Wolny związek - Netkobiety.pl

Pisałam już na forum  o mojej wnuczce i jej wychowaniu .  z wnuczką wszystko ok. Od stycznia niemalże codziennie oprócz niedziel bywam w mieszkaniu syna.  Żyją w wolnym związku. Partnerkę syna nazywam synową. Wszystko było dobrze na początku mojego pobytu u nich. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Z upływem czasu nasze relacje się pogarszają. Synowa zaczęła otwierać się coraz odważniej. Coraz więcej skarży się na mojego syna. Syn pracuje w dwóch firmach. Jedną dorywczą a drugą na 3 zmiany stara się zapracować na utrzymanie rodziny.  Jej skargi strasznie mnie bolą bo moim zdaniem są bezpodstawne. Codziennie  nowy żal i codziennie o coś nowego pretensje. np w sobotę pokazywała mi jaki ma porządek w szafie a jakie nie poukładane rzeczy ma syn, że prysznic zakamieniały, że dziecko razem z nim usnęło na kanapie, że założył pieluszkę tak że wyciekło z niej,bieliznę i skarpetki przebiera 2 lub 3x dziennie, mogłabym wymieniać i wymieniać.
Chciałabym się Was poradzić czy mogłabym jej zadać pytanie o co własciwie  jej chodzi? czy powiedzieć synowi
czy w jej obecności ? Czy milczeć jak dotychczas? Boję sie codziennie od rana zajechać do nich  czym tym razem mnie zaskoczy?
Pozdrawiam. Irena

WILCZYSKO , - uzgodnili oboje że mam zajmować się ich córką 2-latką do czasu porodu synowej. Masz racje uciekłabym gdzie pieprz rośnie.  Żadnego życia prywatnego, jednak chce dotrzymać danej obietnicy.

Dokładnie, jak pisze Wilczysko, nie wchodź w to, bo z Ciebie zrobią winną. Sa DOROŚLI , uprzejmie się zdystansuj. niech sobie sami poradzą.

WILCZYSKO!

Bardzo dobra rada
Dziękuję!
Pozdrawiam.

Moja misja do opieki nad wnuczką 2-latką zakończona. Około 2tygodnie jestem wolna.W tym czasie byłam 2dni na służbie. .  Jednak od tego czasu nie mogę się pozbierać psychicznie. Ciągle nachodzą mnie myśli wypowiedziane przez synową a uderzające w mojego syna. Były też groźby, krytyka, których nawet nie śmiem opisać.  Dostałam zawrotów głowy ciągle się czegoś boję , rano gdy się budzę żałuje że się obudziłam. Nie chce mi się nic robić.Płacz na porządku dziennym. .Unikam koleżanki, ogólnie ludzi.  Udzielałam się przecież społecznie, dawało mi to wiele radości.  Teraz nawet nie chce mi się wyjść z domu.    Najchętniej zamknęłabym się w pokoju i nie wychodziłabym z niego. Czy to jest depresja? i jak z niej wyjść? Chciałabym wrócić do normalności.
Irena.

Nie syn o niczym nie wie. Zwracała mi często uwagi  że źle rozmawiam z dzieckiem. Obrzucała mnie i syna przysłowiowym" błotem". Były groźby w moim i syna kierunku.

No to zdecydowanie kiepska decyzja. Przed czym chcesz tak bardzo chronić syna, że nie mówisz mu o tym, co się dzieje w domu? Przecież to jego sprawa, jego dziecko i jego kobieta. Niech zajmie jakieś stanowisko.