Co mam robic? - Netkobiety.pl

Może tutaj napisze swoją historię pisałam na innym poście, ale cały czas potrzebuje komuś się wygadać a tutaj mogę to zrobić i usłyszeć trochę trzeźwych słów.  Było między nami dobrze, myślałam, że mi się oświadczy. Ale ostatnio się trochę pokłóciliśmy fakt jest taki, że teraz uświadomiłam sobie swoją winę, że ciągle się go czepiałam o bzdury, ciągle coś wymagałam od niego..A teraz on napisał mi, że potrzebuje przerwy, żeby musi wszystko poukładać sobie w głowie. Nie wiem co to znaczy, boje się że mnie zostawi, a jeszcze 3 dni temu mówił, że bardzo mnie kocha, razem jesteśmy prawie 4 lata, nie wiem myślałam, już czy kogoś poznał, czy to po prostu emocję wzięły górę. Strasznie się boje zostać sama. Kocham go i moja cała przyszłość skupia się właśnie na nim, nie wiem czy będę wstanie znieść to jeśli powie, że to koniec. Nie wiem co myśleć, co czuć, myślicie, że to może znaczyć to najgorsze? Czy po prostu on też chce dać mi do zrozumienia, że żarty się skończyły i, że muszę inaczej się zachowywać. Mam się z nim spotkać za tydzień bo chce tej przerwy, boje się, że w ogóle nie będzie chciał się ze mną spotkać. Ale nie mam wyjścia muszę czekać cierpliwie, staram się nie patrzeć co chwilę na telefon w nadziei, że może się odezwał, ale to trudne. Mam nadzieję, że nawet jeśli zdecyduje o rozstaniu spotka się ze mną i porozmawia.

Yhymmm jakie samobójstwo, zwariowałaś??? Masz wsparcie rodziny, masz córkę, dla której masz być silna - na czym polega Twoje uwiązanie do tego faceta? Jaki problem wykopać go z domu z pozwem o rozwód? Przecież to on mieszka w Waszym domu. Za co się obwiniasz? No dobrze, może obie strony są odpowiedzialne za rozpad relacji, ale w Waszym wypadku to już się stało, facet z tego, co opisujesz traktuje Cię w sposób poniżej wszelkiej krytyki, a dodatku wpędzając Cię w depresję, nad czym się tu zastanawiać? Tu się nie ma, co zastanawiać, tylko trzeba działać.

Do autorki wątku.
Nie możesz dziada pogonić?
Twoja córka jest biologicznym dzieckiem Twojego męża?!

Dlaczego rozważasz samobójstwo, a rozstanie z agresywnym psychopatą już nie ?

Rozumiem, że czujesz się z nim związana, może masz wobec niego dług wdzięczności. Ale sytuacja się odwróciła - teraz najwyraźniej on Cię wykańcza psychicznie. Jeśli nie potrafisz od razu postanowić o rozwodzie, to powiedz mu, że chcesz separacji, powiedz mu szczerze, że dalej nie dasz rady żyć w takim "związku", powiedz to jemu, a nie teściowi, że ma się od Ciebie wyprowadzić na minimum miesiąc.

Wczoraj poprosilam corke, zeby poszla zapytala go ile chce kanapek na kolacje. Uslyszalam jak z  placzem zbiega przerazona, ze ma isc po  ksiazki, ze bedzie ja pytal I sie boi, ze sie pomyli - oddam, ze corka zawsze ma czerwony pasek na swiadectwie, jest mega zdolna. Nie wytrzymalam pobieglam I sie pytam o co chodzi, wyslalam ja tylko, zeby zapytala ile mam Ci zrobic jedzenia a nie zebys sie jej czepial. Jak schodzilam na dol to cos my nie pasowalo, bo cos krzyczal I pluł pod nowej za mna, wiec za chwile na corce sie wyzylb gdy weszla do pokoju. On na to, ze tylko ja spytac chcial, ze ona ryczy to nie jego wina....

No coz ja ci nie bede wspolczuc, bo sama sie w to wpakowalas  i nie umiesz tego przerwac! Dla "milosci"!!!!

A gdzie jest twoja milosc do wlasnego dziecka? Jestes matka, twoj obowiazek to chronic ja, a ty pozwalasz by miala pieklo a nie normalne zycie w imie twojej  milosci do faceta, ktrory nawet nie jest jej ojcem.
Jakie to patetyczne - ty chcesz popelnic samobojstwo bo twoja "wielka milosc" do degerata jest taka wielka ze chcesz zafundowac swojej corce jeszcze wieksze pieklo niz to w ktorym teraz zyje.
Nie widzisz tej wspanialej milosci swojego dziecka do siebie, jej matki, to sie tak naprawde nie liczy w obliczu twojej "wiekiej milosci" do degenerata.
Nie wyladujesz na ulicy, masz oparcie w rodzicach i niszczysz zycie swojemu dziecku, ktore sie przeciez o takiego "tatusia" nie prosilo.
Opamietaj sie, wyrzuc brutala i nieroba i zajmij sie soba i swoja corka. Byc najepsza matka jaka mozesz byc. W tej sytuacji posrednio katujesz swoje dziecko a rozkminiasz o swoim nieszczesciu.

Twoje nieszczescie jest na wlasne zyczenie, natomiast twoje dziecko sie o takie zycie nie prosilo. Ten strach i sceny, ktore jej teraz oboje fundujecie zostana z nia do konca zycia!!!

Opamietaj sie - jestes przede wszystkim matka.

Odnalez swoje poczucie wartosci!!! A wtedy znajdziesz mezczyzne ktory bedzie warty twojej milosci.

Nie jesteś sama, przecież nie zostajesz z dzieckiem na ulicy. Wiesz, że nie chcesz tak dalej żyć i taka rozmowa jest pierwszym krokiem do polepszenia Twojego życia. Bądź stanowcza! Nie daj się zastraszyć, sama nie wpadaj w histerię, po prostu powiedz mu spokojnie, co postanowiłaś i bądź konsekwentna.
Myślę, że boisz się jego gniewu - ale nie możesz się tym kierować, już za długo się tym kierowałaś, i tak musisz się go bać i znosić go na co dzień - przerwij to!

Nie masz się czego bać. To on mieszka u Ciebie, u Twoich rodziców, nie Ty u jego. Złóż pozew o rozwód i każ mu się wynieść. Wcześniej możesz porozmawiać z rodzicami, by wsparli Cię jak będziesz mu się kazała wynosić - w końcu to ich dom. Nie powinno być problemów. Jeśli boisz się jego agresji niech rodzice będą w domu podczas tej rozmowy.

Dziękuje, za wszystkie komentarze. Nie wiedzialam czy se wmawiam, ze jestem w tak zlym zwiazku.  Czy poprostu to jak ja sie zachowuje 'to mam na co zasluguje'. Ale nikt na to nie zasluguje. Zawsze bylam optymistyczna, pewna siebie, teraz nie wierza w siebie.  Moj maz nie jest zly. Ale nie umie sobie radzic z emocjami.  Jest uparty, nie umie dostrzec, ze nie ma racji I odreagowuje na bliskich. Nigdy nie mial znajomych bo nikokomu nie ufa, wszyscy chca go skrzywdzic. Chcialby 'niebieskich migdalow' a jak z nieba  nie spadaja to zaczyna sie flustracja, a jak se  cos postanowil to nie bedzie zmienial zadania, bo wyjdzie na frajera.  Ma bardzo duzo kompleksow. Ale dluzej chyba nie dam rady tego udzwignac. Nie dam rady byc usmiechnieta gdy rani niemal kazdego dnia. Boje sie tez w tej calej sytuacji o niego.

Porozmawiaj z rodzicami, niech ci pomoga z usunieciem psychopaty z twojego zycia.
Nie usporawiedliwiaj go.
A dziecko sie cieszylo slubem, bo ty sie cieszylas i mala TOBIE chciala sprawic przyjemnosc. Jak ty psychopaty ze swojego zycia nie usuniesz to twoja corka tez bedzie miala zycie poszarpane z innym psychopata w jej zyciu. Takie schematy sie utrwalaja i powielaja.

Pomysl ze jak sie tego szubrawca pozbedziesz to gdzies tam czeka na ciebie wspanialy mezczyzna. Uwierz mi nie warto cierpiec w imie "milosci". To nie jest milosc, to jest uzaleznienie. Milosc nie boli, milosc uskrzydla....