Dziwne rozstanie. - Netkobiety.pl

Witajcie, mam pewien problem i chciałbym prosić was o opinię w tej sprawie.
Otóż rozstałem się z dziewczyną, ale nie było to takie typowe rozstanie, ale od początku.

Poznaliśmy się już dawno temu i mieliśmy kontakt typowo koleżeński, bardzo dużo rozmawialiśmy czasem się spotkaliśmy, ogólnie mieliśmy super kontakt. Kilka miesięcy temu zaczęliśmy spędzać więcej czasu razem, i tak w sumie naturalnie wyszło, że zostaliśmy parą. Wiadomo, na początku wszystko było między nami super, była miłość itd.

Od jakiegoś czasu jednak z jej strony ta uczuciowość stopniowo zanikała. Coraz mniej się do mnie przytulała, dotykała, nie mówiła do mnie już w miły sposób, a wręcz czasem wręcz przeciwnie. Nadal rozmawialiśmy, nadal spędzaliśmy razem czas, spotykaliśmy się, ale ta sfera uczuciowa zanikała z jej strony. I tak to wyglądało, póki kilka dni temu nie pokłóciliśmy się.

Podczas naszej ostatniej rozmowy powiedziała, że to wszystko dlatego, że czasem byłem w stosunku do niej mało wylewny. Nie chodzi o wyrażanie uczuć, tylko o rozmowy. Ona bardzo często bardzo dużo mówiła, a ja milczałem i po prostu słuchałem. Rzadko dochodziło między nami do żartów, wygłupów, nie dlatego, że jestem jakiś sztywny, tylko z jakiegoś powodu ciężko było mi przed nią się tak w 100% otworzyć z moim poczuciem humoru i rozgadaniem. Ona stwierdziła, że ludzie, którzy nie są wylewni i otwarci ją męczą i że my do siebie najwyraźniej nie pasujemy, i że zastanawiała się nad tym od jakiegoś czasu, i tym suchym zachowaniem dawała mi do zrozumienia, że coś jest nie tak, ale ta kłótnia przelała czarę goryczy.

Nie wiem właściwie, czy to było rozstanie.  Podczas rozmowy nie padło żadne zdanie w stylu że już nie kocha, czy jej nie zależy, nie padło żadne pożegnanie, podziękowanie za wszystko. Tylko tyle, że jest tym wszystkim zmęczona i zrezygnowana. Ona ma teraz bardzo dużo obowiązków, i ją to też przytłacza i też jest tym zmęczona. Mowiła, że miałem szansę na to, żeby to naprawić, ale nie zrobiłem tego. Gdy pytałem ją, co dalej z nami, z tym związkiem, to powiedziała, że nie wie. Gdy spytałem, czy to definitywnie koniec, powiedziała, że to jest trudne pytanie, i że tego też nie wie. Gdy spytałem, czy za jakiś czas, np za 2 tygodnie dalibyśmy sobie szansę to odbudować, powiedziała, że 2 tygodnie to jest strasznie mało.

Co sądzicie o tej sytuacji? Wiem, że na chwile obecną nie ma szans na to, żeby coś zrobić. Ale za jakiś czas? Co robić?

Znacie się długo, przez kilka miesięcy byliście parą, a Ty nie umiesz być sobą? udawałeś kogoś kim nie jesteś? Co powodowało w Tobie tę blokadę, bo nie potrafię sobie tego wyobrazić, by spotykać się z kimś tyle czasu i nie potrafić okazać prawdziwego swojego oblicza.
Odebrałam to tak, jakby ten związek był wymuszony, bo skoro się znacie tak długo, no to wypada być ze sobą.

lobbysta napisał/a:

Nie udawałem kogoś kim nie jestem, po prostu ją na codzien jestem pełen życia, wesoły, śmieszek, czasem aż do przesady, a przy niej byłem spokojny i małomówny, nie potrafię powiedzieć dlaczego, to nie to że nie chciałem czy miałem jakas blokadę.

A ten związek nie był wymuszony, po prostu zaczęliśmy się spotykać i zaiskrzyło.

Sam sobie przeczysz. Jeżeli na co dzień w swoim otoczeniu, a zwłaszcza wśród bliskich jesteś taki, to bycie odwrotnością tego w jej towarzystwie jest właśnie udawaniem kogoś kim się nie jest. Nie jest to oskarżenie więc nie traktuj tego tak i nie broń się przed tym. Przy niej jak widać czułeś, że nie potrafisz pokazać codziennego siebie, nie potraficie stworzyć bliskości która pozwalałaby na to.