Brak wiary w siebie i swoje życie.. - Netkobiety.pl

Wiesz ciężko będzie Ci zachęcić kogoś do siebie jeśli masz tak niską samoocenę. Jesteś odpychający bo nosisz aparat słuchowy? Serio tak myślisz? To tylko głupi aparat, kto na to właściwie zwraca uwagę.
Chyba za duży nacisk kładziesz na miłość, myślisz, że ona rozwiążę wszystkie Twoje problemy i z chwilą gdy się zakochasz to będziesz już tylko szczęśliwy. Chyba tak to nie działa bo najpierw musisz skupić się na sobię, musisz się polubić ! Nic nie piszesz tutaj o zainteresowaniach? Masz jakies? Nie jestes glodny swiata? Na pewno cos lubisz robic. Rozwijanie pasji zawsze daje duzego kopa. No i przede wszystkim otwórz się na ludzi i nie mam na myśli Badoo

Generalnie jeśli osoba niepełnosprawna zbyt bardzo koncentruje się na własnych nieudolnościach to inaczej jest odbierany przez środowisko. Kto chciałby się związać z osobą, która szuka usprawiedliwień? Jeśli ma zostać zachowane partnerstwo to obie strony muszą się wspierać.
Uważam, że zanim nie poradzisz sobie z własnymi problemami (głównie postrzeganiem świata i samooceny) nie powinieneś wchodzić w związek. Istnieje wysokie ryzyko, że zrzucisz odpowiedzialność za swoje samopoczucie na drugą stronę przez co zaczniesz ją emocjonalnie osaczać. Masz problemy, ale nie mają one jakiegokolwiek związku z brakiem miłości.

Aparat jest tylko wymówką. Mój bratanek nosi aparat słuchowy i nikt mu nie robi przycinek, ma znajomych i kolegów.
Mojego męża kolega gra w jego drużynie i jest jednym z najlepszych zawodników.
Po prostu obaj akceptują siebie takimi jakimi są. Lubią siebie za to jakimi są i to jest sekret szczęścia.

Dlatego słowa...

są w ogóle nieadekwatne do sytuacji.
Nie znajdziesz stabilizacji dopóki nie będziesz szczęśliwy!!!

Jak być szczęśliwym? Zacząć od nie skupiania się na negatywach, na tym, ze ktoś mnie zranił, że piąte koło u wozu, że coś na NIE.
Pamiętaj, że ludzie Cię tak traktują jak im na to pozwalasz, że tak Cię traktują jak Ty siebie traktujesz.

To zacznijmy od tego jak Ty sam się siebie traktujesz? Czy lubisz się, lubisz ze sobą spędzać czas? Czy chciałbyś poznać kogoś takiego jak Ty? Czy sam siebie doceniasz za drobiazgi, małe choćby osiągnięcia? Zależy Ci samemu na sobie bardziej niż na opinii innych?

Czasami siebie nienawidzę. Nie uważam, żebym był przystojny choć nie jest też tak, żebym zawsze zwracał na to specjalnie uwagę. A nienawidzę się za to jaki czasami jestem. Ze potrafię pokłócić z przyjacielem, po czym gdy sie do siebie nie odzywamy brakuje mi go bardzo. Potrafię przyznać się do błędu choć ciężko mi to przychodzi, taki mam charakter, zdaję sobie sprawę że mam wiele wad, ale skoro przyjaźnimy się tyle lat to o czymś świadczy, że akceptujemy siebie pomimo tych wad a nie tylko dla zalet. Ale siebie nie lubię, chyba nie chciałbym takiego siebie poznać, nie takiego kiedy jestem zdołowany i przybity, bez humoru. I wiem, że dla mojego przyjaciela to tez na pewno jest ciężkie. Ale czuję, że gdyby on czasami dał coś od siebie, jakimś głupim gestem czy słowem dał mi odczuć, że jestem dla niego ważny? Może na siłę szukam akceptacji? A może po prostu w życiu brakuje mi wlaśnie tego, sam innych doceniam bardzo i zawsze staram się jakimś miłym gestem czy słowem docenić, ale sam od innych tego nie czuję? Chyba nie, obrona mgr czy jakieś drobne sukcesy cieszą mnie tylko chwilowo. Nie dumam nad tym, przechodzę z tym do porządku dziennego i tyle. Jeśli chodzi zaś o opinię innych, to tak naprawdę chyba mi nie zależy. Najbardziej zalezy mi na opinii bliskich, najbliższego otoczenia i przyjaciela. Ale możliwe, że się okłamuję i biorę do siebie coś czego nie powinienem, bardziej zależy mi na innych niż sobie. Chyba tak jest.

Dziękuję za jakąkolwiek chęć pomocy. Nie wiem już sam, śmieszne, że będąc młodszy nie zważałem na nic. Nie przejmowałem się, nie rozmyślałem, życie brałem na klatę i dobrze się bawiłem. Podobno ludzie mnie lubią, myślę, że za to jaki jestem - ale jak już wspomniałem taki chciałbym być kiedy przebywam z nimi, zabawny, z poczuciem humoru, wydający się na pewnego siebie. A tak naprawdę w środku jestem przybity, nieszczęśliwy. Oni tego nie wiedzą. Wie o tym tylko mój przyjaciel. Im jestem starszy odczuwam coraz większą pustkę. Odczuwam presję z tego powodu, że jestem singlem mając już 27 lat. Tak bardzo marzę o tym, żeby ktoś kiedyś powiedział mi, że mnie kocha. Żebym czuł się doceniany i ważny dla bliskich mi osób. Mam przyjaciela, rodzinę, znajomych, wykształcenie i doświadczenie w pracy - jakąś pracę pewnie znajdę niedługo ale nie sprawia mi to radości. Spędzając z nim czas jest mi dobrze, bo nie jestem sam. Kiedy jednak siedzę sam w domu albo zacznę myśleć o tym wszystkim co mi w życiu nie wyszło to wpadam w dołek. Nawet sylwestra spędzę sam w tym roku, niby zwykły dzień a jednak ludzie spędzają go wspólnie - ja nie mam z kim. Ciężko polubić siebie samego kiedy mam wrażenie, że nic mi w życiu nie wychodzi tak jak chcę. Możliwe, że wpadłem w błędne koło o którym wspomniałaś - nie będę szczęśliwy dopóki nie znajdę stabilizacji w życiu, gdy tak naprawdę nie znajdę stabilizacji dopóki nie będę szczęśliwy. Ale nie wiem jak stać się szczęśliwym, nie wiem od czego zacząć. Może to, że tutaj napisałem to jakiś początek, może podświadomie pisząc tutaj naprawdę tego chcę? A może tak naprawdę zasługuję na to wszystko, może brakuje mi charakteru, inteligencji i po prostu nie jestem dobrym człowiekiem...

Ja mam 34 lata i powiem Tobie, nie idź tą drogą. Jestem dokładnie w tej samej sytuacji, co Ty, tj. wieczny singiel z nałożoną na siebie silną presją znalezienia kogoś, w dodatku chorobliwie zazdroszczący wszystkim naokoło posiadania życiowych partnerów.
To do niczego dobrego nie prowadzi, w końcu tak jak mnie, ogarnie Twoją osobę zniechęcenie, rezygnacja i zaczniesz przestawać odczuwać potrzebę zrobienia ze swoim życiem towarzyskim czegokolwiek.

Fałszywe obrazy rzeczywistości i innych ludzi przede wszystkim powstają w głowach osób z niską samooceną. Podświadomość takich osób ma już wgrany program, że jest się gorszym od innych, a negatywne reakcje otoczenia są wychwytywane na potwierdzenie słuszności tego programu.

Leśny owoc dobrze pisze.
Cieszyć się drobiazgami, to takie błahe a takie ważne. Tego prawie nikt nie umie.
Zacznij od życia tu i teraz i nie pisz, że nie można, bo MOŻNA. Dla chcącego nic trudnego. Cały problem pewnie w tym, że nie wiesz czego chcesz. Jedynie wyczytałam, że chcesz by się wszystko układało jak chcesz. Heloł, życie to nie koncert życzeń.
Na wszystko trzeba ciężko zapracować, a co Ty robisz by osiągnąć to co chcesz? Poza wspominaniem przeszłości, użalaniem się jak to czujesz się nieszczęśliwy. Co robisz by być szczęśliwym?
Napisałam wcześniej, aby nie czekać na laury od innych, a doceniać się samemu, polubić się samemu. To nie jest uzależnione od posiadania czegoś czy oceny innych. Powinieneś zacząć żyć tak jakbyś tylko Ty był na świecie. Chcesz usłyszeć coś miłego, to wstań, idź do lustra i powiedz sobie to co chcesz usłyszeć. Nic prostszego . Masz ochotę na spacer, to idź.
Osiągniesz sukces, to kup sobie szampana, zaproś przyjaciela i wypijcie za to. Nie czekaj, aż on kupi i pogratuluje. Rób coś tylko dla siebie, bez względu na innych.
Poza tym... 27 lat to młody wiek i nie wiem doprawdy skąd ta presja. Mój mąż miał 31 lat gdy się ze mną chajtał, a jego siostra 39 lat gdy wychodziła za mąż. To nie są czasy gdy zaraz po 18-tce trzeba szukać męża/zony .

Jest na psychologii taki wątek "co mnie dziś spotkało miłego". Warto potraktować to jako swego rodzaju pamiętnik. Każdego dni można wyłapać drobiazg, mała rzecz z jakiej można być zadowolonym. A to, że przepuszczono Cię w kolejce, że od razu dodzwoniłeś się do przychodni, że ekspedientka była wyjątkowo sympatyczna... . Tylko miej oczy i uszy otwarte. Sam wyłapuj takie momenty, szukaj uparcie takich fragmentów dnia, a gwarantuję, ze znajdziesz. W ten sposób nie będziesz się skupiał nad negatywami: przestaniesz wspominać przeszłość i użalać się, a  zaczniesz czuć się lepiej. Jeśli naprawdę Tobie zależy, to zrobisz to.

W zasadzie obecny etap to zrezygnowanie i próba zadania sobie pytania, czemu akurat mnie musiał spotkać fakt, że jestem takim aspołecznym, nudnym burakiem, który nie umie wzbudzić zainteresowania sobą płci przeciwnej.
Aktualnie robię kolejny reset życiowy, zmieniam pracę, miejsce zamieszkania podpalając kolejny most, na którym spotkały mnie głównie rozczarowania.

Ty w odróżnieniu ode mnie przynajmniej poza rodziną masz osoby, z którymi możesz spędzać wolny czas. No i te 27 lat... powiem Tobie, że tragedii nie ma. Tylko tak, jak napisali ludzie powyżej nie fiksuj się na obecnych brakach w Twoim życiu tylko skup się na tym, co czyni Cię szczęśliwym, bo inaczej obudzisz się z ręką w nocniku, jak ja.

A jeśli jest w sytuacji anhedonii i nie możliwości odczuwania przyjemności/szczęścia. Co wtedy?

Też noszę aparat i wiem , że to nie w tym problem tylko w tym , że nie ma się sensu życia . Sens życia to nie kobieta , nie znajomi , nie to żeby wyglądać jak najlepiej , być najlepszy , być przez wszystkich akceptowany, sensem życia może być dawanie z siebie a nie tylko branie . Np Ty chcesz dziewczynę , żeby nie czuć się nieszczęśliwy , chcesz być akceptowany żeby się wpasować w społeczeństwo , chcesz pracę bo ona przyniesie Ci szczęście. Ja osobiście miałem wszystko kobietę, pracę , wygląd , zdrowie i tego nie doceniłem ciągle byłem niezadowolony zamiast z siebie dać a nie skupiać się na sobie, to ciągle byłem nie do końca szczęśliwy . Wnioski jakie z tego wysnułem są takie: cieszmy się z tego co mamy bo jutro może tego nie być , skupmy się na dawaniu wartości ludziom a nie tylko na sobie . Bo to niby tylko my jesteśmy nieszczęśliwi , a wystarczyłoby przejść się do hospicjum lub obejrzeć dokument o więźniach Auschwitz-Birkenau albo o obozach w Korei Północnej i już nagle widać , że brak dziewczyny to nie jest koniec świata, a aparat to nie jest ogromne upośledzenie jak to zwykle się wyolbrzymia . Trzeba przekuć wadę w zaletę . Tutaj niby wada aparat , ale jeśli się inaczej do tego podejdzie to okazuje się , że to doskonały filtr przed pustymi kobietami : bo co to za kobieta , która przekreśla jakimi jesteśmy ludźmi tylko dlatego , że ma się aparat ? Albo wniosek , który jest również mocny to to , że odpowiednie podejście do swoich wad czy ograniczeń pokazuje SIŁĘ . Pokaż , że masz charakter i śmiej się z tego np : to nie aparat tylko to jest takie specjalne urządzenie do czytania w myślach i śmiej się z tego . Zobaczysz , że w tedy to może być zaletą a nie problemem . Polecam świetny krótkometrażowy film na YT : Cyrk Motyli Nick Vujicic. Film świetnie obrazuje jak ograniczenia można przekuć w zaletę . Trwa 20 min a może Ci zmienić poglądy na życie i świat. Mam nadzieję , że choć trochę pomogłem.

Z góry zaznaczam, że mam problem z lakonicznymi wypowiedziami i to spory! Sorki

Kiedyś wymyśliłam, że za wszystkie niepowodzenia odpowiedzialny jest mój wygląd. Wymyśliłam sobie, że jestem gruba i mam twarz jak świnia. Unikałam luster. Czułam odraze do każdego, komu się podobałam. Jeżeli chodzi o charakter lubiłam siebie i dbałam o ludzi, więc to na pewno wygląd musiał być przyczyną. A jak!

Przeszło mi i teraz wiem, że w samoocenie był problem. Jeśli jesteś generalnie miły dla ludzi no to, o co chodzi? Musi być wygląd! I sie sami pogrążamy, bo prawda jest taka, że ludzie ogólnie z natury lubią sobie dokopywać i trzeba mieć twardy tyłek, żeby to przetrwać. Jeśli dajesz komuś dobro, a ten Ci dokopuje to szukamy wyjaśnień. Dlaczegoooo? Dlaczego? A odpowiedz jest taka: bez powodu.

Dążę do tego, żebyś nie wymyślał sobie, że to wina aparatu. Wyglądu. Choroby. Po prostu, albo nie ma wokół Ciebie odpowiedbich ludzi, albo takich sam sobie dobierasz. Dużo zależy też od typu osobowości. Niektóre są rzadkie i trudno nam dobrać osoby, z którymi będzie nam pykać. No ale z czasem to się dzieje. Tylko trzeba mądrze szukać.

Twój kolega ma szczęśliwy związek. I super. Nie ma co zazdrościć. Nie wiemy jeszcze, co go w życiu czeka. Nie wiemy, co czeka Ciebie. Miejmy nadzieje, że same dobroci. Tylko widzisz - posiadanie partnera nie oznacza, że będziesz szczęśliwy i spełniony do końca życia. Związki wyglądają świetnie z boku, a bardzo często jeśli przyjrzysz się bliżej zobaczysz, że jest to splot szczęścia, wielkiego cierpienia i jeszcze większej pracy nad sobą i związkiem. Nie ma dwóch idealnych połówek pomarańczy. Ludzie musza się dotrzeć. Czasami są w związkach, a wciąż czują się samotni. Dlatego bycie w związku - to nie jest twoje być, albo nie być. Nie jest synonimem szczęścia.

Uważam, że nazdrowsze związki powstają, jeśli ludzie (zanim się zwiążą) odnajdą własne szczęscie i równowagę. Są z kimś, bo chcą. Nie dlatego, że czują pustkę i próbują załatać tę dziurę, tworząc sobie sens życia, którego brakowało.

Poza tym ludzi nie kręci depresja. Nie znajdziesz dziewczyny będąc nieszczęśliwy. Bo ona potrzebuje radości w życiu i ma swoje problemy. Nie może ogarnąć jeszcze Twoich. Z nimi poradzić musisz sobie sam. Jeśli ją okłamiesz, że jesteś szczęsliwy wyczuje to (nawet podświadomie i pryśnie).

Gdzie znaleźć szczęście, wykluczając związek? Każdy ma je gdzie indziej. Pomoże Ci w tym dbanie o swoja fizyczność (zdrowie, samopoczucie, sport, witaminy), kontrola swoich myśli (zastępuj negatywne myślenie pozytywnym, zawsze gdy przychodzą te negatywne - przerwij je. Wstań i zajmij się czymś co lubisz, z czasem myślenie negatywne przechodzi. Potrzebna duża sanokontrola, ale to naprawdę pomaga w życiu. Negatywne myślenie jest jak patola, uzależnienie, ciągnie w dół. Trzeba to od razu ukrócać), szukaj pasji.

Zrozum, że jesteś jedyna osoba, która odpowiada za swoje szczescie. Nie możesz tej odpowiedzialności zwalać na innych (przyjaciół, dziewczynę, rodzinę). Oni odpowiadają za siebie. Nie możesz wymagać od nich, że sprawią, że będziesz szczęśliwy. Za to odpowiadasz ty sam. Więc dbaj o siebie. Kiedy obarczasz innych odpowiedzialnością za Twoje szczęście, zależy ono od nich. Nie jest to stabilne szczęście, nie znajduje się w Twoich rękach. Kiedy  odpowiedzialność za szczęście bierzesz Ty sam - jest stabilne jak cholera.

Naucz się siebie lubić. Zaufaj sobie. Ucz się zdrowego egoizmu. Nie krzywdz ludzi, ale pamietaj, ze przede wszystkim musisz dbac o siebie SAM. Ludzie sa jak dzieci - im wiecej dajesz, tym wiecej wymagaja - jesli dajesz, to tez wymagaj. Mow innym o swoich potrzebach. Dbaj o swoj komfort. Nie poswiecaj sie. Wbrew pozorom, kobieta będzie czuła się przy Tobie o wiele bardziej bezpieczna, jeśli sam będziesz siebie znał, ufał, lubił oraz dbał o siebie, NIŻ wtedy, kiedy ostatkiem sił spróbujesz ją wesprzeć w jej problemach, olewając swoje. To jest jak maska tlenowa. Najpierw Ty. Później dziecko (inni ludzie).

Doceniaj to co masz. Dąż do tego, by spełniać marzenia. Ja odnalazłam swoje szczęście w ośrodku dla osób niepełnosprawnych. Przypadkiem trafiłam do grupy osób głęboko uposledzonych (nie martw się szczegóły zostawliam dla siebie. Traumy nie będziesz miał). Tam był chłopak w moim wieku. Zachował umysł, zamknięty w swoim ciele. Próbuje Ci pokazać, jak wiele mamy, a nie doceniamy tego. I jak wiele możemy jeszcze osiągnąć. A wielu ma już tę bramkę zamkniętą. I jak obrzydliwie jest narzekać na te wszystkie błache rzeczy, o których gadamy!

Licz się z tym, że jeśli jesteś niemiły dla przyjeciela, to może on kiedyś pójść w swoja stronę. I zostaniesz sam. Szanuj ludzi, którzy są w twoim życiu, bo ich obecność nie jest pewnikiem. Szczególnie przyjaciela - on jest w Twoim życiu, bo chce. Wszystko ma cene. Ty czujesz irytację. Drzesz na niego gębę. I czujesz się już dobrze. A cena jest taka, że możesz go stracić. Warto? Może teoche samokontroli?

Trzymaj się. I jeśli dotrwałeś do końca pamiętaj: Samokontrola. Zdrowy egoizm. Polubić siebie. Docenić życie. Polegać na sobie. Znaleźć sens życia. Być szczęśliwym z samym sobą ---> zbudować fajny związek. Powodzenia.

Cześć. To znowu ja, nie było mnie tutaj trochę. Jestem zaskoczony, że tyle osób napisało. Marnujecie czas dla kogoś takiego jak ja. Mimo wszystko naprawdę to doceniam, dziękuję każdemu z osobna za każdą odpowiedź. Starałem się przez ten czas trochę inaczej podchodzić do różnych rzeczy, zdystansować się, przestać się zamartwiać wszystkim i zwyczajnie dostrzegać jakieś pozytywy. I chyba jakiś progres jest. Zorganizowałem małe przyjęcie urodzinowe, na które zaprosiłem parę bliskich osób, dostałem od nich prezenty, od przyjaciela też. Było mi miło i to było fajne, cieszyłem się nawet z tego. Od marca wracam do pracy, więc i tutaj jest progres. Ale zauważyłem, że mam takie "dni" kiedy czuję się do niczego i jest mi źle. Wtedy zaczynam się dołować, albo kiedy problemy się dla mnie nawarstwiają. Czasami dzień po dniu leci i nie czuję tej pustki gdy jestem czymś zajęty, mam co robić. A potem wraca ten czas kiedy czuję tą pustkę i wtedy potrafię sam siebie zdołować że jestem beznadziejny, że mam 27 lat i nie mam dziewczyny. A jednocześnie oglądałem ostatnio przez przypadek na twitchu stream charytatywny dla młodego Kajtka chorego na czterokońćzynowe dziecięce porażenie mózgowe i płakałem, jak on mówił, że jest mu smutno gdy nie może biegać, że potrzebuje 300tys zł na operację. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że są większe dramaty niż moje poczucie samotności bo jestem sam. Zawsze też starałem się myśleć, że to że nie słyszę i noszę aparat to nic wielkiego, bo są ludzie którzy nie widzą, nie mają nóg, rąk, cierpią na gorsze choroby. Sam 2 lata temu przeżyłem cudem udar mózgu, to było ostrzeżenie przed niezdrowym trybem życia (fajki, energetyki, brak snu, kawa) - rzuciłem to od razu. Na całe szczęście nie było żadnych efektów ubocznych tego przypadku. Ale nie wiem jak poradzić sobie z myśleniem, że otoczenie (rodzina) pewnie gada za plecami, że nie mam dziewczyny i sobie życia nie umiem ułożyć. Nigdy mnie to nie ruszało, w sensie opinie innych bo czułem swoją wartość i się nie przejmowałem, ale im jestem starszy, tym bardziej sam wobec siebie czuję presję, sam ją sobie narzucam. Błędne koło bo wiem, że miłość sama przyjdzie ale z drugiej strony sam tak bardzo jej pragnę. Mam też takie towarzystwo, że raczej ciężko wyskoczyć z nimi gdzieś do Energy czy jakiś klubów (zresztą sam specjalnie nie przepadam).. Za 2 miesiące mam zaproszenie na wesele, fajnie byłoby iść z miłą sympatyczną dziewczyną i sprawić, by dobrze się bawiła i czuła w moim towarzystwie a ja w jej. Myślę nad tym, czy nie napisać czegoś na spotted? Zrobić jakiś krok by w jakiś sposób znaleźć osobę towarzyszącą a przy okazji zawiązać fajną znajomość? Pogadać, spotkać się. Wszyscy zawsze mówią, że jestem spoko gość i tylko ja gdy mam doła widzę kogoś beznadziejnego, a gdy o tym nie myślę, to i tak o sobie nie myślę. Naprawdę staram się być dobry dla ludzi, gdy jednak problemy się dla mnie piętrzą, gdy czuję, że wszystko mi ucieka, gdy coś nie idzie po mojej myśli, to zamykam sie w sobie, nie mam na nic ochoty, zniechęcam się, albo pokłócę się z przyjacielem. Jak to w sobie zmienić? Mam taki charakter, że jestem tak uparty, a jednocześnie jestem tak wrażliwy, że potrafię się przejmować bardziej np egzaminem przyjaciela niż swoją własną obroną, bolą mnie opinie innych wtedy albo się ich obawiam. I czuję zazdrość, że inni mają dziewczynę, chłopaka, a ja jestem sam. Jak zawsze. Jak palec.

Pozdrawiam, Pzmk