Prawie relacja czyli zjawisko "almost relationship" - Netkobiety.pl

No to powodzenia w Niemczech :-). Kilkenny malownicze :-), ale kazdy musi dbac przede wszystkim o siebie :-).

Zjawisko opisywane chyba w Polsce tez wystepuje, tylko moze ktos je zdefiniuje? Jaki jest polski termin na to? Dla mnie AR oznacza, ze jeszcze sie nie wie, czego sie chce.

To dobry sposób, aby dobrze wybrać -- poznać wiele osób. Jest to też niebezpieczne, bo można wpaść w pułapkę takiej wiecznej wolności, która przekształci się w wieczną samotność. Żyć raczej będziemy z jedną osobą, która nie będzie doskonała. Myślę, że wymaganie wierności tylko psuje relacje -- jeśli wchodzimy w związek i ten związek wymaga wyłączności, to automatycznie staje się on toksyczny. I nie chodzi o seks, ale przykładowo nie można mieć bliższych koleżanek, przyjaciółki, nie można z koleżanką iść na kawę, utrzymywać z nią relacji... koleżeńskiej raczej.

Cóż... każdy z nas miał kiedyś duży problem. I wielu z nas zrobiło błędy.

Well, well... a co znaczy szaleć? Czy można lubieć koleżankę? Bardziej lubieć? Przyjaźnić się?

Na szczęście wszsyscy jestesmy wolni i każdy może iść swoją drogą. Ktoś stawia na wyłączność? Bardzo dobrze -- niech znajdzie drugą taką osobę. Ktoś nie chce wchodzić w związek i brać odpowiedzialności też za życie drugiej osoby? Okej -- nie wchodzi w taki związek.

Ja bym raczej patrzył na ludzi wokół Ciebie, bo niestety w artykułach dziennikarskich świat jest wykrzywiony. Przykładowo na drogach 1 listopada zginie kilkadziesiąt osób. Dlaczego nie piszemy o takiej masowej śmierci?

Znam ludzi siedzących od lat w takich układach i ciągle nie potrafię zrozumieć.
Jak słyszę, że ktoś ponad rok z kimś się spotyka, ale jednocześnie z pięcioma innymi i ciągle nie jest pewien czy z którąkolwiek z nich chce coś konkretnego budować, to uciekam jak najdalej. To jest takie czekanie na jakiś znak z nieba, że jedna z nich to ta jedyna/ten jedyny. Ale znaku nie będzie, bo skupiając się na pięciu relacjach tak naprawdę nie skupiamy się w całości nie poświęcamy się w całości żadnej. Ale jak jedna odpadnie, to przecież znajdzie się coś innego na jej miejsce.

Ja kiedyś w ramach przestrzegania moralności społecznej, w młodości, uznałem, że taki układ jest niedopuszczalny, aby być w bliższych relacjach z koleżanką/przyjaciółką (nieseksualną relacją) i jednocześnie ze swoją dziewczyną, więc zerwałem tę przyjaźń. To był fatalny błąd -- tak myśle po latach. Przehandlowałem wtedy w ten sposób swoją duszę.

Gary, ja mam meskich przyjaciol i moj maz z tego problemu nie robi. On wprawdzie zadnych blizszych kolezanek nie ma, za to mam pelno starych znajomych kobiet z poprzednich prac i ja mu tez z tego problemu nie robie.

Almost relationship dotyczy moim zdaniem problemu wiernosci i lojalnosci - kiedy do konca nie mozemy sie zdecydowac, komu tak naprawde chcemy byc wierni i lojalni do konca.

Jest taki fajny irlandzki symbol, przewaznie na pierscieniach: The Claddagh. Raczki symbolizuja przyjazn, korona lojalnosc, serce milosc. Trzy fundamenty dobrego zwiazku. Kiedys uzywany jako pierscien zareczynowy w sredniowieczu, dzisiaj rowniez ogromnie popularny tutaj. Zyczylabym kazdemu, by pewnego dnia dostal od kogos cos takiego  lub podobnego i zeby to cos znaczylo procz kupienia kolejnego pozbawionego sensu gadzetu na swieta czy urodziny kupowanego z przyzwyczajenia.

Ale dlaczego jedynym slusznym i prawdziwym modelem ma byc zwiazek z zaangazowaniem w jedna osobe?

Czyli co? Nie ma nieszczesliwych osob tkwiacych z jedna i ta sama osoba w zwiazkach bez przyszlosci przez lata?
Nie ma osob czekajacych nadaremnie przez lata na tego wysnionego "jesynego"?

W tym wypadku to AR jest tylko jednym z WIELU modeli relacji i tak jak inne - bywa udane lub nie.

Nie ma co demonizowac.

no to na co czeka druga strona?
sa ubezwłasnowolnieni?
to sie mowi "nie mozesz sie zdecydować, to ja kończę te relacje" - trudne ale mozliwe
przecież nikt nikogo pod bronią nie trzyma

Wiesz, może i było (też 40 na karku), ale nie na taką skalę.

Zgadzam się też z Mamą Emigrantką odnośnie przyzwolenia społecznego. I to nie tylko w takich przypadkach, ale także zdrad.

Trudno się zdeklarować, jeśli spotykamy się z kimś raz na miesiąc. Jak dla mnie to, co opisujesz, to zwykłe koleżeńskie relacje, nie z każdej relacji koleżeńskiej koniecznie musi stworzyć się związek - nawet jeśli w tej relacji występuje seks. I nie jest nigdzie powiedziane, że nie można do kina chodzić z więcej niż jedną osobą...
Chodzenie razem na kawę czy do kina nie musi oznaczać, że z tego ostatecznie będzie związek. Nawet więcej - można potem stworzyć związek z zupełnie kimś innym i nadal do kina chodzić z tą osobą, z którą się związku nie stworzyło...
To są zupełnie normalne relacje, nie rozumiem tych rozkmin. A jeśli jednej ze stron takiej relacji ta koleżeńskość nie odpowiada i oczekuje deklaracji, to chyba istnieje coś takiego jak rozmowa i ewentualnie wolna wola, żeby relację zakończyć, jeśli okaże się, że druga osoba nie widzi w nas partnera, a jedynie towarzysza do kawy?

No,właśnie-Iceni-nie chciałam poruszać tej kwestii ale skoro zaczęłaś:)
Glamour Mamo Emigrantko to taki zawoalowany zagraniczną nazwą typ pisemek,które u mnie nazywa się :Wielki świat-kuchenny blat"

Ale dlaczego spotykanie się z kimś na kawie czy wspólne wyjścia do kina uważasz za "namiastkę związku"??? To jest po prostu wspólne wyjście na kawę czy do kina... tyle...
Można to robić równolegle z wieloma osobami - i z żadną z tych osób nie ma się ochoty tworzyć związku, bo coś nie pasuje. Co w tym dziwnego?

Przeczytałem pobieżnie 3 artykuły na ten temat i każdy opisuje to zjawisko nieco inaczej:
-w jednym AR wiąże się z wyłącznością (nie spotykania się z innymi na podobnie bliskiej stopie), a sedno problemu łączy z pewnymi zasadniczymi niezgodnościami np. światopoglądowymi, brakiem "chemii", itp. które nie pozwalają jakoś popchnąć związku na wyższy etap, osoba "czuje że to jednak nie TO",
- drugi (w odniesieniu do wyłączności) dodaje słowo "almost" ("almost exclusive"), czyli osoby dopuszczają równorzędne relacje podobnego typu (?)
- trzeci opisuje to na przykładzie młodych niedoświadczonych ludzi, którzy z NIEWIADOMYCH właściwie przyczyn tkwią wciąż we "flirty friendship"-
   cytuję/tłumaczę: ["ten moment- kiedy odprowadzacie się do domu, i następuje chwila kiedy macie powiedzieć sobie "cześć" ale przeciąga się ona i czuć dziwne napięcie między Wami.]
Trochę gimnazjalne problemy- oglądając takie sceny w filmach po prostu mówi się: "no pocałujże ją gamoniu!";)

Tak więc chaos definicyjny - ilu opisujących, tyle podejść do tematu. Podobnie jak w przypadku innych tego rodzaju para- czy pseudonaukowych terminów czy zjawisk (samce alfa itp.)
Zresztą sama w cytowanym fragmencie zakreśliłaś dość szeroką definicję- podałaś dwa odległe od siebie przykłady. Łączy je jedno - niemoc decyzyjna, mająca jednak moim zdaniem zupełnie inne źródła.
W pierwszym przypadku facet jak sądzę wszedł spontanicznie w związek, nie mając w głowie ustalonych pewnych kluczowych spraw i w obliczu pewnych problemów chce czasu by w spokoju się zastanowić co jest dla niego ważne, czego w związku oczekuje, czego nie akceptuje itp. W tym sensie- mógł mieć rację- nie był gotowy na związek. A na ile jest sensowna "przerwa w związku" w takiej sytuacji to już inna sprawa.
Natomiast "równoległe randkowanie" jest bardziej spomplikowane i wielowątkowe, ale sednem problemu jest chyba to, że ludzie nie kładą nacisku na "Czy i kiedy" (podjąć DECYZJĘ o wejściu na całego w związek), ale kładą akcent na pytanie 'Jak?" (jak wybrać w takiej sytuacji?).

I ja to poniekąd rozumiem... skoro np. babce wszyscy faceci, z którymi się spotyka podobają się,
z wszystkimi jest jej dobrze, i z wszystkimi świetnie się rozumie, to co jej poradzić?

Myslę, że ludzie którzy długo borykają się z tym problemem nie mogą np. przeskoczyc świadomości, że tak naprawdę na świecie jest masa ludzi z którymi można stworzyć fajny (i za każdym razem inny) związek.
Po prostu nie mogą tego objąć umysłem, trochę tak, jak człowiekowi  trudno jest zrozumieć "nieskończony wszechświat", lub ustosunkować się do tego co jest po śmierci. Tyle że to, że wszechświat jest ponoć nieskończony nie ma realnego wplywu na nasze życie, natomiast ewentualny wybór partnera taki wpływ miał będzie.
No i teraz jak wybrnąć z sytuacji, w której jednak wybierasz któregoś/którąś, ale nadal tak naprawdę nie wiesz czemu akurat tego/tą? I wiesz, że to nie da Ci w przyszłości spokoju? A więc powstrzymuje ich uzasadniona obawa, że pochopny/przypadkowy wybór może nadwątlić ten związek. W głowie wciąż tlić się będą wątpliwości. Z czego wynika ta obawa?

Myślę, że w kontekście tego co napisałem powyżej po części z buntu- że tak naprawdę jesteśmy tylko pyłkiem w tym wszechświecie, którego wybory nikogo nie obchodzą, a po części z tego że społeczeństwo wciąż tkwi w paradygmacie 'milości romantycznej"- oczekiwaniu na idealnego partnera, tzw. polówkę pomarańczy.
Czekają więc na jakaś "kropkę nad i", jakiś znak, jakieś wydarzenie, zachowanie, itp. które ułatwi im wybór.
Jak mniemam rzadko się to wydarza, lub nie jest to w wypadku tych osób na tyle spektakularne by podjąć decyzję.
Na ile te oba aspekty są w ogóle uświadomione/ubrane w słowa, to już inna sprawa...

Wpływ też może mieć przekonanie (na ile słuszne?) takich osób, że wybierając kogoś na amen, zamykają się automatycznie na aspekty, które w danym momencie z "prawie wybranym" partnerem są może OK, ale nie "błyszczą" tak jak z innym/innymi (tych których się odrzuca). A więc poczucie pewnej straty. Skoro strata, to powstaje dysonans zawarty w pytaniu: "Dlaczego wybierając miłość, jednocześnie mam coś tracić? Hallo, coś tu nie gra..."  A więc przeciąga się moment decyzji w nieskończoność, mając nadzieję że ugra się/utarguje z życiem JAK NAJWIĘCEJ, jednocześnie redukując ten dysonans do minimum.

EDIT.

Oczywiście w grę może wchodzić znacznie więcej przyczyn tego rodzaju i ich kombinacji...

+kilka innych drobnych edycji

Takie osoby ktore sobie przenieraja maja za wysokie ego albo sie boja bo byly zranione lub mialy taki przyklad w rodzinie