Dziewczyna chce się wyprowadzić - Netkobiety.pl

Szczerze mówiąc, to nie wiem czy jest jakieś wyjście z tej sytuacji. Z jednej strony rozumiem Twoją narzeczoną, że chce pomóc rodzicom, bo to jest naturalne. Z drugiej strony, rozumiem Ciebie.
Dla mnie patowa sytuacja.

A nie ma możliwości, by to rodzice przenieśli się do Białegostoku?

Co do ślubu, to nawet po tym, jak się wyprowadzi, to chciałaby dalej ten ślub, ale jak dla mnie, to jest to trochę bez sensu, bo jak wtedy zająć się tym wszystkim samemu..?

Wyprowadziła się od rodziców w wieku 18 lat, a poznałem ja, jak była lekko przed 17. Wiem, że to był duży krok z jej strony, by tego dokonać, ale jednak ja jej tutaj wszystko wtedy zapewnilem, miałem już pracę, samochód, odlozone pieniądze na start i wynająłem mieszkanie.

Ja dokonale rozumiem, co znaczy, jak taka osoba jest w takim stanie, bo niejednokrotnie jeździłem tam i na własne oczy widziałem wszystko. Co do rehabilitacji, ja dla niej i jej taty cały czas o tym mówiłem, ale to właśnie jej mama tego nie chciała i w ogóle tego nie rozumiem, bo mogłaby nawet mieć możliwość odzyskania jakiegoś czucia w tych kończynach.. Ale nawet jej tato zaslanial się tym, że nie ma na to pieniędzy.. A moim zdaniem chodziło o to, że nie chciałoby mu się tym zająć, bo szczerze powiedziawszy, to myśli raczej tylko o sobie.. Nie chodzi mi o rehabilitacje 1h dziennie, a bardziej jak wysłanie na kilka tygodnia do ośrodka, gdzie miałaby dzień w dzień różne ćwiczenia i zabiegi. Gdybym wiedział, że do owej wyprowadzki dojdzie, to wziąłbym urlop i nawet sam pojechał tam i załatwił wszystkie sprawy z tą rehabilitacja, nawet pomimo tego, że jej mama się nie zgadza na to, bo moim zdaniem, nie ma tutaj nic do gadania, bo chyba nie zdaje sobie sprawy, jakim jest ciężarem..

Najgorsze jest to, że za każdym razem, jak tam jeździła, a robiła to na weekendy, czyli piątek-niedziela, to już po 1-2 dniach pisała lub dzwoniła, że nie wytrzymuje psychicznie, bo jej mama wszystkiego się czepiala lub nawet przeklinala, jeśli jej coś nie pasowało, a nie mogła tego zrobić. Nawet jej zaproponowałem, żeby wzięła dłuższy urlop lub nawet zwolnienie lekarskie i pojechała tam, by zobaczyć, czy w ogóle da radę dzień w dzień opiekować się, ale nie zgodziła się na to.. Przecież nawet, gdybym ja tam pojechał, to również nie miałbym życia, bo co chwila ona chciałaby widzieć się ze swoją rodziną i boję się, że wtedy, nawet mimo wspólnej przeprowadzki, rozstalibysmy się, a ja zostałbym na lodzie, bo wszystko rzuciłem tutaj, a tam miałbym pewnie pracę za najniższa krajowa..

Nawet już mam myśli o domach starości, ale wiem, że ona na pewno nie zgodzi się na coś takiego.. A sami wiecie, jak w dzisiejszych czasach jest z pracą, jak się znajdzie i to dobrze płatna, to trzeba się trzymać takiej posady, bo potem po zrezygnowaniu, to można nawet miesiącami szukać czegoś, chyba, że ktoś nie ma perspektyw rozwoju i pójdzie do byle jakiej, by Chociaż mieć ta minimalna krajowa lub po prostu nic nie może znaleźć, to musi zrobić krok w tył i pójść do tej z najniższym wynagrodzeniem..

Najbardziej boli mnie to, że nie powiedziała mi tego wcześniej.. Zanim zaczęliśmy planować ślub, wydawać zaliczki i wszystkich o tym informować.. Ale tu już nie chodzi o pieniądze, bo mógłbym wszystko odwołać, byle tutaj została..

Ja czytając post autora zobaczyłem, że jest on egoistą. I piszę to jako facet.
Autor ma względnie poukładane życie. Mieszkanie, dobrą pracę, młodą narzeczoną - no żyć nie umierać. Aż tu nagle tej młodej narzeczonej odwaliło i w sytuacji gdy oboje jej rodzice stracili sprawność chce być przy nich i pomagać siostrze w opiece. Według autora powinna olać rodziców i siedzieć z nim jak gdyby nigdy nic. Przecież oni mieszkają na wiosce pod Łodzią gdzie nic nie ma, a tam w Białymstoku jest jej TAK DOBRZE. Jeszcze kilka razy podkreślone, że przecież on może płacić za rehabilitację i podróże, ale ona powinna być z nim. No palma jej odbiła!
Rada dla autora - w życiu naprawdę mieszkanie, praca, hajs i wygody nie są najważniejsze. Skoro rodzice potrzebują pomocy to trzeba im pomóc. Gdyby zależało Ci na narzeczonej, a nie na ułożonym życiu w Białymstoku to rzuciłbyś to w cholerę i przeniósł się blisko niej, do Łodzi lub pod. Miłość to m.in. zrozumienie tej drugiej osoby i poświęcenie. A sytuacja jest szczególna.
Swoich rodziców po takich przejściach też byś zostawił samych jakby mieszkali 300km od Ciebie??

Dziękuję cwany_gapa za wsparcie i zrozumienie obecnej sytuacji, bo właśnie o to mi chodziło, co napisałes. Nie trzeba przecież od razu się przeprowadzać, bo możliwości jest wiele. Zaczynając właśnie od urlopu i zwolnienia, by sprawdzić, czy w ogóle wytrzyma tam.
A z pracą, to również prawda, ciężko na to pracowałem, żeby dorobić się tego, a jesli w przyszłości miałby pojawić się potomek, to wtedy bez problemu mogłaby rzucić pracę i sam utrzymalbym ich. To, czy można znaleźć pracę w zawodzie, to raz, ale na pewno nie dostanie się na początek 3-4tys, tylko najniższa krajowa lub coś koło 2tys, a jak potem z tego wyżyć, gdy samo mieszkanie kosztowałoby z 1300-1500zl.. Ja pracuje obecnie w drukarni offsetowej i tutaj nie ma czegoś takiego, ze ja sobie pójdę do innej drukarni i z marszu mnie przyjmą.. Drukuje tutaj na jednej maszynie, każda jest inna, musiałbym znów na nowo uczyć się, szkolić, a to nie jest łatwa sprawa, bo jak ktoś długo się uczy lub mu po prostu nie idzie, to zwolnia taka osobę, bo przynosi jedynie straty.. Dlatego wyżej napisałem, że ciężko na to pracowałem, bo w końcu mam tą maszynę w małym palcu, a nigdy nie wiadomo, jak pracowalbym na innej, bo nie miałem z taką styczności..  Więc nawet jeśli z tą mi się udało, to z inną wcale nie musi mi się udać i byłbym bez pracy i potem znów szukać i tak w kółko.. Błędne koło..
Ja jeszcze rozumiem sytuację, gdyby było coś odlozone na start, załatwiona praca, to jeszcze można o tej wyprowadzce pomyśleć, ale tutaj nic nie jest załatwione.. Gdzie miałbym mieszkać, skoro u jej rodziców byłoby ledwo jedno miejsce wolne, które ona by zajęła..? Z czego miałbym żyć, nie mając pracy..? Dla niektórych się wydaje, że życie jest proste, można sobie ze wszystkiego zrezygnować i jakoś się ułoży..  G..o się ułoży za przeproszeniem, bo to jest dziecinne myślenie i zachowanie. Niewielu osobom może się udać w takiej sytuacji (rzucenie wszystkiego i zaczynać od zera, bez kasy itd), trzeba mieć multum szczescia. Sam pamiętam początki, jak się do mnie przeprowadziła, to przez pierwsze pół roku nie mogła żadnej pracy znaleźć, bo albo wybrzydzala, albo za ciężko, albo nikt już nie dzwonił..

Rozumiem, że jej rodzice są chorzy, gdyby moi byli (a po części moja mama jest, bo lekarze ostatnio coś gadaja, że ma możliwość mieć stwardnienie rozsiane), to na pewno nie rezygnowalbym z obecnego życia, tylko starał się odwiedzać co tydzień lub dwa, tak jak ona to robi i jakoś pomagał na odległość, właśnie coś w stylu rehabilitacji, czy załatwienia opiekunki środowiskowej. Przecież człowiek żyje raz, zrezygnuje z czegoś, to potem będzie żałował tego do końca życia. Ja po prostu nie mógłbym zrezygnować ze wspólnego życia i potem cofać się dwa kroki wstecz, gdy nie wiadomo, czy potem zrobi się chociaż jeden do przodu..

Serio? A co jeśli wszystkie maszyny trafiłby szlak i musiałbyś na "od teraz" nauczyć się najnowszego modelu? Jeszcze raz się pytam o redukcję etatów - Twoja firma znalazłaby kogoś tańszego na Twoje stanowisko itp. co wówczas (bo jak Sam napisałeś wystarczy generować niższe koszty dla pracodawcy i won)? Zero jakiejkolwiek wyobraźni. Popatrz po znajomych. Przepraszam, że to napiszę, ale o dzieciach to Ty nawet nie myśl. Będziesz trząsł portkami całe życie. Zero elastyczności, a życie płata takie figle. Ty po prostu jesteś dość wygodnicki (co wynika również ze strachu) i oczekujesz, iż inni dostosują się do Twojej wymarzonej przyszłości. Tak nie ma.
Żadnego szczęścia nie trzeba, a właśnie podejście: "dam radę", "jak nie ja to kto" oraz wytrwałość. Niestety na obecnym rynku pracy trzeba się rozwijać. Nawet się nie spodziewasz, a otrzymasz wypowiedzenie. 3-4 tys. (wpólnie) to wcale nie tak dużo na rodzinę i dom, sam zobaczysz. Ty w ogóle jak tak dobrze zarbiasz i nie masz dużych wydatków to korzystasz z kursów? Samodokształcanie się? Cokolwiek?
Wiesz co wydajesz się być mężczyzną z głową na karku (napisałam to tak na serio), ale takim trudno dostosowującym się do świata, mało pewnym siebie. Napisz szczerze, czy Ty przypadkiem nie uważasz, że obecna praca to szczyt Twoich możliwości?
Osobiście miałabym wątpliwości czy być z kimś takim tak na poważnie. Być może ta sytuacji zmusi Ciebie do ocknięcia się.

Nie, życie jest trudne i właśnie takie sytuacje jak Twoja pokazują kto i z jakiej gliny jest zbudowany . Jednakże Ty nie jesteś elastyczny na rynku pracy, co często wiąże się z nieporadnością w tej sferze. Nie jesteś kompletnie przygotowany na sytuacje, które zmuszają do poświęceń. Maszynę weźmie szlak i jesteś bezrobotnym. Więcej będziesz miał wypadek w pracy, który uniemożliwi Ci dalszą pracę i co? Nie pojmujesz tego na jak ciekiej lince chcesz Tworzyć przyszłość rodziny i do tego pisać coś w stylu "będzie mogła zrezygnować z pracy". Twój tok rozumowania przeraża, bo Wasze wspólne życie uzależniasz od Twojej pracy. Czyż to nie dziecinne? Co więcej Sam napisałeś, że Twoja narzeczona ma problem ze nalezieniem odpowiedniej = satysfakcjonującej pracy w Twoim miejscu zamieszkania. Czy przypadkiem nie powinna porozglądać się za innymi ofertami w innych miastach? W jaki sposób objawia się tutaj Twoje dojrzałe podejście i dorosłość? Gdyby Ona znalazła dobrze płatną pracę np.we Wrocławiu to co zrobisz? No ciekawe. Tutaj wychodzi Twój egocentryzm wynikający ze strachu.

Praca raz jest, raz jej nie ma. Jeśli ktoś ma inne podejście to później Sam na własne życzenie tworzy problemy.

Sama obecność córki nie przywróci zdrowia matce, ale wsparcie rodziny jest bardzo ważne w leczeniu!
Na sali z moją matką leżała kobieta, której rodzina zapowiedziała, że po wyjściu ze szpitala trafi do jakiegoś ośrodka, więc ta zupełnie nie miała motywacji do ćwiczenia, prawie w takim stanie jak przyjechała, to również wyjechała ze szpitala (leżąc).

Myślę, że waszym problemem jest brak komunikacji wszystkich ze wszystkimi . i usilne obstawanie przy swoich racjach.

Leśny, ale to ja mam co chwila martwić się swoją przyszłością w pracy, skoro wszystko jest dobrze..? Po co mam to robić? Przecież w każdej firmie zdarzają się masowe redukcje lub zwolnienia. Akurat tutaj nie ma czegoś takiego, że jak ktoś jest dobry, to na jego miejsce kogoś innego znajdą, bo wtedy musieliby na nowo taką osobę szkolić itd.. gdzie tu jest sens? Maszyn drukarskich jest od groma i wątpię, żeby akurat znalazła się osoba, która właśnie ma w małym palcu tą maszynę, na której pracuję. Jestem najmłodszym pracownikiem swojej maszyny, więc nie zarabiam najwięcej z nich. Właśnie tutaj cenią to, jak ktoś długo pracuje, bo wiedzą, że można z nim wiązać wspólną przyszłość. Z zawodu nie mam nic wspólnego z poligrafią, jestem technik mechatronik, więc też uczyłem się wszystkiego od zera.

W którym miejscu ja napisałem, że wspólnie zarabiamy 3-4tys? Ja tyle zarabiam, ona do 2tys dobija i to jest moja wina, że ona ma słabszą pracę..? Ja również zaczynałem od najniższej krajowej i poprzez determinację i ciężką pracę doszedłem tutaj, gdzie jestem, a mogę jedynie wyżej, bo w obecnej chwili jestem pomocnikiem drukarza, a po kilku latach można awansować na drukarza, a ten to dopiero zarabia.. Pracuję po 12h, więc na pewno mam czas i chęć na dodatkowe kursy..

To ciekawe z tym, że życie nie jest trudne.. Czemu tak uparcie sądzisz, że jestem egoistyczny i boję się wszystkiego..? Ja po prostu myślę o wszystkim, a nie w stylu, jakoś to będzie. Mnie ciekawi, jak Ty chciałabyś pojechać gdzieś z drugą osobą bez kasy, mieszkania i pracy? Do tego zostawiając zwierzęta, bo owe mamy. Zanim znalazłabyś pracę i mieszkanie, to mogłyby minąć miesiące i za co przez ten czas żyć? dołączyć do bezdomnych i z nimi wegetować? Nie rozumiem w ogóle Twojego toku rozumowania, bo ja przynajmniej wolę mieć wszystko czarne na białym, niż później drżeć, że nie mam za co żyć i bać się o to, czy nie rozstanie się ze mną z tego powodu, bo takie rzeczy psują związek.. Do tego, jak sama wiesz, kobietom wszystkiego zawsze brakuje i co chwila muszą sobie coś kupić, a to też kosztuje. Poza tym, jak Ty sobie wyobrażasz to, że ona miałaby szukać pracy w innym mieście..? Przecież tu jest podobna sytuacja, jak przy przeprowadzce, również wszystko zaczynać od zera..

Pokręcona Owieczka
Niestety rozmawiałem z nią już setki razy i już chyba brak mi sił, bo za każdym razem daje takie argumenty, które nic nie wnoszą, a oznaczają "jakoś to będzie"..
Z tą przeprowadzką jej rodziców też poruszałem temat, ale ona nie chce, bo jej tacie brakuje około 2 lat do emerytury..

pannapanna
Właśnie sam już nie wiem, o co może chodzić, bo jej tato, tak jak napisałem wcześniej, jest samolubny, myśli tylko o sobie, dla niego nawet byłoby na rękę, jakby ona tam się przeprowadziła. Bo za każdym razem, jak tam jedzie, to pierwsze co musi robić, to sprzątać całe mieszkanie, tak jakby specjalnie tego nie robili i czekali, aż przyjedzie..
Niby mi zapewniała i zapewnia, że chce ten ślub i w ogóle, więc raczej nie tutaj jest przyczyna. Nawet jeśli nie chciałaby, to zawsze można byłoby odwołać, najwyżej zaliczek bym nie odzyskał..

Averyl
Właśnie jej mama miała tak samo, nie chciała rehabilitacji lub do ośrodka po wyjściu ze szpitala i teraz tylko leży i o kuli porusza się po mieszkaniu, a mogłaby częściowo odzyskać sprawność, gdyby poszła.. Gdyby to był ktoś z moich rodziców, to ja na siłę bym go zmusił do tego, jeśli jest szansa na odzyskanie chociaż częściowej sprawności, to trzeba próbować, można jedynie zyskać.. ale widać, jak tam wszyscy mają podejście..

cwany_gapa
No właśnie niektórzy nie rozumieją chyba, ile życie kosztuje, nie mając pracy, środków.. Ja pracowałbym za minimalkę, ona też i co wtedy..? ledwo starczałoby na życie, a ślub lub dziecko, to byłoby tylko marzenie w takiej chwili..

A ja napiszę od innej strony. Związki są bardzo fajne, fajnie jest mieć kogoś kto Cię kocha i kogo Ty kochasz, ale nie ma sensu się temu poświęcać w całości. Piszę zarówno o niej, jak i o Tobie. Partnerzy przychodzą i odchodzą, a rodzice są zawsze (nie mówię o jakichś patologiach), oni się nami zajmowali, nas wychowywali. Ty znowu masz dobrą pracę, poukładane życie i narzeczoną, która na chwilę obecną ma inne priorytety niż Ty, nie warto poświęcać swojego życia dla niepewnej przyszłości z nią. Ustalcie, że dajecie sobie czas na przerwę, tylko dogadajcie się, czy w tym czasie możecie spotykać się z innymi czy nie, żeby potem nie było pretensji. Nigdy nie poświęcajcie się dla partnera, bo to się po prostu nie opłaca, prędzej czy później każdy zrobi nas w konia, albo my kogoś.

Leśny, ale Ty chyba w ogóle jednej rzeczy cały czas nie rozumiesz lub kłania się czytanie ze zrozumieniem. Jak można gdzieś się przeprowadzić, nie mając niczego..? Mam na ulicy mieszkać..? Ona tam nie ma zapewnione mieszkania, nie ma pracy, tak samo ja, nie mam tam mieszkania i nie mam pracy, nie mamy odlozonych wolnych środków na start, więc jak Ty to sobie wyobrażasz? Bo według mnie, to bujasz w obłokach. Jakbyś wiedziała, to każde miasto ma inny przelicznik do plac, tutaj można spokojnie znaleźć mieszkanie do 1000zl ze wszystkimi opłatami w cenie. A w takiej Warszawie lub w innych większych miastach, wszystko jest podwójnie droższe, to i płaca jest większa.
Pracuję u siebie półtora roku, więc moim zdaniem zaczynając od najniższej krajowej, a dochodząc do tego, co teraz, to jest progres. Poza tym, czemu Ty ciągle bredzisz o możliwości straty pracy..? Mam z dnia na dzień żyć w niepewności, że mogą mnie zwolnić? Zastanów się, nie ma to jakiegokolwiek sensu.
Co do pracy przy jednej maszynie, to skąd mam wiedzieć, jak bym sobie poradził przy innej, skoro nie miałem z takową styczności? Mam być jakimś alfa i Omega, znać każda maszynę w małym palcu, gdzie każda ma instrukcje obsługi po 1000str i to tylko w teorii, gdzie w praktyce prawie wszystko inaczej wygląda? Nie byłaś w tej branży, więc się nie wypowiadaj, jak tutaj jest. Mimo, że mam w małym palcu maszynę, to często zdarzają się rzeczy, o których nikt nie uczył lub nie miało się sytuacji i wtedy trzeba sobie samemu radzić, bo kto Ci pomoże? Kierownik, lider, drukarz itd? Zapomnij, ich interesuje tylko to, by maszyna cały czas produkowała, a do tego jest potrzebne idealne podłoże, a jak często przychodzi jakieś powyginane, sklejone itd? Nie ma na to rady, trzeba kombinować i kombinować.
Mam wielu znajomych po studiach, kursach itd i mało któremu udało się gdzieś w dobrze płatnej firmie ulokować swoje cztery litery.
Jak dla mnie, to masz jakieś uprzedzenie do facetów, jesteś feministka lub coś innego, bo nie da się tego racjonalnie wytłumaczyć. Daję Tobie masę argumentow, a Ty dalej swoje, trzeba jechać, bez niczego, ułoży się jakoś. Chore myślenie.
Moja znajdzie pracę w zawodzie? Jest po liceum, więc jak niby? Proponowałem jej różne kierunki lub nawet staże, to nie chciało jej się, więc ja mam odpowiadać za to, że ona nie umie sobie lepszej pracy znaleźć..?

Niestety Tu nie chodzi o czytanie ze zrozumieniem (bo to potrafię), ale Twoją nieprzysfajalność pewnych kwestii. Żyjesz w dziwnym przeświadczeniu, że wszyscy ludzie żyją jak Ty i nie potrafisz tego ogarnąć umysłem. Czego w tym co napisałam nie zrozumiałeś? Jeśli dla Ciebie przedsiębiorczość polega na trzymaniu się jednej pracy, która polega na specjalizacji dotyczącej jednej maszyny (Sam przyznałeś, że z nauką Ci nie za pan brat) i strachu przed wyciągnięciem nosa zza drzewa to rzeczywiście coś tu jest nie tak. 
Po prostu napisałam prawdę... stracisz pracę (powodów może być dosłownie 100) i zostaniesz z niczym przez dłuższy czas, bo innego ze względu na profesję ewentualnego źródła dochodów nie znajdziesz. Od razu napiszę, że nie masz co się budować w konkretnym rejonie, bo jak będziesz musiał się przeprowadzić za pracą na drugi koniec Polski? O dziwo ta sytuacja z narzeczoną pokazała jak mało elastyczny jesteś w życiu. Ona wręcz przeciwnie podchodzi do życia na podstawie - "jak trzeba to trzeba dam sobie radę. Może nie będę żyła jak w bajce, ale nie ucieknę." Wyciągnij z tego wnioski zamiast wypierać moje argumenty.

Oczywiście masz prawo do własnego podejścia w tej kwestii. Z drugiej strony jeśli Ty masz tak ogromne problemy z dostosowaniem się do m.in. rynku pracy, czy nieoczekiwanych zdarzeń to nie oczekuj tego od Niej.