mama, rak, emigracja i ja - Netkobiety.pl

Piszę ponieważ nie wiem jak sobie poradzić w sytuacji jaką mam z moją mamą. Generalnie sprawa wygląda tak, że moja mama się 6 lat temu rozwiodła. Walczyli o te małżeństwo ok. 10 lat przed rozwodem ale efekty były marne. Przed rozwodem w pewnym momencie moja mama "oklapła", już nie chciała jeździć za granicę na wczasy, po Polsce, nawet pójść do kina czy na spacer czy na wystawę. Po prostu nic. Kiedy ja się urodziłam mama zrezygnowała z pracy zawodowej i już do niej nie wróciła, trochę pomagała tacie w jego firmie ale bez przesady, kupowała gotowe jedzenie i od czasu do czasu trochę sprzątnęła, ale przeważnie sprzątała babcia kiedy przyjeżdżała. Mama nigdy nie była towarzyska, kiedy tata zapraszał znajomych to ona nic nie mówiła a jak już przyszli to ostentacyjnie się ubierała i wychodziła.
Ja przez te wszystkie zawirowania i ogólnie rozwodową atmosferę w mieszkaniu się zablokowałam a jak dorosłam to często wyjeżdżałam za granicę. Któregoś razu kiedy wróciłam się dowiedziałam, że tata się wyprowadził i że teraz już na serio będzie rozwód.
Dwa lata temu wyjechałam za ocean, zaręczyłam się, planujemy ślub, dostałam się też na doktorat.
Rozmawiałam prawie codziennie z mamą na skypie bo w międzyczasie zmarła babcia z którą ona miała bardzo dobrą i bliską relacje. Bardzo to przeżyła. Ja rozmawiałam z mamą i smutno mi było że ona sama siedzi w tym mieszkaniu, bez niczego konkretnego do zrobienia i bez znajomych czy rodziny. W rodzinie krąży opinia że "ona to ma charakterek". Generalnie na mnie też kilka razy nakrzyczała że po co mi ten doktorat i że ten uniwersytet to nie jest prawdziwy uniwersytet i że mój narzeczony mi dał nie taki pierścionek i że on tego na pewno poważnie nie traktuje i w ogóle jest wcieleniem diabła.
Pół roku temu mama zachorowała na raka piersi. Przeszła chemioterapię i tuż przed operacją ja przyjechałam. W mieszkaniu było strasznie brudno, rozmawiałam z mamą a ona mówi że ona już nie ma serca, że nikt się z jej sercem dobrze nie obszedł, czy ja umiem odróżnić dobro od zła, że pozwie wszystkich sąsiadów. Po długich namowach wyszłyśmy na spacer (ona przeważnie robi miny, zmienia temat, udaje że nie słyszy...) i jak widziała na ścieżce sąsiada to zmieniała kierunek żeby go nie spotkać.
Z choroby zdrowieje, lekarze są zadowoleni. Ona się czuje całkiem nieźle, jeździ samochodem po zakupy, generalnie daje radę.
Problem jest taki że w ogóle się nie rozumiemy. W ogóle. Po tym wszystkim co od niej usłyszałam po prostu nie mam ochoty spędzać z nią czasu. Każdy błąd to jest mój błąd, każda praca za jaką się wezmę to nie tak ją robię, jak mi zapłacą za pracę to za mało mi zapłacili, ludzie generalnie są głupi i nieciekawi. Wszystko od rana do wieczora jest na nie. Niby przeleciałam ocean żeby spędzić z nią czas i wesprzeć ją w chorobie...a nie mogę. Mam dość tego jadu, przekręcania kota ogonem, mojej ciągłej winy...nie wiem co z tym zrobić. Rozmowy nic nie dają, mama zmienia temat, szuka wymówek, stroi miny, udaje że nie wie o co chodzi a w ogóle to nie takiego słowa użyłam.
Proponowałam mamie żeby może poszła na terapie (już wcześniej chodziła) bo rozwód, wyjazd jedynej córki, śmierć matki i rak to na prawdę nie ma czego zazdrościć...w końcu się zgodziła, poszłyśmy żeby się zapisała i kiedy recepcjonistka spytała w czym może pomóc mama powiedziała "no Kasieńka, to powiedz co ze mną jest nie tak." Ręce mi opadają, nie wiem co zrobić.