Jak to właściwie jest z tym pozytywnym myśleniem...? - Netkobiety.pl

A czemu boisz się tak tych "negatywnych" skutków? są straszniejsze, niż bycie malkontentem, człowiekiem, który zabija w innych radość, energię, którego się omija wielkim łukiem?

Mozna zmienić, ja jestem tego dowodem.
Nie ma technicznych sposobów jako takich. Mozna sobie pomóc, ale to tylko otoczka. Najwięcej jest w Tobie. Naucz się siebie, poznaj siebie i polub siebie... a reszta jakoś poleci.
Tak więc odpowiedz sobie sama na pytania: czy w ogóle znasz siebie dostatecznie dobrze, czy widzisz siebie taką jak inni cie widza, czy nie oszukujesz siebie, czy lubisz siebie, czy dobrze się czujesz w swoim towarzystwie, co pozytywnego mogłabyś o sobie powiedzieć, czym pozytywnym się otaczasz, czy otoczenie jest przyjazne tobie, czy dopieszczasz się, czy sprawiasz sama sobie przyjemność, czy wiesz co lubisz, ile razy dziennie myślisz o smutnych rzeczach a ile o wesołych, kiedy sie dobrze czujesz? Wyobraź sobie, że takich pytań jest więcej. Mają na celu poznanie siebie samej, polubienie siebie, a wtedy nie będziesz się bać, doszukiwać negatywów, bo niby po co?
Z dośw. wiem, ze przyciągasz to o czym często myślisz i na czym się skupiasz oraz to jaki masz nastrój.
Dlatego ważne jest by sobie ten nastrój stale poprawiać, skupiać się na fajnych rzeczach, otaczać się pięknymi rzeczami, pozytywnymi ludźmi, robić coś fajnego, szukać dobrych stron na każdym kroku (nie tych złych, ale dobrych). Po prostu żyć, a nie wegetować.

...i co codziennie podejmujesz decyzje finansowe???
Rozliczasz się z przyjaciółmi, czy opłaca ci się zapłacić za piwo w pubie, czy lepiej na pół, a może tylko wtedy gdy ktoś stawia, a może w ogóle... najlepiej w domu z piwem ze sklepu. Co dla ciebie więcej jest warte przepłacenie za piwo, czy udany wieczór ze znajomymi?

Większość "przewidywań" pesymistów, to bzdura, którą się nakręcają, po chwili wszystko jest czarne i na nie. Wpadają w pułapkę takiego myślenia i ich prognozy z gruntu są nieprawdopodobne.  Ile miałam potyczek z moim facetem - wygląda przez okno jest jedna ciemniejsza chmurka "o będzie padać" (w domyśle - no to nie jedziemy)... na ale co się stanie jeśli zmoczy nas letni deszcz? ja się nie rozpuszczę, więc mnie to nie rusza, zwłaszcza, że widać, że nie będzie padać! Nie jest to powodem, by nie realizować swoich planów.

Ale to nic, możesz toczyć nudne życie, by nie narazić się na "życie", natomiast nikt "normalny" nie będzie się katować towarzystwem pesymisty, bardzo szybko zauważysz, że niektórzy będą cię omijać, aż w pewnym momencie zostaniesz zupełnie sam.

czy to jest pułapka? chyba taka, jaką pesymiści na siebie zarzucają... a co gorsza potrafią skazić innych z otoczenia.
Pamiętam jak w pewnym momencie moje dziecko zadawało pytanie przez przeczenie "pewnie nie pozwolisz mi...", a potem gdy był starszy słyszałam np. "tego nie da się nauczyć"
Jakim cudem ma się udać? skoro ktoś zakłada, że się nie uda - da z siebie 100% w przegranej sprawie? nie, włoży tylko trochę energii, a gdy się nie uda, to przecież nie powie, że nie udało się, bo nie postarał się, tylko "a nie mówiłem". Poza tym, gdy pesymista ma realny problem to jest głęboko w du***, bo zazwyczaj potrafi wymyślić tylko tysiące powodów na nie, a brakuje mu kreatywności na choćby jeden pomysł na tak, a nawet gdyby to jak wyżej ... przecież się nie uda!

To czego się człowiek boi się przydarza - i właśnie dlatego trzeba się z tym zmierzyć. Jeśli ktoś boi się pająków, to nie leczy się go poprzez "sterylne" otoczenie bez pająków, tylko poprzez oswajanie się ze strachem. A do tego, by przezwyciężyć swoje lęki, trzeba mieć dużo pozytywnej energii.

Czy człowiek, który ma trudności z pozytywnym myśleniem naprawdę przyciąga do siebie negatywne zdarzenia? Mam wrażenie, że pesymiście i optymiście przytrafia się tyle samo złego co i dobrego, a różnica polega na tym, że pesymista skupia swoją uwagę na porażkach i to podcina mu skrzydła, blokuje chęć do działania. Optymista koncentruje się na dobrych stronach, z porażek wyciąga wnioski i przyjmuje aktywną postawę wobec losu.

Wystarczy nie nadawać zbyt wielkiego znaczenia negatywnym wydarzeniom, które przytrafiają się każdemu, wierzyć, że mimo napotykanych trudności działanie ma sens i warto się zmobilizować do podjęcia wyzwania.

W analizowaniu sytuacji i rozważaniu "za" i "przeciw" nie widzę niczego niewłaściwego. Ważne by z tym nie przesadzać i nie zniechęcać się ewentualnymi trudnościami. Nadmierna drobiazgowość przeszkadza, ale zawsze warto być rozsądnym.
Pozdrawiam i życzę jasnych myśli

A czy w takim razie problem nie znajduje się w braku pewności siebie oczywiście w zdrowym stopniu, może nie całkiem wierzysz w swoje umiejętności i stąd takie negatywy już na sam start czegoś co robisz ?

Jeśli zaczynasz robić daną rzecz, nie układaj sobie tylko tych negatywnych scenariuszy które mogą się wydarzyć, pamiętaj są dwie opcję - negatywna i pozytywna. Ułóż sobie taką pozytywną, określ co trzeba robić żeby ją osiągnąć i działaj według tego schematu. Nie zastanawiaj się zbytnio nad tym co może być nie tak.

A może sęk jest też w postrzeganiu zdarzeń,  które dla jednego będą pozytywne a dla drugiego negatywne?
Jeden zgubi portfel i to będzie tragedia, a drugi zgubi portfel,  ale dokumenty trzyma osobno, więc się będzie cieszył,  że miał szczęście,  bo mógłby dokumenty zgubić a tak to tylko pieniadze;)

Jednym słowem już na starcie sabotujesz swoje własne plany tak?

Zgubienie portfela raczej rzadko będzie dla kogoś pozytywne
Ale właśnie jedna osoba może postrzegać to jako tragedię, a inna skupi się na tym, że na szczęście nie zgubiła dokumentów - i to jest jakiś sposób na przeżywanie problemów

Wyceniasz wartość portfela a przecież to nie o to chodzi. Jeśli ktoś jest zapominalski - to zgubi i portfel i torbę, i głowę... ale z racji przyzwyczajenie nie przejmie się tym jakoś strasznie, bo nie pierwszy i ostatni to raz.
A inny zgubi nic nie wartą kartkę z adresem, czy inną ważną dla niego informacją i będzie się tygodniami zadręczał tym.
Kiedyś czytałam, że jesteśmy zaprogramowani na unikanie złych sytuacji, bardziej reagujemy na złe wieści  - czyli wystarczy jedna zła informacja, by zepsuć nastrój i aż 3-5 dobre, by zauważyć, że jednak jest fajnie. Szybko przyzwyczajamy się do tego, co mamy, nie traktujemy tego jako coś pozytywnego... ale jak porozmawiasz z kimś kto stracił prace i szuka nowej, kombinuje, by jakoś wyżywić dzieciaki, zapłacić rachunki, wtedy łatwiej powiedzieć sobie - w sumie to fajnie, że mam pracę i pensja spływa co miesiąc, nie muszę się stresować wysyłając cv, czy chodząc na rozmowy...

Pesymista w tym miejscu może powiedzieć, że właśnie dlatego analizuje sytuację, przewiduje wszystkie złe scenariusze, by uniknąć tych negatywnych skutków, ale problem jest nieco szerszy. Przeczytałam taką historyjkę jak uczeń i mistrz spotkali kobietę nad rzeką kobietę, która nie mogła sama przejść przez wodę, no i mistrz przeniósł ją, a uczeń całą drogę rozmyślał o tym, przecież nie mogą dotykać kobiety... itd. Wieczorem nie wytrzymał i zapytał się o to mistrza, a ten mu odpowiedział - ja ją niosłem przez 5 min, a ty masz ją w głowie od wielu godzin!

No i pytanie, czy lepiej czasem wziąć na siebie konsekwencje jakiegoś nawet nieprzyjemnego wydarzenia, czy nie prowokować również tych miłych sytuacji?

Sposob myslenia ma przede wszystkim zasadniczy wplyw na wlasne samopoczucie. A wiec tu od razu widac, jak to jest z tym pozytywnym czy negatywnym mysleniem.
A wlasne samopoczucie pociaga za soba ten caly lancuszek sytuacji zyciowych. Wiele juz zostalo tu napisane.
To nie jest nawet nic mistycznego z tym przyciaganiem odpowiednich do samopoczucia sytuacji, tylko najczesciej zupelnie logiczna konsekwencja z powodu kierowania swojej uwagi na okreslone tematy, sytuacje.
Tego negatywnego czlowieka raczej sie omija, albo przyciaga on tak samo nastawionych, zeby sobie razem ponarzekac i wpasc jeszcze troche bardziej w dolek.
Skupianie sie na mozliwych negatywnych rzeczach powoduje, ze jest sie slepym na te pozytywne, ze przegapia sie dobre okazje, bo uwaga jest skupiona na unikaniu zlych. Zamiast robic cos konstruktywnego, jest sie zajetym zapobieganiem wyimaginowanym, mozliwym zlym sytuacjom. Energia, czyli wlasne dzialanie podaza za tym, na co kierujemy uwage.
Podstawowym uczuciem zyciowym staje sie strach, lagodzony co najwyzej ulga, jesli uda sie uniknac czegos negatywnego, zamiast radosci z pozytywnych rzeczy, no bo tych sie nie widzi.
To jest zycie na pol gwizdka.
Juz pomijajac wplyw takiego stanu ducha na wlasne cialo i zdrowie. Jak wiadomo, stan psychiczny ma ogromny wplyw na stan fizyczny i rozwoj chorob czy ich unikanie.

Czym innym jest oczekiwać czegoś pozytywnego na podstawie analizy sytuacji i znajomości siebie, czyli opieranie się realnie istniejących przesłankach za tym, że co się może skończyć tak a nie inaczej, a czym innym jest założenie różowych okularów i oczekiwanie, że życie rozłoży przed nami czerwony dywan. Niektórzy te dwie rzeczy mylą.

Dla mnie pozytywne myslenie takze nie jest rownoznaczne z rozowymi okularami, choc prawde powiedziawszy te rozowe okulary maja w sobie cos pociagajacego - tacy ludzie niezaleznie od tego co jest potrafia miec zawsze dobry humor, a przeciez o nic innego w zyciu nie chodzi, jak o to, zeby sie dobrze czuc.

Ja osobiscie jestem  jednak tak skonstruowana, ze wole uzywac tez pragmatyzmu. To znaczy, ze jesli sprawdzilam, ze dotkniecie goracej plyty kuchennej powoduje poparzenie, to nastepnym razem nie dotykam jej bezposrednio.
Jednak jest wiele sytuacji w zyciu, gdzie wynik dzialania nie jest tak jednoznacznie okreslony i wtedy mamy tu wybor oczekiwac negatywnych lub pozytywnych skutkow, albo po prostu probowac, nie wiedzac, jaki bedzie skutek - to tez jest dla mnie pozytywnym nastawieniem, bo nie jest to dzialanie pod wplywem strachu.

Panabiamka, fajnie opisalas swoja droge zyciowa.
Pozwol, skorzystam ze tego przykladu, ktory zawiera elementy zarowno pozytywnego, jak i negatywnego nastawienia i to byc moze ma wplyw na takie zygzaki w zyciu.
Pisze celowo "nastawienia" a nie "myslenia", bo myslenie to jest pierwszy krok w jakims kierunku, ale rozstrzygajacym elementem jest emocjonalne nastawienie, uczucia, ktore sa sa z tymi myslami zwiazane, bo dopiero to uruchamia nasze dzialania - swiadome czy nieswiadome.

Ja za pozytywne nastawienie tu uwazam ten upor przy konczeniu studiow. Postawilas sobie cel, ryzykowalas przy podejsciu bez dostatecznego przygotowania, i wszystkimi srodkami dazylas do osiagniecia dyplomu i dalas w koncu rade. Rozstrzygajace w tym bylo to, ze chcialas to zrobic i gdzies w glebi ducha wierzylas, ze to osiagniesz. Inaczej nie szukalabys drog, jak to osiagnac.
To jest pozytyw. Masz sile przebicia i w tym przypadku uzylas jej pozytywnie w celu ksztaltowania swojego zycia.
Potem widac cos sie zmienilo i przestalas podazac w pierwotnie obranym kierunku.
I tu zaczyna sie negatyw, bo uwazasz ten czas przedtem za zmarnowany czas, zamiast widziec to jako to, czym to jest - zmiana kierunku, w ktorym podazasz.
A przy tym z pewnoscia nauczylas sie wiele, chocby wytrwalosci mimo przeciwnosci, a takze w obliczu tych zmiennych sytuacji pewnego dystansu do zycia. To sa niewymierne, wazne wartosci i pomoce w zyciu, ktorych nie dostrzegasz i nie wykorzystujesz, bo widzisz tylko to, czego nie osiagnelas.
Teraz skupiasz sie na tym, czego nie masz, czyli na negatywnych aspektach i przez to pewnie drepczesz w miejscu.

Wedlug mnie do pozytywnego myslenia/nastawienia nalezy takze jeszcze intuicja i umiejetnosc sluchania, w jakim kierunku nas zycie popycha.
Jesli upieramy sie przy czyms, co koniecznie chcemy miec/osiagnac, a co nie bardzo jest zgodne z tym, co tak naprawde w nas "siedzi", z tym, czego zycie od nas chce, to wtedy droga jest trudna, pelna przeciwnosci i zadne pozytywne myslenie nie pomaga, bo kierunek sie nie zgadza.
Pisze "zycie od nas chce", bo nie wiem, jak to inaczej napisac, ale mysle, ze jest to zrozumiale.
Po prostu kazdy rodzi sie z jakimis preferencjami, ktore czesto nie sa nam od razu swiadome, albo nie sa w zgodzie z tymi wartosciami, ktore narzuca nam otoczenie i wtedy ich nie rozwijamy. Zamiast tego usilujemy realizowac to, co realizuja inni naokolo, ale nie bardzo to wychodzi albo nas nie zadowala.

Natomiast jesli jest sie w zgodzie ze swoimi najglebszymi potrzebami/talentami, to pozytywne nastawienie samo sie zjawia, jesli tylko pozwolimy, zeby nasze zycie poszlo w tym kierunku, ktory pasuje. I wtedy warto tez czasem zaryzykowac, zalozyc te rozowe okulary, nawet jesli na pierwszy rzut oka wydaje sie to byc glupota.
Ja wiec tutaj zaczelabym szukania celow. Nie siedza one w glowie, tylko w sercu.

Myślę,  że to akurat od płci nie zależy.

Ja też nie prepadam za takimi osobami. Już nie chodzi o to, że narzekają,  ale z Cię ściągają w dół,  albo mowia:zobaczysz za parę lat inaczej będziesz ź mówiła,  też ci sie nie uda, jeszcze się roczarujesz.
Dlatego poucinalam takie znajomości, jest o wiele lepiej.

Dzieci powinno się izolować od pesymistów

Pamiętam jak syn niósł np. sok, a tatuś "zaraz rozlejesz! uważaj rozlejesz! idź wolniej bo rozlejesz!" dzieciak rozlewał, "a nie mówiłem, nie dość że jesteś nieuważny, to jeszcze mnie nie słuchasz"
... i tak za każdym razem, normalnie jasnowidz*, z omalże 100% skutecznością, jak on to robił???
Nie przypomina wam to tresury z eksperymentów psychologicznych? Zapala się światełko, a zwierzak zaczyna się ślinić, intensywnie produkuje soki trawienne, mimo iż nie ma żadnego jedzenia, kiedy indziej dzwonek, a zwierzak ucieka przerażony w najdalszy kąt i nawet nie chce się zbliżyć do smakołyku.
Skoro ojciec-pesymista przewidywał negatywny skutek, to czemu był tak nieskuteczny, by przeciwdziałać złym konsekwencją?
Czemu nie przewidział, że jak syn będzie miał naście lat, to nie będzie chciał go słuchać, nie będzie chciał z nim spędzać czasu (na grze, na rowerze)?

Chyba tak działają te przewidywania pesymistów, wywołują wilka z lasu, a potem zostają zjedzeni.

Ludzie pozytywnie nastawieni do życia, przyciągają do siebie inne optymistyczne osoby, a tym w gorszej kondycji potrafią dodać trochę energii/wiary/chęci. Mimo iż dla "wszystkich" jest oczywiste, że coś jest niemożliwe, to oni dokonują niemożliwego - lecą w kosmos, zdobywają Everest, wygrywają z chorobą, itd.
A pesymiści? Mają jakąś grupę antywsparcia (utrudniania, gnojenia, dołowania). Znacie temat w stylu: "mam duży dom, rodzinę, dobrą pracę - jak to rozwalić?" i rady w stylu: "zaproś najlepszą przyjaciółkę żony i ją bzyknij w małżeńskim łożu", "masz małego i tak ci nie stanie, lepiej nawrzucaj swojemu szefowi"
... chyba bycie pesymistą to bycie samotnym (nawet jeśli taka osoba ma rodzinę)

* w przypadku pesymisty to chyba ciemnowidz

Twoja córka ma wspaniałą matkę... U mnie raczej było na odwrót. Może nie od zawsze, ale od pewnego czasu - gdy chciałam coś zrobić, w domu zawsze słyszałam,że mi się nie uda, że w Polsce się nie da, żebym nic nie robiła, bo narobię sobie tylko problemów... itd.