Mam dość jej odchudzania! - Netkobiety.pl

Może gdyby poszła do pracy toby nie miała czasu na głupoty.
Ale z tymi dziećmi to już faktycznie przesada - jeśli ty chcesz a ona nie z TAKIEGO powodu......
Żebyś się nie wrobił w małżeństwo a ona ci potem powie że uprzedzała że nie chce. Lepiej omów to z nią odkładnie.

Wyślij ją do psychologa. Bo sam nie masz narzędzi (tj. odpowiedniej wiedzy i umiejetności) żeby zmienić jej sposób postrzegania samej siebie. Moim zdaniem dziewczyna ma problem natury psychicznej.
Ty ją komplementujesz, ale ona Ci i tak nie uwierzy, bo zafiksowała się na postrzeganiu siebie jako grubej. Dlatego w pojedynkę niewiele poradzisz, niestety. Tutaj specjalista powinien pomóc. Pokazać jej w jaki sposób ona myśli o sobie, skąd to się u niej wzięło i jak można to zmienić. Tak że, nie będę oryginalna jak poradzę tylko tyle: namów ją na terapię psychologiczną.
Ewentualnie, mogła by też wybrać się do dietetyka i ustalić jakiś sensowny jadlospis (jak ona ciągle je to samo, to w końcu może zacząć jej brakować witamin i mikroelementów z innych rodzajów pożywienia).

No to dawidzie z tym fast-food'em to ma rację - kiedyś na studiach koleżanka przez jakiś czas dorabiała sobie i niestety to co jest w tym jedzeniu nie można nawet nazwać tak naprawdę jedzeniem tylko chemią. Tutaj jestem po jej stronie, bo już lepiej zrobić sobie taki "domowy" fast-food. Tym bardziej, że lepiej kupić jedną porządną grahamkę, niż paczkę pseudo-bułek. Stawiam, że jesteście młodzi to jeszcze wątroba i nerki dobrze oczyszczają organizm z toksyn, ale później gdy będziesz przyzwyczajony do tego typu jedzenia to zobaczysz efekty. Co do jej diety to najlepiej będzie jakbyś poszedł z nią do dietetyka i niech on ustali czy robi dobrze, czy źle. Przyznam, że niestety jeśli chodzi o odżywianie to ona jest jedną skrajnością, a ty drugą - no tak wywnioskowałam, bo pierwszy raz spotykam się z osobą która narzeka, że ktoś nie chce jeść sztucznej/wysoce przetworzonej żywności ? Gdybyście znaleźli równowagę w tych dwóch podejściach to wyszłoby wam obu to na lepsze. Tutaj dochodzi twoja mentalna strefa przyzwyczajeń, której kurczowo się trzymasz. Jeśli chodzi o jej manię na temat "wagi" to rzeczywiście jest to niebezpieczne i najczęściej dążenie do perfekcyjnej sylwetki nadszarpuje zdrowie. To mit, że ćwiczenia mogą tylko polepszyć zdrowie, a nie zaszkodzić. Z drugiej strony musisz sobie zdać sprawę, że to głównie ona sobie musi się podobać, a nie tobie i dlatego twoje komplementy są dla niej miłe, ale nie przekonają jej do niczego. Tym bardziej, że być może to wina koleżanek ze studiów? Nie jest grupa, ale porównując się widzi siebie jako "najszerszą" i to ją gnębi?

Zatem równowaga.

Tu się zgadzam, tym bardziej że ona studiuje i jest w trakcie obrony pracy. Każdy chyba wie jak wielką rolę odgrywa cukier w prawidłowym funkcjonowaniu mózgu (właśnie dlatego lubimy go jeść ). Ale jak zawsze wszystko jest dla ludzi, ale z umiarem dostosowanym do prowadzonego trybu życia - inaczej powinien odżywiać się pracownik umysłowy, a fizyczny.

Nie no węglowodany to cukry proste, błonnik i skrobia. Właśnie to skrobia oraz nadmiar cukrów prowadzi do otyłości. Z tego co wiem cukry odkładają się właśnie w postaci tłuszczy, dlatego na opakowaniach produktów spożywczych mamy: "węglowodany w tym cukry" .

A ja tu widze cos wiecej niz chec odchudzania, jesli ona nie chce mieć dziecka bo boi sie przytyć... Chyba problem jest poważniejszy. Moze brak samoakceptacji... Ale dlaczego skoro nigdy jej nie dałeś do zrozumienia ze jest gruba, tego nie wiem...

Mnie się również wydaje ze problemem nie jest samo to ze on jest gruba. Problem tkwi głębiej. Ponad to,podobno, ćwiczenia wcale nie powoduja ze waga leci w dół tylko ciało się nie rozlazi.  Może ona i tym nie wie?
I wcale się nie dziwię autorowi ze ma dość.  Każdy chce żyć normalnie  bez ogona jakieś fobii w zanadrzu. A tu z tym odchudzaniem ewidetnie przesada. Wiem ze dziś się propaguje wysportowane,  piękne sylwetki o idealnych buziach i już nie raz pisałam że szlak mnie z tym trafia. Bo każdy z nas jest inny i ta inność trzeba kochać (oczywiscie w granicach rozsadku).

Ze ślubem, to chyba rzeczywiście lepiej się wstrzymać .Moim zdaniem nie jest, to zdrowe podejście…  a może warto porozmawiać z jakąs jej koleżanką na ten temat?

Moim zdaniem w całej tej sytuacji jest coś dziwnego. Bo z opisu autora wynika (przynajmniej ja to tak rozumiem), że ona wcześniej taka nie była. Aż nagle się jej "ubzdurało". To o tyle dziwne, że zaburzenia odżywiania nie pojawiają się z dnia na dzień, szczególnie u kobiet dorosłych z ugruntowaną już psychiką. Musi być jakiś bodziec i nie sądzę by były to babskie czasopisma czy zazdrość o chudsze koleżanki. Ja bym poszedł tym tropem, może jednak autor stawia swojej dziewczynie jakieś wymagania? Może podświadomie? Może ona tak to odczuwa?
Natomiast generalnie narzekania autora są nieco przesadzone. Nawet przy założeniu, że ona tak restrykcyjnie trzyma się diety to nadal możecie gdzieś razem chodzić. Ona może sobie zamówić sałatkę czy kurczaka, Ty co innego. Nie wiem z jakiego jesteś miasta, ale knajpy mają teraz taki zakres asortymentu że każdy dla siebie coś znajdzie. Nie musicie jeść tego samego i nie powinna mieć pretensji, że Ty zamawiasz "normalne" jedzenie a nie dietetyczne. Co do monotonii bezsmakowego jedzenia to rozumiem, ileż można, dlatego właśnie nie musicie jeść tego samego. Tak samo jak nie musisz z nią chodzić na fitness.

Mógłby nam autor te kwestie doprecyzować, bo dla mnie to nie jest takie oczywiste.

No dobrze, może i tak jest. Ale nadal nie zamyka to sprawy, bo wspólne jedzenie w knajpie to nie jedyne co można robić razem. Być może zamiast walczyć z wrogiem (odchudzanie) autor powinien się do tego wroga dołączyć. Czyli razem uprawiać jakieś aktywności. Niech chodzą na basen, jeżdżą na rowerze, spacerują (z kijkami albo bez). Skoro dla niej odchudzanie jest ważne to na pewno doceni. Z drugiej strony nie byłoby to chyba jakieś specjalne wyrzeczenie z jego strony.

To akurat oczywiste. Kobieta podchodząca do tego w sposób właściwy cieszy się, gdy ktoś zauważa jej postępy w odchudzaniu i traktuje to jako motywację. Tu mamy wieczną negację, co jak dla mnie potwierdza teorię o oczekiwaniach autora wobec niej. Nie wiem, może ona odczuwa dyskomfort że de facto jest jego utrzymanką (to nic negatywnego, ale taki fakt) i wymyśliła sobie, że on jest dla niej taki dobry, a ona taka nieatrakcyjna. Tu fałdka, tu tłuszczyk, tu troszkę odstaje. On ją zapewnia że mu się podoba, a ona nie wierzy bo on na pewno kłamie. W końcu jest taki dobry, z pewnością nie mówi prawdy żeby nie było jej przykro. Jestem sobie w stanie taki tok myślenia wyobrazić. Że to nie jest odchudzanie dla niej tylko dla niego. To, że on tego nie potrzebuje jest bez znaczenia.

Cóż autor nie zna prawdy, więc każda wersja jest potencjalnie prawdopodobna. Zresztą może w tym wszystkim nie chodzi o to by rozkminiać co tą dziewczyną kieruje, tylko raczej jak on ma sobie z tym poradzić. Wątpię by dziewczyna chciała pójść do psychologa, bo do tego trzeba dojrzeć, czyli zobaczyć problem samemu w sobie. Czy ona widzi? Myślę, że nie. Jak by zareagowała na prośby autora o rozważenie terapii? Pewnie agresją, bo ona nic w tym złego nie widzi. W końcu "wszyscy" się odchudzają. Ciężka sprawa. Być może autor też powinien skorzystać z fachowej pomocy, bo może być tak że problem jest w nim. Tzn za bardzo się tym wszystkim przejmuje. Nie zapomnijmy, że obraz który wyłania się z pierwszego postu (dość nieciekawy obraz dziewczyny zafiksowanej na jednej tylko kwestii) może być zniekształcony.