszedł do terapeutki. Tu sytuacja wiadomo inna, ale na dobrego, profesjonalnego terapeutę ciężko trafić.

Nie bardzo wiem, jak Ci odpowiedzieć, bo taka terapia to naprawdę bardzo indywidualna sprawa...

Ja miałam problemy z zaborczością, wybuchałam o byle pierdoły, przejmowałam się głupotami, dużo miałam impulsywnych zachowań... Ciągły strach, że partner mnie zostawi, ciągły strach o przyszłość, że nie podołam jako żona i matka.
Wzięło się to z dzieciństwa, ojciec alkoholik i brutal, matką uległa, uciekająca w nowe związki, manipulująca egoistka. Zostałam wiele razy w życiu porzucona.

Zaczęłam od psychiatry, tam padło "DDA" i "zaburzenia osobowości z epizodami depresyjnymi". Ostatecznie zdiagnozowano osobowość chwiejną emocjonalnie, typ impulsywny. Dostałam leki i skierowanie do psychologa, z tym, że psycholog polecił mi jednak terapię poza NFZ. Poszłam prywatnie i trafiłam na świetną kobietę, która nauczyła mi, jak sobie radzić ze stresem, jak hamować wybuchy, jak rozmawiać, żeby ludzie mnie słuchali i jak ogólnie panować nad sobą. To mi bardzo pomogło. Po jakimś czasie mogłam odstawić leki. Na terapię też już nie chodzę, ale mam powiedziane, że jakby się coś działo, to wystarczy jeden telefon i mogę wrócić na sesje. Póki co radzę sobie.

Motywacją była dla mnie możliwość utraty męża, być może dziecka. Nie nadawałam się do normalnego życia. Teraz jest inaczej.

Ja nie uwazam, ze wszystkich mężczyzn których spotyka Roxann mozna wrzucić do jednego wora.Jest atrakcyjną kobietą i przyciąga różnych mężczyzn.
I takich, co bedą miec problem z bliskoscią jak ona i innych..
Jestes Roxann intelugentna, to podstawa terapii. Sprawdz refetencje, poczytaj w internecie i zacznij ją.
Bo w przeciwienstwie do lekarza i terapii lekowej, tu sama wykonasz większość pracy. I nie ma się co bać. Niektorzy idą na terapię i nie są w stanie wgłębić się w siebie, innym brak motywacji.stąd takie a nie inne opinie.

Polecam ci książkę "Chemia miłości"

O matko ale to wszystko zawiłe roxann Pan od kina, pan z sąsiedztwa, czułam się jak bym była sama przez ostatnie 4 lata, daj sobie spokój z tymi chłopami i odetchnij na jakiś czas bo tak to każdy CI spowszednieje. Albo z tobą jest coś nie tak ( nie odbież tego źle) i sam nie wiesz czego chcesz i czego szukasz w życiu, albo dobierasz sobie partnerów którzy tylko z początku wydają się super okej, a im dalej w las tracą swój urok, tak jak napisałaś spowszednieją Tobie.

Oj tam od razu zawiłe.
Jak widać nie potrafię funkcjonować w "normalnym", spokojnym związku. Wycofuję się, kiedy robi się zbyt poważnie. Chcę mieć rodzinę, ale boję się tej ostatecznej decyzji - ślubu. Tego, że przestanę być niezależna. Im facet bardziej naciska, tym bardziej się wycofuje a jego osoba zaczyna mnie irytować, jak w przypadku pana z obczyzny. Pan sąsiad podobał mi się do czasu, aż nachalnie mnie adorować, wyznawać uczucia po zaledwie kilku tygodniach luźnych spotkań. A już przegięciem (w moim odczuciu) było to, jak zapytał za moimi plecami moją koleżankę jaki noszę rozmiar pierścionka. Po około 3 tygodniach??!!!! Pan od kina mi się podoba coraz bardziej, bo trzyma fajny dystans, nie jest nachalny, powoli skraca dystans, obserwuje moje reakcje, słucha tego co mówię. I tu zasadnicza różnica: po też 3 tygodniach, jedyne na co zdobył, to położyć na chwilę rękę na moim kolanie, kiedy się żegnaliśmy i wysiadałam z samochodu. A bynajmniej nie jest to facet nieśmiały czy niepewny siebie dlatego tym bardziej mi się to podoba i z niecierpliwością czekam na kolejne spotkanie i rozwój sytuacji, co wymyśli, co zrobi... jak to rozegra.

Na to wygląda.
Jak nie ten czas? Mam już 30+ więc kiedy? Na emeryturze?
Na pewno nie szukam faceta dla zabawy, samego romansu. Ale chyba sama nie wiem jaki związek chcę stworzyć. Czy da się stworzyć związek w którym są silne emocje a zarazem dający poczucie stabilizacji i niezależności? Mówiąc o niezależności nie mam na myśli otwartego związku, ale taki gdzie każdy realizuje się sam i nie ma mowy o podporządkowywaniu sobie 2 osoby. A niestety prawie każdy silny emocjonalnie facet, chce sobie prędzej czy później kobietę podporządkować. Mam wrażenie, że szukam niemożliwego. Chcę mieć silnego, pewnego siebie faceta, ale nie chcę tracić swojej niezależności, na którą tak długo pracowałam. Rozwiązaniem mogłoby być znalezienie sobie faceta, który mi się podporządkuje, ale to kompletnie odpada, bo ja szybko się zmęczę taką relacją. Partnerstwo? To też nie wyszło, bo ex z czasem oddał mi pałeczkę i jedyne na co naciskał to ślub

Hm…, mi tu trochę brakuje Twojego osadzenia w realia, hm…, realia uczuciowych relacji. Nie chcę po Tobie ‘jeździć’, produkować ocen czy czegoś w tym stylu, usiłuję zrozumieć i tak sobie myślę, że jeśli napiszę jak o tym myślę to, a nuż, Ci się przyda .

Mi się wydaje, że 30-ci daje do myślenia bo po prostu czujesz upływ czasu – zupełnie naturalne, ale czy mając te 30-ci jesteś gotowa na stabilne związki to coś mi się nie wydaje.
Po drugiej stronie tego związku będzie stał facet, który również DOPIERO teraz przy Tobie może uczyć się stabilnych związków i chyba powinnaś to wziąć pod uwagę. To tak nie działa, że tego czego Ci brakuje partner podstawi Ci na tacy do wzięcia. Możliwe, że będziesz musiała się zmagać z wypracowywaniem związku. Bo zakładam, że posiadania emocji nie odpuścisz i to BĘDZIE, ale cała reszta będzie wymagała ‘ustawienia’. I powinnaś tak podejść jeśli myślisz o stabilizacji na przyszłość. Ta reszta to piekielnie dużo roboty. Odpowiedni partner to oczywiście mniej tej roboty ale posiadane emocje to MAŁO.

To rozpoznaj u licha o jaki związek Ci chodzi, te 30-ci lat zobowiązuje, bo drugiej stronie zgotujesz huśtawkę a konsekwentnie TEŻ SOBIE, I DO TEGO TYM WIĘKSZĄ bo będziesz przyczyną problemu, którego w sobie nie widzisz.

I dobrze rozumiesz bo faktycznie marzysz o niemożliwym. Oceń SIEBIE realnie, ile jesteś w stanie TY zaofiarować, co bezwzględnie powinnaś od partnera otrzymać, co bierzesz na siebie w codzienności, i dodatkowo myśl o szczegółach związku, które dostrzegasz (mam na myśli tą środę a nie czwartek ). Dobrze myślisz ale wnioski błędne wyciągasz jak mi się wydaje (nie chcę po Tobie ‘jeździć’, po prostu takie wrażenie odnoszę).

A bierzesz pod uwagę, że druga strona niejako bez Ciebie mogła dojść do takiego punktu że CHCE ŚLUBU ? Jak się w tym wszystkim czuł tamten facet ? Jak by to było gdybyś Ty doszła bez partnera do TEGO PUNKTU, to jak byś się czuła ?
W Twojej postawie brakuje mi, hm…, nie wiem jak to określić, nastawienia na wspólnotę i chęci zrozumienia drugiej strony, dojrzałości, a to niezbędne choćby do próby budowania stabilizacji. Coś jakby empatii w Tobie nie było w odbiorze odmiennych stron charakteru – a by się trochę przydało dla samego ZROZUMIENIA, niekoniecznie okazywania tej empatii.

Nie. Jest to schemat braku atencji. Poprzedni wątek zdechł, w związku z czym gwiazda tworzy nowy, który dobije do pięciuset stron, w którym będzie analizowała w kółko siebie i wyimaginowanych Panów (l.mn.) bo ta telenowela musi być tłoczna, musi się dziać, muszą być zwroty akcji, bo jak nie będzie to publika znowu się znudzi i przełączy kanał...

Dziękuję za tą wypowiedź. Nie odbieram to jako jechanie po mnie bo sama wiem, że mam problem z budowaniem trwałego związku. I szukam przyczyny też w sobie. Bo o ile, jak Biały zauważył, łatwo znajdywałam powody rozstania w innych, tak mój główny problem jest we mnie.
Czy brak mi empatii? Nie wiem... wydaje mi się że jestem dość wrażliwą osobą, ale faktem jest, że rozstania w zasadzie wszystkie prócz tego z panem Z, spłynęły po mnie... Niemniej, nie podchodziłam do nich bezdusznie. Każde starałam się przeprowadzić możliwie jak najbardziej łagodnie dla drugiej strony. Nikogo nie okłamywałam, a jeśli już to nie świadomie. Zarówno z panem, który miał problem z potencją, jak i tym z obczyzny, długo starałam się rozmawiać, próbować naprawiać ... itd. Nie odchodziłam z dnia na dzień. W pierwszym przypadku było jasne, że jak nie podejmie leczenia, to dalszy związek nie ma sensu. Zresztą opisywałam to na początku poprzedniego wątku. Dużo energii poświęciłam by mu jakoś pomóc zmotywować, wytłumaczyć. Rozstaliśmy się w zgodzie. Z tym z obczyzny też kłótnie zaczęły się na polu gdzie mamy mieszkać, czy tam czy w PL. On twardo i jasno postawił sprawę, że tam. U siebie. Ja natomiast chciałam wrócić. Nigdy nie chciałam żyć w obcym kraju. Podróżować lubię ale nie chciałabym mieszkać akurat tam. To nie była pochopna decyzja, przez kilka msc do niej dojrzewałam, on wiedział o moich dylematach, więc też się z tym mógł oswoić.
Z panem z sąsiedztwa nie byłam w związku, to były luźne spotkania, nie spaliśmy nawet, bo jego zachowanie coraz bardziej zaczęło mnie irytować. Więc jak miałam ZROZUMIEC faceta 1. który nie chciał się leczyć a tylko się obrażał i reagował agresją? czy 2. który nie przyjmował opcji, że może jednak w PL? I w zaparte powtarzał że ślub i dziecko rozwiąże sprawę, bo wtedy "samo się ułoży", czy 3. który po 2-3 tyg wyznaje uczucia i planuje kupić pierścionek?
Ja po prostu nie chciałam się na to godzić, co jasno i wyraźnie komunikowałam a raczej próbowałam na spokojnie rozmawiać, tłumaczyć. Dlatego nie czuję, że postąpiłam z nimi nie fair. I paradoksalnie brak zrozumienia dla mnie z ich strony, powodował, że moje uczucia do nich mijały a rozstania przyszły dla mnie łatwo. Nie było żadnych dramatów, niedomówień jak z panem Z.

Wszystko się zgadza. Dlatego też tak a nie inaczej sformułowałam tytuł, bo ja już wiele rzeczy zrozumiałam, dowiedziałam o sobie i ludziach, ale podświadomie? wciąż powielam schematy. Wiedza to jedno ale przełożenie jej na życie, relacje, to drugie. Gdzieś jest ta potrzeba miłości, akceptacji, atencji (tak Kilo)... ale jak jest zbyt nachalna, to od razu zapala się czerwone światełko... jak nie ma emocji też...
Chyba rzeczywiście czekam, aż ktoś za mnie ten problem rozwiąże, jak teraz pan od kina... stopniową adoracją, wyważeniem, ale też wzbudzającym niepewność emocje. On też jest po przejściach, ma ograniczone zaufanie bo sam został zdradzony. Więc tą niepewność co do tego jak nasza znajomość dalej potoczy rekompensuje jego szczerość. Może właśnie na tej niepewności i dystansie da się zbudować to czego oboje chcemy? Tak wiem, to jest pobożne życzenie...

Skoro przytoczyłaś mój poprzedni wątek, znaczy że go znasz, też to, jak wiele pomyj na mnie w nim wylano. Może rzeczywiście to masochizm, ale wiele mi on dał do myślenia, otworzył oczy.
A może dostarczał mi tych skrajnych emocji do których przez prawie 30l byłam przyzwyczajona?
Ciesz się kobieto, jeżeli takich doświadczeń nie miałaś. Życie w rodzinie, gdzie jest alkohol i przemoc, a która na zewnątrz jest wzorowa... bo tak trzeba.. ryje psychikę na zawsze... czego jestem przykładem.
Ja się zdołałam z tego wyrwać dopiero mając 27l. Ale emocjonalnie byłam wtedy na etapie 17. I to za mną ciągnie. Szczęscie w nieszczęsciu, że osoby DDA są z reguły bardzo ambitne, bo muszą, mają potrzebę udowodnienia wszystkim, że coś sobą reprezentują.. dlatego chociaż życie zawodowe mi się ułożyło i jestem teraz niezależna.

chyba tyko tak mogę skomentować Twój post bo jak mam inaczej odpowiedzieć?
Skoro rozmowa ze mną to czcza gadanina to po co zaczynasz?
By cytuję "powalczyć o atencję?"?
Chyba sama masz z tym problem.. wiesz.. zwykle ludzie wytykają innym swoje wady
Pozdrawiam

Kochana, jak zauważyłam nie masz swojego wątku... nie masz pomysłu?
A tak poważnie, jakbyś nie zauważyła, to nie insta czy inne takie portale tylko forum. Poza tym tu każdy anonimowy. Czujesz równicę?
Ja nie zarabiam na postach, klikaniach, dajesz wiarę? Piszę tu bo chcę uzyskać opinie anonimowo. ANONIMOWO, kumasz?

Ale zaraz bo nie rozumiem.. kto pisząc na forum anonimowo swoją historię nie oczekuje, że ktoś odpisze?
Historie są różne, to że mój poprzedni wątek miał kilkadziesiąt stron to co? To znaczy ze fake czy żebranie o atencję?
I tu Cię zaskoczę, ja go założyłam i kontynuowałam dla siebie nie dla kogoś. Rozumiesz? To ja miałam coś z niego wynieść a jeśli ktoś obok to fajnie. Jaka róznica czy miał 3 czy 80 stron. Większość z nich to było jechanie po mnie.. jakbyś nie zauważyła. Ja jednak wyłuskiwałam co dla mnie ważne...
Tak wiem, zbyt ciężkie by ogarnąć.
Podziel się swoją historią, chętnie się udzielę

To zrób coś ze sobą.
Napisałam Ci szczegółowo o swojej terapii, nawet nie skomentowałaś mojego posta.

Uwielbiasz lać wodę, dyskutować, rozwijać tematy dla Ciebie ciekawe, ale w kwestii poprawy własnego losu nie robisz NIC.

Zaczynam się czuć winna tej dyskusji, bo w sumie to ja, jako pierwsza, wtrąciłam w to DDA i tym tropem poszedł wątek.

DDA już w moim poprzednim wątku się pojawiło. Także nie czuj winna.

Rzeczywiście, może źle Cię zrozumiałam.
Po co przez tyle lat na forum piszesz w kółko o tym samym? Nie szkoda Ci życia? Tysiące postów o tym samym. Dołączę do chóru: Idź na terapię.

Mam identyczne odczucia jak Klio.... Czytuję to forum i drażni mnie ta postać Roxann. To musi być jakaś strasznie samotna osoba, a to jej cale światowe życie w porównaniu z tym jakie ona ma problemy (o jejciu, pan ją zaprosił do kina) To jest aż żenujące, jak ona pragnie żeby ktoś poświęcił jej uwagę. I ludzie się na to łapią...

Ale byłaś już wtedy w związku, w którym teraz jesteś? Czy to było przed?
Edit: ja miałam taką myśl po panu Z... że chcę zmiany itd. i też myślałam że już poszło.. ale boję się że znów się zapętlam, choć może nie.

Tak, byłam już w związku z moim obecnym mężem. Gdzieś jest mój wątek z tego okresu...

Roxann po pierwsze miło czytać co teraz u Ciebie sie dzieję