czas przed rozwodem a swieta... - Netkobiety.pl

ja chcę mu na to pozwolic. to on mi robi presję ze odbieram dziecku radosc.
chce tez sam jechac do mojej rodziny,  nastawia wszystkich przeciwko mnie- on jest dobry, stara sie,a ja to egoistyczny potwor.
chcę chyba po prostu trzymać rekę na pulsie...

wiem... i prawdę mówiąc  czekam na te samotne swieta, bez tej calej otoczki obludy.
boje sie tylko, ze sad powie: co z Pani za matka ze nie zacisnela zebow i nie spedzila swoat z synem?
maz mi sie odgraza, ze chce mi zabrac dziecko i ze rozwod bedzie z mojej winy, bo :"nie chce dac mu szansy"

absolutnie, nie wyobrazam sobie zabrac dziecku radoche z prezentow z powodu mojego widzimisię...
najgorsze jest to, ze on nie slucha ze ja sobie nie zyczę zeby wizytowal moja rodzinę. wg niego : od zawsze tak bylo i teraz tak bedzie, a to, ze potrafi o kazdym piwiedziec rzeczy staraszne i pkropne to niewazne, bo tradycja jest tradycją...
zal mi tez trochę,  bo reszta jego rodziny lrocz matki nic mi nie zrobila...

problem z moja rodzina, tzn matka polega na tym, ze ona jest po stronie meza. moim bledem bylo to, ze kiedy on przestal mnie szanowac,  typko wymagac i nic nie dawac od siebie,  traktowac mnie jak praczkę i sprzątaczkę ja sie nikomu nie zalilam bo myslalam,ze to przeksciowy kryzys.
Kiedy miarka sie przebrala i on nagle poczul, ze rozwod jest realny zaczal wyzdzwaniax do mojej matki i robic z siebie ofiare. a ona coz,jak wiekszosc kobiet tej generacji: jest jak jest, co z tego ze go noe kochasz, jest dziecko i musi tak byc...
ta sutuacja sprawia, ze jestem strzepkiem nerwow i wrakiem czlowieka i tracę czasem zdrowy osąd i stąd to pytanie o swieta- po prostu tyle czasu robilam wszystko wbrew sobie ze teraz, kiedy moge zrobic cos w zgodzie ze swoim sumieniem,  czuję ogromne poczucoe winy, a slowa meza i jego ogolna postawa tylko mnie w tym utwierdzają...

Ja tez nie potrafilam tego zrozumiec- jak moja wlasna matka moze byc przeciwko mnie. Tym bardziej, ze ja nie oczekuję ze bedzie slepo i bezgranicznie mnie popierac. ale wystarczyloby po prostu sie nie wtracac...
Bardzo mnie to boli i tak naprawde z tym najtrudniej mi sie pogodzic. Ale odkad siegam pamiecia to tak bylo- studiowalam dziennie i pracowalam na caly etat, po to zeby ja odciazyc bo w domu nie sie przelewalo? to bylo ok... ale to, ze pracę obronilam rok pozniej do dzis mi wypomina. moj brat nie zdal matury- to nie jest problem...i moglabym tak dalej i dalej...
moja matka mysli, ze skoro maz nie pije i nie bije to mam sie zamknac i byc zadowolona z tego co mam... moj sukces zawodowy, stanowisko kierownicze, awanse?  kwituje to tylko :" a skad Ty masz to przekonanie ze sobie sama poradzisz z dzieckiem, myslisz ze taka super jestes?"...
na swieta do niej tez nie chcialam jechac. nie po tym wszystkim, co od niej uslyszalam, mimo, ze ona zna tylko relacje mojego meza, bo mieszkamy dosc daleko i widujemy sie raz w miesiacu na 3-4 godziny...
ale nie chce aby moj maz sobie budowal super Pr moim kosztem, tym bardziej ze moja matka mi wykrzyczala ze skoro tak mi zle i niedobrze a moj maz tak bardzo chce walczyc to ona bedzie zeznawac w sadzie na jego kozysc, zeby syn zostal z nim...

wiem, ze jest paskudnie. boje sie okrutnie,  bo wiem, ze nie bede mogla prosic o pomoc nikogo, za wyjatkiem dwojga przyjaciol, jednak z tym tez nigdy nie bede przesadzac, kazdy ma przeciez swoje zycie i swoje problemy...
   moj maz mowi, ze to, ze przestalam go kochac to jest moj problem, i ze mam cos z glowa jesli uwazam ze ciche dni, awantury i coraz wieksza niechec do niego to powod do rozwodu.
jego zdaniem jestem skrajna egoistka, krzuwdze wszystkich bo widze tylko czubek wlasnego nosa. i ze: na pewno nam kochanka/ktos mnie nastawia/naogladalam sie seriali/naczytalam ksiazek bo przeciez niemozliwym jest, ze kobieta sama moze wpasc na pomysl, ze nie chce takiego zycia...
u nas w domu jest po prostu identyczny schemat jak w jego domu rodzinnym- kobieta to taka troche podrasa...
kiedy go prosze, zeby ze wzgledu na dziecko nie walczyc, zeby uznal to co do niego mowie i zebysmy to rozwiazali jak ludzie na poziomie, po to, zeby sie nie nienawidzic,  to on zaczyna w kolko to samo...
Ja sie zwyczajnie boje,  i chce w te swieta wybrac mniejsze zlo. bo co prawda chyba ciezko o wieksze bagno niz teraz, ale wolalabym tego nie sprawdzac...

my tez mieszkamy razem- w moim mieszkaniu, maz nie chce sie wyprowadzic. mowi, ze bedzie "walczyl" o ten zwiazek... generalnie, wydaje mi sie ze dopoki nie zloze pozwu i po prostu nie zmienię zamkow on nie spelni mojej prosby- ale nie powinno mnie to dziwic, skoro przez wiekszosc czasu nie liczyl sie z moim zdaniem to skad mialby nagle potraktowac to co mowie jakos powazniej...?
sytuacja jest naprawde chora i skomplikowana, najgorsze jest to ze ja jednak troche pozwalam wpedzac sie w poczucie, ze to moja wina... kiedy widzę syna i o tym myslę to bardzo mi go zal i od razu placzę...ale pozniej mysle, ze jeszcze bardziej zal mi siebie i twgo, co sie ze mną stanie, i co sie stanie z synem jesli bedzie wyrastal w takiej chorej atmosferze...
czy to jest moja wina ze nie potrafię i nie chcę juz wybaczac i znow chowac moich potrzeb do kieszeni...?

najwyraźniej przez tyle lat go prowokowala, ze on tak sie zachowywal.:)

Dopóki nie ma rozwodu, on ma prawo stałego przebywania, korzystania z Twojego mieszkania i jego wyposażenia. Mało tego, sąd może mu przyznać to prawo także po rozwodzie. A nawet jeśli nie przyzna, to musisz przeprowadzić sprawę o eksmisję.

I trochę nie rozumiem skąd te żale do męża. Sama podjęłaś decyzję o rozwodzie, on się na to nie zgadza, ale ma się podporządkować Twoim wymogom...

EeeTam, całe szczęscie nic nie będę musiała przeprowadzać- raz, że maż ma swoje mieszkanie z majątku osobistego, dwa, że nie jest u mnie zameldowany.
     Ja już żali żadnych nie mam - oboje jesteśmy jacy jesteśmy, mimo wielu prób ani mi,ani jemu nie udało się zmienić w takim stopniu, żeby problemy nie narastały ale były na bieżąco rozwiązywane. A dziecko patrzy...

Secondo1 u nas tych szans było tak wiele...na palcach dwóch rąk nie zliczę. Ani ja nie wpasowuję się w wizję mojego męża dotyczącą małżenstwa, ani on w moją - i uprzedzając pytania - tak, przed slubem o tym rozmawialismy i wydawało sie, że jednak jest w tym wspolny mianownik -ale, cytując klasyka, tu chyba nastąpiło :"jak się ożeni,to się odmieni"... coż, nie jestem kobietą tak domową jak oczekiwałby maż, mąż nie jest meżczyzną tak samodzielnym, jak oczekiwałabym ja...
Lęk o przyszlośc jest we mnie potworny, ale jeszcze większy o to,że syn będzie wyrastał w krzykach, cichych dniach, braku miłości i szacunku.

Co z tego, ze maz deklaruje,ze mnie kocha? Skoro na terapię pojsc nie chce bo to ja mam problem a nie on...?a jego jedyną receptą na poprawę atmosfery w domu jest rada: musisz się postarać, nie dajesz mi szansy, jesteś egoistką?
A kiedy ja chcę rozmawiac o konkretach: co jak zrobimy, żeby u nas bylo lepiej,jaka jest jego wizja, co powinnam zrobić ja,a co on żeby choć trochę się w tym odnalesc to maż mi mowi, ze nie będzie teraz wybiegał w przyszlosc i myslal o abstrakcjach...?

Autorko,  myślę że Tobie przydałaby się porada u psychologa. Skoro płaczesz i tak łatwo dajesz się wpedzic w poczucie winy, to jak sobie wyobrażasz walczyć z mężem w sądzie? Serdecznie Ci współczuję układów z matką. Mąż z Twojego opisu jawi mi się jako osoba, która boi się zostać sama. Nikt jednak nie może zmusić Cię do życia z kimś, kto Cię nie szanuje. Urządzanie cichych dni, brak gotowości do pracy nad związkiem (odmowa terapii par) to rodzaj agresji. Secondo sam ma jakiś nieprzepracowany problem. Stąd jego krytyczne nastawienie do tego co piszesz.