Zrezygnować z pasji dla miłości? - Netkobiety.pl

Niestety nie trolluje
Rzeczywiście teraz wydaje mi się, ze głównym problemem moze być brak kontroli nade mną, gdy jestem poza domem.
Sytuacja faktycznie moze wyglądać dość dziwnie a nawet śmiesznie z perspektywy dziewczyny bo przewaznie to druga płeć ma takie problemy
Nie chce sie z nim rozstawać ale ta moja pasja tak głęboko mi siedzi w głowie, ze naprawdę cięzko mi przestać o tym myśleć. Nie wiem tylko czy jest sens poświęcać długoletni związek dla roku lub dwóch lat grania bo po tym czasie planuję juz zalozyc rodzinę i skupić się na niej.
Ja mu cały czas mówię, aby sam spróbował jakiegoś zajęcia poza pracą, lecz ciągle ma jakieś "ale". A wtedy pewnie by mnie zrozumiał

Największy problem tkwi w tym, ze z nim nie da się na ten temat porozmawiać. Jest wybuchowy. Jakiś czas temu po alkoholu podjęliśmy temat i miałam nadzieję, ze chociaz troche bardziej mnie zrozumiał ale szybko uświadomiłam sobie, ze jednak nic sie nie zmieniło.

To prawda z ta uległością. On chyba po prostu nie moze przezyc, ze ja robie coś sama, nad czym nie ma najmniejszej kontroli.
Nie wiem juz jakich argumentów uzyć, aby do Niego trafić.

Nigdy przenigdy nie rezygnuj ze swoich pasji dla nikogo!!! Pasja jest twoja, jest częścią ciebie. I bez względu na to jaki facet bylby dla Ciebie, to pasja jest twoja. Inwestujesz w siebie i wiesz że to nie będzie zmarnowane. Facet w każdej chwili może odejść od Ciebie, przestać Cię kochać, albo ty mozesz odejsc od niego. Co wtedy powiesz? Poświęciłam.się dla chlopa i nie mam teraz nic. Straciłam szansę bo on byl ważniejszy? Największą głupotą niektórych kobiet jest siedzenie w domu bo mąż tak chce i ma swoje widzimisię!   Jeśli masz ambicje zawodowe to nigdy z nich nie rezygnuj. One procentują. Nic nie tracisz a zyskasz. W przypadku związków to roznie bywa. Dzis facet jest a jutro moze go nie być. A poki jestes mloda to pracuj na siebie bo wiedza, nauka i satysfakcja z pracy i swojego hobby będzie istotna i nie będziesz miala poczucia ze jestes uzalezniona materialnie i finansowo od faceta.Nawet jesli wyszlabys za niego za mąż to też nigdy nie rezygnuj z siebie swoich potrzeb, zainteresowań i pracy zawodowej.

Z perspektywy faceta ktory kocha swoja zone. Jesli kogos kochasz to chcedz zeby byl szczesliwy. Skoro twoja pasja nie jest publiczny tanuec na rurze, co mogloby budzic pewne opory, to zakochany partner umozliwi ci jej realizacje. Slowo wybuchowy, ktorego uzylas, budzi we mnie pewne obawy. Bo ja jestem choleryk, ale jest na swiecie jedna osoba dla ktorej staram sie pohamowac. Moja zona. Jesli on na etapie luznego zwiazku jest wybichowy, to pomysl co bedzie dalej. Z wiekiem charakter sie wyostrza.
Ale tak czy inaczej. Na pasje nigdy nie jest za pozno. Moj ojciec (80l) od pieciu lat chodzi na silownie. Lewandowskim nie bedziesz, ale chyba nie o to ci chodzi. Skoro to obiektywnie nie wplywa na twoj stosunek do faceta, a on ma z tym problem to daj mu zolta kartke. Jak nie zrozumie, to czerwona.
A to ze nie pracujesz to blad. Praca podnosi samoocene, daje ci poczucie niezaleznosci daje tez srodki niekontrolowane przez partnera i w razie problemow w zwiazku pozwala szybko sie ogarnac.

Nie pracuje obecnie ponieważ złożyłam papiery do Policji i czekam na wyznaczenie terminu testów.
To pewnie po części moja wina, że On tak mnie traktuje bo sobie na to pozwoliłam.  Zresztą u nich w rodzinie taki model rodziny jest powielany a ja jako jedyna próbuje to złamać.  Chociaż jego rodzice nie mają nic do tego ze gram, a nawet jak mi dobrze pójdzie,  są ze mnie dumni.
Chyba powiem mu niedługo,  że mimo staran Ne potrafię tak całkiem zrezygnować z pasji. Skoro nie planujemy narazie założenia rodziny to nie ma prawa mi tego zabronić ponieważ nic przez to nie zaniedbuje.
Obawiam sie tylko ze się nie dogadamy i w wieku 27 lat zostane sama i stracę 5 lat związku.
Jestem może po części taka szara myszka bo On wie, że jestem od niego w jakimś stopniu uzależniona.  Nawet czasem podczas kłótni krzyczy ze mam sie wyprowadzać a ja tego nie biorę na poważnie i dalej jest tak, jak jest.
Widzę, że nieźle się wkopalam

Dokładnie, tez uwazam, ze to jest pierdoła
Tym bardziej, ze podejrzewam, ze gdybym trenowała np. siatkówkę to nie byłoby zadnego problemu. Bo oczywiscie mój ukochany znajduje kolejny argument, zebym nie grala bo mam posiniaczone nogi.
Jak to piszę to sama się śmieję, bo widze, ze to jest troche komiczne co On wyrabia

Macie ludziska racje.

Tylko powiedzcie jak to wygląda tak z boku,a mianowicie czy ja mając już 27 lat nie powinnam myśleć juz o rodzinie i dzieciach a nie biegać za piłką?
Wiem, że jeszcze nie umieram ale czy nie bujam w obłokach?

A kto pogra z synami w pilke jak stary bedzie w robocie, albo z pilotem bedzie ogladal meczyk w tv?
Za stary na pilke to ja jestem, bo od biegania mnie bola stawy, ale jak masz sile i chec, to baw sie. Jestem prawie dwa razy starszy od ciebie i nadal lubie sie bawic. Nie wypada to czy tamto? To niech ten komu nie wypada nie robi. Ty jestes mloda to robisz.

Wypadaja to chusteczki z kieszeni.
Ja uwielbiam robotki na drutach i szydelku ale do trumny sie jutro przymierzac nie zamierzam. Pasja to pasja. I jesli owa pasja nie polega np na wbijaniu noworodkom szpilek w glowki tudziez topieniu malych kotkow to zaden powod nie jest na tyle wazny aby z ulubionej czynnosci rezygnowac. W koncu wzajemna atrakcyjnosc polega tez na tym ze jestesmy rozni i lubimy rozne rzeczy.

Kilka lat temu osobiscie bylam swiadkiem jak dwie starsze panie wybraly sie do Tajlandii i od razu pierwszego dnia wskoczyly obie w kostiumy kapielowe i pobiegly na plaze. Kilka dni pozniej podczas rozmowy w barze okazalo sie ze to kolezanki, znaja sie "a bedzie juz moja droga z 50 lat"...jedna pani 81 lat druga mlodziutka...76 wiosen
Moze i nie wypada w tym wieku nosic kostiumow kapielowych ale obie byly fajne i podchoedzily do siebie na takim luzie ze wielu mlodym bym tego zyczyla