Potrzeba zmian a widmo samotności - Netkobiety.pl

Nie jest mi obce poczucie samotności w tłumie, ale zdarzyło się raz, że porwali mnie do tańca zupełnie obcy ludzie i bawiłam się fantastycznie. Kiedyś sama przełamałam tremę i wyskoczyłam pod scenę, żeby potańczyć z nieznanymi mi ludźmi. Pierwsze chwile były trudne, ale potem po prostu się bawiłam.
Najskuteczniejsze wydaje mi się jednak nawiązywanie kontaktów z pojedynczymi osobami i po prostu próbowanie, czy dadzą się gdzieś zaprosić, wyciągnąć itd. Mnie się udało, poznałam sąsiadkę, rozwódkę jak ja, z którą można konie kraść.

No masz ciężej, to fakt. Ja mam paczkę znajomych, którzy są singlami, łatwiej mi gdzieś z nimi wyjść. Wątpię czy bym sobie poradziła sama, w obcym mieście, nie wyobrażam sobie pojechać gdzieś sama na wycieczkę i podziwiam Cię, że Ty to robisz.
Wiem tylko, że nie warto fiksować się na samotności, to w niczym nie pomaga, czasem warto nawet na siłę odsuwać te myśli i wychodzić do ludzi. No i brać przykład z Piegowatej która jest mistrzynią w walce z samotnością. Skoro ona potrafiła, to Ty też potrafisz.

"Moje dawne podstawowe błędy to było tkwienie w domu i nieprzejawianie żadnej inicjatywy." - też je popełniałam, przez wiele lat. Zawsze miałam opory, żeby gdzieś pójść samej, bo sobie ludzie pomyślą, że jestem żałosna. Nawet jak miałam więcej znajomych to jakoś miałam zawsze pecha do domatorów, nigdy nie było z kim gdzieś jeździć, a jak się jeździło to słuchałam marudzenia. Stąd zaczęłam w końcu jeździć sama, bo lubię zwiedzać i jestem ciekawa świata.

Piegowata'76 - extra, że spotkałaś fajnych ludzi i zadziałała reakcja łańcuchowa . Myślę, że poznawanie nowych ludzi i poszerzanie grono znajomych powinno właśnie wychodzić tak naturalnie.
Miałam taki okres, kiedy bardzo starałam się być otwarta, wychodzić z inicjatywą, ale poznawałam ludzi z którymi gadka kompletnie się nie "kleiła", czułam się jakbym przeprowadzała wywiad i to jednak trochę ostudziło moje zapały. Zwątpiłam czy jestem ciekawą osobą, skoro czułam, że ktoś robi mi łaskę, że ze mną rozmawia. Nie wiem może wiało ode mnie desperacją?

wiecie tak mozna spodkac fajnych ludzi to prawda .
widzicie ja mieszkam na wsi jest to mała aglomeracja ludzka
gdzie tez kiedys wydawało mi sie ze poznalam fajnych ludzi ale okazali sie niestety wredni wrecz fałszywi .
i tak swoja samotnos zastepuje tym ze wole las tam oddycham  i przyjemne z pozytecznym , chociaz teraz na kilkanascie lat to moge sobie tylo pomarzyc bo po ostatniej nawałnicy chociaz moim zdaniem było to tornado nie ma lasu .
szkoda bo tam aprawde mozna naładowac akumulatory .
no i działka tez została zniszczona ale na drugi rok warzywa odrosna bo wsadze .
a moja kolejna pasja jest szydelko i tu tez swoja samotnosc chowam

Ale w tym chyba nie ma nic złego. A czy inicjatywa wyklucza naturalność?
Z sąsiadką mijałyśmy się na klatce schodowej (było to moje nowe miejsce zamieszkania), mówiłyśmy sobie "dzień dobry", więc zagadanie do niej (a może to ona do mnie zagadała? Któż to dziś pamięta?) na tym pamiętnym festynie było naturalną konsekwencją rzeczy. Zjadłyśmy razem lody, wypiłyśmy piwo, kilka dni później zagadałyśmy do siebie pod blokiem, w końcu ona zaprosiła mnie do siebie na węgierskie wino... Moim zdaniem naturalność do kwadratu.

Tak, tylko wydaję mi się, że według Pensjonarki Ty dostałaś dar w postaci sąsiadki, która akurat jest podobna do Ciebie. A to nie do końca tak (przynajmniej mi się wydaję). Też trzeba było się trochę przełamać, na początku może się to nawet dziwne wydawało, żeby z sąsiadką się szczególnie zaprzyjaźniać, bo zazwyczaj to sąsiedzi są od kłaniania się na klatce i pożyczania cukru.
Więc to nie jest tak, że pojawiła się sąsiadka, z którą od razu z miejsca coś zaiskrzyło. Zawsze trzeba trochę się przełamać, trochę pogadać i po pewnym czasie już naturalnie zaczyna się wyjaśniać, czy to bratnia dusza, czy jednak zawsze przy tej osobie trzeba będzie się wysilać, aby gadka się kleiła.

tylko ie zawsze w sasiadce idzie znalesc bratnia dusze .
ja sie udalo to naprawde szukac takiej osoby przyjaciołki trudno .
bo tak jak wspomniałam na wsiach to ciezko .
mi tez sie wydawało ze znalazłam bratnia dusze w postaci sasiadki a okzaało sie odwrotnie
wiec ja np stwierdziłam jestem sama i tak jest lepiej i samotnosc
nie zaprzyjazniajac sie

ale nie mowie ze nie ma takich gdzie mozna znalesc prawdziwa przyjazn

Może po prostu pecha mialaś. Zdarza się. Nie warto się zrażać.

Pewnie, że tak.
Ja tylko mówię, że nie było Ci pewnie od razu łatwo. Nikt na czole nie ma napisane "Twoja bratnia dusza". To nie łut szczęścia sprawił, że sąsiadka stała się przyjaciółką, ale próba kontaktu z nią, zaangażowania.

tak ieraz wspolny tryb zycia , wspolne zainteresowania czy wspolne tematy łacza .
a nawet to gdy ktos lubi tanczyc czy muzyka tez łaczy .

Jak przyjedziesz tutaj to najpierw będziesz musiała zbudować relacje z nowymi osobami np. z pracy, no po prostu zaprzyjaźnić się z nimi aby chcieli cie ze sobą zabierać na jakieś wyjścia.
Latem Stolica raczej nie jest bardzo atrakcyjna, oczywiście jest sporo fajnych imprez nad Wisłą (oo nawet byłem w zeszłą sobotę ) ale ty przecież nie lubisz raczej takich atrakcji tak więc chyba odpada.
Zimą jest lepiej w porównaniu do lata (jak lato to najlepiej morze wg. mnie ) bo jest masę różnych lokali-restauracji, urokliwych knajpek, barków do których można pójść ze znajomymi. Czasami może się zdarzyć, że facet jakiś zagada. Moja ekipa to nawet znajdując się w "głupim" kebabie potrafi "zaatakować" cel