Czy ja mam problem? - Netkobiety.pl

Jestem 16-letnią, kiedyś szczęśliwą dziewczyną. Około pół roku temu zerwałam z chłopakiem po ponad 2 latach raczej szczęśliwego związku. Zerwaliśmy myślę bardziej z mojej winy bo nie pozwalałam mu pić a on jednak wypił, co prawda niewiele ale oczywiście okłamał mnie, że nie. Wiedział, że jest to dla mnie ważne a jednak... Miałam straszne wyrzuty sumienia po tym zerwaniu i niestety mam je do teraz. Zaraz po tym strasznie płakałam, ogólnie byłam załamana. Z czasem to trochę mijało ale od tamtego czasu nie było momentu żebym była na prawdę szczęśliwa. Często mam różne dziwne myśli, że nie jestem tutaj nikomu potrzebna itd. Warto też wspomnieć, że wraz z chłopakiem straciłam też najważniejszą dla mnie przyjaciółkę. Potem i tak ja poszłam do innej szkoły niż oni. Miałam także przyjaciela z którym utrzymywałam kontakt... do września, gdy nagle ni stąd ni zowąd przestał pisać. Niedawno wysłałam mu sms'a z moim nowym numerem to po prostu zaczął mnie wyśmiewać. Moja była przyjaciółka przyjaźni się teraz z moim byłym, a były ma dziewczynę. Nie mam z nim kontaktu. Ta zaś pisała do mnie ostatnio kilkakrotnie z jeszcze innymi koleżankami z mojej byłej szkoły ewidentnie tylko po to, żeby się ze mnie ponabijać. Nie rozumiem dlaczego oni wszyscy mnie nienawidzą i wyśmiewają, przecież rozstałam się ze nimi w zgodzie...
Teraz jestem w nowej szkole, staram się unikać patrzenia na jakiekolwiek zdjęcia "moich byłych".
Nie wiem co się ze mną dzieje... Mam dość ludzi, prawie w ogóle nie mam znajomych, wszyscy mnie wszystkim denerwują, to, co kiedyś mnie śmieszyło teraz nie robi na mnie żadnego wrażenia. Nie umiem "wbić" się do swojej klasy, tylko stoję z boku, nie mam odwagi i nie umiem do nikogo zagadać, a w gimnazjum tak nigdy raczej nie było. Boję się, że zostanę sama, najzwyczajniej mam ochotę ze sobą skończyć. Mam też bardzo ciężki i trudny charakter, z czego doskonale sobie zdaję sprawę ale nie umiem tego zmienić, nie umiem sobie z tym poradzić.
Ogólnie wiem, że strasznie się zmieniłam, nie mam pewności siebie, boję się wyśmiania przez kogokolwiek. Mam poczucie, że strasznie wszystkich dookoła wkurzam i że nikt mnie nie lubi. Nie porozmawiam o tym z mamą, bo mnie opieprzy, że się ze wszystkimi kłócę i muszę to zmienić.
Czy myślicie, że to wszystko, to wynik utraty chłopaka i przyjaciółki? Że to wynik tęsknoty za nimi? Czy ja mam jakiś poważniejszy problem? Co mam z tym zrobić? Jak sobie poradzić? Iść może do psychologa szkolnego? Proszę Was o pomoc. Sama sobie nie poradzę...