Zimny chów - konsekwencje w dorosłym życiu - Netkobiety.pl

Pochodzę z domu w którym praktykowano "zimny chów" i też mam od zawsze ogromny problem z poczuciem własnej wartości. Więc wiem jak to jest. Też leczę się farmakologicznie i po przez terapię. Niestety jest mi ciężko wyjść ze schematu myślowego w który popadłem. Paradoksalnie chyba czuję się w nim "bezpiecznie". To jak klatka, którą znam. Ale jednak klatka.
Żeby było śmiesznie to ożeniłem się z kobietą, która jak się okazało po czasie też preferuje "zimny chów".

Dołączam do grona niedocenianych i niezauważanych przez rodziców. Moi rodzice głownie byli zajęci sobą. Słyszałam jedynie obelgi pod moim kierunkiem, a najbardziej poniżające były plaskacze w twarz. Czułam się nikim... śmieciem. Chciałam się nawet zabić .
Nie tylko od rodziców słyszałam jaka jestem nic nie warta. Np. wychowawczyni z podstawówki gdy się dowiedziała, że idę do technikum, zrobiła wielkie oczy i powiedziała z ironią w głosie, że jaaaa(?) przecież ja tam sobie nie dam rady. Dziadkowie tez potrafili tylko poniżać i mnie i moją mamę.
Bardzo dobrze, ze poszłaś na terapię. Mnie terapia postawiła na nogi i dzięki niej ruszyłam dalej do przodu o własnych siłach i z motywacją, by osiągnąć więcej. Nie jest idealnie i pewnie już nigdy nie będzie, ale jest 90% lepiej .
W życiu rodzinnym (poza mamą) i życiu codziennym-niezawodowym radze sobie bardzo dobrze i czuję się wartościowa.
Jednak w kwestii zawodowej wiele mi brakuje. Pracuję za marne pieniądze, pozwalam się wykorzystywać, bo czuję, ze nikt mi dobrze nie zapłaci. Bo co ja umiem, coraz częściej mylę się, nie mam studiów, nie mam kursów, nawet nie mam motywacji by je mieć. Zarabiam 4x mniej niż mój mąż. Z tym, ze on czuje się specjalistą w swojej dziedzinie, jest pewien siebie na tyle, ze mógłby zaszantażować szefa, ze odchodzi a on by za nim pobiegł z podwyżką. Ja nie czuję się specjalistką w żadnej dziedzinie. Mam tak po trochę z tego, trochę z tamtego . A jak to mówią: gdy się jest od wszystkiego, to się jest do niczego .
Cóż... nie ukrywajmy, to jest konsekwencja wychowania się w takim a nie innym środowisku. Słysząc często, że jestem cepem, nic nie umiem, niczego nie potrafię się nauczyć, a na potwierdzenie dostając w twarz... trudno czuć się w czymś dobrym.
Prawdą jest, ze szukam docenienia w życiu. Nie doceniają mnie w pracy, nie docenia mnie własna matka, czasem nawet mąż zapomni docenić... .
W tej chwili jestem na etapie takim, że mogliby mi płacić za pracę niewiele, w końcu zawsze tyle płacą i się przyzwyczaiłam, ale żeby mnie doceniali w inny sposób. Np. miłe słowo, szczery doceniający uśmiech, jakiś bonus niepieniężny czy cuś . Łaknę docenienia za pracę.... to żałosne, wiem .

U mnie nie było zimnego chowu, ale najpierw był alkoholizm ojca, a potem porzucenie mnie przez matkę.

Do tej pory mam burdel w głowie i zdiagnozowane zaburzenia osobowości.

Uwierz, że ludzi z podobnymi przeżyciami do Twoich jest multum Osoby porzuconie emocjonalne w dzieciństwie, które jakoś to w sobie już przepracowały mówią o swoich przeżyciach dość otwarcie, jednak sporo osób o tym nie rozmawia, ponieważ zwyczajnie się swoich doświadczeń wstydzi. Wychodząc zapewne z założenia, że brak kochających i troskliwych rodziców, to jednak pewien obciach... żeby nie powiedzieć patologia...
Moi rodzice nigdy mnie nie wspierali i w niczym nie pomogli. Raczej ściągali w dół, niż ciągnęli za uszy. Generalnie wychowała mnie szkoła, klub sportowy oraz osiedlowa czytelnia do której namiętnie chodziłam zanim jeszcze nauczyłam się czytać. Dość długo żyłam z przeświadczeniem, że jestem dzieckiem adoptowanym, bo przecież rodzona matka nie może być tak wredna dla własnego dziecka Wiele wody w rzekach ubyło zanim zrozumiałam, że opinia mojej matki o mnie, nie jest opinią "całego świata" i nie powinnam się nią specjalnie przejmować.
Porażka ludzka rzecz. Któż ją lubi ??  Jednak wszyscy porażek doświadczamy i to na różnych polach. Nie będę ukrywała, że sama kiepsko je znoszę jednak zawsze staram się je przyjmować z godnością  i wyciągnąć z nich odpowiednie wnioski. Moje ego cierpi wtedy okrutnie, ale z czasem mu przechodzi 
Osobiście osób, które osiągnęły w życiu jedynie sukces finansowy nie postrzegam jako "ludzi sukcesu ".  Zdecydowanie większym wyczynem jest dla mnie osiągnięcie w życiu równowagi wewnętrznej i poczucia szczęścia bez obstawiania się gadżetami wokół. Prawda jest taka, że nie ma jednej definicji sukcesu w życiu. Każdy powinien odkryć własną.

Czytając, co napisaliście, po raz kolejny stwierdzam, że miałam chyba kupę szczęścia. Może w moim domu rodzinnym o pewnych rzeczach nie mówiło się wprost, ale ja czułam się kochana i w pełni akceptowana. Mama była osobą ciepłą, opiekuńczą, kochającą bezwarunkowo, z kolei tata był dosyć wymagający, tak od siebie, jak i od innych, ale NIGDY nie usłyszałam od niego słowa krytyki, nigdy nie powiedział, że jest czymś zawiedziony, że czuje się rozczarowany, zawsze akceptował i szanował moje wybory, nawet kiedy były sprzeczne z jego wizją, a nawet nie do końca mądre , a przy tym bardzo we mnie wierzył i dawał ogromne poczucie bezpieczeństwa. Do dziś jestem wdzięczna za to wewnętrzne przekonanie, które posiadałam, że cokolwiek zrobię czy cokolwiek się stanie, to nie zostanę z tym sama.
Tata cenił mnie za ambicje, dobre wyniki w szkole, za to jaka jestem, pomimo że miałam też swoje za skórą . Czułam, że liczy się z moim zdaniem i ma do mnie pełne zaufanie. Wiem natomiast, że raz jeden jedyny dotkliwie go rozczarowałam, ale to było znacznie później - trudno mu było pogodzić się z faktem, że po wyjściu za mąż nie zdecydowałam się zamieszkać razem z nimi w jednym domu, a postawić na pełną samodzielność. Niemniej nawet wtedy tego nie krytykował, starając się rozumieć. Za to patrząc na ten okres z perspektywy czasu wydaje mi się, że właśnie wtedy jakby przygasł, posmutniał.

Co dzięki temu wszystkiemu zyskałam? Jako nastolatka i młoda osoba czułam swoją wartość, miałam silną osobowość i jeszcze silniejszą psychikę, wiedziałam czego chcę, umiałam o siebie zawalczyć, z racji wiary we własne możliwości wszystko przychodziło mi nadzwyczaj łatwo i nigdy nie poddawałam się presji otoczenia.

Na szczęście pomiędzy "dzieciocentryzmem" a zimnym chowem jest mnóstwo pośrednich postaw. I to one są najlepsze moim zdaniem.
Prawidłowo wyważone (ogólnie ujmując): wymagania wobec dzieci i troska o nie.
Tak było w moim  rodzinnym domu i tak (mam nadzieję) jest w moim własnym.

Jako bardzo młoda osoba nie zdawałam sobie sprawy, że istnieją postawy typu skrajny zimny chów. Mając normalny dom wydawało mi się, że w każdej rodzinie tak jest. Nawet jeśli widziałam u niektórych pewne niepokojące symptomy, to uznawałam je za skrajne wyjątki. Dopiero z czasem doceniłam rodzinny dom pod tym względem. Wcześniej wydawało mi się to zupełnie normalne.

Współczuję.
Teraz też do mnie dociera dlaczego do mojego rodzinnego domu zawsze przychodziło mnóstwo kolegów i koleżanek, moich i mojego brata. Po prostu dobrze się u nas czuli. Nieraz to były wręcz tabuny młodych ludzi, a moim rodzicom to nigdy nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie.
Podobnie jak do nas przychodzili znajomi moich dzieci. I lubili gadać z nami, dorosłymi.
Moja córka (która swoją drogą  zawsze dość buntownicza była) nieraz wspominała, że w prawie żadnym z domów jej znajomych nie było normalnej atmosfery.

Miałam podobnie jak Lou.
W sumie nawet jak przynosilam szóstki, to i tak mozna się było do czegos przyczepic.

i tak przez 25 lat.

o dziwo przez wiele lat moglam zawsze liczyc na obcych ludzi, którzy sluzyli mi pomoca, najczęściej rozmowa i rownowazyli wplyw matki.

w pewnym momencie zrozumiałam, ze jak się od niej nie odetne, to nie bede miala szans na dobre zycie. i nastąpiło odciecie. po jednej rozmowie, w której powiedziałam jej jakie jej zachowania robily mi krzywde. zaprzeczyła wszystkiemu... stwierdziłam wtedy, ze ta relacja jest juz skonczona.

jestem od niej daleko, średnio mnie interesuje co ona robi  i jak żyje. dzwonie najrzadziej jak sie da. jak nie mam ochoty rozmawiac to nie odbieram. i jest mi dobrze.
teraz poukladalam swoje zycie i (choc nadal splacam dlugi) jest to zycie bardzo dobre, powiedzialabym nawet, ze szczesliwe

U mnie też zimny chów. Pozytywne emocje, a co to? Najwięcej ciepłych rzeczy odczuwałam od młodszego brata, który mając jeszcze niewiele lat z dziecięcą prostotą przytulał się do mnie i mówił, że mnie kocha. Matka jakoś przy czwartym dziecku też zmiękła i mam wrażenie, że on nieco mniej trudnych rzeczy przeszedł, przynajmniej wtedy już w naszym domu nie pojawiała się przemoc fizyczna.
Ojca nie było w domu, a gdy był, to najczęściej siedział przed telewizorem. Matka terroryzowała wszystkich, rządząc za pomocą szantażu emocjonalnego i przemocy psychicznej. Oczywiście, rozumiem, że sama jest zaburzonym człowiekiem, ale fakty pozostają takie, że przez całe życie dziecięce i  młodzieńcze miałam zerowe poczucie własnej wartości i zerową pewność siebie, za to słyszałam teksty (pośrednio), jak to nie jestem inteligentna, bo muszę dużo pracować, żeby mieć to, co młodszy brat ma bez pracy, że jestem słaba i generalnie czegokolwiek się nie podejmę, to i tak mi się nie uda. Z większością z tych rzeczy poradziłam sobie na terapii. Zostało jeszcze sporo innych rzeczy, ale przynajmniej z własnego doświadczenia wiem, że nawet jeśli rany pozostają, to nie jest tak, że nie da się z tego podnieść i być szczęśliwą.

To nie jest reguła.
Moja mama była chowana jeszcze surowiej niż wychowywała mnie. Niestety nic nie wyniosła z tej "lekcji" jaką dostała od swoich rodziców i powielała ich błędy...  troszkę mniej nasilone... ale jednak powielała. Zyje we wiecznej depresji i autodestrukcji, nie ma w sobie krzty życia, wegetuje bo musi. Nie umie doceniać tego co ma, roszczeniowy i pretensjonalny stosunek do świata powiększa się u niej z wiekiem.
Ja nie dostrzegam nic pozytywnego z zimnego chowu. Nie chodzi mi o wychowanie dziecka na jakieś lelum-polelum, ale na szczęśliwego człowieka, który będzie znał swoją wartość i z pewnością siebie ruszy w dorosłe życie. Tego nie da się zrobić zimnym chowem, bo ono zaniża wartość i podcina skrzydła. Roszczeniowe podejście, niedocenianie życia i inne tego typu zachowania, to wcale nie musi być wynik "lepszego"wychowania.

Moja zauważyła to samo. Nieraz przynosiła do domu jakieś historie typu: ojciec bije, matka pracuje na 2 etaty i dzieci same się wychowują, czy coś innego.... . Straszne .

I jest niewiele takich rodzin jakim można zazdrościć. Do tej pory spotkałam tylko 2 osoby, które się wypowiadały pozytywnie o dzieciństwie i rodzicach. Tylko dwie(!) na tyle osób z jakimi pracowałam, uczyłam się, kolegowałam. To marny wynik.

Volver, fajne podejście. Ważne jest wiedzieć, skąd się biorą nasze trudności czy ograniczenia, ale też wiedzieć, że to co teraz, w dorosłości, z nimi zrobimy to tylko nasza sprawa. Dobrze jest nie zamykać się w swoim poczuciu krzywdy. Nie jest to proste, oczywiście, ale nic tak nie buduje jak wziąć swoje życie w swoje ręce i przyjąć odpowiedzialność i działać.

Tajemnicza owszem, miał. Ale to co z tym zrobisz to już Twoje :-)
Słuchaj - dawno odciąłem się od wpajanej mi ciągle wizji że jestem niedojrzały, że jestem dzieckiem, bla bla bla.
Podobnie jak Volver nie mam w sobie roszczeniowości, nie traktuje małych problemów jak dramatu.Taki a nie inny dom dał mi dużą odporność na stres.
Niedawno zauważyłem że radzę sobie kilkukrotnie lepiej niż matka, nie załamuję rąk, nie szukam winnych dookoła i zamiast wskazywać palcem - rozwiązuje problemy.
Specyficzne warunki życia bez wsparcia dają dobre rezultaty.Jeśli mądrze z nich skorzystasz :-)

Jedna z moich ulubionych teorii w psychologii to teoria rezyliencji (czyli odporności). Różni ludzie postawieni w tak samo niesprzyjającej sytuacji zupełnie inaczej sobie poradzą, dobrze lub źle, i to wynika z tak złożonych czynników, że trudno je wszystkie wymienić. Tak naprawdę to, co zrobimy z trudnym dzieciństwem zależy od pozostałych zasobów, jakie były nam dane z innych okazji: wpływ ma genetyka, temperament, osobowość, nauczyciele, znajomi, przyjaciele, książki, telewizja, przeżycia, doświadczenia, wyjazdy, przypadkowe spotkania, reszta rodziny, samoocena, podejście do problemów, sposoby radzenia sobie ze stresem... wszystko może mieć wpływ.

Myślę, że ja miałam dużo szczęścia, bo pomimo niesprzyjających warunków w domu, gdzieś po drodze i dzięki temu, jak jestem stworzona, udało mi się dotrzeć do całkiem niezłego miejsca. Ale wyobrażam sobie, że nie każdy będzie miał takie okoliczności, które pozwolą stworzyć odporność na daną sytuację, i ta sytuacja po prostu ich skrzywdzi bardziej niż inną osobę z podobnym zestawem trudności, ale innym wsparciem.

Tam głupie i dziecinne... moim zdaniem całkiem normalne. Na moje oko kilka miłych slow uznania lubi usłyszeć każdy, nawet ten dowartościowany w dzieciństwie
Tajemnicza, czy Ty sobie aby sobie nie wmawiasz, że jesteś taka niedoceniana w pracy ? Ten brak premii świątecznej dotyczy jedynie Ciebie, czy wszystkich współpracowników ? Generalnie z Twoich wypowiedzi jawi się sensowna kobieta, tyle tylko, że moim zdaniem Ty nie potrafisz rozmawiać z pracodawcą o kasie, a oni wyznają zasadę, że skoro się nie upominasz, to ewidentnie odpowiada Ci stawka, którą otrzymujesz. Podwyżek nie dostają Ci którzy na nie zasługują, lecz Ci którzy o nie występują...

To może nie jest tak, że byłam wychowywana bezstresowo, bo moim zdaniem nie byłam, po prostu miałam te granice wolności postawione o wiele dalej niż większość moich rówieśników, ale też doskonale zdaję sobie sprawę, że z drugiej strony sama naturalnie wyczuwałam do którego miejsca mogę się posunąć, aby nie stracić zaufania rodziców. To zaufanie było dla mnie ogromnie ważne i bardzo je sobie ceniłam. Jeśli zaś chodzi o wolność, to podam tylko kilka przykładów. Nawet jeśli przez kilka dni nie chodziłam do szkoły, uznając, że nic się nie stanie, to nikt w domu tego nie podważał. Kiedy wymyśliłam sobie, że wyprowadzam się z internetu, bo lepiej mi będzie dojeżdżać, pomimo że stracę na to codziennie kupę czasu, to dopóki miałam dobre, a nawet bardzo dobre wyniki w szkole (miałam je zresztą do końca edukacji), nikt tej decyzji nie negował. Równocześnie jednak nawet nie pisnęłam sypiając po cztery, pięć godzin i wstając raz w tygodniu o 3.15, aby zdążyć na godzinę 7.00 na praktyki, a w pozostałe dni o 4.30, czyli de facto odbywało się to moim kosztem. Podobnie nikt nie robił mi wyrzutów, kiedy tak po prostu wymyśliłam sobie, że od jutra zamieszkam z przyjaciółką w wynajmowanym mieszkaniu. Takich pomysłów miałam zresztą znacznie więcej. 

Być może mój tata, bo to on jednak był bardziej wymagający, uznał, że jestem na tyle odpowiedzialna, że może mi na to pozwalać, bo już brat, który sprawiał więcej problemów, miał o wiele więcej rygoru. Z drugiej strony muszę przyznać, że świadomie i bez słowa skargi ponosiłam konsekwencje własnych wyborów.

Tym niemniej, bazując na własnym doświadczeniu i tych sytuacjach, o których wcześniej wspomniałam, czyli kiedy czasem jednak trochę tęskniłam za brakiem większego zainteresowania, to w tych momentach, kiedy nie do końca wiem jakie w danej sytuacji są oczekiwania mojego dziecka, po prostu pytam czego potrzebuje i w czym mogę mu pomóc.

Syn ma również ogromnie dużo swobody, ale mamy taki układ, że straci ją, kiedy ja stracę zaufanie (w moim domu tak to działało, ale nigdy nie zostało zwerbalizowane), przy czym ja jednak zdecydowanie bardziej tę swobodę z pozycji obserwatora kontroluję. Oczywiście wraz z upływem czasu coraz mniej. Generalnie staram się po prostu znaleźć złoty środek, czyli nie przesadzać w żadną stronę.

Tajemnicza, tak bardzo się z Tobą zgadzam. Potrzeba docenienia w pracy to jest to czego ja też pragnę. Słyszę, że w pracy trzeba być wojowniczką, a ja nie potrafię walczyć. Chciałabym pracować w harmonijnym miejscu pracy, gdzie ludzie są dla siebie mili i nie ma wyścigów na wyniki, a jednak pracownicy dobrze wykonują swoje zadania. Ale rozmarzyłam się trochę ;-)

Niektórzy tego nie rozumieją, śmieją się, że wymyślam sobie głupoty. Dla nich nic nie znaczą słowa typu: dziękuję, że została pani dłużej, by dokończyć to zadanie, za to jutro może pani przyjść godzinę później lub bardzo pomysłowo to pani zorganizowała, w biurze wygląda znacznie ładniej. A ja nawet takiego docenienia nie słyszę ani finansowego ani żadnego .  W pewnym momencie człowiek się zastanawia czy się w ogóle do roboty nadaje .

Najgorsze w tym wszystkim, ze ja lubię swoją pracę, naprawdę się w nią angażuję. Owszem... błędy mi się zdarzyły, bo ponoć nie popełnia ich ten kto nic nie robi, ale zawsze się staram i jestem lojalna. Choć przyznam, że coraz mniej . Już mi się nie chce starać, bo i tak tego nikt nie doceni, heh nawet nie zauważy.
Oglądaliście kiedyś film "Czego pragną kobiety"? Tam była taka babeczka... pracowała jako goniec, niezauważona, niedoceniona. Czasem czuję się jak ona .

Współczuję osobom wychowanym w ten sposób. U mnie nie było tak źle, mama bardzo kochająca i okazująca uczucia, ale były inne problemy np finansowe. One do pewnego momentu nie wpływały tak bardzo na nas, ale jednak z czasem tak, gdy np rodzice nie mogli założyć mi aparatu na zęby, co bardzo by się przydało, bo mam dużą wadę zgryzu i wszystkie zęby krzywe i diastema z 5 mm, naprawdę duża, nie ma co porównywać małej diastemy modelek do mojej dużej. No i zazdrościłam koleżankom, które miały drobne wady zgryzu, niezauważalne czyli zupełnie inaczej niż u mnie, ale jednak ten aparat miały, bo rodzice mogli im go założyć. No albo noszenie ubrań czasem po sobie czy po babci czy jak na coś innego nie było stać. Wiadomo pieniądze nie są najważniejsze, ale jednak jakoś to odczuwałam. U mnie właśnie sama babcia też zawsze była dość biedna, sytuacja rodzinna jaka jest u niej w mieszkaniu i mieszkający nadal z nią syn, czyli wujek będący na rencie, ale też pracujący i mający rodzinę ale daleko około 200 km i mieszka z nią, a nie tam z żoną i dziećmi, mimo że ani rozwodu nie brał tylko po prostu tak mu wygodnie. Oczywiście powinna to załatwić, ale chyba trochę brakuje jej stanowczości. Ja też wiem, że jak wyprowadzę się, to na pomoc finansową za bardzo nie mogę liczyć, nie ma za bardzo możliwości, a niektórzy mogą liczyć, ale z drugiej strony wiele z Was pewnie takiej pomocy też nie miało i same kupiły mieszkanie na kredyt bez pomocy rodziców i inne, więc można sobie poradzić. Nie każdy dostaje mieszkanie przecież lub jakieś większe pieniądze od rodziców lub pomoc przy kupieniu mieszkania. Nie ma się co tym przejmować.

Tajemnicza, coś w tym jest.

Jako małe dziecko nie byłam zbyt uczuciowa. Opinie innych dzieci mnie nie interesowały. Nawet mi nie zależało by się integrować. Zależało mi na tym by mieć rację i wygrywać. Miałam przyjaciółkę w szkole podstawowej tylko dlatego, że wpisywałą się w świat moich romantycznych fantazji rodem z "Ani z zielonego wzgórza". W momencie kiedy wyrosłam z dziecięcych książek i zaczęłam czytać Szekspira, przestała mnie interesować.

Tak generalnie nie mam potrzeby akceptacji. Bardziej zależy mi na tym by robić to co chcę. Także ciężko mi zrozumieć, że ktoś chce być doceniony by się lepiej poczuć. To jest jedna z pochodnych mojego wychowania- nikt mnie nie nagradzał za osiągnięcia, więc nauczyłam się rozdzielać to co robię od opinii innych ludzi.

To jest ta różnica- dzieci traktowane w ten sposób, które są wrażliwe i emocjonalne, zasklepiają się, izolują i szukają akceptacji w zewnętrznym środowisku by potwierdzić siebie; mało wrażliwe osoby przestają zwracać uwagę na opinie otoczenia i zaczynają widzieć życie jako grę w której można wygrać (lub przegrać).

Ja też nigdy nie chciałam obwiniać rodziców. Jednak psychoterapia uświadomiła mi, że brak miłości, zrozumienia, dobrych wzorców w rodzinie mógł spowodować depresje u mnie.  Kiedy poniosłam kilka porażek to zamiast się podnieść, to ja w swojej głowie usłyszałam wewnetrznego krytyka (czyli głos rodziców),
- "Nic w życiu nie usiągniesz",
- "Od dziecka było wiadomo, że do niczego się nie nadaję - przecież jako 6-latka nie umiałam nawet zawiązać bucików",
- "Zarabiam mniej niż moi rodzice, jestem bezwartościowym człowiekiem"
Itd.

To jest zimny chów. Bez przerobienia i poukładania sobie tego w głowie ciężko iść dalej.