Rodzinne Święta z przemocą w tle - Netkobiety.pl

Na Twoim miejscu pomyślałabym o wizycie u psychologa. Z tego co piszesz wynika, że jesteś kompletnie pozbawiona wsparcia. Nie wiem jakie są możliwości w Twojej okolicy, ale może znajdzie się odpowiednia praca dla ciebie.
Możesz spróbować porozmawiać z ojcem na temat swojej sytuacji.

Wnioskuję, ze wybrałaś mniejsze zło.
Jak przetrwać wigilię... hmmm... po prostu nie brać tego wszystkiego do siebie. Niech się pytają, niech gadają, a Ty po prostu siedź i jedz, a potem oddal się i skup się na czymś fajnym, moze sobie kolęd posłuchaj, książkę poczytaj. Traktuj to ich zrzędzenie jakby było obok Ciebie, a nie do Ciebie. Nie masz wyjścia, a zajmij się sama sobą.
Wiem, mało entuzjastyczna opcja, ale ja innej nie widzę.
Urodziłaś się w tej rodzinie, bo widocznie masz się czegoś nauczyć. Moze cierpliwości, wyrozumiałości, samodzielności... no nie wiem... tak tylko gdybam.
Pamiętaj, że nic się nie dzieje bez przyczyny.
Doradzam podobnie jak Summerka, udanie się na terapię. Masz sporo do przepracowania.

Dziękuję za radę,postaram się choć będzie ciężko.

Wiem, ze to trudne. Postaraj się o odrobinkę dystansu do siebie i  do innych. Głowy ci nie urwali.

Mam 21 lat./ Przeżyłabym gdyby nie usiłowano mi wmawiać, że muszę natychmiast zacząć pracować ale nie w tej branży w której chcę i któera będzie mi się podobać tylko mam wziąć bylejaką pracę, byleby już zacząć samodzielne życie (by odciążyć ojca z alimentów-babcia cały czas mi mówi o tych pieniądzach choć nie dosłownie.). Powiedziała jeszcze,że jej pierwsza praca była za 800 zł i to jeszcze na stare pieniądze więc żebym nie wybrzydzała. Oprócz tego pytali się kiedy mam obronę i czy po obronie podstęplują mi legitymację (cały czas chodzi o alimenty)

Czytając Twoją historię życia nie trudno odnieść wrażenie, że żyjesz w ciągłym stresie i poczuciu krzywdy. Zapewne ciężko znaleźć Ci w tym wszystkim dystans skoro w domu masz matkę, która znęca się nad Tobą psychicznie. Wydaje mi się, że problem jest głębszy i polecałbym wizytę u psychologa bo jest prawdopodobieństwo, że potrzebna Ci będzie psychoterapia.

Ja to myślę, że od takich toksyków to trzeba się wyprowadzić jak najszybciej, zwłaszcza jak ktoś ma wrażliwą psychikę.
Może dałabys radę wziąć urlop dziekański, raczej chyba każdemu dają na rok. Umotywować to możesz trudna syt. finansową, że musisz sobie dorobić. Kolega jeden ze studiów tak zrobił. Wyjechał  na rok za granicę (nie pamiętam, chyba Norwegia, a może Niemcy) i tam pracował, zarabiał, a potem wrócił z jakimiś tam pieniędzmi. No tylko fajnie, jakbyś kogoś za granicą znała, jakąś koleżankę, czy kogoś z rodziny, bo tak całkiem samemu to może być ciężko w obcym kraju.
Chyba, że podczas tego urlopu dziekańskiego byś pracowała nie za granicą, tylko gdzieś w Polsce i mocno oszczędzała. Choć to się nie zarobi jednak tyle, co za granicą. Ale od biedy, bylaby to jakaś opcja. A potem może mogłabyś studiować i dalej pracować, tylko już mniej, na pół etatu, lub np. w same weekendy? Można też dorabiać online, jakieś ankiety, copywriting, czy coś w tym stylu.
Chyba, że nie masz możliwosci pracować, bo masz bardzo ciężkie studia i sie non stop uczysz? W takim przypadku to może chociaz postaraj się o akademik, żeby sie wynieść od rodziny. Lub może jakies kolezanki z waszego roku szukają razem mieszkania pod wynajem, to się do nich podczep? Im więcej osób, to koszta się rozkładają. Więc może by ktoś był chętny z Tobą zamieszkać. Popytaj na uczelni. Z tym, że to raczej od nowego roku, tj. od października dopiero, bo tak w środku roku to malo kto się przeprowadza, jak i nie ma za bardzo mieszkań do wyboru.
W każdym razie, myśl coś w tym kierunku, jak tu by sie wyrwać z tego otoczenia. A po prawdzie, to formalnie jestes dorosła już i możesz sama żyć, nie ma przymusu z rodziną siedzieć na kupie.
A ojciec jak nie chce dawać pieniędzy to cóż, niefajnie to świadczy o nim. Ale skoro Cię rodzina tak męczy z tego powodu, to może rzeczywiście nie bierz tych pieniędzy już, bo inaczej będą Ci każdą złotówkę wypominać do usr*anej śmierci. Znam takie osoby też ze swojego otoczenia, wiem co mówię Nawet za 20 lat sobie przypomną ile to jesteś im rzekomo dłużna i nigdy spokoju mieć nie będziesz. Lepiej od takich ludzi nic nie brać, tylko się wypiąć na nich i niech idą na drzewo ze swoją mamoną. Tylko, na to, to byś musiała mieć jakieś swoje środki do życia, żeby tak móc zrobić. A wiadomo, na to innej rady nie ma, jak szukać pracy.

prawiezalamana, przeciwieństwie do  Koczka, ja radzę Ci nie rezygnować z alimentów od ojca. Z tego, co piszesz, wynika, że ojciec Was zostawił, założył nową rodzine, a Ty i siostra jesteście mu kulą u nogi. Placi, bo musi, po za tym nie angażuje się W wasze wychowanie, nie okazuje miłości, nie jest kochającym, tęskniącym tatusiem, który cierpi z powodu rozłąki z dziećmi. Do tego jego rodzina go wspiera, litując się nad jego "ciężką" dolą i wywierają na Tobie presję, chcąc jemu dogodzić. Twoje dobro mają gdzieś, więc puszczaj ich rady mimo uszu.
W ogóle nie wiem, po co tm jeździsz/chodzisz (nie wiem, czy mieszkacie w tym samym mieście). Zdystansuj sie do niech, ogranicz kontakty maksymalnie, zadzwoń z życzeniami przy jakiejś okazji, ale gdy tylko zaczną swoją śpiewkę, kończ rozmowę. Nie pozwol sobą manipulować.
Jasteś, jak się domyślam na III roku studiów, piszesz licencjat i dobrze, rób swoje, kontynuuj studia magisterskie i absolutnie nie rezygnuj z alimentów, to jego "śmierdzący" obowiązek, zwłaszcza zważywszy na Twoją sytuację rodzinną.
Większy problem upatrywałabym w Twoim domu rodzinnym, obawiam się, że nie zmienisz już matki, choć jako osoba dorosła możesz podjąć próbę rozmowy a nią  na ciężkie tematy, może mama cokolwiek zrozumie. Być może do tej pory nie pogodziła się z rozwodem i samotnością,  a Ty i siostra stałyście się dla niej emocjonalnym workiem treningowym.
Nie pozostaje Ci nic innego, jak przetrwać w tym domu, dokończyć studia, a wtedy pomyśleć (a nawet wcześniej) o usamodzienieniu się.
Piszesz, że szukasz pracy, ale upewnij się najpierw (poszukaj może darmowej pomocy prawnej, albo jakiegoś forum prawnego), czy podejmując nawet pracę dorywczą, nie pozbawisz się możliwości otrzymywania alimentów. Przecież Twój ojciec tylko na to czeka, żebyś później nie została bez środków do życia, albo musiała zrezygnować ze studiów.
Reasumując; kontynuuj swoje studia, nie rezygnuj z alimentów, nie dyskutuj z rodziną ojca na ten temat, wspierajcie się razem z siostrą i przetrwajcie w domu rodzinnym, uważaj, żebyś podejmując jakąś pracę nie straciła prawa do alimentów.

Znajdź prace i się usamodzielnij. Pomyśl, że pewnie nie tylko ty jesteś w takiej sytuacji i da się z tego wyjść. Ułoży się.