czy medycyna musi kończyć związek? - Netkobiety.pl

Przede wszystkim nie rezygnuj ze swoich marzeń kobiety/ faceci przychodzą i odchodzą, a my zostajemy, lepiej zostać ze swoją pasją niż z niczym. Nie jesteś złym chłopakiem- partnerem. Starasz się pomimo okrojonego nauką czasu nadal sprawiać dziewczynie małe niespodzianki, nadal się spotykacie i nadal ją kochasz. Moim zdaniem powinieneś z nią szczerze porozmawiać. Powiedzieć, że myślisz o niej poważnie, że chcesz z nią założyć rodzinę (o ile to prawda, ale tak zrozumiałam z Twojej wypowiedzi), ale że chcesz też być lekarzem. Zapytaj się czego ona oczekuje, jak ona widziałaby idealny jej zdaniem związek teraz i za 5 i 10 lat. Powiedz jej, jak Ty widzisz Waszą przyszłość. A na zakończenie możesz dodać, ze Tobie  zależy na związku, ale też nie masz prawa jej zatrzymywać jeżeli czuje się nieszczęśliwa.
Niestety nie można jednoznacznie i na 100 procent odpowiedzieć, "tak, uda Wam się", albo "Nie, to nie wypali". Ludzie są nieprzewidywalni, szczególnie, gdy kierują się emocjami, uczuciami, pożądaniem, a nie rozumem.

Zatem ewidentnie przerzuca na Ciebie odpowiedzialność za decydowanie o związku. Musisz jej na spokojnie wytłumaczyć jeszcze raz, że Ty nie chcesz zrywać i będziesz robił wszystko żeby Wasze relacje poprawić, ale jeżeli jej to nie będzie wystarczało to nie będziesz miał pretensji, chociaż będzie Ci przykro, ze ONA ZADECYDUJE, że nie chce z Tobą dalej być.
Dobrze, że ją rozumiesz, dla dziewczyny to ważne, żeby nie tracić czasu i nie odkładać macierzyństwa (wiem, nie dla wszystkich). Sama wiem po sobie, mimo, ze za dziećmi nie przepadam zawsze chciałam mieć rodzinę,  i przed 30stką zaczęłam swojemu chłopakowi płakać, że przez te 5 lat za dużo na niego jajeczek zmarnowałam
Ona myśli racjonalnie, ale jednocześnie boi się być osobą decyzyjną. Myślę, że jezeli Twoje rozmowy z nią niczego nie zmienią, możesz za jakiś czas pokazać jej ten wątek, jak więcej osób będzie Ci doradzać- ponieważ to, że tutaj piszesz jest oznaką, że myślisz o Waszym związku, chcesz go utrzymać, że jest to dla ciebie ważna relacja. Zobaczymy co będzie dalej zarówno tutaj w wątku, jak i u Was po rozmowie.

no to przecież chłopak walczy, ale ma teraz okrojony czas przez studia.

Chcesz, by czekała. Ile, na co? Bierzesz pod uwagę, że czeka Cię staż, rezydentura, a jeśli chcesz pracować na dyżurach w szpitalu i lubisz siedzieć półdarmo - to dopiero dowiesz się, co to znaczy nie mieć czasu? Na co ma czekać? Aż życie wypierze Cię z ideałów, zrobisz specjalizację, otworzysz gabinet, wyrobisz sobie markę i dopiero będzie czas?

Tez bylam studentką medycyny, mialam chlopaka na medycynie, - i co moge powiedziec, - byl czas i na nauke, i na imprezy, i na bycie razem, wiec da sie,  - stad moje mysl, ze autor troche tę medycyne demonizuje.

Dziękuje za wszystkie wypowiedzi.

#Entropia Moja dziewczyna też podnosiła taki argument, że skoro tak mówie, to mi nie zależy. Tylko dla mnie to zupełnie nie tak, przeciwnie - po 1: na prawdę starałem się zrobić wszystko co byłem wstanie wymyśleć, aby mieć czas dla niej a jednocześnie zaliczać studia i to wciąż ca mało a po 2: skoro mam widzeć ją cały czas nieszczęśliwą ze mną to co ze mnie za facet, który trzyma na siłę związek tylko dla siebie a nie dla obu osób. Na prawdę wole, żeby była szczęśliwa z kimś niż nieszczęśliwa ze mną, wole żeby mnie wspominała dobrze, a nie jako gnoja który zmarnował jej życie, albo kilka lat z niego. Jeżeli faktycznie tak będzie chciała. Może ten związek już umarł a ja się łudze. Stąd m.in. mój apel i prośba w tym miejscu, bowiem liczę na spojrzenie osób bezstronnych, z zewnątrz, z perspekywą.

#Benita71 Myślę, że w tym twierdzeniu jest dużo prawdy - kwestia podejścia do związku. Też tak mówiłem w czasie naszych dyskusji, że jakbym miał pracę wymagającą ode mnie pracy na zmiany po 12h np, albo wyjazdów na 2 4 tygodnie i urlop 7 dni, to czy to by się tak różniło od naszej sytuacji? Na ten arkygment nacześćiej była niema cisza lub arguemnt, że jak byłbym  ileś dni w domu to bym był 24h/dobę dla niej. Ja w związkach jestem skłonny na dalekie ustępstwa (doświadczenie) i poświęcenia dla drugiej osoby którą kocham. Spodziewałem się tego samego niejako (choć mam wrażenie, że to czasem egoistyczne z mojej strony spodziewać się konkretnego zachowania od partnerki, w końcu kocham ją za to jaka jest, a nie za to co jest mi wstanie zaoferować, ale to dygresja). Dlatego tak ciężko mi było zrozumieć, że skoro to moja pasja, o której myślałem od dzieciństwa a jednocześne bilet do naszej wspólnej przyszłości to wykaże się zrozumieniem i wsparciem nawet jak to jest trudne (ja przez to przechodziłem osobiście i wiem co to za uczucie, ale też jaka satysfakcja jak się partnerowi udaje trochę dzięki naszej pracy). Czy może się myliłem tak zakładając? Ja wiem, że każdy nas jest w istocie egoistą, ale uczucie ten egoizm mocno wdeptuje wewnątrz nas. Czy tak nie jest? Czy to idealizm?
Musiałaś być lepszą studentką ode mnie, bo są takie tygodnie pomiędzy kołami i zaliczeniami, że faktycznie jest czas na domówkę, czy spotkanie w pubie bez wyrzutów sumienia, ale mam też takie tygodnie, gdzie wiedząc o zaliczeniu trzeba usiąść 2 3 tygodnie przed żeby zdążyć się nauczyć a nie zawalić innych zajęć (np. nie zrobić tyłów z anatomii). U nas kiedyś anatomia trwała 3 semestry a od kilku lat, po reformie 2 semestry i materiał jest skondensowany do tych 30 tygodni. Podobnie z biofizyką - jedną czy dwie wejściówki można uwalić, bo ok, nadrobisz, ale kolejne to robi się potem problem z utrzymaniem. Nie jestem orłem, mam przeciętne wyniki, zaliczam na 50do70% najczęściej, czasem 90% czasem 40%. Więc niestety muszę pracować więcej niż osoby takie jak Ty które są zdolniejsze albo/i lepsze w uczeniu się.

#Nana666 Dokładnie też o tym myślałem, ale 6 lat + rezydentura 1 rok wliczał mi się w kalendarz jej studiów i praktyki, i się pokrywał. Czasowo - wszystko się zgadzało i nawet jak jej o tym mówiłem jeszcze na lic. to potakiwała, że ma to sens. Opisywałem swój stosunek do mojej pasji - mógłbym tak pracować, ale będąc w związku jasne, że miałbym chęć dawać mojej rodzinie godny byt. Znam lekarzy, którzy świetnie łączą pracę z rodziną, o ile nie są zachłanni i skorzy na wielkie zarobki. To się da. Początki są najtrudniejsze. Chyba, że się myle, bo to kwestia podejścia. Mam też znajomych, którzy zaraz po studiach zakładali rodziny a potem dopiero się dorabiali. Myślę jednak, że chciałbym załozyć rodzinę kiedy będę miał na to godne warunki, żeby maleństwa pojawiły się na dobrych fundamentach a potem mogły rozwijać nie musząc się zastanawiać czy stać mnie na ten jogurcik czy nie. Nie przepych, absolutnie, ale takie godne życie. Czy może się myślę?

#Monoceros Tak, jest w tym prawda - chciałbym i studiować i być z nia w związku, dokładnie tak. Myślałem, że połącze to. Napisałem w poście, że ten kto nie jest na medycynie nie wie jak to jest i nie piszę tego z zadufaniem, czy wyższością tylko doświadczenie - na prawdę to są specyficzne i trudne studia a ilość materiału pamięciowego jest kolosalna. A co najgorsze w tym - nigdy nie ma dość czasu, żeby nauczyć się, zawsze to przyswajanie wybranych elementów licząć, że to wystarczy. Plus dochodzą cechy osobicze - niekórzy uczą się super szybko bo zapamiętywanie książek jest dla nich łątwiejsze a niektórzy potrzebują czasu na to samo bo muszą przeczytać rozdział 4 razy i zrobić notatki z tego a potem fiszki etc etc... Zastosowałem każdą możliwą metodę uczenia się, na którą mogę sobie pozwolić czasowo i dlatego mam takie dni, gdzie mogę się spotykać z dziewczyną, ale są takie, kiedy siedzę po uszy i i tak ledwo zaliczam.
Mam znajomych po medycynie (sporo w małżeństwach lub związkach nieformalnych) i dzielą się na 3 grupy: tacy, którzy poznali się na studiach med i ci na początku dogadują się świetnie bo przechodzili razem przez to samo i wiedzą i rozumieją, że czasem trzeba zaplanować randkę nie 1 dzień przed tylko 2 tygodnie (tak jest), grupę drugą: którzy poznali się jak jedno było na studiach med ale na 4 roku i wyżej - tam już ma się o wiele więcej czasu więc i życie towarzyskie można uprawiać Ostatnia grupa: nikogo nie poznali na studiach i albo zrobili to po albo są dalej sami. Nie znam osób po medcynie, którzy poznali się przed studiami i nadal są razem.

Mówiliśmy ostatnio o tym o czym piszesz - że przez najbliższe 3 lata np nic się nie zmieni i czy jest wstanie tak życ. Nie odpowiedziała. Moja dziewczyna zna mnie sprzed studiów med, wie jaki jestem i zdecydowanie wiązała ze mną przyszłość. Z takim mną. Teraz, gdy ja dalej jestem taki sam, ale nie mam czasu - myśli o odejściu. TO też mnie martwi, bo co by było jak byśmy wzięli ślub? Powinniśmy być z partnerami na dobre i na złe, a kiedy było dobrze - była. Teraz, jak jest krucho - odchodzi. A gdyby to nie studia, tylko np bym miał wypadek ze skutkiem w postaci niepełnosprawności np. Czy wtedy też by przy mnie wytrwała jak bym nie miał czasu bo jeździł po rehabilitacjach, był nieznoścny, nie zarabiał, nie było nadzeji że będzie lepiej przez następne 5 lat np? To też mnie zmartwiło jak tak postawiłem sprawę.

Ale z drugiej strony rozumiem ją - ona też potrzebuje oparcia, też chce żeby ktoś je pomógł, czasem poszedł na zakupy, czasem po prostu był obok, czasem doradził w czymś. Jak mogę to robić to jestem, ale jak nie to staram się telefonem, skype, etc ale to nie to samo i oboje o tym wiemy. Ja bym to zniósł, ale ona nie i nie mam jej tego za złe - tak jest i tak ją pokochałem, ale teraz ma słuszne pretensje do mnie, że mnie nie ma kiedy mnie potrzebuje.

#vitis1447 Dziękuje za odpowiedź - nie widziałem jej jak pisałem ten kom. Dziękuje za słowa otuchy i też mam nadzieje, że będzie lepiej wiele osób mówi, że u nas na uczelni po 3 roku jest już lepiej a od 4 zaczyna się normalne życie.

Jestem pewna ze wspolne mieszkanie, nie pomieszkiwanie, bardzo by to wszystko poprawilo.

To nie wyznacznik miłości, a narzekanie małego dziecka. Tak te Twoją pannę można określić. Nie rezygnuj z medycyny. A nóż może trafi się lekarz, który nie tylko wypisuje l4, ale chce pomagać i robi to z pasją

Szczerze? Dla mnie dziwne to wszystko. Ludzie są ze sobą po kilkanaście, kilkadziesiąt lat i różne rzeczy się po drodze zdarzają. Studia, praca, brak czasu, emigracja, nadgodziny, choroba, opieka nad dziećmi. Czasem nawet ktoś pójdzie na wojnę. A tu taki dramat, bo chłopak poszedł na studia i musi się czasem pouczyć. Sorry, ale dla mnie to znaczy, że ten wiązek jest jakiś taki słaby i dziecinny, że się sypie o tak błahą sprawę. Jak wyobrażasz sobie przejście prawdziwych życiowych trudności, które na pewno kiedyś się pojawią?

Co Wy tak się uwiesiliście na tej dziewczynie. Jest młoda. Nie wie, jakie sytuacje się zdażają w życiu.
Szczerze - ja też czułabym się źle gdyby mój partner nagle przestał mieć dla mnie czas.
Można razem zamieszkać i sytuacja się trochę zmienia. A z drugiej strony ona wiążąc się z lekarzem powinna to dokładnie przemyśleć, bo tego czasu już nigdy nie będzie tyle, co pewnie miała do tej pory. Praca w szpitalu jest ciężka.

No jasne, że tak.
Ale ją to po prostu widocznie przerosło.
Nie ma co ukrywać, wiele osób przerastają takie momenty, kiedy partner nagle zaczyna więcej pracować/jedzie za granicę i po prostu go nie ma obok.
Tak jak mówię - ja też jestem dorosłą kobietą i wiem, że takie coś by mnie przerosło.

Może były obietnice, że ten czas nie zmaleje? Może nie wiedzieli, że będzie aż tak ciężko?
To kwestia tego, czy chcą cokolwiek wypracować czy nie.

Słabe to strasznie. Nieważne czy to bluszcz czy nie, ale jest niesamowicie niedojrzała. Zamiast cenić to, że facet dba o przyszłość i ciężko pracuje, ona tylko wrzeszczy o nowe zabawki, jak przedszkolak. To nie jest poważna kobieta.

Powiem brutalnie: to nie jest kobieta, która jest w stanie docenić silnego, odpowiedzialnego mężczyznę pracującego na wspólną przyszłość. To jest dzieciak żyjący od zabawy do zabawy, która kochała jak były motylki i 100% uwagi, a teraz się fochuje, bo nagle wkroczyła brutalna rzeczywistość, która nie uwzględnia jej zachcianek.

Ja bym sobie dała spokój chłopie. Nie ma co się szarpać.

Myślę, że nie ma się tu co na siłę móżdżyć. Jak związek ma się rozpaść, to się rozpadnie. Widać to jeszcze nie było to. Ale na pewno nie powinieneś się na siłę oświadczać, bo to jednak poważna decyzja i trzeba być jej pewnym.

Na pewno nie oświadczałabym się komuś kto nie szanuje moich wyborów zawodowych, nakładu pracy, nie rozumie, że związek wymaga nakładów. Bo to oznacza, że jej nie zależy. Chce być adorowaną księżniczką i ma tak normalnie, przepraszam za zwrot, wyj***e na wszystko inne. Marny materiał na żonę.

Wladek, a co Twoja dziewczyna robi poza studiami? Bo mnie jej zachowanie kojarzy się z kimś, kto nie ma zbytnio zainteresowań, ma mało znajomych albo wcale, studia zajmują niewiele czasu, skutkiem czego jesteś jedynym sensem jej życia. Dlatego się frustruje, kiedy nie masz czasu, bo bez Ciebie nie ma jak wypełnić swojego czasu i stąd konflikt. Czy jest coś w tym?

waldek95

A nie moglibyście zamieszkać razem?
Chłopak mojej córki kończy medycynę, z tym, że ona także ma ciężką i czasochłonną ścieżkę zawodową i nie ma mają z tym absolutnie żadnych problemów. Po mniej więcej roku znajomości zamieszkali razem.
O innych porach chodzą na siłownię,  bo córka już pracuje, o innych kładą się spać (on uczy się do 1-2 w nocy, ona to systematyczny ranny ptaszek). Nawet na wakacje wyjeżdżają czasem osobno, bo np. ona teraz nie może z nim wyjechać na przedłużoną majówkę z powodu 2 egzaminów zaraz po.

Twojej dziewczynie ja się wcale nie dziwię. Jesteście ze sobą od 2 lat i ona ma się nadal z Tobą spotykać doraźnie ?? No jak ty to sobie wyobrażasz ?
Gdybyście mieszkali RAZEM, twoja nauka nie byłaby żadnym problemem. Myślę, że pora na twój ruch.

Dokładnie
mam wrażenie, że kobieta więcej potrafi znieść wiedząc, że jest ważna.
Ja nie wyobrażam sobie spotykać się niezobowiązująco z kimś przez 6 lat. Miałabym poczucie, że tracę lata, w których mogłabym założyć rodzinę.

Z ciekawości zapytam: która uczelnia medyczna? C: Jeśli wolisz to przemilczeć ze względu na obawę, że ktoś znajomy namierzy to pytania nie było.

Jeśli nie Bydgoszcz, Katowice lub Gdańsk, to właściwie został Ci niecały bardzo ciężki semestr (pierwszy rok na leku najgorszy), Drugi rok na większości uczelni medycznych (lek) jest nieporównywalnie łatwiejszy, trzeci to samo, potem czwarty i szósty trochę trudniejsze, ale wciąż nie jest to pierwszy rok.
Myślę, że nie ma sensu podejmować pochopnych decyzji i kończyć związku, zwłaszcza że oboje macie rację. Ona wymagając czegoś więcej niż 'cześć, dobranoc' i ty - chcący otrzymać odrobinę zrozumienia, gdy inwestujesz w rozwój, a nie upijasz się na imprezach.

Na drugim roku będziesz miał tyle czasu, że nawet do roboty można iść, jeśli jest się zorganizowanym. (:

Myślę, że zamieszkanie razem jest potrzebnym krokiem do przodu.
Spotykają się dwa lata. No i ok. Ale może pora coś ruszyć? Pokazać jej, że on ma długoterminowe myślenie? Usłyszałam kiedyś, że 2 lata są optymalnym czasem na decyzję, czy z daną osobą chce się spędzić resztę życia czy nie.
Jeżeli nie chce, to niech zerwie. Jeżeli chce, to może odpowiednim krokiem do przodu będzie mieszkanie? Bo na zaręczyny chyba ciut wcześnie. Ale ogólnie pokazać tej dziewczynie, że on o niej myśli poważnie.

Jestem studentką lekarsko-detystycznego więc się wypowiem
Związki na medycynie są ciężkie, szczególnie na pierwszym roku, ale z czaem jest lepiej. Jak się przejdzie przez to piekło pierwszego roku to człowiek zaczyna już ogarniać na ile może sobie pozwolić, szybciej przyswaja materiał, uczy się sztuki przetrwania. Ogólnie zaciśnijcie zęby na te kilka miesięcy do końca roku a potem od drugiego będzie już zdecydownanie lepiej, choć na codzienne spotkania nie ma co liczyć.
Ja teraz jestem na 3, mam chłopaka i chwilami jest ciężko, partner musi być w tej sytuacji wyrozumiały, wspierać, trochę się dostosować. Ale tak jak mówię, na pierwszym roku uczysz się bez przerwy a potem to już jest raczej tak że jak przychodzą egzaminy czy kolosy to trzeba docisnąć a na bieżąco jest trochę mniej pracy. No i jeszcze jedno: lekarze dużo pracują, często będziesz miał dyżury i Cię nie będzie, więc to nie jest tak że skończysz studia i będzie bajka. Musicie teraz nauczyć się tak żyć bo tak już zostanie że tego czasu będzie zawsze mniej niż byście chcieli.

Nie, to nie jest Twoja wina- nawet tak nie myśl.
Po prostu wizja związku i potrzeba uwagi byłej dziewczyny różniła się od Twoich możliwości. Przecież nie mogłeś się sklonować, a po Twoich postach wnioskuję, że naprawdę się starałeś, masz łeb na karku i poważnie myślisz o swojej przyszłości.

Tak jak wydawało mi się od początku, dziewczyna nie dorosła do poważnego związku. To ciągle mentalna nastolatka, która nie rozumie, że partner nie jest od spełniania jej zachcianek ani wypełniania nudy, ani też- bardzo egoistycznie z jej strony- że w związku ustępstwa powinny być u obu partnerów, a nie tak, że tylko jeden ma się głowić i harować by uczynić drugiego szczęśliwym, a drugi siedzi na tronie i się focha. Bo powiedzmy se szczerze: co Twoja była dziewczyna robiła by ułatwić Ci ciężkie wkuwanie? Z tego co czytam, to nic. Dostał Ci się tylko potok żalów i pretensji. Także nie obwiniaj się chłopie, bo nie masz o co.

Dobrze się w sumie stało. Masz świetne studia, masz cel, koncentruj się na tym, rozwijaj, a odpowiednią kandydatkę na żonę znajdziesz, zresztą pewnie w gronie osób podobnych sobie

@evalougo Tak nie mogłem się sklonować, to prawda... mam taki głupi charakter, że staram się zrobić wszystko co mogę i tutaj już na prawdę nie mogłem zrobić nic. Ale wyrzuty sumienia są, szczególnie jak mija już 3 dzień. Może powinienem był ją zatrzymać w tej restauracji, a może o wiele wcześniej się oświadczyć... ale już dyskutowaliśmy na tym forum wyżej i zgadzałem się z opiniami, że to za wcześnie i zbyt niepewnie, aby bez pełnego przeświadczenia i wiary w związek się oświadczać, tylko dla zasady albo dla bezpieczeństwa, bo wtedy trudniej odejść. Mimo, że nie widzę jak miałbym pomóc to czuje wyrzuty i, nie odkryje tym żadnej ameryki, smutno mi strasznie.

@wiolka0218 To nie brutalność, to szczere i tak faktycznie może być. To tylko potwierdza moją obserwację, że wiele par lekarzy poznaje się na studiach bo to czas kiedy nie mają chwili na normalne randki a jednocześnie wiedzą dobrze jak to ciężki kawałek chleba i rozumieją się bez słów że nie ma czasu. Ludzie łączą się i odchodzą, prędzej czy później poznają kogoś. Mi tylko przykro, że nie byłem wstanie dać szczęścia dziewczynie którą kochałem a ona mnie i zawiodłem ją, podążając za swoim marzeniem. Słusznie, niesłusznie, ale jednak z jej perspektywy tak to wyglądało. Wybrałem studia a nie ją, chodź z mojej perspektywy to nieprawda bo chciałem i studia i ją i myślałem, że skoro innym się udaje utrzymywać związek (ciężką pracą, ale jednak) to nam też. Nie miałem racji.

@Beyondblackie Nasz związek zanim poszedłem na studia faktycznie był taki monotonny, ale mi to nie przeszkadzało. Tak widziałem większość związków - oglądanie wspólne filmu, przejście się na spacer, wspólne wypady a jak w domu to zakupy, cuchy, doradzanie, wspólne gotowanie, oglądanie tv. Wiedziałem, że są różne typy kobiet w związkach, bo widywałem takie związki gdzie para była razem i jasne kochała się, etc, ale każde miało swoje życie i byli partnerami ale jednocześnie mieli swoje światy tylko dla nich - ona przyjaciółki od tego czy tamtego, on kumpli od tego czy tamtego a związek był czynnikiem, który ich spajał, który dawał im poczucie bezpieczeństwa, miłości etc ale nie narzucał czy ograniczał życia - dwa życia we wspólnym związku. My w zasadzie mieliśmy trochę odwrotnie, ale jak pisałem - takie modele też widziałem i nie sądziłem, że to coś złego. Nie przeszkadzało mi, że oboje żyliśmy takim życiem. Tylko wtedy nie mieliśmy żadnych poważnych problemów. Gdy one się zaczęły to obnażyły kruchość związku. Bo tak fajnie nam było ze sobą, ale problemy nas przerosły jako związek. Możliwe, że moja już była dziewczyna też próbowała coś w sobie zmieniać, może starała się, może pracowała. Na samym początku wykazywała dobre cechy, pomocne - to jej muszę obiektywnie oddać. Przed egzaminami życzyła powodzenia, pytała jak poszło, a w gorszych chwilach wspierała słowem czy przytuleniem. Wszystko się posypało na początku roku, kiedy chyba już to tak długo trwało, że nie wytrzymywała. Wtedy zaczęły się pierwsze płacze przeze mnie, pierwsze zarzuty, że nie mam czasu. Bo faktycznie mieliśmy go coraz mniej. Zdarzało nam się być u siebie nawzajem kilka dni, na noce też - to się skończyło jak siedziałem całymi dniami i nocami nad książkami... I wtedy faktycznie efekt domina był szybki.
Myślę sobie teraz jak już ten 3 dzień mija, że może faktycznie dobrze się stało bo dziewczyna ułoży sobie życie szczęśliwe beze mnie, z kimś dla kogo ona będzie oczkiem w głowie i centrum świata i oboje będą najszczęśliwsi na świecie. Życzę jej tego. Nie pisze tego z zarzutem - o nie zależało mi, więc olewam - nie, choć rozumiem takie argumenty bo może tak wyglądać. Nie dałem jej tego czego oczekiwała więc ktoś inny jej to da. Ja nie miałem od niej wsparcia takiego na jakie liczyłem, to może ktoś inny mi je da, a może nie. Smutno mi, że jej nie ma, szczególnie patrząc na mój pokój, gdzie zostało jeszcze wiele śladów jej życia, ale zaraz potem myślę że teraz bardzo boli i ją pewnie, ale potem przestanie i znajdzie kogoś na prawdę dla niej świetnego (to elokwentna, wesoła dziewczyna i bardzo fajnym poczuciem humoru, łatwo podtrzymuje i steruje rozmową, nie mówiąc, że piękna i zawsze wzbudzała zainteresowanie chłopaków gdziekolwiek się pojawiała).

@Nirvanka87 Dziękuje. Możliwe, że będzie jej żal nas dłużej, ale szczerze mam nadzieje, że znajdzie szybko kogoś, kto otoczy ją takim uczuciem jakiego oczekuje i będzie szczęśliwa. Ja ją zawiodłem, więc chyba długo żałować mnie nie będzie. Gdyby nie ten czas to może tak, ale mając w perspektywie kilka lat czekania na faceta i rodzinę z jej marzeń, rozsądek weźmie górę. A przynajmniej mocno zniweluje smutek rozstania. Nie jestem jakimśtam kąskiem żeby po mnie płakać - ot facet na 1 roku medycyny zamiast rozglądający się za rodziną i pracą... ale ja ze sobą jestem szczęśliwy (w sensie moim charakterem nie za sam jestem) i moja pasja pcha mnie dalej. I nawet jak ta uczelnia odbierze mi jeszcze więcej to zostanę tym lekarzem i nawet jak będę miał być sam (bo na siłę w związki wchodzić nie będę) to dobrze - będę przykładem lekarza pasjonata siedzącego po 12 godzin w placówce i będę pomagał innym.

Na razie marze zaliczyc 3 pierwsze lata

marakujka, przeciez napisal, ze dziewczyna z nim zerwala, wiec rady o wspolnym mieszkaniu chyba juz nieaktualne..

Koszt wynajmu pokoju nawet, 2-os w takiej dzielnicy gdzie jest bezpiecznie wieczorem to około 1000 zł - 1200 zł. Tak jak pisałem, mnie nie stać a dla niej to byłoby takie obciążenie, że musiałaby iść do pracy. Rodzice by nam nie pomogli. Plus koszt jedzenia. Jasne, można postarać się o stypendium socjalne z uczelni, ale gwarancji żadnych nie ma.
Nie mam dużo znajomych z uczelni, którzy przechodzili do mnie do domu, za to ja przynosiłem sporo książek i nie raz pokazywałem ile materiału muszę nie tylko przeczytać ale umieć na następne zajęcia z czegośtam.

Władek, w jakim mieście studiujesz?

Żadne z naszych rodziców nie mieszka w domkach, wszyscy mamy mieszkania w blokach (nowszych czy starszych). Myśleliśmy nad tą kwestią sami, pomieszkiwaliśmy czasem u siebie kilka dni, ale to na dłuższą metę w takich warunkach nie miało racji bytu. Jedyne czego nie braliśmy pod uwagę to kredyt studencki - nie chcieliśmy robić sobie długów na początku życia, ale może za mało czasu poświęciliśmy temu pomysłowy jak patrzę z perspektywy czasu.

@truskaweczka19
Też tak podchodziłem do tego tematu: skoro innym się udaje jakoś zacisnąć zęby i przejść przez ten okres to i my damy. Tylko nie wliczyłem, że te braki czasu będą tak trudne do zniesienia + wszystkie te momenty, kiedy nie mogłem być chłopakiem kiedy ona potrzebowała. To gdzieśtam narastało i narasało i w okolicy grudnia/stycznia już wybuchło - bo ile można. Kilka miesięcy no może, pół roku to naciągając ale następne 2-3 lata? To jak pisali nawet niektórzy tutaj na forum- ileż można na faceta czekać. I nie ma się co dziwić, bo ona miała inne priorytety. Chciała założyć ze mną rodzinę (a ja z nią), ale kiedy perspektywa się posypała to zastanowiła się czy warto. W zasadzie to podobnie jak ja wybrała swoje marzenie - rodzinę i stabilizację, które miała od zawsze tak jak ja wybrałem swoje - studia, zanim jeszcze się poznaliśmy i o czym ona wiedziała (tak jak ja wiedziałem, że ona chce się po studiach ustatkować i założyć rodzinę). Może nie zaraz po studiach, chciała poczekać aż skończę studia, ale nie spodziewała się (jak i ja), że będzie tak pochłaniająca.
3 dzień za mną. Powoli oswajam się z tą myślą, że jestem sam. Akurat dziś był taki dzień gdzie cały czas siedziałem nad książkami, więc czasem dopadało mnie myślenie i wyrzuty. Jutro znowu zajęcia jakieś, okienka, gdzieś w okienkach ludzie. Będzie trochę łatwiej.

Truskaweczko - oczywiście, że w związku są momenty, kiedy nie ma się czasu. Ale znajdź związek, w którym te momenty trwają 3 lata.
Wyobraź sobie sytuację: jesteś 2 lata w związku. Facet nagle zaczyna nie mieć dla Ciebie czasu i jesteś świadoma tego, że to będzie stan trwający dłużej niż Wasz związek ma obecnie. No i co teraz? Za wcześnie na mówienie o zaręczynach, wspólne zamieszkanie odpada, dziewczyna powoli ma dość.
Dla mnie niedojrzałe są sposoby, w jakie próbowała zwrócić na siebie uwagę, ale sam problem jednak jest całkiem poważny.
Ona ma między 19 a 22 lata (nie wiem czy był podany dokładny wiek gdzieś, ale znalazłam, że ma do skończenia 1 stopień studiów). Czyli tak naprawdę to jest dla niej pierwszy tak duży problem w życiu, z którym musiała się skonfrontować.
Zresztą ktoś tutaj już wcześniej powiedział, że medycyna to nie tylko studia. To potem praktyki, staże, nocne dyżury, zależy od specjalizacji, ale zanim się dojdzie do pracowania w prywatnych ośrodkach i zarabiania kupy kasy to trochę mija. Na początku pracuje się za grosze przez kilkanaście godzin.
Więc tak naprawdę ona mając mniej niż 22 lata miałaby koło 28-29 lat w momencie, kiedy nasz Autor zacząłby myśleć o jakimś ustatkowaniu się i zakładaniu rodziny.
Naprawdę ja się jej nie dziwię wcale, że podjęła taką decyzję jaką podjęła.

Władku, nie odpowiedziałeś na moje pytanie, bo może nie chcesz mówić, skąd jesteś, ale ja jestem z miasta z całkiem dobrą medycyną na uniwersytecie (CMUJ) i u nas bez problemu da się znaleźć duży pokój w cenie koło 500zł w bezpiecznej dzielnicy. Zresztą mówienie o bezpiecznych i niebezpiecznych dzielnicach to można sobie wsadzić do kieszeni, bo wszędzie już pilnują osiedli i bez problemu da się wracać po nocy do mieszkania.

Władek, nie pamiętam czy o tym pisałeś, czy nie, ale... ale gdybyście się zaręczyli z perspektywą ożenku, to czy wówczas naprawdę wasi rodzice by was nie wspomogli choćby na ten pokój?
I dodam od razu, że ożeniek nie musiałby od razu oznaczać, że macie rodzić dzieci. Po prostu  - bylibyście ze sobą, ale dając sygnał rodzicom, ze związek jest dla was poważną sprawą, i raczej nie rozpadnie się z dnia na dzień. Jeśli serio się dobrze dobraliście, to może jeszcze tak właśnie popróbować? Tylko, tak jak wyżej, z zastrzeżeniem, zę nie będziesz miał czasu i raczej nie chciałbyś się pakować w dzieci do czasu, gdy nie ustabilizujesz się bardziej pracowo. Oraz z zastrzeżeniem, ze luba, pomimo wspólnego mieszkania, nie bedzie ci siedzieć na głowie, gdy będziesz mieć naukę orac będzie w stanie wykazać się zrozumieniem twojej sytuacji? Tak by się nie dąło?
Cały zcas nie odpuszczam, bo, widząc choćby po moich znajomych czy takich forach jak to, znalezienie właściwej osoby nie jest wcale takie łatwe i oczywiste. A w twoich postach wybrzmiewa, jakbyście naprawdę się kochali (oczywiście też wybrzmiewa, ze skazałeś już ten związek na niepowodzenie, ale to nie z powodu, że darzysz ją co najwyżej letnim uczuciem).

Jeśli nic z tego nie będzie możliwe, to zostaje jeszcze ostatnia opcja - bardzo piękna i męska, choć mocno niepewna. Otóż pomimo rozejścia możesz jej jeszcze powiedzieć, że ona niech robi sobie co chce, ale Ty na będziesz czekał, jeśli rzeczywiście to jest baardzo głębokie uczucie.

Same motylki nie, ale z tego co pamiętam, Władziu pisał, ze już wcześniej myśleli o ślubie. Oczywiście nie zaraz-teraz, lecz za jakiś czas. No na mój gust, jeśli tacy młodzi byli aż do tego stopnia na siebie zdecydowani, to musiało coś być między nimi na rzeczy więcej, niż tylko mdława, chwilowa miłostka, o której po miesiącu już się nie pamięta. I ja wychodzę z takiego założenia, ze to było coś więcej.

Co do dziewczyny.  - Nie wiesz, jak to jest? Dopóki nie spróbujesz (...)?
Nie mogła mieć pojęcia, ile będzie ją kosztować taka sytuacja.
Skoro są pary z długim stażem , które potrafią się rozpaść, bo jedno wyjechało - dajmy na to - na rok. A u nich, jak wcześniej pisałam, nie ma nawet żdnych solidnych fundamentów. Na razie to sam lajcik był. Więc z czym w ogóle do ludu... No sorry.

A, tak z ciekawości, gdyby Władziu nie studiował medycyny, tylko coś innego, co zabierałoby tyle samo czasu, też byście na nią tak szczuły? Czy to tylko taki przywilej dla przyszłych terapeutów mięsiwa ludzkiego?