Nie będę z nim - Netkobiety.pl

Postaraj się obrzydzić Go sobie w myślach. Zastanów się, czy chciałabyś przez resztę życia być przez Niego tak samo traktowana jak do tej pory?

Po tak długim stażu związkowym czas jest najlepszym lekarstwem. Pierwszym krokiem do uspokojenia samej siebie jest akceptacja tego, co się zdarzyło. Rozstaliście się, bo mieliście powód. Ty go nie kręciłaś(Nie ma co się oszukiwać, w innym wypadku bardziej by się starał) on zachowywał się jak cham i burak co w związku absolutnie nie powinno mieć miejsca(Wiadomo, każdy ma gorszy dzień, ale to co opisałaś to naprawdę szczyt wszystkiego).
W trakcie procesu akceptacji tego, co się stało(Przestanie się oszukiwać, że on jest cudowny itd.) proponuję poświęcić się pasji. Zdaje się, że Ty już taką masz. I dobrze. Oddaj się temu. Jeżeli facet(Czy też kobieta, obojętne) nie akceptuje zainteresowań/pasji partnera, według mnie nie ma co mówić o jakiejkolwiek dłuższej relacji. Więc mamy akceptację i pasję. A teraz jak się pozbyć jakichkolwiek myśli o nim - Najprościej będzie, jeśli poznasz kogoś innego.

A żeby to zrobić, trzeba dać sobie szansę. Odśwież swoje znajomości, wyjdź czasem do klubu czy zapisz się na jakiś kurs(Jeśli zawsze chciałaś nauczyć się jakiegoś języka będzie jak znalazł), żeby poznać nowych ludzi i przy okazji nabyć jakieś umiejętności. Podsumowując:

1. Akceptacja
2. Oddanie się temu co lubisz najbardziej(W połączeniu z mijającym czasem sprawi, iż nie będzie tak boleć)
3. Szukanie kogoś nowego. Im dłużej szukasz, poznajesz nowe osoby, tym większa szansa że znajdziesz kogoś wartościowego.

Pozdrawiam Cię serdecznie

Hej Rosemadder, jestem w podobnej sytuacji, naiwnie czekałam na zmiany, łudziłam się, że mu zależy, słuchałam bzdur jednocześnie ignorując czyny, bo wolałam co mówił, ale było tylko gorzej, wpakowałam się w jakieś załamania, nie potrafiłam kontrolować emocji. Dziś już podjęłam decyzję i mimo, że wiem że słuszną to ciągle mi źle i smutno. On ma to w nosie, bo od dawna byłam nikim ważnym. Myślę, że u mnie to kwestia uzależnienia, strachu.
Bardzo trzymam za Ciebie kciuki, widać, że tak dojrzale i mądrze do tego podeszłaś i chyba nie pozostaje i Tobie i mnie nic tylko nie myśleć i dać sobie czas.

Aaa i wiesz, co jego matka podobna była, wymyśliła że powinien wziąć kredyt z nią i siostrą na mieszkanie. Potem jak przez jakiś czas mieszkałam z nim i jego siostrą to przyjeżdzała i robiła swoje porządki np. po jej wizycie w naszym pokoju były inne firanki i jakieś okropne obrazki na ścianach. On słowa nie powiedział, a matka stwierdziła, że to jej mieszkanie, ona spłaca kredyt, a oni płacą za wynajem.
Także powinnam się cieszyć i gdzieś tam w głębi cieszę się i jestem dumna z decyzji, ale bardzo boli.

Co do dwóch rzeczy oni mieli rację. Jeśli ona współfinansuje to ma prawo przyjeżdżać, doglądać, krytykować etc. A co do akcji z pogrzebem dziadka to nie była Teoja sprawa jakie oni mają stosunki między sobą. Ta sprawa w żaden sposób Cię nie dotyczyła, mogłaś go o tym poinformować i na tym Teoja rola powinna się skończyć.

Przepraszam, że moje posty wychodzą takie długie, ale naprawdę nie mam nikogo, komu mogłabym się wygadać. Jak już mówiłam, ja też nie jestem święta i wiem, że wina za rozpad naszej relacji może leżeć gdzieś pośrodku. Jestem zazdrośnicą, nie lubię jak ktoś ma przede mną jakieś tajemnice. Wiele spraw związanych z jego koleżankami wyolbrzymiłam, ale od samego początku naszej relacji znał moje przejścia i wszystkie moje pretensje wynikały z tego. Nie wyobrażam sobie gorszego bólu w związku niż ten związany ze zdradą. Widziałam jak to niszczy ludzi. Jednak w większości przypadków nie zawiodła mnie kobieca intuicja. Mówił, że tam, gdzie idzie nie ma żadnych kobiet po czym widziałam zdjęcia jego jak siedzi otoczony dziewczynami. Nic razem nie robili, nie była to nawet impreza, ale samo kłamstwo się liczy. Brzydzę się kłamstwem. Uważam, że w związku nie powinno być tajemnic i kłamstw. Mój chłopak może i nie był typem kobieciarza, ale i tak się martwiłam jego zachowaniem.
Wiele razy złapałam go na kłamstwie. Taka kobieca intuicja. Do niczego niby nie doszło, ale jednak kłamstwo to kłamstwo.

Co do tego, że mu się znudziłam nie mam wątpliwości. Nawet się go spytałam, czy ja mu się jeszcze w ogóle podobam bo seks z miesiąca na miesiąc był coraz rzadziej i był coraz mniej przyjemny, jakby żadne z nas nie było już w niego zaangażowane. Więc może i on mi się znudził? Zapewniał, że jestem najpiękniejsza na świecie, że mnie kocha. Jednak to chyba były puste słowa. Potem, jak zamieszkaliśmy razem zrzucił winę na moją brzydką pizamę, jak już mówiłam. Mi on się podobał. Może nie był typowym przystojniakiem,  miał brzuszek, ginekomastię, był bardzo wysoki i trochę otyły. Jak się poznaliśmy był szczuplejszy, ale nie przeszkadzało mi to. W końcu to ciało mojego chłopaka, którego kocham i akceptuję jego wady i zalety. Sama nie jestem doskonała. Z wielką chęcią go przytulałam, chciałam całować i dotykać. Może ja mu po prostu spowszedniałam i nie potrafił sobie z tym poradzić? A ja przecież nie zmuszę nikogo do miłości i nie będę nikomu na siłę wciskać się w pole widzenia, kiedy ewidentnie nie czerpie z tego przyjemności.

Jego pasje były na pierwszym miejscu priorytetów. Odeszłam też dlatego, że bałam się późniejszych ograniczeń finansowych. Jak już wspomniałam, bardzo lubię wizaż, testowanie nowości i tworzenie nowego wizerunku do zdjęć. Daje mi to radość, a po rozstaniu nawet  chęć do wstania z łóżka. Wiem, może to nie jest wyszukana pasja, ale lepsza taka, niż brak zainteresowań (nie mówię, że nie interesuję się niczym poza wizażem, jest wiele innych rzeczy, które mnie kręcą, stąd właśnie próby dostania się na ciężkie studia). Jednak on chyba tego nie rozumiał. Skarżył się, że za dużo wydaję na kosmetyki. Nie były to ani jego pieniądze, ani nawet wspólne. Ja nie czepiałam się kiedy co tydzień przychodziły pocztą nowe zabawki dla niego. Też nie moje pieniądze. Rachunki zapłacone, nie chodził głodny, więc problemu nie ma. Kiedy kupił sobie jakąś nową rzecz to mi się chwalił. Ja się na tych super hiper mega parametrach i innych sprawach nie znałam, ale słuchałam zawsze, co z tego złoży, pomagałam mu mierzyć, podsuwałam pomysły. Jak to typowa baba. Nie oczekiwałam, że w ramach popierania mojej pasji zacznie się malować, albo oglądać ze mną tutoriale (chociaż ja z nim całymi dniami oglądałam jego filmiki instruktażowe, nawet jak przychodził do mnie to cały czas szukał czegoś w internecie i oglądał), ale oczekiwałam, że chociaż powie, że ładnie się dziś umalowałam. Słyszałam tylko, że marnuję pieniądze, że te rzeczy są mi niepotrzebne, że na miejscu mojej mamy zabrałby mi moje pieniądze i wydzielał na najpilniejsze potrzeby. A co, potem zabroniłby mi brania gorących długich prysznicy bo za dużo wody się na mnie marnuje? Najlepiej zamknąłby mnie w domu i nie pozwolił na żadne przyjemności. Uważam, że brak szacunku dla cudzych zainteresowań to prosty przepis na rozpad związku.
Jego zachowanie nasiliło się w tym roku. Zwracałam mu wiele razy uwagę, że nie podoba mi się to, że będąc u mnie w odwiedziny i tak cały czas poświęca oglądaniu serialu, którego ja nawet nie lubię w pokoju, gdzie nie możemy być sami, albo oglądaniu swoich ulubionych rzeczy w internecie. Nie słuchaliśmy mojej muzyki, nie oglądaliśmy moich filmów. Na początku związku się ostro buntowałam, włączałam na siłę, ale potem zrezygnowałam. Nie miało to sensu. Jemu nie podobała się moja muzyka, mi jego, ale i tak jej słuchałam, niejako pod przymusem. W ogóle jak patrzę na to wszystko już prawie 1,5 miesiąca po rozstaniu, to ten związek miał sens tylko przez pierwsze pół roku albo rok. Byłam wtedy naprawdę szczęśliwa. Podobał się nam obojgu czas spędzony razem. Mieliśmy mnóstwo tematów do rozmów, jak to na początku związku. Z drugiej jednak strony nie mieliśmy podobnych zainteresowań, gustu muzycznego i filmowego.
Wiecie co, jak tak się tu wygadam to potem czuję ulgę...

Moja sytuacja jest trochę inna, bo nie miałem okazji wejść w związek z kobietą którą kocham.
Ale jej podejście do mnie i podejście Twojego faceta do Ciebie są bardzo podobne.
Tak to już chyba bywa, że im bardziej zależy jednej stronie, to drugiej coraz mniej. Tylko co zrobić jak człowiek kocha?
Ja również się starałem, angażowałem, szukałem kontaktu, ale na siłę nie zmusisz kogoś do miłości.
Pozostaje nam zamknąć jeden rozdział, choć wiem że to trudne, i czekać na lepszą przyszłość.
Ty jesteś młoda i wiele jeszcze przed Tobą. Potrafisz kochać i zaakceptować drugą stronę taką jaka jest, więc bądź spokojna, znajdzie się fajny mężczyzna który doceni Cię taką jaka jesteś. Wbrew powszechnej opinii, ci porządni jeszcze nie wyginęli. Więcej optymizmu w tym nowym 2017 roku, a na pewno się wszystko dobrze poukłada.

Ale ja się i tak męczę Nadal mam kontakt z tą kobietą i wbrew zdrowemu rozsądkowi nie chcę jej stracić. Gdzieś tam w głębi serca mam nadzieję że jeszcze coś z tego będzie, ale rozum aż krzyczy aby to zakończyć. Straciłem już cały szacunek do siebie jako mężczyzny po tym całym zabieganiu o nią. No cóż, nowy rok, nowe decyzje. Mam nadzieję że serce w końcu zapomni. Tak to jest, że gdy jedno kocha za dwoje, to i tak nic z tego nie będzie, a pozostanie tylko smutek i rozczarowanie. Wszystko to niby wiem, a i tak nie mogę się od niej uwolnić. Ehhh życie, życie

Ja to wszystko wiem
Powoli ograniczam z nią kontakt, ale czuję że takie coś przytrafiło mi się raz w życiu.
Ona była spełnieniem wszystkich cech jakie powinna mieć moja idealna kobieta, no prawie, bo mnie nie kocha. Ona postawiła sprawę jasno od samego początku, że nic nie czuje i abym nie robił sobie nadziei, no ale ta umiera ostatnia
Najgorsze jest to, że gdy poznaję jakąś kobietę, to porównuję ją z nią i żadna nawet nie zbliża się do niej. No cóż, widocznie nie każdemu pisane jest życie w szczęśliwym związku. I z tym optymistycznym akcentem wchodzę w Nowy Rok
P.S. jak to niestety przewrotnie bywa w tym życiu, że cudowne dziwczyny trafiają na dupków, a porządni faceci na kobiety które ich nie chcą.
Pytanie, czy to z wami, czy z nami jest coś nie tak?

Ten ból psychiczny odczuwam w całym ciele, jak fizyczny... Jakby ktoś wyrwał mi serce. Najbardziej mi przykro, że on tak łatwo dał mi odejść, jakby tego chciał, jakby tylko na to czekał... Nie chcę do niego wracać, ale uczucie, że jestem mu niepotrzebna mnie przygniata.

Nie przyjmuj tego jako "takie życie". My przecież zasługujemy na szczęście...
Wczoraj natrafiłam na Facebooku na jego zdjęcie z Sylwestra, na którego pojechał ze znajomymi. Zagotowało się we mnie. Ja walczę codziennie, żeby wstać z łóżka, żeby się nie popłakać nad talerzem zupy, żeby żyć, a on się bawi. Smutne, że po 6 latach jestem komuś tak bardzo obojętna, że ta osoba o mnie nie myśli. Zdecydowanie muszę iść dalej, nie mogę być tak zawieszona w przeszłości na wspomnieniach. Ciekawe, czy on w ogóle o mnie myśli. Ciekawe, czy znajdę jeszcze kiedyś miłość.

Cierpienie jest naturalną koleją rzeczy po rozstaniu. Każdy przynajmniej raz przez to przechodził. Pewnie nie jest to teraz dla Ciebie pocieszeniem, ale ten ból z każdym dniem jest coraz mniejszy, tylko Ty tego jeszcze po tak krótkim czasie nie widzisz. Z kolei fakt, że nie masz z nim kontaktu, pozwoli Ci na szybsze wyleczenie się po okropnym i upokarzającym związku. Przyznaj to sama przed sobą, czy byłaś z nim szczęśliwa, raczej nie..., więc od teraz czekają Cię piękne chwile. Masz czas żeby zająć się sobą, swoimi pasjami, rozwijaj się, bo jesteś jeszcze bardzo młoda i korzystaj z uroków życia. Odnów stare znajomości, nie polecam imprezowania jako formy zapomnienia, tylko jakieś produktywne spędzanie wolnego czasu. Ja zapisałam się na kurs językowy, potem chodziłam do kina, sama do kawiarni posiedzieć z książką. Ciężko było na początku i to bardzo, szczególnie jak przechodziłam obok miejsc do których razem chodziliśmy. Z perspektywy czasu czuję ogromną złość na siebie, że potrzebowałam kilku miesięcy aby pójść po rozum do głowy. Moja rada jest taka: nie zastanawiaj się, czy czeka Cię jeszcze jakaś miłość w najbliższej przyszłości, bo masz to jak w banku. Nic na siłę, powoli wszystko się unormuje i odetchniesz z ulgą, że w końcu się uwolniłaś. Pozdrawiam i życzę powodzenia :-)

Postanowiłam przybyć z małym updatem, może to komuś poprawi humor w ten chłodny jesienny wieczór.
Po rozstaniu, w styczniu prawie popełniłam największy błąd mojego życia. Złamałam się. Napisałam do niego. Po początkowych kłótniach i sprzeczkach, z dnia na dzień zaczęliśmy powoli dochodzić do porozumienia. Chęć powrotu była tak silna we mnie, że postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę. Nawet nie wiem czemu. Przecież powoli zaczęłam zbierać się wtedy do kupy, spałam po 8 godzin na dobę, zaczynałam się uśmiechać i widziałam wszystko bardziej optymistycznie. Moja przeprowadzka wiązałaby się z ograniczeniem kontaktu z moją rodziną, bo byłaby wbrew ich "woli", nienawidzili go za te wszystkie lata, a w końcu też za jego zachowanie w dniu rozstania. Miałam nie mówić nic mamie, spakować najpotrzebniejsze rzeczy, wsiąść w autobus i zacząć "nowe życie". On nawet kupił mi bilet. I moment, w którym dostałam ten bilet sms-em, to był moment, w którym zupełnie otrzeźwiałam. Co ja wyprawiam? Przecież ja już nie jego chcę, nie jego szukam. Nie chcę tak żyć. Powiedziałam mu, że nie przyjadę ani teraz, ani już nigdy. Oczywiście był wściekły, ale ja wewnętrznie pękałam z dumy. Czułam, jakbym osiągnęła coś wielkiego w życiu. Nie mogłam się sama sobie nadziwić. Od tamtej pory nie mamy żadnego kontaktu. Stał się dla mnie już teraz prawdziwie obcym człowiekiem, mimo spędzonych razem lat. W chwili obecnej prawie nic nie pamiętam już z tego związku i nie chcę sobie nawet przypominać.

Od tej chwili moje życie zaczęło się odmieniać. Mój najlepszy przyjaciel rozstał się z dziewczyną. Nie chciałam wchodzić na jej miejsce, nie miałam takiego celu. Jednak już przed rozstaniem zaczął do mnie częściej przyjeżdżać, wychodziliśmy gdzieś, spędzaliśmy razem mnóstwo czasu, kiedy wracał ze studiów na weekend do domu. Zerwał ze swoją dziewczyną kilka dni po Walentynkach. Od czasu rozstania z moim byłym starałam się już nie odkładać znajomych na dalszy plan, więc mógł liczyć na moje wsparcie prawie 24/7. Nie spaliśmy w nocy do późna, tylko pisaliśmy o naszych sprawach, przemyśleniach, żaliliśmy się sobie sporo, ogólnie zbliżyliśmy się do siebie jeszcze bardziej. Poczułam "to coś" i jak się okazało on też. W tamtym czasie pisał przez internet z jakąś dziewczyną, to z nią planował najbliższą przyszłość. Jednak po tym, jak jasno zadeklarowałam mu (nie lubię niejasnych sytuacji), że jestem nim realnie zainteresowana, po tym, jak nasze rozmowy zaczęły mieć mniej przyacielski, a bardziej romantyczny wydźwięk, zdecydował się spróbować ze mną. Było nam razem super, może trochę za mocno naciskałam go na rozmowę, ale po prostu miałam potrzebę czuć się kochana, co dla mnie w tamtym czasie wiązało się z tym, że musiałam mieć duży kontakt z moim chłopakiem. Niestety po 1,5 miesiąca stwierdził, że to nie jest to, czego szuka. Nawet nie było mi smutno, byłam wściekła, że najbliższa mi osoba, przyjaciel, potraktowała mnie jak emocjonalnego tampona do zatkania serduszka krwawiącego po byłej. Trudno, po tygodniu kiedy obydwoje czuliśmy się, jakby świat się skończył (rozmawialiśmy o tym) wróciliśmy do przyjacielskich stosunków. Mogę wręcz powiedzieć, że teraz jesteśmy lepszymi przyjaciółmi, bo wiemy, jakby nam było razem.

Ale cóż w tym takiego optymistycznego? Po tym zaczęło się dziać jeszcze lepiej. Mój drugi przyjaciel założył konto na Tinderze licząc, że nabędzie tam umiejętności potrzebnych w rozmowie z kobietą i znajdzie kogoś do stałego związku Ja natomiast zobaczyłam okazję, żeby się trochę rozerwać, popisać z kimś niezobowiązująco, wypełnić czymś nadmiar wolnego czasu. Zatem zaczęłam swoją przygodę z Tinderem. Od razu sparowało mnie z kilkoma mężczyznami, ale nic mnie do nich nie przyciągnęło, a i oni też nie pisali do mnie. Po jakichś 30 minutach sparowana zostałam z pewnym mężczyzną i pomyślałam sobie "matko, jak mu dobrze z oczu patrzy, jaki on ładny". Napisałam do niego pierwsza. Tak się to wszystko potoczyło, że na koniec rozmowy spytał się, czy może do mnie napisać na drugi dzień. Po 2 tygodniach spotkaliśmy się... i już na pierwszym spotkaniu wiedziałam, że będzie mój. Widziałam, jak na mnie patrzy. Wiedziałam, jak ja na niego patrzę. Czułam to ciepło w sercu. Okazało się, że on też czuł to samo, nie były to moje przywidzenia. Na trzecim spotkaniu zostaliśmy parą, obydwoje bardzo tego chcieliśmy. Jesteśmy razem 2 miesiące, a znamy się 3. Jest to bardzo dobry człowiek, który mnie szanuje, dobrze traktuje, pomaga mi we wszystkim, jest przy mnie, kiedy go potrzebuję, dba o mnie bardzo, lubi rozmawiać, słyszy i słucha, jest bardzo czuły. Dodatkowo zaczęłam na nowo kurs na prawo jazdy, którego brak wyśmiewał cały czas mój pierwszy chłopak, nie zapytając nawet o powód. Udało mi się też znaleźć pracę w przedszkolu w moim mieście. Mimo, że mogę śmiało powiedzieć, że były chłopak mnie stłamsił i zniszczył mi najlepsze lata życia, nie żałuję. Wszystko to doprowadziło mnie do miejsca, w którym jestem teraz. A jestem silniejsza, szczęśliwsza i przede wszystkim wiem, czego oczekuję od drugiego człowieka i daję tyle samo od siebie.