Mam dość niańczenia cudzych dzieci - Netkobiety.pl

Merla - masz święte prawo do spokoju, do odpoczynku, tylko mnie zastanawia jedna rzecz, skoro zawsze byłaś "dobrą ciocią", chętną do opieki nad dziećmi, to skąd twoje otoczenie ma wiedzieć, że już nie chcesz opiekować się nimi?
Musisz im o tym powiedzieć, niezależnie od tego jak kulturalni/niekulturalnie są rodzice, to chyba tylko przez rozmowę (stanowcze nie) możesz rozwiązać problem.

Rozumiem, że opisany problem dotyczy zupełnie obcych dzieci i nie masz wpływu na to, że wraz ze swoimi rodzicami wypoczywają dokładnie tam, gdzie Ty szukasz ciszy i spokoju?

O tym samym pomyślałam. Nie rozważałaś rozwiązania, aby zamiast uciekać się do sposobów, które prawdopodobnie albo nie pomogą wcale, albo tylko przez krótki czas, swój azyl po prostu ogrodzić zielenią albo w jakiś inny, względnie naturalny sposób? O ile oczywiście tradycyjne ogrodzenie w danym miejscu będzie dziwnie widziane, przez co z kolei Ty możesz czuć się niezręcznie.
Jeśli jednak takie rozwiązanie nie wchodzi w grę, to rzeczywiście pozostaje tylko spokojna, ale rzeczowa rozmowa, w której wyjaśnisz, że przyjeżdżasz w to miejsce, aby odpocząć, a jednak nie znajdujesz tego, na co liczysz. Dzieci dziećmi, ale Ty naprawdę nie musisz wszystkiego rozumieć, a tym bardziej akceptować, zwłaszcza, że to odbywa się Twoim kosztem i bez porozumienia z Tobą.

Jak Martynaa2 - potrzeba wiecej asertywnosci.

Jakim "sposobem" chcesz to zalatwiac, zamiast myslec nieskomplikowanie i uzywac najprostszej drogi?
Szukasz sposobu manipulacji, bo boisz sie bezposredniej konfrontacji? Bo ktos moglby uznac Cie za zrzede?
Tylko to mogloby tlumaczyc Twoja biernosc i czekanie na to, ze rodzice dzieci je odwolaja.

Jak sie zachowac? Przestac robic z siebie ofiare rozwydrzonych dzieci i ich rodzicow!

Masz przeciez mozliwosc sama zwrocic tym dzieciom uwage dokladnie w tej chwili, kiedy akurat robia to, co niepozadane przez Ciebie. I wyprosic je ze swojej dzialki, zakazac biegania wokol swojego lezaka czy obrywac owoce z Twoich krzakow.
Sprawa wychowania dzieci to obowiazek nie tylko rodzicow, ale i otoczenia. Dzieci musza sie nauczyc tego, zeby respektowac swoje otoczenie, a ucza sie tego poprzez reakcje ludzi z ich otoczenia.

A jesli zwrocenie uwagi dzieciom nie pomoze, to zwroc sie do rodzicow. I nie trzeba od razu robic awantury, tylko mozna zrobic to w kulturalny, ale stanowczy sposob.
Dlaczego oczekujesz od rodzicow reakcji, jesli sama nie reagujesz? Maja prawo przyjac, ze Tobie to nie przeszkadza, bo nie reagujesz. Maja byc jasnowidzami? Swiat ma sie dostosowywac do Twoich niewypowiedzianych potrzeb?

haha, ja wiem, dlaczego ludzie boja sie zwrocic uwage obcemu dziecku. Bo wtedy zdarza sie i to nie rzadko, ze rodzice reaguja gwaltownym atakiem na tego zwracajacego uwage, jakby to im dziala sie krzywda i awantura gotowa.
Ale to jest tylko symptom tego, ze tacy rodzice sami nie respektuja granic innych, nikt ich tego nie nauczyl i postawienie granicy jest dla nich atakiem na ich osobista wolnosc. To jest mniej wiecej taka sama reakcja, jak trzylatka, ktory zaczyna sprawdzac, jak daleko moze pojsc i przy ograniczeniu zaczyna protestowac wrzaskiem.
Zrozumiale chyba, ze tacy rodzice swoich wlasnych dzieci takze nie naucza respektowania granic innych.

Ale moje doswiadczenie mowi, ze mimo tego, jakby nie reagowali, ma to zwykle dokladnie ten skutek, jaki sie zamierzylo - dzieciaki znikaja z pola widzenia i jest spokoj.
A przy okazji i tacy rodzice nadrabiaja lekcje, ktorych sami nie dostali w dziecinstwie. Zapewniam, ze bedzie sie z czasem omijanym duzym lukiem przez tych, z ktorymi sie sprawe postawilo jasno.
Nie ma sie czego bac, stawiajac granice obcym dzieciom. Ja wyjmowalam z reki lopatki dwulatkom, jak zaczynali sie prac po glowach, niewazne, czy byly to moje czy cudze. Z czasem oburzone mamusie cudzych same przejely ta role i ja juz nie musialam. Czegos je widac dalam rade nauczyc

A wiec - jesli chcemy byc respektowani, to trzeba tego od innych po prostu wymagac - od wszystkich, takze od dzieci i psow - a nie czekac, ze sie sami domysla, ze mi cos przeszkadza.

Masz dużo racji - od skrajności do skrajności, sama pamiętam jak rodzice straszyli rozwydrzone dzieciaki, że ktoś je zabierze, a potem w autobusie jakaś stara baba na widok ryczącego dziecka "Jak będziesz płakać to cię zabiorę"
Potem przyszła fala "niepoprawnej" poprawności - "nie moje, nie będę się wtrącać", a w myślach obrazy, co z tym dzieciakiem by się zrobiło... gdyby to było własne

Zgadzam się, że trzeba ustalać granice, przecież taki dzieciak zajęty zabawą, nawet nie zdaje sobie sprawy, że istnieją inni ludzie, że jego zachowanie może komuś przeszkadzać. Zgadzam się również z Benita72 - wystarczy spokojnie wytłumaczyć dziecku - w większość wypadków, zrozumie i przynajmniej przez chwilę stara się być grzeczniejsze

Poruszyłyście temat rzekę albo i ocean!!! Sama podobnie jak autorka należę do osób, które całe życie musiały zajmować się cudzymi dziećmi (właściwie sióstr i brata, ale to również w sumie cudze, a nie moje) i mając na karku 30 lat odpycham rękami i nogami myśl by mieć własne, właśnie przez doświadczenia jakich byłam świadkiem. Podziwiam wszystkie kobiety, który spełniają się w roli matek!!! Wiem jak ogromną odpowiedzialność stanowi wychowanie dziecka, w jak ogromne pokłady cierpliwości trzeba się uzbroić, to nie tylko ''praca'' fizyczna, ale i przede wszystkim psychiczna. Nie wiem mam chyba swego rodzaju traumę i myśl o własnych dzieciach przeraża mnie dosłownie, mając na karku 30 lat to chyba niezbyt optymistyczne podejście. :):) Co Wy myślicie na ten temat? Czy rzeczywiście inaczej wychowuje się''cudze'' dziecko niż własne?  Co do dzieciaków sąsiada faktycznie jedyne wyjście to założenie ogrodzenia, poza tym tabliczka z napisem ''proszę nie deptać trawnika!!!'' , a jeśli to nie pomoże to chyba faktycznie zostaje małym potworom zwrócić uwagę...

Mogę mówić tylko o wychowywaniu własnego dziecka, zdarzało mi się oddawać dziecko dziadkom, ale na krótko (sytuacje życiowe) i bardzo mi się to nie podobało, bo oni nie za bardzo respektowali mojego zdania w kwestii wychowania. Natomiast obserwuje dzieciaki oddawane innym... często rodzice chcą mieć święty spokój i podrzucają kukułcze jajko.
Co taki dzieciak może rozumieć z tej sytuacji? Każdy opiekun ma inne zasady, ale na ogół wobec cudzych dzieci, jest bardziej pobłażliwy "nie moje, zaraz je zabiorą, co ja będę je wychowywać", dzieciak szybko się przyzwyczaja, że wszystko mu wolno. Potem okazuje się, że jest tak rozwydrzony, że każdy potencjalny opiekun ma dość (np. dzieciak nie jest zapraszany na urodziny kolegi, bo rodzic nie chce, skupiać się na destrukcji, jaką potencjalnie może  dokonać, tylko na urodzinach swojej pociechy, itd).
Wydaje mi się, że jest różnica między takim na kilka godzin, a własnym. Natomiast tobie, jak i in. "ciocią" sugeruję więcej asertywności! Czasem trzeba rodzicom powiedzieć NIE, a czasem dzieciakowi. Moja znajoma została z grzecznym dzieckiem, ale niejadkiem. Dzieciak był przyzwyczajony, że wszyscy biegają za nim, dokarmiają go, podsuwają mu smakołyki (by przekupić, by cokolwiek zjadł), a ona dała mu jedzenie, a gdy zaczął grymasić, to powiedziała krótko "nie będę cię zmuszać do jedzenia, nie chcesz to nie jedz, ale potem będziesz głodny". Dzieciak przez chwilę przetestował na niej stare sposoby, a gdy nie zadziałały, to zjadł.

Hej dziewczyny!!! Hmmm o asertywności mówimy, zwykle nie mam z tym problemu, jednak opisywana sytuacja miała miejsce gdy miałam 16/17 lat więc dobrych 10/15 lat temu. Można powiedzieć, iż zostałam niejako przymuszona do opieki nad dziećmi, gdyż siostra nie miała innego wyjścia, sama pracowała, a na najęcie niańki nie było jej stać. Zgodzę się z twierdzeniem, iż jest to bardzo niezaradne i pasożytnicze podejście, bo dlaczego moim kosztem siostra układa sobie życie, ale z drugiej strony moje NIE skutkowałoby utratą pracy i brakiem zarobków, co według was należało zrobić. Nie ma idealnego wyjścia. Pytając czy jest różnica w wychowaniu swojego, a czyjegoś dziecka miałam głównie na myśli głównie podejście matki i jej odczucia, a nie sposób wychowania. Czy rzeczywiście mój potomek przesłoni mi cały świat jak to niektórzy mówią i stanie się kolokwialnie mówiąc ''pępkiem świata''? Jak to z Wami było? Droga Merlo, udało Ci się rozwiązać konflikt z sąsiadami i ich liczną dziatwą? Pozdrawiam

Miłość macierzyńska jest piękna, ale trud wychowywania ogromny.Miłość nadopiekuńcza Olinko, to choroba i więcej robi krzywdy dziecku, osoba kobieta, która ma w sobie takie cechy ma też głębokie wewnętrzne problemy ze sobą.Znam jedną taką matkę apodyktyczna, dyktatorska i po przez takie, zbyt usilne matkowanie cały czas szuka poklasku w otoczeniu..czyli tu już pokazuje się jej problem najwyraźnej brak jej akceptacji samej siebie...i fałszywe przekonanie o słuszności jej postępowania....masakra...przeokropny typ człowieka.

A teraz odpowiedź na pytanie czy jest różnica w wychowywaniu.....Na pewno miłość macierzyńska pozwala wiele wytrzymać przy cięższych chwilach...Natomiast chowając obce dziecko, pilnując go raczej nie ma tego uczucia miłości, jedynie odzywa się odpowiedzialność.....Tak jest różnica.Swoje dziecko się kocha..a miłość pomaga zawsze.

Są dwa rodzaje kobiet, które kochają męża bardziej niż dziecko....i kobiety które bardzo silnie darzą uczuciem potomka..proszę nie mylić z chorobą nadopiekuńczości....Ten pierwszy rodzaj kobiet, to taki, który jest wstanie dla faceta poznanego zostawić dziecko...przykładem jest mój kolega, który został sam z dzieciakiem a żona jego odeszła do gościa z......:(  neta.

(...) ale z drugiej strony moje NIE skutkowałoby utratą pracy i brakiem zarobków, co według was należało zrobić.

Przepraszam za brak dokładnego wyjaśnienia, brak pomocy z mojej strony skutkowałby utratą pracy jak i zarobków przez moją siostrę, sama musiałaby zostać w takiej sytuacji w domu. Mi płaciła raczej symbolicznie, gdyż na większe stawki nie było jej stać...takie niestety były realia. Teraz na ten okres patrzę z przymrużeniem oka, było nie było to ja w jakimś stopniu wychowałam siostrzeńców, ale z drugiej strony pozostała we mnie swego rodzaju zadra, nigdy nie lubiłam dzieci i z przykrością muszę stwierdzić męczy mnie ich obecność. Teraz mając na karku 33 lata boję się, iż swojego potomka (jeśli się na niego zdecyduję) również nie będę traktować tak jak powinnam. Może to tylko jakaś wewnętrzna trauma czy blokada spowodowana doświadczeniami, a gdy zostanę matką zupełnie inaczej będę podchodzić do tej małej istoty, której dałam życie??? Co Wy myślicie na ten temat? Od zawsze marzyłyście o dzieciach? Pozdrawiam

Uważam, że opieka nad cudzymi dziećmi w nastoletnim wieku wychodzi tylko ludziom na dobre. To swietna szkola zycia, odpowiedzialnosci, kreatywnosci i empatii. Wiekszosc znanych mi osob, ktore opiekowaly sie cudzymi dziecmi (lub wlasnym rodzenstwem przy większej roznicy wieku) 10 lat pozniej byla w widoczny sposob bardziej dojrzala i odpowiedzialna w porownaniu do grupy "bezdzietnych".

Z drugiej strony nie rozumiem troche zalu autorki - podejrzewam, ze jej siostra, starsza w koncu, sama niejednokrotnie musiala sie swoja mlodsza siostra zajmowac i, śmiem twierdzic, że rowniez z tego powodu najszczesliwsza nie byla. Taka jest (byla)kolej rzeczy i rzeczywistosc.

Ja sie zajmowalam dziecmi z ochota, bo to bylo takie przedluzone dziecinstwo - bawilismy sie w teatrzyki, ukladanie klockow, rysowanie, zabawy w piaskownicy a potem, kiedy dzieciaki byly wieksze zaczela sie liga w Heroes III

A mimo to, że zawsze lubilam opiekowac sie dziecmi (potem mi przeszlo z wiekiem ;P teraz lubie tylko niektore dzieci i niemowleta, ale nikt z moich znajomych nie spieszy sie do powiekszania rodziny) ...wiec mimo, ze lubilam dzieci sama ich miec nie chcialam poniewaz uwazalam, ze bede zla matka ( tzn biorac pod uwage moje traumatyczne dziecinstwo).

I pewnie gdyby nie wpadka w wieku 28lat to swiadomie na dziecko bym sie nie zdecydowala, jednak po pierwszym szoku, kiedy do mnie dotarlo, ze bede matka - bylam najszczesliwsza na swiecie. I do dzis dziekuje mojej chwilowej pomrocznosci, ktora spowodowala, ze to sie stalo

Nie, ma 13 lat to chyba za wczesnie na takie wynurzenia

I fakt, moze zbyt czesta koniecznosc  opieki nad dziecmi moze zmeczyc kogos, kto nie ma cierpliwosci.
Ja nianczylam nie tylko dzieci, ale i wszelkie zwierzeta wiec chyba mam taka opiekuncza nature, ale z drugiwj strony nie nadopiekuncza, wiec mnie to nie meczy