Moja Córka chce zostać mechanikiem, czyli wybór zawodu - Netkobiety.pl

Ewelina moja córka ma podobnie. Jest typowym introwertykiem, któremu ludzie do szczęścia nie są potrzebni. Marzy o pracy takiej, w której nie będzie musiała pracować wśród ludzi.
Kończy w tym roku co prawda dopiero gimnazjum, więc jeszcze będzie musiała się trochę "pomęczyć" wśród ludzi, zanim skończy edukację.
Moja córka akurat w kierunku artystycznym chce iść. Marzy się jej praca grafika komputerowego.
Ja myślę, że nie zmienimy charakteru naszych dzieci, musimy je wspierać i tyle.

Ty już tego wyboru nie zaakceptowałaś i nie chcesz jej w tym wspierać. Nie wiem czego od niej oczekujesz.... Że skoro jak miała 5 lat i kochała koniki to i teraz je rysuje, to powinna iść na hippoterapię...?? Czy coś równie absurdalnego?
Ja do 25 roku życia nie interesowałam się neurologią, co nie przeszkadza mi teraz zdobywać wiedzy z tej dziedziny i niepewnie szukać sobie sposobu, jak to włączyć w życie zawodowe.

Ty już odrzuciłaś jej pomysł, bo "nie idzie za własnym pragnieniem kiedy ma wsparcie, tylko wybiera drogę z kosmosu", "nigdy się tym nie interesowała", "to pewnie bunt". Zupełnie wyłączyłaś ją z tej decyzji, w ogóle nie myśląc, że to może być jej autonomiczna decyzja, jej pomysł i coś, na co się sama decyduje.

Moim zdaniem jedyne co możesz zrobić to JEJ ZAUFAĆ. Niech ma radość z tego, że ma matkę, która wspiera jej kosmiczne pomysły i jest przy niej, gdy się zastanawia, rozważa, podejmuje samodzielne decyzje, uczy się odpowiedzialności za siebie, podejmuje błędy (kto tego nie robi? starzy ludzie, o zgrozo, też popełniają błędy, to nie domena wyłącznie młodych) i ma szansę sprawdzić, czy to jest dla niej czy nie jest dla niej. Z mylnie pojętej troski o dziecko chcesz decydować za nią, odebrać jej naukę z podejmowania własnych decyzji i przyjmujesz pozycję "ja wiem zawsze lepiej". Z tego nie ma szans wyjść nic innego niż alienacja.

(Poza tym obecnie mechanika samochodowa diametralnie zmieniła swoje oblicze i nie wiąże się to wyłącznie z siedzeniem w silniku i dłubaniu narzędziami, ale na pracy z komputerem, bo samochody mają coraz więcej elektroniki. No i to jest konkretny zawód, po tym nie ma problemu z pracą, nie to co po np. psychologii).

Po psychologii wcale nie ma tak mało pracy, przecież założenie swojego gabinetu czy ogólnie praca w poradnictwie psychologicznym to nie jest jedyna droga rozwoju zawodowego dla ludzi po psychologii. To taka dygresja.

Co do autorki, nie dziwię jej się. Nie zapominajmy też, że mimo wszystko mechanika jest zawodem zdominowanym przez mężczyzn i może być jej bardzo trudno. Mówi się, że granice tego, co jest "męskie" a co "kobiece" zacierają się, ale to tylko propaganda równościowa, która z praktyką ma niewiele wspólnego w zawodach technicznych zdominowanych przez mężczyzn. Dziewczyna musi mieć w sobie bardzo, bardzo dużo determinacji i ciągle udowadniać swoją wartość, kiedy kobieta popełni błąd, to od razu jest to postrzegane jako "no tak, kobieta", gdy taki sam błąd popełni chłopak to "spoko koleś, dopiero się wdrażasz, każdemu się zdarza". To może wypalić szybciej, niż komukolwiek się wydaje. To też trzeba brać pod uwagę.

Moim zdaniem współcześnie mamy tak dużo możliwości, że naprawdę można się w tym wszystkich pogubić. I więcej znałam takich pogubionych osób, które swoją drogę znalazły dopiero koło 30-stki niż tych, które w wieku nastoletnim ułożyły sobie dobry plan na życie i przez kolejną dekadę konsekwentnie się go trzymały. Niech dziewczyna próbuje, szuka własnej drogi i samodzielnie weryfikuje swoje pomysły na życie. Inaczej nie przekona się czy coś jest dla niej. Nawet jeśli nie będzie mechanikiem i ten zawód jej się nie spodoba, to każde doświadczenie czegoś ją nauczy i być może popchnie w innym kierunku, którego teraz się nie spodziewa? Ja też dopiero po studiach zmieniłam ścieżkę kariery o 180 stopni i nie dlatego, że nie miałabym pracy w zawodzie, ale po prostu przestałam się w tym widzieć. A niby całe życie mnie to interesowało. Teraz robię coś, na co moi rodzice nadal patrzą sceptycznie, bo męski zawód, bo dla umysłów ścisłych (a przecież ja zawsze byłam uzdolniona artystycznie i humanistycznie) itp. A ja bym go nie zamieniła na nic i cała moja poprzednia ścieżka kariery wydaje mi się teraz gigantyczną bzdurą i stratą czasu. Jednak gdyby nie te "bzdurne" doświadczenia, nie byłabym w obecnym miejscu, bo jak spojrzeć na to z perspektywy, wszystko układa się w piękną całość i jeden wybór pociągał za sobą drugi, choć dla przypadkowego obserwatora to może wyglądać bez związku. Bardzo dużo moich znajomych jest teraz koło 30-stki i kompletnie zmienia branżę, bo są nieszczęśliwi w swoich zawodach.

Zmierzam do tego, że nie ma co wywierać na nastolatkach jeszcze większej presji, że ich obecny wybór jest super ważny i będzie ciągnął się za nimi całe życie. Na pewno będzie im łatwiej, jeśli od razu wybiorą dobrze, ale jeśli nie, to też nie koniec świata. Dobry rodzic powinien przede wszystkim wspierać swoje dziecko, nawet jeśli się z nim nie zgadza. Jak najbardziej można rozmawiać, dzielić się własnym doświadczeniem i mądrością życiową, ale nie zabraniać, nakazywać, przekonywać na siłę. Przede wszystkim wspierać. Uporem i tak niczego się nie osiągnie, a można jedynie zaszkodzić. Mało to ludzi, którzy pokończyli nieinteresujące ich studia tylko ze względu na rodziców? I co im teraz po dobrym dyplomie, skoro nie chcą pracować w branży? Rodzic nie przeżyje życia za dziecko, w pewnym momencie trzeba dać mu wolność uczenia się na własnych błędach. Jak dziecko jest mądre i ma dobre wsparcie, to sobie w życiu poradzi, niezależnie od tego, czy trochę pobłądzi.

To ja już rzeczywiście nie rozumiem Z jednej strony wiesz, że nie da się "wybrać mądrze" bo szkoła nie przygotowuje na całe życie, ale od córki jednak wymagasz innego "mądrzejszego" wyboru niż ten co podjęła? Wygląda na to, że nie ufasz jej wyborowi, bo boisz się, że popełni ten sam błąd co ty. Czyli, że zmarnuje czas. Chcesz żeby nie zmarnowała czasu, ale jednocześnie przyznajesz, że nie da się mądrze wybrać. Błędne koło.