Witajcie. Z moim chłopakiem jestem już prawie dwa lata, oboje mamy prawie 20 lat. Początki związku, wiadomo, były super aż do tej pory. Zacznę może od tego, że studiuję a mój chłopak kończy liceum, jest między nami rok różnicy. Widzimy się jedynie jeden dzień lub dwa w tygodniu gdy przyjeżdżam do rodzinnego miasta. Problem polega na tym, że od pewnego czasu zauważyłam że mój chłopak coraz rzadziej do mnie pisze czy wydzwania. Było to dla mnie dziwne, głównie z uwagi na to, ze przecież nie widzimy się tak jak kiedyś na co dzień i sądziłam, ze skoro nie ma mnie przy nim to będzie starał się dzwonić często lub pisać do mnie, bo zwyczajnie będzie za mną tęsknił. Tymczasem on pokazał, że jest zupełnie inaczej. Potrafił pisać ze mną i nagle zniknąć bez słowa na okres 2 godzin (a nigdy wcześniej tak nie robił), po czym gdy spytałam się go co się z nim działo oświadczył ze pojechał na zakupy... Postanowiłam porozmawiać z nim na ten temat. Powiedział mi, ze on nie może wykonywać wszystkich czynności z telefonem pisząc do mnie, ze przeze mnie (co mnie bardzo zabolało) ignorował znajomych czy rodzinę. Gdy usłyszałam te słowa poczułam się najgorzej na świecie, tak, jakbym była już niechciana i miała usunąć się z jego życia, jakbym ja była winna wszystkiego... niestety to co powiedzial nie było prawdą, bo zawsze spędzał czas ze swoim bratem, często chodził na imprezy ze znajomymi, spotykał się z nimi kiedy ja byłam przywiązana tylko i wyłącznie do niego. Poświęciłam wiele rzeczy dla niego, lecz on tego jak widać nie docenił. Rok temu również byłam w klasie maturalnej ale pogodziłam wszystko i nie robiłam mu z tego żadnych problemów. I nie jest to nawet kwestia nauki, ponieważ on nie uczy się wiele, ba, nawet gdy spytałam go czy boi się matury odpowiedział pewny siebie, że nie. Jedyne co mnie też zaniepokoiło to fakt, że nie powiedział mi o tej swojej "zmianie zarządzania czasem". Przeprosił mnie za to, ale zaczęłam powoli podejrzewać, że być może znalazł sobie kogoś. Oczywiście wpadł w szał i zaczął krzyczeć że to nieprawda. Jednak gdy powiedział mi że dla mnie musiał ignorować znajomych, poczułam się jak jakaś nic nie znacząca i przeszkadzająca w jego życiu szmata której on już nie potrzebuje tak bardzo jak kiedyś... aż się wtedy popłakałam.
Doradźcie mi, co zrobić w takiej sytuacji która wciąż wydaje mi się niejasna i bolesna. Czy on się mną znudził? Odkochał się? Jak sądzicie?
- voxpopuli
- Zbanowany Banita
- Nieaktywny
Wg mnie, to Ty jestes dojrzalsza od niego i gotowa na stały związek. On niestety jest jeszcze nastolatkiem. U mężczyzn gotowość na stałe związki, może przychodzić później niż u kobiet. Tak chyba jest w waszym przypadku.
- Markuss88
- Net-facet
- Nieaktywny
Wg mnie, to Ty jestes dojrzalsza od niego i gotowa na stały związek. On niestety jest jeszcze nastolatkiem. U mężczyzn gotowość na stałe związki, może przychodzić później niż u kobiet. Tak chyba jest w waszym przypadku.
Prawda, dlatego kobiety zazwyczaj wiążą się ze starszymi facetami 
Droga Autorko,
narazie daj sobie chwile oddechu. Widać, że Ci zależy ale ogranicz trochę kontakt z nim. Zajmij się sobą,swoimi pasjami, hobby jak również znajomymi. Możliwe, że ograniczony kontakt zmusi go do jakiś przemyśleń. Widać , że traktuje Ciebie jako "pewniak", który mimo wszystko zawsze będzie u jego boku i nie odejdzie.
4 2017-04-22 12:52:29 Ostatnio edytowany przez Miłycham (2017-04-22 12:56:47)
Problem polega na tym, że od pewnego czasu zauważyłam że mój chłopak coraz rzadziej do mnie pisze czy wydzwania.
Używasz słowa problem, a tymczasem jedynie co to się domyślasz. Nie umiem wejść w jego głowę, ale generalnie jest to normalne zachowanie. Człowiek z czasem w związku, przestaje w tak dużym stopniu dążyć do kontaktu z drugą "połówką".
Powiedział mi, ze on nie może wykonywać wszystkich czynności z telefonem pisząc do mnie, ze przeze mnie (co mnie bardzo zabolało) ignorował znajomych czy rodzinę. Gdy usłyszałam te słowa poczułam się najgorzej na świecie, tak, jakbym była już niechciana i miała usunąć się z jego życia, jakbym ja była winna wszystkiego... niestety to co powiedzial nie było prawdą, bo zawsze spędzał czas ze swoim bratem, często chodził na imprezy ze znajomymi, spotykał się z nimi kiedy ja byłam przywiązana tylko i wyłącznie do niego.
Jak nie było prawdą? Przecież niby powiedział, że zaniedbał znajomych. To przecież ze znajomymi chodził na imprezy. Piszesz trochę jak niedojrzała nastolatka. To niby dobrze, że poświęcałaś czas wyłączenie jemu? Według mnie odcinanie się od znajomych, nie służy związkowi w dłuższym etapie. Po okresie zauroczeń. Znajdziesz się w czarnej dziurze, gdzie nie masz z nikim żadnej relacji, poza osobą, z którą próbujesz zbudować związek. Do tego zaczniesz tłamsić znajomość mężczyzny.
Poświęciłam wiele rzeczy dla niego, lecz on tego jak widać nie docenił.
Nie będę się już do psychologii odnosił jakoś szerzej. Chociaż napomknę, że ludzie mają skłonność przypisywać sobie i odejmować partnerowi.
Rok temu również byłam w klasie maturalnej ale pogodziłam wszystko i nie robiłam mu z tego żadnych problemów.
Przecież to Ty piszesz, że to problem. Więc z tego wynika, że to Ty go masz.
Jednak gdy powiedział mi że dla mnie musiał ignorować znajomych, poczułam się jak jakaś nic nie znacząca i przeszkadzająca w jego życiu szmata której on już nie potrzebuje tak bardzo jak kiedyś... aż się wtedy popłakałam.
Poczułaś się jak szmata z jakiego powodu? Spróbuj się zastanowić.
Doradźcie mi, co zrobić w takiej sytuacji która wciąż wydaje mi się niejasna i bolesna. Czy on się mną znudził? Odkochał się? Jak sądzicie?
Jesteś jeszcze młoda. Z czasem dorośniesz do relacji międzyludzkich. Na podstawie tego co było napisane, nie sposób nawet się domyślać czy druga strona jest emocjonalnie zaangażowana. Jedynie, że relacja zmieniła charakter.
Wg mnie, to Ty jestes dojrzalsza od niego i gotowa na stały związek. On niestety jest jeszcze nastolatkiem. U mężczyzn gotowość na stałe związki, może przychodzić później niż u kobiet. Tak chyba jest w waszym przypadku.
Chęć bycia w związku nie jest oznaką dojrzałości. Jedynie potrzebą.
5 2017-04-22 13:15:28 Ostatnio edytowany przez Wielokropek (2017-04-22 13:16:46)
- Wielokropek
- 100% Netkobieta
- Nieaktywny
Zastanawiam się, na czym dojrzałość autorki polega. Czy na tym, że poświęciła wiele dla związku? Czy na tym, iż oczekuje od chłopaka nieprzerwanej konwersacji? Czy na oburzeniu, gdy ten śmiał przez 2 godziny nie odpowiadać na jej wiadomości? Czy wreszcie na tym, iż jedynie jej ocena sytuacji jest słuszną i prawdziwą?
Jeśli na takim sposobie myślenia i takich zachowaniach polega gotowość do stałego związku, to życzę wszystkim, by gotowi nigdy nie byli: i im będzie łatwiej i przyjemniej żyć, i ich potencjalnym partnerom będzie z nimi łatwiej i przyjemniej żyć.
- josz
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Powiedział mi, ze on nie może wykonywać wszystkich czynności z telefonem pisząc do mnie, ze przeze mnie (co mnie bardzo zabolało) ignorował znajomych czy rodzinę. Gdy usłyszałam te słowa poczułam się najgorzej na świecie, tak, jakbym była już niechciana i miała usunąć się z jego życia, jakbym ja była winna wszystkiego...
Twoja reakcja jest niezrozumiała, przecież prawdę Ci powiedział.
Jesli oczekujesz od niego wielogodzinnych rozmów, tym samym uniemożliwiasz mu normalne funkcjonowanie, to chyba oczywiste. Natomiast Twoje odczucia "niechciana, winna, odsunieta z jego życia"!!!??? są chyba efektem Twojej niedojrzałości i zaborczości.
bo zawsze spędzał czas ze swoim bratem, często chodził na imprezy ze znajomymi, spotykał się z nimi kiedy ja byłam przywiązana tylko i wyłącznie do niego. Poświęciłam wiele rzeczy dla niego, lecz on tego jak widać nie docenił.
Chłopak prowadzi normalny tryb życia, spotyka się z rodziną, dziewczyną, kuplami, tylko niestety trafiła mu się dziewczyna bluszcz.
Nikt Ci nie kazał rezygnować ze wszystkiego i poswięcać się dla niego, to był Twój wybór. Masz żal, że on nie docenia Twojego poświęcenia i oddania, a czy jesteś pewna, że tego czekiwał?
Jeśli wyobrażasz sobie że związek to 100% czasu tylko dla siebie, patrzenie sobie w oczy, spijanie z dziubków, miłosne wyznania, rezygnacja ze wszystkiego co nas otacza w imię miłości, całkowite zwłaszczenie partnera tylko dla siebie, a w razie odstępstw; rozpacz, histeria, szantaż i manipulacja, to....zejdź na ziemię i dojrzej.
Witajcie. Z moim chłopakiem jestem już prawie dwa lata, oboje mamy prawie 20 lat. Początki związku, wiadomo, były super aż do tej pory. Zacznę może od tego, że studiuję a mój chłopak kończy liceum, jest między nami rok różnicy. Widzimy się jedynie jeden dzień lub dwa w tygodniu gdy przyjeżdżam do rodzinnego miasta. Problem polega na tym, że od pewnego czasu zauważyłam że mój chłopak coraz rzadziej do mnie pisze czy wydzwania. Było to dla mnie dziwne, głównie z uwagi na to, ze przecież nie widzimy się tak jak kiedyś na co dzień i sądziłam, ze skoro nie ma mnie przy nim to będzie starał się dzwonić często lub pisać do mnie, bo zwyczajnie będzie za mną tęsknił. Tymczasem on pokazał, że jest zupełnie inaczej. Potrafił pisać ze mną i nagle zniknąć bez słowa na okres 2 godzin (a nigdy wcześniej tak nie robił), po czym gdy spytałam się go co się z nim działo oświadczył ze pojechał na zakupy... Postanowiłam porozmawiać z nim na ten temat. Powiedział mi, ze on nie może wykonywać wszystkich czynności z telefonem pisząc do mnie, ze przeze mnie (co mnie bardzo zabolało) ignorował znajomych czy rodzinę. Gdy usłyszałam te słowa poczułam się najgorzej na świecie, tak, jakbym była już niechciana i miała usunąć się z jego życia, jakbym ja była winna wszystkiego... niestety to co powiedzial nie było prawdą, bo zawsze spędzał czas ze swoim bratem, często chodził na imprezy ze znajomymi, spotykał się z nimi kiedy ja byłam przywiązana tylko i wyłącznie do niego. Poświęciłam wiele rzeczy dla niego, lecz on tego jak widać nie docenił. Rok temu również byłam w klasie maturalnej ale pogodziłam wszystko i nie robiłam mu z tego żadnych problemów. I nie jest to nawet kwestia nauki, ponieważ on nie uczy się wiele, ba, nawet gdy spytałam go czy boi się matury odpowiedział pewny siebie, że nie. Jedyne co mnie też zaniepokoiło to fakt, że nie powiedział mi o tej swojej "zmianie zarządzania czasem". Przeprosił mnie za to, ale zaczęłam powoli podejrzewać, że być może znalazł sobie kogoś. Oczywiście wpadł w szał i zaczął krzyczeć że to nieprawda. Jednak gdy powiedział mi że dla mnie musiał ignorować znajomych, poczułam się jak jakaś nic nie znacząca i przeszkadzająca w jego życiu szmata której on już nie potrzebuje tak bardzo jak kiedyś... aż się wtedy popłakałam.
Doradźcie mi, co zrobić w takiej sytuacji która wciąż wydaje mi się niejasna i bolesna. Czy on się mną znudził? Odkochał się? Jak sądzicie?
Skończyła się sielanka a zaczęły pretensje - kto dla kogo się więcej poświęcił.
Czy dla miłości należy się poświęcać? - nie, to równowaga w związku, zapewnia jej prawidłowy rozwój.
W udanej relacji najpierw jedno bardziej zabiega, stara się, organizuje wspólną przestrzeń, zapewnia o uczuciach - bo tak czuje, bo tego naprawdę chce.
A po jakimś czasie delikatnie się dystansuje, zajmuje swoimi sprawami, dając tym samym drugiemu przestrzeń, by tym razem to on mógł bardziej chcieć - bez oczekiwań i przymusu.
Jednak u was taka zdrowa równowaga nie występuje - Ty bardziej chcesz, ale nie dlatego, że tak czujesz, tylko po to, by dostać coś w zamian.
