Gdyby tylko partnerzy ze sobą rozmawiali... - Netkobiety.pl

Temat ciekawy, zacznę od najważniejszego punktu, jak ja to widzę.
Po pierwsze: najlepiej jest się związać z osobą, z którą przyjemnie się rozmawia, a te rozmowy zawsze są długie. Ja już się przekonałam jaka to różnica. Gdy jesteśmy w związku z osobą, z którą bardzo przyjemnie i miło nam się dyskutuje na wszystkie tematy, jest o wiele łatwiej. Znikają te problemy w stylu: "znów trujesz", "nie mam czasu teraz się tym zajmować", "później pogadamy", bo rozmawiało się od zawsze i wtedy nie jest to trucie nad uchem.
Po drugie: to powinien być człowiek, który w tych najważniejszych kwestiach ma podobne poglądy. Czyli np.: zazdrośnik nie powinien być z osobą łatwo nawiązującą relacje, a do tego lubiącą płeć przeciwną, bo rozmowy o tym szybko przerodzą się w kłótnie.
Po trzecie: trzeba umieć wybrać odpowiedni czas na poważną rozmowę. Nie może to być zabiegany poranek, gdzie każdy się spieszy, najlepiej wybrać na to cichy wieczór, może jakaś lampka wina.
Mi się zawsze podobało jak mój wujek z ciocią siadali przy barku w kuchni, na przeciwko siebie i dyskutowali sobie.
No i po czwarte: nie powinno się tylko o problemach rozmawiać, ale zawsze i o wszystkim. Pytać jak miną dzień, opowiadać sobie o relacjach w pracy, dzielić się tymi dobrymi i złymi chwilami, o ulubionej książce no o wszystkim.

Jeśli jedna ze stron tworzących relację, celowo rani drugą osobę twierdząc przy tym, że jest dorosła i nikt jej nie będzie wychowywał,
więc może robić co chce, nie przejmując się zdaniem partnera, który po raz trzydziesty ósmy na przestrzeni ostatnich dwóch lat
próbuje wytłumaczyć, że na przykład ciągłe spotkania i spędzanie czasu z byłym facetem pod pretekstem zmyślonym na poczekaniu,
to nie jest oznaka dorosłości i dojrzałości, tylko lekceważenia związku i kompletnego braku szacunku do obecnego partnera
i każda rozmowa na ten temat kończy się sarkastyczną uwagą w stylu "nie będziesz mi mówił co mam robić" no to jak rozmawiać?
Jeśli jedna ze stron tworzących relację, celowo doprowadza do sytuacji, gdy w ostatniej chwili odwołuje wasze wspólne plany,
wiedząc doskonale jak ważne do dla was było, a w przypadku prób stawiania oporu wpada w dziką furię, no to jak rozmawiać?
Podobne przykłady można by tu mnożyć, ale nie chcę zanudzać czytelników. Przechodząc do puenty - nie wszystko da się rozwiązać rozmową.
Czasami zamiast kolejny raz się poniżać proszeniem o rozmowę, lepiej po prostu odwrócić się na pięcie i odejść bez słowa, bo to i tak nie ma sensu.

Jestem w związku zaledwie 2 miesiące i jeszcze nie było sytuacji wymagających rozmów o problemach, ale generalnie z mojego doświadczenia wiem, że to ja jestem stroną zamkniętą na rozmowę. Oczywiście mówię tu o ciężkich tematach, bo takie codzienne dyskusje i dysputy są w standardzie. Jednak gdy przychodzą jakieś wątpliwości to nie potrafię jakoś gadać. Może tym razem będzie inaczej, będę chciała nad tym popracować, więc chętnie poczytam wypowiedzi w tym wątku, doświadzenia i rady

Wypisz wymaluj moje małżeństwo, które się rozpadło.

Obecnie jestem w drugiej relacji z fajnym, dojrzałym człowiekiem. Na samym początku naszej znajomości to właśnie on powiedział, że będziemy rozmawiać o WSZYSTKIM. Ja mam lekką "traumę" po poprzednim związku, w którym wyrażenie przeze mnie odmiennego zdania traktowane było jako "atak", tak więc z początku "dusiłam" w sobie problemy ze strachu, że facet zareaguje lekceważeniem, kłótnią albo mnie zignoruje albo urażę jego wielkie, aczkolwiek kruchteńkie ego.

Mój obecny partner mnie SŁUCHA. Normalnie szok, że tak można. Kiedy czasem zamykam się w sobie z czymś, co mnie gryzie odpowiadając oczywiście, że "nic", to on jakimś sposobem potrafi mnie "otworzyć", że jednak rozmawiamy. I to jest super.

Rozmawiamy szczerze, to z pewnością, bo tylko taka rozmowa w związku ma sens, i na bieżąco o problemach. Myślę, że przez to ten związek ma szansę.

Ajsi , fajnie to czytać - powodzenia

W kwestii tematu, mój ostatni związek położyło poniekąd takie "komunikacyjne niedopasowanie". W pewnym momencie to stało się zbyt frustrujące. A wynikało po prostu ze sporych różnic między nami. Mój partner nawet uczucia mi wyznał dopiero po tym, jak się z nim rozstałam.
Komunikacja - tak. Ale też pewien poziom dopasowania, o czym już ktoś tu napisał.

Wilk napisał że czasami ludzie mowią tak innymi językami, ze rozmowa nie poskleja się nigdy, nawet jak intelektualnie ogarniasz te róznice. I niczyja wina. A zeszli się w życiu, bo najpierw byla fascynacja i język pożądania, potem dzieci, kredyty itd i nie rozmawiają, tylko komunikują się w codziennych sprawach.
A poxniej okazuje się ze są od siebie dalej niż myślą..
Ajsi, cieszę się z Tobą
Niestety po moich doswiadczeniach nie podzielam poglądu, ze nawet jak obydwoje chcą i jest wiele powodow do utrzymania małzenstea to uda się.

Przykład z życia (na szczęście, nie mojego ):
Spotykali się kilka miesięcy, jeszcze nie jako para. Ona była zakochana, ale on jakoś chyba nie. Uznała, że do tanga trzeba dwojga i się pożegnała, 2 lata odchorowywała, aż w końcu poznała kogoś. Po 4 latach była już jego żoną a po 5 spotkała na weselu tego niedoszłego (też z żoną). No i wreszcie zaczęli rozmawiać. Okazało się, że on był w niej szaleńczo zakochany, miał nawet epizod z depresją, bo uznał że skoro ona go zostawia, to jej się znudził. Ale że żadne z nich nie podjęło ryzyka rozmowy, nigdy nie byli razem i nie mogli się przekonać, czy do siebie pasowali. Ona już jest po rozwodzie, bo "to jednak nie to".

Ja mam z tym w (długoletnim) małżeństwie ogromny problem. Zawsze jest ten sam schemat, słyszę: co ty znowu wymyślasz? O co ci w ogóle chodzi?? Ty popatrz na siebie...i następuje totalny atak na mnie i całą rodzinę 3 pokolenia wstecz, nasłucham się wyzwisk wszelkich, że jestem wszystkim co najgorsze.... To tak w wielkim skrócie. I dlatego zamiast uczuć w głowie mam już tylko myśli jak z tego małżeństwa wyjść w najbliższym czasie, aby jak najmniej skrzywdzić dziecko i siebie.

Z mojego doświadczenia kilkunastu związków, w tym kilku poważnych: to jak się ze sobą komunikujemy, wynika z naszych osobowości. Dwie osobowości tworzą dynamikę komunikacji.

Ekstrawertyk (którym jestem) ma wielkie trudności z dogadaniem się z introwertykiem. Sytuację komplikuje fakt, że ekstrawertyków często przyciągają wrażliwe i delikatne introwertyczki. I po okresie fascynacji zaczynają się trudności w komunikacji. Ekstrawertyk chce, a nawet musi rozmawiać. Introwertyk będzie dusił w sobie problem, a próby werbalizacji problemu przez ekstrawertyka będzie traktował nawet jako atak na siebie, swoją delikatną konstrukcję, może to przekroczyć jego próg wrażliwości, co spowoduje jeszcze większe zamknięcie się w sobie. Co tylko ekstrawertyka zirytuje i sfrustruje.

Introwertyk musi nauczyć się wyrażać emocje, a ekstrawertyk być bardziej ostrożnym w ich wyrażaniu, bo intro łatwiej zranić i spowodować że wycofa się, lub w ogóle nie otworzy.

Naszła mnie taka refleksja. Szczera rozmowa nic na da, jeśli zarówno język jak i wzorce komunikacji wyniesione z domu, są różne. Na przykładzie. Moja wybranka kupiła sukienkę, oczywiście zaprezentowała mi się, odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że fajny materiał, taki obrusik, ale za krótka. Nie mam nic przeciwko krótkim sukienkom, po prostu, ta wydawała mi się być źle skrojona. Zwłaszcza, że miała przedłużony tył i wyglądała jak worek. Innego dnia na proszonej kolacji u jej rodziców wniknęła znów kwestia sukienki, wybranka miała założyć ją na zbliżająca się uroczystość rodzinną. Jej mama była strasznie przeciw, negowała ją w wielu słowach, na koniec spytała co ja o niej myślę. Więc znów powiedziałem, ze moim zdaniem jest ładna, ale za krótka. Następnego dnia dowiaduje się, że wybranka, razem z mamą i koleżanką pojechały kupić kolejną. Kolejny akt tej opowieści przydługiej, nastąpił wczoraj. Siedzimy paczką tzn ja i trzy dziewczyny, znów wyszła kwestia sukienki. Koleżanka wybranki strasznie na mnie naskoczyła, że jak mogłem tak powiedzieć, że za krótka jest. Że się plączę w zeznaniach, raz powiedziałem, że fajna, raz że chuj-owa. Może i powiedziałem, nie zaprzeczyłem. Dla mnie nie było w tym sprzeczności. Fajny materiał, kiepskie wykonanie. Generalnie wynikła awantura, w której centrum się znalazłem. Zrozumiałem dlaczego wybranka była dla mnie tak oschła przez kilka poprzednich dni. Miała do mnie żal o to, ze szczerze powiedziałem, co myślę. Niestety u mnie w rodzinie były inne wzorce. Mówi się, co się myśli i nikt się nie obraża. Bo to ty masz się czuć dobrze, a nie ktoś inny. Moja ostatnia koszulka polo została określona mianem pedalskiej, nie obraziłem się. Co więcej, jest teraz moją ulubioną. Oczywiście wyjaśniliśmy sobie wszystko, przytoczyłem argumenty o tym, by nie przejmowała się moimi opiniami. Że najważniejsze jest to, jak ona się czuje, że jakby założyła tę sukienkę na uroczystość, nic bym nie powiedział. Nawet bym nie pomyślał by coś powiedzieć, bo co mnie to za przeproszeniem gowno obchodzi. Tylko teraz tak się zastanawiam. Czy będę zmuszony do hamowania się przy wyrażaniu swojego zdania? A co jeśli mi się wymsknie nieprawomyślna opinia?

Edit. Zauważyłem, że jej mama ma podobnie. Ojciec coś żartuje, a ona bierze wszystko do siebie i reaguje emocjonalnie, agresją. Myślę, ze gdyby nie goście, to poszłaby mocniejsza wiązanka. Nawet jak się do siebie odnoszą w domu, to na zasadzie konfliktu, i ciągłych pretensji. Na zasadzie, że ja wyłączałem telewizor. I ciągle mają jakieś niezałatwione konflikty z przeszłości, trupy w szafach, które wychodzą co jakiś czas. Kurcze, to co napisałem, dało mi do myślenia.

Edit. Nawet takie głupie kapcie. Chodziłem boso, to zamiast normalnie powiedzieć, ojciec powiedział do wybranki
- Monika, dlaczego on musi chodzić boso, dlaczego nie dałaś mu kapci?
- Co ja, dlaczego znów ja?

Niby nic nieznaczące, ale ja nie znam takiego języka. U mnie w domu w tej samej sytuacji, ojciec dałby kapcie, nic nie komentując.

Ech, ideały...
Jak wspomnę swoją ex... cóż. Ideały ideałami, życie życiem
Byłem z osobą, która słyszała tylko siebie, widziała tylko siebie, dbała tylko o siebie. Tak, wiele mówiła pięknych i wielkich słów, że "rozmawiamy o wszystkim, szczerze". Ale owe zapewnienie okazało się ułudą, bo wszystko sprowadzało się do schematu "mów to, co chcę usłyszeć". Każda moja szczerość kończyła się oskarżaniem mnie o brak szacunku, pomiatanie, atakowanie, brak uczucia, totalną krytykę... Dusiłem się.
Problemy... były. Ale były chyba tylko dlatego, że ona sama je tworzyła, a właściwie jej wyobraźnia. Jej ciągłe zarzuty, wyrzuty, rojenia głupot, podejrzenia... Jak mówiłem, że mnie rani, że chyba jest z nią coś nie tak, to ja byłem wtedy ten "zły, nie taki jak trzeba". Kiedyś miałem już zwyczajnie dość... Wyobraźcie sobie bycie z kimś, kto wami manipuluje i nazywa to "miłością", kto słyszy tylko siebie i uwielbia niedomówienia, i uważa, że znam jej myśli....
Nie, nie twierdzę, że byłem idealny. Ale jakoś dbałem, produkowałem się, rozwijałem... z czasem jednak zauważałem, że bilans nie miał równowagi.
Był okres pomiatania z jej strony, ale to ja byłem "ten be", że się na to nie godziłem.
Rozmowa to sztuka. Z tamtą panną była nierealna.
Rozmowa to sztuka, nie każdy to rozumie. Ja jestem szczery. Uważam, że zawsze warto w rozmowie przedstawiać jasno swe uczucia, odczucia, myśli, argumenty. Warto czasami krzyczeć, bo wtedy można być usłyszanym. Przy stole, z herbatą, kawą, winem.
Na koniec znajomości z tamtą panną tak zrobiłem. Powiedziałem szczerze i uczciwe, co myślę, co czuję... I co? "Jesteś ostatnią osobą, która może mnie krytykować".
Rozmowa to sztuka.

Nie przypisuję jej cech, ja je opisuję.
Rozmowa to sztuka. Ludzie mówią, ale siebie nawzajem już słabo słyszą...

Otóż to!!!
Raz miałem z ex...ale scenki później widziałem u innych.
Ona:
gada, gada, gada... całe zwoje Babilonu... bez sensu, ładu, składu...
potem on:
- Ale o co ci chodzi?
ona:
- Domyśl się!!!!

"domyśl się".
hmm, sama nigdy nie użyłam tych słów, za to wlaśnie w owej "kłótni" usłyszałam od mojego faceta "bo myślałem, że się domyślisz" (nie zrobiłam czegoś czego oczekiwał, że zrobię - o to była kłótnia i wyzwanie od lenia.
jest mi cholernie przykro.

Brenne, wielkie dzięki, dopadnę, poczytam. To raz, a dwa, poszukam czegoś o rozmowach albo pogadam ze znajomą psycholożką bo mam wrażenie, nawiązując do tematyki tego wątku, że serio, rozmawianie to nie taka prosta rzecz...

A ja też mógłbym poprosić ?

Oczywiscie.  Napisz maila do mnie-  napisz tylko ksiazka,  żebym wiedziała ze to Ty i spróbuje wieczorkiem przekierowac maila,którego wysłałam do innego użytkownika forum z książką. Jeśli się nie uda zrobię to za jakis tydzień,  gdy dotrę do domu z wakacji

Zainteresowała mnie ta część twojej wypowiedzi dlatego cytat skrócony. Zawsze uważałem, że kłótnie oznaczają początek żałosnego końca i są oznaką braku miłości. Twierdzenie, że kłótnie muszą być w każdym związku jest dopuszczalne,ale są one próbą opanowania tego co nie idzie po naszej myśli. Nie ma kłótni na początku bo przeważa desperacja w chęci posiadania kogoś bliskiego i ewentualnie zauroczenie, które przysłania racjonalne myślenie. Kiedy kurz opadnie zaczynamy dostrzegać wady w partnerze i jeśli ich nie zaakceptujemy wtedy próbujemy wymagać, żądać poprzez kłótnie. Cześć osób ukrywa swoje wady aż do momentu uzależnienia emocjonalnego i dopiero potem odkrywa swoje karty. To jest znacznie bardziej złożone i te kilka zdań nie wystarczy, w każdym razie kłótnie to tzw red flags i im szybciej nastąpią tym lepiej, bo to sygnał, że dzieje się źle. Jeśli w twoim związku dawno nie było kłótni to bardzo dobrze o waszym związku świadczy i oby tak dalej.

Wilczysko- ksiazki poszly.  Wyslalam tylko te o "toksycznej" tematyce- reszta ksiazek, ktore mam jest raczej o tematyce DDA i wspoluzaleznienia

Awanturka pod wplywem emocji to jest atak.
Więc tak jak Ty NIE można.Jesli tak robisz, ti trujesz. I nie o takie sytuacje chodzi.
Zastanowilabym się raczej, czy to Ty nie jesteś tą stroną, z którą nie da się spokojnie porozmawiać..