Nowa i zagubiona - Netkobiety.pl

Powoli.

Na początek spróbuj czymś zająć umysł. Zakładam że masz pracę. W pracy, mam nadzieję, jest kilka osób które oprócz tego że Ci współczują, to też wymagają od Ciebie wywiązywania się z obowiązków. Tych się trzymaj. Tych osiem godzin poświęć na zrobienie wszystkiego co musisz, tego co możesz i tego czego nieopatrznie nie zrobili inni. Myśl o tej pracy, szukaj zapomnienia w prostych czynnościach, małych rytuałach.
Jak jesteś w domu, to unikaj tych małych rzeczy które robiłaś wspólnie z mężem. Za dwa-trzy lata spokojnie do nich wrócisz i będą sprawiać Ci przyjemność. Dziś są jak nóż w serce.
Spróbuj siłowni, zajmij się ogródkiem, działką. Idź z córką na spacer. Ale nie tam, gdzie chodziliście z mężem. Jeszcze nie. Za kilka tygodni, miesięcy dasz radę. Dziś to za wcześnie.
Rozmawiaj z dzieckiem. Ona może mniej rozumie, ale to nie znaczy, że ją mniej boli. Teraz to Ty jesteś nie tylko matką, ale i ojcem. I musisz dać radę.

Uwierz mi. Kobiety są silne My jesteśmy cieniasy. Wasz płacz daje Wam siłę której nam brakuje. Nie wstydź się płakać. Płacz jak jesteś sama, płacz z córką. Jak masz przyjaciółkę, taką od serca, to idź do niej i pogadaj. Wytłumacz, że nie chcesz współczucia, nie chcesz litości, ale potrzebujesz jej obecności i jej uszu. Jeśli jest kobietą, to będzie wiedziała co ma zrobić.

I błagam, nie daj się. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić Twojego bólu, ale wierzę że każda kobieta ma w sobie siłę żeby wszystko przetrwać. Tylko musi w to uwierzyć.

Widzę, że mnie doskonale rozumiesz... te wszystkie miejsca... wszędzie są wspomnienia, syna.. męża... ogromny ból... łzy pojawiają się zaraz jak przekroczę próg domu, czasem boję się wracać, boję się cierpienia... jeszcze nie rozmawiałam z córką tak od serca, tyle razy próbowałam... ale wystarczy jedno słowo i od razu załamuje mi się głos, nie chce żeby widziała że jestem słaba, chcę być dla niej oparciem ale nie umiem... chodzimy do psychologa ale na oddzielne wizyty, nie umiem przy niej rozmawiać, ona jest jeszcze dzieckiem a tyle przeżyła, najpierw babcia, potem wypadek, ból, rehabilitacja,  strata brata poźniej kochany tatuś odszedł... nie umiem jej wytłumaczyć dlaczego... sama też nie rozumiem dlaczego??!!! DLACZEGO!? Tak bardzo kochałam... oj jak to boli...

Nie wiem czy jestem słaba, wiem że nie czuję się silna ;( wokół tylko widzę samo cierpienie, ból, tęsknotę i nienawiść.  Nie chcę jej przekazywać negatywnych emocji, chcę by była radosna i cieszyła się z życia jak to było przed tym wszystkim... chciałabym cofnąć czas chociażby na jeden dzień. Od tylu miesięcy w moim życiu gości nieustanna żałoba.

Rozumiem, że chcesz, by córka była radosną, że chcesz ją chronić przed dodatkowym smutkiem. Dobrze jednak, by córka wiedziała, że udawanie uczuć nie służy niczemu dobremu ani nikomu. Że udawać przed Tobą, najbliższą jej osobą nie musi, bo i Ty tego nie robisz.

Napisałaś nowy post, więc dopisuję i ja.
Odpowiedzi na pytanie 'Dlaczego? nie udzielisz, ale możesz jej powiedzieć to, że nikt tej odpowiedzi nie zna. Możesz też pokazać, ze oprócz smutku, żalu i rozpaczy, jesteś zła. Zła na tego gnojka, na los, na niesprawiedliwość.

To 'tylko' jest szansą dla was obu. Pozwoli zerwać tamę milczenia.

Dziś zabrałam córkę na cmentarz. Do tej pory byłyśmy razem kilka razy w niedzielę i podczas świąt. Pytała dlaczego dziś idziemy przecież jest czwartek. Rozpłakałam się i przyznałam że chodzę tam codziennie, bo tak bardzo tęsknię. Zadeklarowała, że zawsze będzie mi towarzyszyć i prosiła żebym już nigdy nie chodziła sama na grób, że ona też tęskni. Czuję, że coś pękło, czuję jej wsparcie, tej małej a jakże silnej duszyczki... Jest taka dojrzała jak na swój młodziutki wiek. Pierwszy raz czułam, że ktoś jest ze mną, tak bardzo ją kocham. Pierwszy raz spędziłyśmy popołudnie razem, naprawdę razem. Płakałyśmy, śmiałyśmy się (choć tego nie można było nazwać śmiechem, raczej uśmiechami pod nosem), wspierałyśmy się w bólu. Nie jest lekko ale widzę płomyczek w tunelu. Dziękuję Wam za to, że pomogliście mi "odzyskać" córkę. Marzę o dniu kiedy te przeszywające rany się zabliźnią i będziemy mogły chociaż żyć a nie czekać na noc i marzyć by następny dzień się nie zaczął...

Super!
Trzymaj się tych iskierek i dmuchaj i chuchaj na nie. Z czasem zobaczysz płomyki. Grzej się przy tym płomyku radości i szczęścia. Teraz to tylko urywki, chwile. Z czasem znajdziecie siłę. Jeszcze nie raz pogrążysz się w studni rozpaczy, ale wiesz, że masz przy sobie wsparcie. Córka nie raz tak samo się będzie pogrążać w smutku. Póki ma Ciebie nic jej nie grozi.
Jeszcze wczoraj byłaś sama w swoim smutku. Dziś Bóg dał Ci wsparcie. Zobaczysz. Jeszcze i dla Ciebie zaświeci słońce. Jeszcze ogrzejesz się w jego promieniach i choć dziś wyda Ci się to nie realne to poczujesz że życie jest piękne