granice podłości - Netkobiety.pl

Hmm przykład z sądem jest dość mocny, ale niektóre moje koleżanki rzeczywiście stosują tego typu "taktyki" w błahych, codziennych sprawach. Np. żona nie przypomina mężowi o urodzinach teściowej, bo jest na niego akurat obrażona. Kontekst sytuacji jest taki, że mąż nie ma pamięci do dat, więc od dobrych 7 lat to żona o wszystkim pamiętała i ZAWSZE przypominała. Niby nic wielkiego się nie stało, nie ma żadnych poważnych konsekwencji, ale jednak takie działania budzą u mnie duży niesmak. Osobiście nie wyobrażam sobie tego, że z czystej złośliwości miałabym w jakikolwiek sposób "dokopać" osobie, którą kocham. U mnie jedno drugie wyklucza. Szacunek przede wszystkim, bez dziecięcych zagrywek. Każdy konflikt odbieram na zasadzie, że obie strony coś zrobiły źle, skoro wyszło jak wyszło. Dlatego może nie mam chęci, by dać komuś za swoje, bo wiem, że sama też miałam udział w sytuacji. Także solidarnie musiałabym dokopać również sobie, gdybym wybrała takie metody karania za coś.

Możesz uważać, że piszę głupoty - to tylko moje zdanie. Nie odpowiada mi rola mamusi, która musi ukarać męża za złe zachowanie. Tak samo nie chcę być w związku z kimś, kto zachowuje się jak mój ojciec i nakłada na mnie jakieś bzdurne kary. Według mnie dorośli ludzie tak nie postępują. Jeśli dla Ciebie to głupota, no cóż.

Nie uważam, że kobieta musi przypominać facetowi o cudzych urodzinach. Podałam to jako przykład mszczenia się i karania, co dla mnie jest słabe. Nie zamierzam wychowywać sobie partnera i temperować jego zachowania karami, bo za bardzo siebie szanuję na coś takiego. Gdyby mąż "jeździł po mnie jak po łysej kobyle" to sorry, nie byłby moim mężem. Na tym forum wielokrotnie udowodniono, że wzięcie sobie nieodpowiedniego partnera, a potem rozpoczynanie akcji "teraz sobie Ciebie wychowam" kończy się totalną klapą.

Spotykam się z czymś takim naokoło. Czy sama coś takiego komuś zrobiłam?
Nie przypominam sobie.
Są w końcu jakieś granice podłości, których przekroczenie jak dla mnie jest właśnie takie "nie bardzo".

Chowanie urazy ostatecznie wykończy obydwie strony.

W chwili, kiedy ktoś nas mocno skrzywdzi, w silnych emocjach, zapewne opisywana przez Averyl sytuacja jest wyczekaną i adekwatną do tychże emocji. "Rachunki" zostały wyrównane, "była wina, jest i zasłużona kara."

Moje granice tolerancji są wyraźnie określone, ale to temat rzeka zawarty w ok.2,000 postach.

Mogę powiedzieć, że w życiu, jak każdy, doświadczyłam podłości. I uszczypliwości. To duża różnica. Powiem tak- nie można się "dać" w kwestiach zasadniczych, bo to oznacza przyzwolenie na brak szacunku wobec nas. To o podłości. Jeśli chodzi o uszczypliwości, to pewnie, czasem "wet za wet" wszystkim się zdarzy. Ważne, aby nie mylić jednego z drugim.

A czasami trzeba się zmierzyć z absurdem. Na ten się nie odpowiada. Od tego się zwiewa w podskokach. I to nie jest "odpuszczanie tematu", to jest swojego rodzaju "BHP". Taką decyzję też czasem podejmuję.

Konflikt ma jakieś określone podłoże i na nim należy sie skupiać, nie przenosząc tego na inne sytuacje. Takie robienie sobie na złość do niczego nie prowadzi, ewentualnie konflikt zaostrza, co na dobrą sprawę na pewno niczemu dobremu nie służy. Zresztą sami sobie w ten sposób strzelamy w stopę, bo o ile dobrze 'rozegrany' konflikt w ostatecznym efekcie może okazać się czymś konstruktywnym, o tyle poprowadzony w opisany sposób zmniejsza tę szansę niemal do zera.

Nawet kiedy mamy gorsze dni, oczekuję, że w sprawach ważnych staniemy na wysokości zadania i będziemy potrafili schować dumę do kieszeni, bo wychowuje się dzieci (zresztą także dzieci nie w ten sposób), a nie dorosłego partnera. W sumie kiedyś zrobiłam coś dotkliwego, ale nie chodziło wówczas o zwykłą mściwość, a o wzgląd na siebie samą. Nie chcę wdawać się w szczegóły, jednak biorąc pod uwagę całokształt tamtej sytuacji, myślę sobie, że również dziś zachowałabym się dokładnie tak samo. 

Ok, tylko co ma piernik do wiatraka? Załóżmy, że facet zrobił coś nie po naszej myśli, ale co mają do tego imieniny teściowej? Rozumiem, że można ze sobą nie rozmawiać (czasem nawet dobrze jest trochę pomilczeć dla wyciszenia emocji), ale robienie takich rzeczy z czystą premedytacją jest po prostu strasznie malutkie.

Po pierwsze wiem z kim żyję, a po drugie zupełnie nie rozumiem takiej bezmyślnej mściwości, która zamiast pozytywnych zmian, zwykle wywołuje zasadę przekory - im większy nacisk z jednej strony, tym większy opór z drugiej.
Jeśli partner byłby osobą, która mi tak dalece nie odpowiada, że musiałabym uciekać się do regularnych prób nacisku i manipulacji, aby pokazać "kto tu rządzi" albo "kto tu nie rządzi", to wolałabym zmienić partnera, bo doprawdy nie rozumiem po co być z kimś, kogo trzeba tak usilnie urabiać. Pomijam przy tym kwestię, że rozstanie w takiej sytuacji najczęściej okazuje się dobre dla obojga.

Masz 100% rację. Jest to niestety, zresztą wbrew temu, co do siebie dopuszczamy, stosunkowo często stosowana forma nacisku, a jest destrukcyjna dla związku i wszelkich międzyludzkich relacji. Wynika z nieumiejętności mówienia o emocjach, rozwiązywania konfliktów w sposób bezpieczny, a przy tym prowadzi do osłabienia wzajemnej więzi. Jednym słowem osoba uciekająca się do takich metod osiąga efekt dokładnie odwrotny do zamierzonego.

KaktusTX, w pełni się zgadzam z Twoim wpisem.
Miałam kiedyś znajomą, która rozwaliła sobie przez takie "gierki" małżeństwo i wieloletnią przyjaźń. Z tego, co wiem, to ona się potrafiła tak właśnie bez sensu mścić, zamiast powiedzieć wprost o co jej chodzi. Osoby z otoczenia za cholerkę nie wiedziały co ją ugryzło, bo czasem owa "zemsta" nadchodziła po nawet kilku tygodniach, jak juz wydawało się, że wszystko OK Nagle po prostu wbiła komuś szpilkę I co, ten ktoś miał jej w myślach może czytać? Czemu to zrobiła, z jakiego powodu i po co? Że za coś, co było np. miesiąc temu? A ta osoba już nawet o tym może zapomniała... Czy pomyślała "uf, rozeszło się po kościach". Tymczasem nie. Rejestr krzywd pracował pełną parą I trzeba było się za swoje urazy pomścić. Nie ważne, że w ten sposób rozwala się najwazniejsze relacje, a co tam, "sprawiedliwość" muss sein

Wiesz Iceni to nie jest podłość. To jest niczkemność. Napradwę trzeba być wyjątkową świnią, żeby mieszać Bogu ducha winne dzieci w "rozgrywki" dorosłych. Jest, bo cios poniżej pasa jest skuteczny.