Jestem dziwna - Netkobiety.pl

Pewnie stale żyjesz przeszłością, rozczulasz się nad swoim życiem-prawda?
Podejrzewam, że byłaś uzależniona od męża, żyłaś głownie dla niego, ew. dzieci i nie miałaś własnego życia, własnego JA.
Nie jesteś dziwna, jesteś zaślepiona.... wspomnieniami, żalami itp.
Nie wiem czy chciałaś jedynie się wygadać, czy oczekujesz jakiejś porady, więc nie będę się rozpisywać. Jeśli pragniesz coś ze sobą zrobić, napisz . Coś podpowiem.

Udaj się kochana do psychologa. On pozwoli Ci spojrzeć inaczej na otaczający świat.

Pewnie jedno i drugie .
A tak poważnie: żaden psycholog nie pomoże jeśli pacjent nie chce sobie pomóc. Czego oczekiwałaś po wizytach u psychologa?
Niektórzy myślą, że psycholog to wróżka z czarodziejską różczką. Może też tak myślałaś... że on-pstryk- sprawi i przestanie boleć, że będziesz się miała komu wyżalić i tyle. Tymczasem psycholog ma inne zadanie .
Tak więc wiesz... najwięcej zależy od Ciebie samej.
A jak długo chodziłaś?

A czemu się rozwiodłaś z mężem? Podejrzewam, że to niestety on Cię zostawił, ale czemu? Jeśli mogę oczywiście pytać.

Dalej z nią jest?

Z tego co tak troszkę wyczytałam, to zaczyna Twój starszy syn lepiej dogadywać się z ojcem niż z Tobą i to Cię boli.
Dlaczego więc na to pozwalasz, aby tak było? Masz wspaniałych synów zapewne, których bardzo kochasz, czemu więc pozwalasz swoim emocjom rządzić i sprawiasz, że synowie powoli nie dają sobie z tym rady?
Uczestniczysz tutaj w netkafejce, więc pewnie już od kilku lat dostajesz rady, żeby skupić się na sobie, na tym co Ci daje radość, pokochać siebie, zadbać o siebie, zrobić coś miłego dla siebie itd. Ja rozumiem, że nie potrafisz dla samej siebie wyjść z tych negatywnych emocji, pozbyć się ich raz na zawsze. Ale masz dwóch synów, którzy Ciebie potrzebują. Potrzebują fajnej mamy, która ma od czasu do czasu gorszy dzień, ale to tylko dzień. Naprawdę aż tak ciężko być szczęśliwą kobietą dla swoich dzieci?

A jak dbasz o siebie? Kupujesz sobie czasem fajne ciuchy, chodzisz na jakieś zabiegi, typu maseczka na twarzy, nowa fryzura itd? W domu czasem robisz sobie pyszne koktajle, pieczesz ciasteczka (albo w dobrej cukierni kupujesz sobie), zapraszasz znajomych na kawkę?

Może i jesteś i co z tego? Nie każdy musi być super idealnie perfekcyjny. Może w tej Twojej "dziwnocie" jest jakiś urok? Może jest na świecie- chociaż dobrze by było, żeby przy okazji w Polsce ;P- mężczyzna, który takiej właśnie Ciebie potrzebuje? Przeżyłaś bardzo dużo, masz prawo do końca życia czuć się źle z powodu rozwodu. Ślub był dla Ciebie najważniejszy i powiem Ci, że coraz mniej jest takich ludzi. Nie mam na myśli, że Twój eksiu był dla Ciebie pępkiem świata, tylko, że same małżeństwo było dla Ciebie czymś do końca życia, dlatego tak Ci ciężko pogodzić się, że to nie przetrwało.
Walczyłaś przez kilka lat z tą swoją "dziwnością", może nie warto? Może taka właśnie jesteś i czas to zaakceptować oraz skupić się na pozytywach tej "dziwności". Jesteś kobietą stałą w uczuciach, która przez tyle lat dała radę, wychowała samotnie dwójkę chłopaków, pracuje i idzie do przodu. A to, że masz chwile załamania, to normalne.

Ja myślałam, że Ty sobie z dziećmi nie radzisz, że swoje emocje wyładowywujesz na nich, że powoli mają dość niestabilnej matki, a Ty sobie dajesz z tym wszystkim radę. Naprawdę nie jest tak źle, jak samej Ci się wydaje. Czemu masz tak mało wiary w siebie i czemu musisz ciągle próbować być lepsza?

Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą. Każdy ma w życiu taki etap, kiedy mu się nic nie chce. Pewnie potrzebujesz zmian.  Zastanów się, co byś  chciała i jak to osiągnąć. Co tam ci będę podpowiadać, sama wiesz. To, co, że mąż zostawił, na nim się świat nie kończy.Domyślam się, że jest ci ciężko,przestań  się zamartwiać o wszystko i pozwól sobie na to, na co wcześniej nie starczało ci czasu.

Zapewne tak jest. 2 lata to długo, ja tyle leczyłam depresję. Tylko, ze ja bardzo chciałam żyć "normalnie", pragnęłam być szczęśliwa. A ty? Czego właściwie oczekiwałaś po terapii? Dlaczego więc nie wyciągasz winsoków z tego co było? Jakiś powód jest przecież.... może nie chce Ci się, bo tak wygodniej(?).... nie wierzysz, ze to coś da(?)... czy coś innego? Znaleźć przyczynę to podstawa, a potem coś z tym zrobić. To się tylko wydaje takie trudne, naprawdę .

Poza tym nie ma czegoś takiego, jak "dla nich jestem szczęśliwa", albo jesteś albo nie. Oni podświadomie czują, że udajesz, że coś jest nie tak. Prawdziwie szczęśliwy człowiek emanuje energią, radością, żywiołowością... ja nie wiem... ale wydaje mi się, że tego się nie da udawać.

Cos tam robisz dla siebie, ale co? Czy jest to coś co faktycznie sprawia Ci przyjemność? Zastanów się co robiłaś zanim poznałaś ex, zanim urodziłaś dzieci. Miałaś jakąś pasję, czym się interesowałaś. Każdy raczej coś robił, co sprawiało mu przyjemność. Odnajdź to w sobie, odkryj na nowo.

Cała ta Twoja rzekoma "dziwnota" to chyba jedynie lenistwo lub/i wygodnictwo. Nie obraź się proszę, to nie w tonie złośliwym. Luźna sugestia jedynie. Moze Tobie się po prostu nie chce nic ze sobą zrobić? "Naprawa" siebie to ciężka i żmudna praca i pewnie masz tę świadomość. Moze po prostu nie umiesz żyć sama dla siebie i nie chcesz się polubić, bo masz niskie poczucie wartości? Podwyższenie jej to też ciężka i żmudna praca. Cokolwiek chcesz zrobić wymaga pracy nad sobą, a Tobie się może zwyczajnie nie chce?
Nie musisz na te pytania publicznie odpowiadać, ale sama je sobie zadaj i odpowiedz.
Jeśli nie zdecydujesz się czego pragniesz tak naprawdę, z całych sił, to nie ruszysz z miejsca nigdy.