Jest mi źle przez to jaka jestem. - Netkobiety.pl

Wygląda na to, ze jesteś dojrzalsza od swoich rówieśników i to "przyjaciółka" powinna dojrzeć. Skoro lepiej się czujesz z osobami starszymi to nie widzę przeszkody, by z nimi przebywać. W wieku 18 lat dziewczyny maja jeszcze siu-bździu w głowie, chłopcy tym bardziej, bo rozwijają się wolniej od dziewczyn. To Zastanawia mnie co masz robić wg przyjaciółki? Latanie po imprezach i chwalenie się chłopakiem i nowym ciuchem to jest dojrzałe wg niej?

Moim zdaniem nic Ci nie brakuje. Jesteś mądrą, pracowitą dziewczyną. Jedynie wyczuwam odrobinkę niższą samoocenę, bo uzależniasz swoje samopoczucie od zdania rówieśników. Wiesz jakie masz zalety, wiesz jaka jesteś naprawdę, to nie daj się przekręcić innym, którzy może wcale Cie dobrze nie znają.

A moim zdaniem to trochę przesadzasz. Przyjaciółka Cię skrytykowała, pisząc, że wg niej nie jesteś dorosła i żyjesz we własnym świecie. OK, nie jest to na pewno przyjemne usłyszeć parę słów krytyki, ale zaś czy pisanie z tego powodu o "wbijaniu noża w plecy" przez nią (bo rozumiem, że do tego nawiązuje to zdanie w Twej sygnaturce), albo że chciałabyś umrzeć, to jest wg Ciebie adekwatna reakcja? Bo jak dla mnie, to jednak przesadzona.
Po pierwsze, to przy pisaniu przez komunikator, dość łatwo o niewlaściwe odebranie czyichś slów. Być może te same słowa, ale powiedziane na żywo, z pewną intonacją, łagodnym wyrazem twarzy itp, brzmiałyby zupelnie inaczej. Tego nie masz, kiedy nie rozmawiasz twarzą w twarz, a przez takie samo suche pisanie właśnie łatwo o złe odebranie intencji drugiej osoby i potem niepotrzebne kłótnie.
Druga rzecz. Czy jakby koleżanka nie wyraziła swojej opinii, tak że Ty byś się nigdy nie dowiedziała jak ona Ciebie odbiera, zmieniłoby to rzeczywistość? Bo wiesz, są ludzie, co myślą nie takie rzeczy, jak Twoja koleżanka Ci napisała, ale po prostu nigdy ich nie mówią Więc gdyby ona była z tych, co to będą dyplomatycznie milczeć, to czy rzeczywiście by to tak wiele zmieniało?
No i ostatnia sprawa, może najważniejsza. Uważasz, że przyjaciele są tylko od tego, by sobie wzajemnie słodzić? Czy przyjaciółka ma Ciebie utwierdzać w mniemaniu, że jesteś perfekcyjna? A jesli zauważy w Tobie jakieś wady, błędy Twojego zachowania, to czy nie może tego powiedzieć, zwrócić Ci uwagi, że coś źle robisz w życiu?
Chyba, że wy się jakoś bardziej pokłóciłyście, niż tu napisałas? Bo rozumiem, ze jeśli była jakaś grubsza kłótnia i wypominanie sobie, to wtedy trochę zmienia postać rzeczy. No i zależy też w jakim kontekście to wszystko było powiedziane, bo to też nie napisałaś, a może mieć wpływ jak sie coś takiego odbiera.
Ale jeśli to była tylko ta jedna, jedyna opinia i nic więcej w tym sensie, to moim zdaniem Twoja reakcja jest przesadna. Co może wynikać z niskiego poczucia własnej wartości - bo takie osoby są zwykle nadwrażliwe na swoim punkcie. Odebrałaś jej słowa jak jakieś odepchnięcie Ciebie jako całej osoby, a nie po prostu taki przytyk co do jakiejś swojej jednej cechy, czy zachowania.
Ogółem, też nie wiadomo za bardzo z tego, co napisałas, o co koleżance tak na prawdę chodziło. Ty się domyslasz chyba tylko, że wg koleżanki masz chodzić po imprezach z chłopakami, kuso ubrana? Bo chyba ona Ci tego tak nie napisała? Więc ja nie wiem, o co jej mogło chodzić. Dla mnie np.  słowo "dorosłość" kojarzy się głównie z "odpowiedzialność". Więc gdyby mi ktoś tak powiedział, że jestem wg niego mało dorosła, to bym to pewnie odebrała, że nie jestem dość odpowiedzialna. Dziwie się, że nie byłaś ciekawa, żeby ona rozwinęła swoją myśl? Nie zapytałaś "a o co konkretnie ci chodzi?" albo "co znaczy mało dorosła?" czy nawet cos w stylu "to co wg Ciebie mam konkretnie robić"? - A wtedy byś się dowiedziała, co Twoja przyjaciółka na prawdę myśli. Bo może to nic takiego złego, jak sobie wyobrażasz, skąd wiesz? Może coś by Ci właśnie doradziła sensownego, czego sama w sobie nie widzisz, a może by było dla Ciebie dobre... Tzn. o ile to rzeczywiście jest przyjaciółka, czyli osoba, która Ci dobrze życzy.
Mogłabyś z nią jeszcze porozmawiać. Zapytać, co konkretnie miała na myśli. Czy nie podoba jej się jakieś Twoje zachowanie, a jeśli tak - dlaczego? Bo jeśli to tylko o to chodzi, to możesz się coś pozytecznego o sobie (i o niej ) dowiedzieć. Choć to oczywiście nie jest przyjemne dla nikogo, jeśli słyszy o swoich niedociągnięciach. Nikt krytyki nie lubi. Co nie znaczy, że krytyka zawsze jest tylko zła i niekorzystna.
Możesz też ją zapytać o powód, dla którego Ci to powiedziała. Jeśli to prawdziwa przyjaciółka, to powie, że np. martwi się o Ciebie, albo chciałaby, żebyś coś w swoim zachowaniu zmieniła.
Chyba, że nie jest szczerą przyjaciółką, to może krytykować dla samego krytykowania i pokazywania siebie jako tej "lepszej".
Ale to chyba Ty ją powinnaś znać, skoro mówisz, ze znacie sie od małego. To chyba zauważyłabyś jakie ma tendencje do traktowania Ciebie. Czy Cię często krytykuje, nie akceptuje wielu rzeczy, które mówisz, czy robisz? Bo jeśli tak, no to może rzeczywiście nie jest to dobra przyjaciółka. Ale jeśli ogółem się lubicie i wspieracie, a dopiero się zdarzyło pierwszy raz, że jej się coś u Ciebie nie podoba, to wg mnie nie jest powód do histeryzowania i zaraz poczucia odrzucenia, czy mówienia, że to fałszywa przyjaźń. Przecież przyjaciel to nie jest osoba, której zadaniem jest tylko słodzić i nie może kompletnie nic krytycznego powiedzieć.
Tak że, moim zdaniem, powinnaś jeszcze ten temat podrązyć, a nie od razu unosić się zranioną dumą.  Koleżanka może (choć nie musi) mieć jakąś swoją rację w tym, co Ci napisała. Ma też ona prawo do wlasnej opinii. Tu jest jednak cały witz, w jakim celu ktoś takową opinię przedstawia. Jeśli robi to w dobrym celu, np. chce ostrzec, widząc jakieś możliwe niefajne skutki pewnych zachowań - to nie świadczy o żadnym "wbijaniu noża w plecy", fałszywej przyjaźni itp. Inna sprawa, jeśli mówi ktoś opinię negatywną tylko w celu aby kogoś zranić, czy w celu poprawy samemu sobie samopoczucia. W sensie: o, ja to jestem ta madra/dobra, a ty taka głupia/zła. Takie uogólnianie, które tak na prawde żadnej wartościowej informacji w sobie nie niesie. Wtedy to rzeczywiście może świadczyc, że jest fałszywa przyjaźń i nie ma tych dobrych intencji w tej krytyce, tylko sam egoizm takiej osoby.

Wszystkie problemy znikają przy odmawianiu Nowenny Pompejańskiej, naprawdę mi pomogła psychicznie i wielu osobom. Proszę uwierz a i Tobie pomoże.

Osoby 'bardziej dojrzałe' często mają problem w kontaktach z rówieśnikami, za to dobrze dogadują się z osobami starszymi od siebie. Skoro koleżanka, która znała Cię wiele lat tak łatwo wszystko przekreśliła, to zastanów się, czy faktycznie była to prawdziwa przyjaźń. Warto być sobą i nie zmieniaj się, ale możesz spróbować otworzyć się bardziej na ludzi - nie mówię, że na imprezach, ale może jakieś koła tematyczne, biblioteki, kawiarnie? Na pewno masz jakieś zainteresowania i świetnie byłoby znaleźć kogoś, kto również się tym interesuje, wtedy najłatwiej nawiązać kontakt. Z doświadczenia wiem, że miłości nie ma co szukać na siłę, można jedynie dać sobie okazję do 'wpadnięcia na nią'

Trzymam kciuki, nie trać wiary w siebie!

Nie ma nic dziwnego w tym co piszesz, po prostu ludzie się zmieniają (czy też dojrzewają w różny sposób, jeśli wolisz takie określenie). To, że za gnoja bawiłyście się razem lalkami nie znaczy, że w wieku 18 lat będziecie nadawać na tych samych falach. Powiem więcej - ja miałem w latach szkolnych dwóch kumpli, z którymi przebywałem non-stop. Chodziliśmy razem do klasy, po szkole graliśmy w kapeli i robiliśmy masę innych rzeczy. Z jednym z nich gram w zespole do dziś, a drugi w liceum znalazł inne towarzystwo, zmienił mu się gust muzyczny i zainteresowania (w kierunku - fajki, wóda i pukanie głupich lasek po pijaku), czego konsekwencją było zerwanie kontaktu. Jakieś dwa lata temu spotkaliśmy się, poszliśmy na piwo i... tyle. Niby gadaliśmy jak po staremu, ale nawet przez chwilę nie łudziłem się, że to będzie taka sama znajomość, jak wcześniej. Po prostu każdy poszedł w swoją stronę, rozwijał się na innych płaszczyznach, zdobywał inne doświadczenia i określił inne priorytety w życiu. To jest jak spotkanie klasowe po wielu latach - fajnie jest powspominać, pośmiać się, ale do stałej znajomości trzeba czegoś więcej.

Dodam, że kiedy byłem w Twoim wieku, to też mocno przeżywałem zwroty akcji w przypadku pewnych znajomości. No bo jak to, tyle lat się trzymaliśmy i nagle koniec? Nie przywiązuj się tak do ludzi i skup się na sobie, na własnym rozwoju. Skoro nie kręci Cię życie towarzyskie, jakie prowadzą Twoje koleżanki, to nie zmieniaj siebie, tylko osoby, z którymi przebywasz Koleżanki raz są, a raz ich nie ma, a co się nauczysz to Twoje.

Inna sprawa, że nie czegoś takiego jak jedna, ogólnopojęta dojrzałość. Są tylko kanony, przyjęte i utrwalane przez społeczności. Jednym z takich kanonów dojrzałości (w tym przypadku męskiej) jest: "posadzić drzewo, zbudować dom, spłodzić syna". Czy to oznacza, że każdy facet, który nie założył rodziny i wynajmuje mieszkanie, zamiast kupić, czy wybudować, jest niedojrzały? Niekoniecznie, bo może miał inne priorytety, np. chciał coś osiągnąć w jakiejś dziedzinie (dajmy na to naukowej), co wymagało poświęcenia życia osobistego. Gdyby wszyscy byli tacy "dojrzali" i nikt by nie "bujał w obłokach", to ludzkość nie wzniosłaby się cywilizacyjnie nad poziom średniowiecza. Typy dojrzałości są różne - można być np. dojrzałym do życia na własny rachunek, a nie być gotowym emocjonalnie na założenie rodziny, można być dojrzałym do podjęcia pracy, ale mieszkać na garnuszku mamusi, przykładów jest mnóstwo. Przede wszystkim pamiętaj, że Ty nic nie musisz. Żyjesz dla siebie, a nie dla innych i nie ma powodu, dla którego miałabyś rezygnować z własnych pasji dlatego, że jakaś tam "psiapsióła" określiła je jako dziecinne. Poza tym - myślisz o pracy i podejmujesz konkretne działania w tym kierunku, zapewne dążysz też do usamodzielnienia się. Dla mnie to jest właśnie przejawem dojrzałości i ogarnięcia życiowego.

Na marginesie: też miałem zawsze problem ze złapaniem kontaktu z rówieśnikami, zostało mi to do dziś. Większość moich znajomych jest ode mnie starszych o 10-20 lat. Nie powiem, żebym nad tym ubolewał