Lek na samotność po 40 - Netkobiety.pl

Od jakiegoś czasu ludzie są po prostu bardzo nastawieni na siebie. Jeśli ktoś nie miał przyjaciół w czasach szkolnych lub te przyjaźnie nie przetrwały,  to bardzo ciężko jest zbudować coś prawdziwego, nie powierzchownego. A jak już ktoś ma rodzinę,  to w ogóle nie ma takiej potrzeby. To są niestety nie tylko moje obserwacje.

Aga30 napisał/a:

Od jakiegoś czasu ludzie są po prostu bardzo nastawieni na siebie. Jeśli ktoś nie miał przyjaciół w czasach szkolnych lub te przyjaźnie nie przetrwały,  to bardzo ciężko jest zbudować coś prawdziwego, nie powierzchownego. A jak już ktoś ma rodzinę,  to w ogóle nie ma takiej potrzeby. To są niestety nie tylko moje obserwacje.

Dokładnie tak to wygląda. Niewiele osób ma szczęście trafić akurat blisko na kogoś w takiej samej bądź podobnej sytuacji.

rampampam napisał/a:

Aga30 napisał/a:

Od jakiegoś czasu ludzie są po prostu bardzo nastawieni na siebie. Jeśli ktoś nie miał przyjaciół w czasach szkolnych lub te przyjaźnie nie przetrwały,  to bardzo ciężko jest zbudować coś prawdziwego, nie powierzchownego. A jak już ktoś ma rodzinę,  to w ogóle nie ma takiej potrzeby. To są niestety nie tylko moje obserwacje.

Dokładnie tak to wygląda. Niewiele osób ma szczęście trafić akurat blisko na kogoś w takiej samej bądź podobnej sytuacji.

I koło się zamyka... Ale ja osobiście tego nie rozumiem, bo ja zawsze potrafiłam się dla kogoś "nagiąć". Chodzi mi o te przypadki, gdy ktoś mnie potrzebował, a mi nie było w danym momencie po drodze - mimo to potrafiłam zrozumieć sytuację. A może po prostu chciałam, a teraz ludzie wokół mnie zwyczajnie nie chcą...

Aga30 napisał/a:

rampampam napisał/a:

Dokładnie tak to wygląda. Niewiele osób ma szczęście trafić akurat blisko na kogoś w takiej samej bądź podobnej sytuacji.

I koło się zamyka... Ale ja osobiście tego nie rozumiem, bo ja zawsze potrafiłam się dla kogoś "nagiąć". Chodzi mi o te przypadki, gdy ktoś mnie potrzebował, a mi nie było w danym momencie po drodze - mimo to potrafiłam zrozumieć sytuację. A może po prostu chciałam, a teraz ludzie wokół mnie zwyczajnie nie chcą...

Też mam takie doświadczenia. Dlatego - jak już pisałam - postanowiłam zmienić nieco podejście i przestać wychodzić z inicjatywą, jedynie odpowiadać na czyjąś... Ostatecznie po prostu zyskam więcej czasu i zaoszczędzę sobie rozczarowań, bo sama i tak jestem...

rampampam napisał/a:

Aga30 napisał/a:

I koło się zamyka... Ale ja osobiście tego nie rozumiem, bo ja zawsze potrafiłam się dla kogoś "nagiąć". Chodzi mi o te przypadki, gdy ktoś mnie potrzebował, a mi nie było w danym momencie po drodze - mimo to potrafiłam zrozumieć sytuację. A może po prostu chciałam, a teraz ludzie wokół mnie zwyczajnie nie chcą...

Też mam takie doświadczenia. Dlatego - jak już pisałam - postanowiłam zmienić nieco podejście i przestać wychodzić z inicjatywą, jedynie odpowiadać na czyjąś... Ostatecznie po prostu zyskam więcej czasu i zaoszczędzę sobie rozczarowań, bo sama i tak jestem...

Ja już to dawno zrobiłam. Mojej sytuacji to nie zmieniło, ale przynajmniej nie czuję się wykorzystywana.

rossanka napisał/a:

To ja odwrotnie. Bardzo lubię wolne dni, święta też mi nie przeszkadzaja.
Pewnie ze wolałabym być z kimś,  ale jednocześnie tak bardzo lubię swoje towarzystwo że w weekendy,  nawet jak jestem sama to super wypoczywam, nawet w domu sobie znajdę coś do roboty. Zawsze sobie można coś znaleźć.

Oczywiście, że tak, ale liczą się proporcje. Jeśli większość czasu jesteś sama, spędzasz czas sama, to nawet lubienie siebie nie wystarczy.

Co do wmawiania sobie, jakkolwiek niepoważnie i zbyt prosto to brzmi, to jednak nie od dziś wiadomo, że jesteś tym, kim myślisz, że jesteś.

rampampam napisał/a:

Aga30 napisał/a:

Co do wmawiania sobie, jakkolwiek niepoważnie i zbyt prosto to brzmi, to jednak nie od dziś wiadomo, że jesteś tym, kim myślisz, że jesteś.

Ja akurat z tych, do których takie strategie nigdy nie przemawiały

Wiem wiem

Do mnie też takie strategie jak wmawiają sobie czegoś raczej nie przemawiają.
Aga dokładnie ważne są proporcje.  Fajnie pobyć samemu, ale fajnie tez pobyć w towarzystwie porobić coś wspólnie z kimś np wspólnie obejrzeć film, wspólnie ugotować coś upiec  przytulić sie a nawet fajnie wspólnie pomilczec :-)

milka76 napisał/a:

Do mnie też takie strategie jak wmawiają sobie czegoś raczej nie przemawiają.
Aga dokładnie ważne są proporcje.  Fajnie pobyć samemu, ale fajnie tez pobyć w towarzystwie porobić coś wspólnie z kimś np wspólnie obejrzeć film, wspólnie ugotować coś upiec  przytulić sie a nawet fajnie wspólnie pomilczec :-)

A ja dodam, że nie chodzi tylko o pobycie z kimś. Prawdziwą wartością jest posiadanie w swoim otoczeniu choć jednej osoby, dla której jesteśmy autentycznie ważni.

Aga30 napisał/a:

milka76 napisał/a:

Do mnie też takie strategie jak wmawiają sobie czegoś raczej nie przemawiają.
Aga dokładnie ważne są proporcje.  Fajnie pobyć samemu, ale fajnie tez pobyć w towarzystwie porobić coś wspólnie z kimś np wspólnie obejrzeć film, wspólnie ugotować coś upiec  przytulić sie a nawet fajnie wspólnie pomilczec :-)

A ja dodam, że nie chodzi tylko o pobycie z kimś. Prawdziwą wartością jest posiadanie w swoim otoczeniu choć jednej osoby, dla której jesteśmy autentycznie ważni.

Otóż to właśnie, otóż to!!!

rossanka napisał/a:

rampampam napisał/a:

Otóż to właśnie, otóż to!!!

Hmm, nie do końca. To oczywiście miłe być dla kogoś ważnym, ale myślę, że po pierwsze najważniejszym powinno się być dla samego siebie. A jak to już będzie, to wystarczy.

Nie wystarczy, bo to zwyczajnie wbrew naturze. Grozi to poważnymi problemami psychicznymi

Aga30 napisał/a:

rossanka napisał/a:

Hmm, nie do końca. To oczywiście miłe być dla kogoś ważnym, ale myślę, że po pierwsze najważniejszym powinno się być dla samego siebie. A jak to już będzie, to wystarczy.

Nie wystarczy, bo to zwyczajnie wbrew naturze. Grozi to poważnymi problemami psychicznymi

Nie zgadzam się.
Jak juz będzie się dla siebie ważnym, to wtedy szukasz kogoś do wspólnego życia razem, a nie do wspólnego życia, uwieszona na kimś, dla kogo będziesz ważna.
Rozejdziecie się, albo on umrze - a byłaś dla niego ważna - i znowu będziesz nie ważna, bo nie masz tego w sobie.
W ten sposób to sie możesz uzależnić od męża, dzieci, babci, koleżanki - a to jest niedobre.

Zaraz o czym my tu rozmawiamy o byciu waznym dla siebie czy o tym, że szukanie nie wychodzi?

rossanka napisał/a:

To oczywiście miłe być dla kogoś ważnym, ale myślę, że po pierwsze najważniejszym powinno się być dla samego siebie. A jak to już będzie, to wystarczy.

rossanka napisał/a:

No to będzie miał negatywny.
Życie, czasem nie ma tak jakby się chciało.

A jak to ze sobą pogodzić? Ja jestem wystarczająco ważna dla samej siebie (choć niekoniecznie się samouwielbiam), żeby chcieć zmienić swoją codzienność na mniej samotną... Jak to rozwiązać?

rampampam napisał/a:

rossanka napisał/a:

To oczywiście miłe być dla kogoś ważnym, ale myślę, że po pierwsze najważniejszym powinno się być dla samego siebie. A jak to już będzie, to wystarczy.

rossanka napisał/a:

No to będzie miał negatywny.
Życie, czasem nie ma tak jakby się chciało.

A jak to ze sobą pogodzić? Ja jestem wystarczająco ważna dla samej siebie (choć niekoniecznie się samouwielbiam), żeby chcieć zmienić swoją codzienność na mniej samotną... Jak to rozwiązać?

Jak pytasz jak kogoś znaleźć to Co nie powiem. Nie wiem sama.
Ale tak podejrzewam, że jest tak na ogół, że jak jest człowiek gotowy, to się TO zdarza.

Aga30 napisał/a:

Chyba o lekarstwie na samotność Ty twierdzisz, że bycie ważnym dla siebie jest wystarczającym lekiem, a ja, że nie

NIe .
Piszę o tym, że jak będziesz ważna dla siebie, to nie potrzeba ci nikogo aby być ważną dla kogoś, bo będziesz ważna sama dla siebie.

Jedno z drugim jest mocno związane. Nasze sukcesy i porażki wpływają na nasz stosunek do samych siebie, czyż nie?

rampampam napisał/a:

rossanka napisał/a:

NIe .
Piszę o tym, że jak będziesz ważna dla siebie, to nie potrzeba ci nikogo aby być ważną dla kogoś, bo będziesz ważna sama dla siebie.

Rossanko, z całym szacunkiem, ale wątpię, żeby ktokolwiek świadomie tak wybierał... Chyba, że cierpi na narcyzm

A co to ma wspolnego z narcyzmem?
Człowiek powinien być najważniejszy sam dla sibie, dla siebie być na pierwszym miejscu a dopiero póżniej inni.

rampampam napisał/a:

rossanka napisał/a:

A co to ma wspolnego z narcyzmem?
Człowiek powinien być najważniejszy sam dla sibie, dla siebie być na pierwszym miejscu a dopiero póżniej inni.

Cóż, ja się z tym nie zgadzam. Podobnie jak z poprzednim postem. Potrzebny jest umiar, a nie skrajności. Należy wypośrodkować.

To mamy inne zdanie. Stąd te inne spojrzenie.
A z ciekawości dlaczego uważasz, ze bycie samemu dla siebie najwazniejszym to jest skrajność?

rossanka napisał/a:

rampampam napisał/a:

Cóż, ja się z tym nie zgadzam. Podobnie jak z poprzednim postem. Potrzebny jest umiar, a nie skrajności. Należy wypośrodkować.

To mamy inne zdanie. Stąd te inne spojrzenie.
A z ciekawości dlaczego uważasz, ze bycie samemu dla siebie najwazniejszym to jest skrajność?

Moim zdaniem grozi za dużym poziomem egoizmu i egocentryzmu.

A ja myślę że jednak otoczenie ma duży wpływ na to jak będziemy siebie postrzegać. A zaczyna się to właściwie już w momencie przyjścia na świat.  To już wtedy zaczynamy przeglądać się w oczach swoich najbliższych i to jakie komunikaty do nas docierają buduje obraz nas samych. Oczywiście jako dorośli dojrzali ludzie możemy ten obraz modyfikować jeśli został on skrzywiony przez środowisko w którym się wychowalismy.ale to długi proces. I uważam że bez wsparcia z zewnątrz bardzo ciężki.

rampampam napisał/a:

rossanka napisał/a:

Tak, istnieją skrajni egoiści, ale nie o nich tu przecież rozmawiamy.

Zapytałaś, to odpowiedziałam. Takie jest moim zdaniem ryzyko zbytniej koncentracji na sobie i swoich potrzebach.
Ale jak już pisałam, jestem zwolenniczką umiaru, złotego środka. Realizmu hihi

Jak ktoś ma problemy, to się na nich koncentruje.
Nawet w Tym wątku, tak koncentrujecie się na swojej samotności, że mam wrażenie, że wszystko inne staje się nie ważne, co by  człowiek nie napisał:)
To jest właśnie zbytnia koncentracja  na sobie i swoich potrezbach.

Nawet w Tym wątku, tak koncentrujecie się na swojej samotności, że mam wrażenie, że wszystko inne staje się nie ważne, co by  człowiek nie napisał:)

rossanka napisał/a:

Aga30 napisał/a:

Jedno z drugim jest mocno związane. Nasze sukcesy i porażki wpływają na nasz stosunek do samych siebie, czyż nie?

Wszystko się przenika i na dłuż
Własnie powinno się czuć pozytywny obraz samego siebie bez informacji zwrotnej z zewnątrz.Dopóki będą Ci mówić, ze jesteś mądra iładna to taka będziesz. Jak przestaniesz otrzymywać takie informacje, to "znikniesz". Bo nie będzie prawdziwej Ciebie, ba nawet w ogóle nie będzie Ciebie, bo będziesz kształtowana tylko tym co mówią inni. To nie jest dobre podejście.

To jest naturalne podejscie - ludzie (i nie tylko ludzie) potrzebuja czuc bliskosc. Tak jak juz napisano, jestesmy istotami spolecznymi. Tworzymy rodziny, grupy znajomych.

Dlatego jedna z najgorszych kar w wiezieniu jest izolacja.

Oczywiscie w zyciu codziennym nie jestesmy odizolowani od innych, ale tez dla prawidlowego, zdrowevo i szczesliwego funkcjonowania naszej psychiki potrzebujemy bliskiego kontaktu z druga osoba. Nie rozmowy przy kawce, nie pogaduszki z pania z kiosku, ale ciepla, przytulenia, wsparcia w trudnych chwilach i mozliwosci dzielenia sie szczesliwymi chwilami.

Zebys nie wiem jak sie pokochala, doceniala siebie, zebys nie wiem jal byla wazna dla samej siebie, to siedzenie w samotnosci nad tortem urodzinowym zawsze będzie do dupy....