Kiedy nadejdzie koniec - Netkobiety.pl

Śmierć to nie koniec. To tylko zmiana nośnika informacji.

No ja nie wiem czy dla pendrive'a to pocieszające, że go skopiują na dysk twardy i zrecyklingują

Odpowiadając na pytanie - nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiałam, nigdy poważnie nie chorowałam, więc obecnie śmierć dla mnie to trochę abstrakcja,  jedynie przez nagły wypadek. Wtedy raczej nie będzie czasu ani szansy na długie pożegnania. 

Gdybym zachorowała bardziej bałabym się długiego konania, bo wydaje mi się, że to jest większą traumą dla najbliższych, niż tego, czy będę umierać w samotności.

Ale pomyślmy, bo to nie musi tak do końca być bez sensu, jeśli weźmiemy pod uwagę, że badania prowadzone w Oak Ridge Atomic Research Center pokazały, że w ludzkim ciele każdego roku wymienia się ok 98% wszystkich jego atomów. A w perspektywie kilkuletniej następuje wymiana wszystkich komórek ciała (oprócz komórek jajowych u kobiet), a jednak wciąż zachowujemy ciągłość nas jako osoby, to może nasze istnienie nie jest tylko formą cielesną. Ani nawet tylko formą manifestacji materii. Hm?

Pomyślmy, czy rozumiesz sens wypowiedzi, którą komentujesz.

Summerka88 spodziewałem się ataku, no cóż inaczej nie umiesz. A wypowiedź Iceni, którą przefiltrowałaś przez swoją niewiarę, jest bardzo mądra. Pokazuje punkty widzenia na to samo wydarzenie - śmierć. Lokalną ludzką, która na każdego z nasz czeka, czy śmierć bliskich. A może też być widziana nielokalnie. Jako naturalna kolej rzeczy, wymiana pokoleniowa, jak w przypadku nazistów eliminacją podludzi, czy jak ja przedstawiłem - tylko zmiana nośnika informacji.
Z pendrivowego punku widzenia, jego los jest smutny.

Znowu błąd i dopowiadanie sobie. Nie napisałem ataku na mnie. Weź Ty się za swój rozwój, bo wtopa za wtopą idzie.

Niestety nie da się. Śmierć jest nieuchronna. Nie takie pendrivy jak ja spoczywają w grobie.

Nie odróżniasz odnoszenia się do poglądów ludzi, od odnoszenia się do samych ludzi. Każde moje odniesienie się do Twoich często dziwacznych twierdzeń, odbierasz jako atak na swoją osobę i myślisz, że inni tak samo mają.
A tak apropo kiedyś mówiłaś, żeby zwracać uwagę na uśmieszki (emotki). Czemu sama tego nie robisz?
I ostatnia sprawa. Ludzie, których nie lubisz, tez mogą mówić do rzeczy.

Nie ma, bo mówisz o budowie radia. Przecież jeżeli zniszczymy radio, fale radiowe nie przestaną płynąć. Kłopot w tym, że ich nie usłyszysz.

Ależ oczywiście że to nie tylko ciało. 

Gdyby to było tylko ciało  nie można by stworzyć sztucznej inteligencji.

Poza tym te wszystkie opowieści o "tamtym życiu" nie wzięły się znikąd... ale Boga w to też nie mieszam

Reinkarnację też?

Summerka88 problem w tym, że Ty strasznie wąziusio widzisz. Dział o rozważaniach duchowych, a Ty o atomach, neuronauce. Wyobraźni troszkę trzeba. Nie bój się tak bardzo o tą swoją niewiarę i materializm.
Człowiek cielesny skończy w grobie. Człowiek duchowy pójdzie dalej. Przypomnę poetyckie słowa z Biblii: człowiek duchowy jest jak wiatr, nikt nie wie skąd przyszedł i dokąd zmierza.

Jeszcze się nie zdecydowałem Może lepiej wiedzieć w kontekście tego pożegnania i tak dalej ale wtedy przychodzi mi do głowy, że wypadałoby coś wtedy powiedzieć mądrego , a jakoś nic mi nie wpada do głowy na tą okoliczność. Z drugiej strony jakbym miał się męczyć miesiące, żeby się pożegnać, to ja dziękuję. Byłem przy śmierci dziadka, który umierał będąc starym człowiekiem. Nic mądrego nie powiedział, bo nie bardzo mógł dusząc się. Czy było mu lżej z tego powodu, że wokół był syn i wnuki? Nie wiem. Obserwowałem śmierć odwleczoną na długie miesiące młodego człowieka i nie widziałem tam nic poza bólem i niezgodą na tak szybkie zakończenie ziemskiej przygody. Śmierć ojca wyczułem z odległości. Leżał w szpitalu na teoretycznie banalną przypadłość. Mnie rankiem zebrał jakiś niepokój, mówię do małżonki - pojadę, zobaczę co u ojca ale nie mówiłem, że mam jakieś dziwne przeczucie. Przejechałem 150 km i 10 minut przed miejscem przeznaczenia zadzwonił brat, że ojciec właśnie nagle zmarł. Odszedł pół godziny po tym jak wyszła od niego moja mama. Wyczułem jakimś zmysłem... No i tu zmierzam do tego, że jakoś od dawna mam przeczucie, że zdechnę gdzieś nocą, przy drodze, w deszczu, samotnie. Nie budzi to jakiegoś mojego szczególnego oporu, raczej mobilizuje żeby pamiętać co by codziennie rano dzieci wycałować...

z jednej strony bym chciała, z drugiej nie. Bo taka wiedza to jak czekanie na wyrok. Strach, przygnębienie a moze nawet rozpacz. Pogodzić się ze śmiercią nie jest łatwą sprawą, zwłaszcza gdy człowiek jeszcze młody.
Zdecydowanie lepsza wydaje sie smierć nagła. Pozostaje jednak problem z ta cala reszta czyli pozamykaniem spraw i przede wszystkim pożegnaniem z bliskimi, powiedzenia im rzeczy, na które w codzienności dnia często nie ma czasu albo to wydaje się tak oczywiste, ze nie mówimy. Dlatego ja staram się - może nie od razu żyć tak, jakby to miał być mój ostatni dzień - ale tak, żeby moi bliscy wiedzieli, i przede wszystkim czuli, w tej codziennosci dnia, jak są dla mnie ważni i jak bardzo ich kocham, w każdej chwili, gdziekolwiek są i pomimo tego, ze czasem jestem na nich zła i mnie denerwuja Bo wiem, ze gdy człowiek czuje się kochany przez bliskich to potem nie  trzeba jakichś specjalnych pożegnan i slow. A gdy nie czuje tej milosci  na co dzien, to  żadna najpiekniejsza mowa pożegnalna tego nie zmieni.
Gdybym była chora i moje umieranie byłoby rozłożone w czasie to chciałabym zakończyć żywota w domu, w otoczeniu bliskich, nigdy w szpitalu, wśród obcych ludzi.
Na ich smutek czy rozpacz reagowalabym z wyrozumialoscia. W koncu to normalna reakcja i emocje muszą być i muszą znaleźć ujscie. Nie można robic dobrej miny do zlej gry i udawać, ze wszystko ok. W takim fałszu i sztucznosci nie chciałabym odchodzić.
No i chyba oczywista oczywistość - wolalabym, aby śmierć nie szła w parze z cierpieniem. Myślę, ze dla bliskich właśnie ta świadomość cierpienia jest najbardziej trudna do zniesienia. Ale przecież dzisiaj to nie powinien byc zaden problem dla medycyny paliatywnej.

Takze nie wierzę w boga.I duchowość człowieka rozumiem jako pamięć o nim,wspomnienie słów,które wypowiedział,przypomnienie sobie jak żył i jak myślał.
Człowiek "duchowy" jest w głowach tych co go wspominają.

Może sypnę banałem, ale dla mnie życie to podróż, zawsze powinno się być przygotowanym na pożegnanie. To bardzo trudne.  Inni powinni wiedzieć jak się umiera, żeby potem się przygotować do odejścia.  Często ludzie nie chcą o tym myśleć - instynkt. 
"Niepotrzebni widzowie" to chyba obcy ludzie. Jeszcze dopowiem, że, moim zdaniem, człowiek nigdy nie umiera cały nagle, funkcje życiowe gasną powoli, nawet jak ktoś zginie w wypadku, nie wiem czy to ma jakieś znaczenie. 
Człowiek, który umiera niewiele już odczuwa, podobno słuch jest tą funkcją,  która najdłużej się utrzymuje.
Do śmierci najbliższych nigdy nie da się przygotować pomimo, że nawet jak ktoś obłożnie choruje i wiemy, że najlepszym rozwiązaniem dla niego, żeby uniknąć cierpienia jest odejście.
Ja nie chciałabym się z nikim żegnać, przecież wszyscy kiedyś odejdziemy.  Na płacz i rozpacz  nie wiem jakbym zareagowała, musiałabym to przeżyć. Może pomyślałabym, że gdybyśmy nie odczuwali rozpaczy, to też obca byłaby dla nas radość, bo emocje są nieodłączne.  Najważniejsze, żeby nie być dla najbliższych kulą u nogi.

Chciałabym umrzeć we śnie.

Mój pradziadek zmarł w lesie. Znaleziono go siedzącego pod drzewem, opartego o pień. Cukrzyca.

Chciałbym umrzeć.

Instynkt biologiczny i fakt,  że ucierpią na tym bliscy, mnie przed tym powstrzymują. Z zazdrością spoglądam na starców i często żałuję, że się w ogóle narodziłem. Moje pierwsze wspomnienie, to uczucie promieni słońca na mojej dziecięcej skórze i piasek plaży na opuszkach małych palców. Czas niewinności, po którym zostały jakieś lepkie migawki w mózgu. Życie jest bardzo nieprzyjemne i pełne niedogodności. Najlepszą jego częścią jest spokojny i głęboki sen. O ile ktoś nie cierpi na bezsenność, to może z tego błogosławieństwa korzystać. Wtedy człowiek jest jak martwy. Znajduję się jakby w przedsionku śmierci.

Nie mam żadnego wyobrażenia śmierci. Mam natomiast nadzieję, że po niej nie będę już istnieć w jakiejkolwiek formie. Chcę być w stanie snu, z którego nic mnie już nie obudzi.

Poezja służy do tego, żeby mówić o sprawach, o których powinno się milczeć. Niewiele jest innych środków, które ludzkość wypracowała dla osiągnięcia tego celu.

Ktoś się boi stanąć przed Sądem Ostatecznym? Dokładnie czegoś takiego jak piszesz to nie ma, ale coś podobnego jest. Takie życie w niebycie to podobno straszna sprawa. Wcale nie jest piękne. Warto najpierw o tym poczytać zanim się wymawia życzenia .

Ja tez mam podobnie tzn. boje sie iz smierc wcale nie istnieje, ze to nie koniec, ale mam nadzieje ze jednak tak jest.

Mogę wiedzieć, ze nadchodzi, jednak wolałabym pozostawić śmierć dla siebie. I umrzeć na jakimś bezludziu, oddać swoje ciało zwierzaczkom do przeżucia, ewentualnie, jeśli owo nie będzie możliwe, moje prochy ktoś mógłby być łaskaw rozrzucić na Saharze lub wystrzelić przy okazji jakiejś misji w kosmos. . Absolutnie nie chciałabym pogrzebu, ani nagrobku upamiętniającego - nic z tych rzeczy. To takie moje male marzenie

Nagrobek nie jest dla zmarłej. To jest potrzebne żyjącym. Zwróć uwagę, że osoby pozostające na ziemi, mogłyby poczuć się źle. Nie miałyby dokąd iść w chwili wspomnień, kogo odwiedzić z kwiatami  i komu świeczki zapalić na 1 listopada. Dla żywych to jest ważny aspekt.
Ja moim bliskim mogę jedynie podpowiedzieć żeby było skromnie i symbolicznie, bez rewii mody cmentarnej , ale niech coś tam dla nich zostanie.

Jest do tego stopnia trudne do zniesienia, że wiąże się z ciągłym fizycznym bólem, który uśmierza się farmakologicznie. Jestem zwierzęciem nieudanym, chorym. To nie ja podjąłem decyzję, że chcę zaistnieć jako konglomerat błędnych procesów psychofizycznych. Zostałem przywołany na ten świat i jest on miejscem dla mnie nienawistnym i wrogim.
Ulice są przerażające. Pełne ludzi. Małych ludzi, dużych ludzi, starych i wyschniętych ludzi. Korowody konsumujących, śmiejących się i utykających istot. Ich marsz to przemiana materii. Parada przetrwalników materiału genetycznego. Zatopiona w hałasie dziecięcego krzyku, brutalności niektórych mężczyzn, seksualności prezentujących swoje walory kobiet i kolejnych próbach uchwycenia gasnącego oddechu przez starców. Epatuje głupotą krzykaczy i cuchnie fekaliami, nasieniem, potem i krwią.

Kacerz,
Takie proste pytanie - czy nie ma nic takiego na tym świecie, co by ci sprawiało radość i chęć bycia tu?

Wow!!! Świetne! Zwłaszcza to o małych i dużych ludziach. Like Like Like. Co za poetyzm, co za dramatyzm!
Tylko te procesy psychofizyczne bym wywaliła, bo brzmi dyletancko; a "seksualnosci prezentujących swoje walory kobiet" z kolei brzmi dziecinnie... i podkręć końcówkę

Notoco? A nawet jeśli pisze, to co? Pozostaje już tylko patetyczny smutek, cierpienie i powaga?
Mnie tam też jest ciężko, jego rozterki rozumiem. Na pretensjonalność pierwszego dobra jest egzaltacja drugiego, moim zdaniem.

Najwyraźniej nie każdy umie pisać mdło i nijako.
Nie mam pewności, ze pisze o swojej realnej sytuacji. Mi to bardziej wygląda na próby literackie.

No taki jest net, ze o intencjach rozmówcy można tylko gdybać. Nie wiem co mu dolega, ale spojrzenie na świat doskonale rozumiem.
Jakby co - mnie się jego fragment bardzo spodobał, z paroma może wyjątkami. Mógłby podrasować warsztat, może coś fajnego by z tego kiedyś wyszło.

Dlaczego?

Dlaczego?

Jeśli chodzi o całość Twojego wpisu, to stosujesz pewien zabieg. Polega on na tym, że rzekomo wyrażasz aprobatę dla tego, co napisałem. Robisz to po to, by móc mnie potraktować protekcjonalnie, wyśmiać i poniżyć. Mam nadzieję, że sprawia Ci to przyjemność, bo mi nie sprawia(o dziwo) przykrości.

wróżka bajuszka

Sugerując się cytowanymi przez Adiaphorę postami.określenie "wrózka bajuszka" (które zresztą rzeczona ma pod nickiem) dotyczyło Marakui

gojka102, ja nie piszę, ze wiem lepiej, tym bardziej nie tłumaczę. Piszę, że mi to bardziej pachnie próbą literacką.
adiafora, nie pamiętasz już pewnie tych czasów, kiedy pod twoim cudnym szumnym-dumnym nickiem miałaś taki sam podpis "wróżka bajuszka"? A po paru kolejnych postach miałaś podpis "szamanka"? No pani patrzy, już się nie pamięta, jak to było, co? Ciekawe, czy sama będę miała czas dorobić się kiedykolwiek statusu "netkobiety/przyjaciółki forum".

Ktoś uważa mój post za szydzący, prześmiewczy bądź chamski - proszę bardzo, nie widzę problemu - zgłośta o usunięcie.

Kacerz. Dlaczego te fragmenty brzmią jak brzmią, to już napisałam ci wyżej - jeden brzmi dziecinnie, inny dyletancko (jak z takich historii spiskowych, co starają tłumaczyć zdarzenie naukowo). Nie bądź wróżką bajuszką, nie siedzisz mi w głowie. Jeśli odebraleś mój posta jako protekcjonalnie naśmiewajki, to źle to odebrałeś.

Jest takie coś jak projekcja. - Ktoś wam nie pasuje, jest w jakiś sposób śmieszny, to może właśnie jesteście ludźmi typu, o którym kacerz pisał:  "pewien zabieg. Polega on na tym, że rzekomo wyrażasz aprobatę dla tego, co napisałem. Robisz to po to, by móc mnie potraktować protekcjonalnie, wyśmiać i poniżyć." ---> więc, moze, że sami tak robicie/mielibyście ochotę robić i tak kogoś dobić, więc potem przenosicie własne zachowania i emocje na kogoś innego, kogo w dodatku w ogóle nie znacie. I zarzucacie mu własne intencje.