Czy mam depresję? - Netkobiety.pl

Witajcie.
Od lat nie żaliłam się nikomu na temat tego co mnie boli w internecie, ale dzisiaj czuję się tak strasznie, że muszę to z siebie wyrzucić.
Moje dzieciństwo miało gorsze momenty. W okresie, z którego nie mam wspomnień mój tata pił. Powtórzył to po latach abstynencji gdy byłam nastolatką. Dwa krytyczne momenty w rozwoju miałam jak widać przyjemne. Nigdy mnie nie uderzył, nie znęcał się psychicznie, ale żyłam w ciągłym napięciu i smutku. Nie mam o to do niego żalu- musiał dojrzeć do pewnych rzeczy i teraz jest dobrze.
Obecnie mam 24 lata. Gdy miałam ok. 20 i zaczynałam studia miałam bardzo kiepski okres. Nie pamiętam kiedy wcześniej miałam szczególnie dobry, ale wtedy było naprawdę kiepsko. Zapewne było to związane z nową sytuacją- przeprowadzką do dużego miasta, nową sytuacją życiową, wątpliwościami co do podjętych decyzji. Do tego zawsze byłam nieśmiała i nie umiałam wkręcić się do dość już zgranej grupy co potęgowało poczucie beznadziei. Wtedy już pomyślałam o pójściu do psychologa.
Taki kiepski stan ze wzlotami i upadkami trwał przez około 3-4 lata. Nie raz miewałam myśli samobójcze, potrafiłam ukradkiem płakać na przystankach. Mieszkałam w trzyosobowym pokoju w akademiku więc nie miałam nawet przestrzeni do przeżywania trudnych momentów. Już w tym momencie życia pojęłam, że trzeba umieć sobie radzić więc nikomu o niczym wolałam nie mówić.
Nigdy nie miałam faceta. Z różnych pewnie względów. Czułam się z tym źle, bo marzyłam, że w końcu ktoś mnie pokocha, pokaże mi, że mogę w czyiś oczach tyle znaczyć i da mi wsparcie. Niestety największe marzenie się nie spełniało, mimo że wychodziłam do ludzi, poznawałam ciągle nowe osoby. Nie jestem brzydka czy zaniedbana, ale z nieśmiałości zachowywałam się nieraz w sposób którego zawsze żałowałam. Każde zdenerwowanie wyprowadzało mnie na długo z równowagi, każdy smutek skutkował ogromnym dołem. W końcu postanowiłam, że nie ma co się mazgaić. Zaczęłam nawet myśleć o tym jak ułożyć sobie to samotne życie, bo nie miałam już siły oczekiwać, że w końcu kogoś spotkam.
I było jako tako. Miałam motywację do zmian, miałam chęci do pracy. Trwało to jakiś czas. Nieudane diety, niedokończone zamiary, nieudane relacje. Zaczęłam zauważać coraz większe problemy z koncentracją, coraz mniejszą ochotę na cokolwiek, coraz niższy próg frustracji. Ale trzymałam się jakoś. Nie było dramatów, pogodziłam się z tym co złe i robiłam swoje. Cieszyłam się nawet z drobnostek, przestałam doszukiwać się w ludziach niechęci, poprawiła się trochę moja samoocena. Brałam udział w różnych aktywnościach. Skorzystałam z pomocy dietetyka i schudłam prawie 10kg.
Myślałam, że mam kontrolę nad swoim życiem, ale myliłam się. Znów zaczęłam tyć. Miałam napady obżarstwa gdy jadłam do momentu aż było mi niedobrze, a potem jeszcze więcej.
Kilka miesięcy temu poznałam chłopaka. Nie była to euforia. Jakoś tak nie docierał do mnie ten fakt, nie było fajerwerków, nie mogłam czerpać z tego pełnej radości. Nie mogłam się jakiś czas do niego przekonać, ale spotykaliśmy się i wkręcałam się coraz bardziej. Zaczęło niedobrze się dziać, ale bałam się znów być sama więc walczyłam o to. Gdy z nim byłam- wiedziałam, że powinnam to skończyć. Gdy się kłóciliśmy i myślałam, że to koniec czarna rozpacz mnie ogarniała. W końcu dał mi do zrozumienia, że mu nie zależy i postanowiłam to skończyć. Myślałam, że się uwolnię i będzie dobrze. Facet był toksycznym manipulatorem, ale dał mi też dużo dobrych momentów, za które go pokochałam. Niestety od ponad miesiąca jest źle. Momentami czuję się dobrze i cieszę się, że dobrze postąpiłam. Ale momentami mam ochotę się do niego odezwać bo nie mogę znieść samotności. Od czasu zerwania nie mogę sobie znaleźć miejsca. Nic mnie nie cieszy, żadna z rzeczy które kiedyś lubiłam robić nie pozwala mi się odciąć od negatywnych myśli. Najchętniej leżałabym cały dzień i grała w coś. Mam z tego powodu wyrzuty sumienia- jestem dorosłą kobietą, powinnam coś robić, a ja nawet obowiązków domowych nie jestem w stanie wypełniać. Mówiłam o swoich problemach swojej mamie, ale teraz już nawet nie wiem co mam mówić. Tyle rzeczy mnie martwi, że nie wiem od czego zacząć i jak jej to wyjaśnić. Mówiłam jej, że chcę iść do psychoterapeuty, powiedziała że jeśli chcę to mogę iść. Szukam na własną rękę, ale nie mogę sobie z tym poradzić, podjąć decyzji do kogo, jak kiedy... I czuję się z tym trochę sama. Mamie już mówiłam parę razy trochę żartem żeby mnie przypilnowała bo sama nic nie zrobię. Ale nie podjęła tematu.
Dzisiaj się z nią pokłóciłam. Podjęłam bardzo trudną decyzję, której nie byłam do końca pewna, a ona chciała ze mną o tym rozmawiać i znów wprowadzać wątpliwości. Powiedziałam, że nie chcę i wyszłam z pokoju, a ona poszła za mną i próbowała nakłonić do rozmowy. Nakrzyczałam na nią i wyszłam tłumiąc płacz. Oberwało mi się od taty i siedzę cały dzień w pokoju płacząc. Teraz mam tylko wyrzuty sumienia i nie mogę się uspokoić.
Wiem, dorosła ze mnie kobieta, nie powinnam się tak mazgaić. Ale nie mam siły. Próbowałam się kontaktować z psychoterapeutami, żeby iść prywatnie ale nie otrzymuję odpowiedzi, albo dowiaduję się, że obecnie nie przyjmują. Kosztuje mnie to sporo energii, bo za każdym razem długo się muszę przekonywać do podjęcia tego kroku. Na wszystkich się denerwuję choć nie chcę, nie mam z kim o tym rozmawiać i nie daję sobie rady z tą sytuacją. Wiem, że mój stan mógł się pogorszyć po zerwaniu, ale wiecie jak to wygląda z mojej perspektywy? Jakbym przez ten rok czy dwa tłumiła w sobie to co złe i straciła za sprawą zerwania siłę do utrzymywania tej iluzji.
Poradźcie coś proszę.