Rozstanie - jak to przetrwać? - Netkobiety.pl

Ja mam 30, on skończy za kilka dni 28, nawet nie będzie mnie na jego urodzinach. Ehh...

Moim zdaniem kręcił na boku i czekał na pretekst. A pretekstem było pytanie o wspólną przyszłość i tekst o presji. Nikt normalny po dwóch latach by tak nie zareagował, nawet gdyby naprawdę nie wiedział jak widzi taki związek za lat 5 czy 10. To, że później trzymał Cię w niepewności najprawdopodobniej wynikało z jego własnych wahań i zastanawiania co zrobić. Można drugiej osoby nie kochać, ale po dwóch latach zawsze jest jakieś przywiązanie, wspólne przyzwyczajenia, wspomnienia itp. Ostatecznie postanowił to przeciąć. Ja nie widzę innego wytłumaczenia. Obstawiam jednak, że to wcale nie koniec i prędzej czy później on Ci o sobie przypomni w ten czy inny sposób.

czy te pieniądze były przyczyną rozstania? nie sądzę.
coś nie 'pykło'. byliście przeciwieństwami, on towarzyski, ty raczej domatorka i takich a nawet mniejszych różnic mogło być więcej. wiesz , po 2 latach spadają różowe okulary, dostrzega się więcej wad.

no rozstanie z klasą to nie było. ale myślę, że to poszło w tą stronę jak napisałam wcześniej. motylki w brzuchu 'zdechły' to i miłość się skończyła

Może jest chory. Poczytaj o schizofrenii albo chorobie dwubiegunowej. Poważnie mówię, to żaden wstyd. Bo ile jeszcze wyprowadzka z takiego błahego powodu śmierdzi mi na odległość szukaniem pretekstu, tak taka zmienność zachowania i przesadna emocjonalność jest co najmniej dziwna.

Trwał, bo nie miał gdzie mieszkać. Nasze rozstanie zbiegło akurat się z faktem, że siostra zwolniła mieszkanie, które kupili im rodzice, wyprowadziła się do narzeczonego. To się stało akurat dwa dni przed jego wyjściem z hukiem. On teraz tam mieszka. Wcześniej nie miał gdzie iść. Rodzice chcieli mu kupić mieszkanie, ale dopiero za jakiś bliżej niesprecyzowany czas.

To sama sobie odpowiedziałaś. Zdecydowały czynniki ekonomiczne.

Daję sobie rękę uciąć, że gdybyś nie zażądała deklaracji co do przyszłości, to by nic się nie wydarzyło. Przynajmniej do czasu, aż znalazłby inną panią

A to przedstawiasz jako argument wyjaśniający jego odejście, czy wręcz przeciwnie? Tak po mniej więcej po półtora roku - dwóch latach kończą się motylki i do głosu dochodzi racjonalizm. Różnice, który w okresie motylkowym wydawały się do przezwyciężenia, po motylkach mogą być przyczyną rozstania.

Już samo to, że wcześniej nie był skłonny do kupna wspólnego mieszkania powinno Ci dać do zrozumienia, że jesteś chwilową przystanią, a nie portem docelowym.

Jeszcze pytanko: a on nie był dla Ciebie męczący? Bo skoro jesteś introwertyczna, a on ekstrawertyczny... Ja jestem ambiwertykiem i dla mnie introwertyczki są nieco nudne, ale ekstrawertyczki skrajnie męczące i trochę płytkie. Tak mi się wydaje, że temperament to bardzo istotna rzecz w związku, a z wiekiem chyba staje się coraz istotniejsza.

Ja też uważam, że gdybym nie zaczęła rozmowy o wspólnej przyszłości to nic by się nie zmieniło. Bo nawet ten dzień, kiedy te słowa padły, był taki jak inne, zjedliśmy, rozmawialiśmy, mieliśmy plany jak spędzimy Mikołajki, znaczy ja wyszłam z propozycją pizzy i kina, on na to przystał. Zaczęłam tą rozmowę i posypała się lawina.

a o co konkretnie zapytałaś? co ci powiedział?

filezila
jest w pierwszym poście:

Niedawno zapytałam go o plany na przyszłość, czy chcemy mieć dzieci, wziąć ślub, kupić mieszkanie. On powiedział mi, że nie wie czy tego chce i że stawiam go pod presją.

Spytałam czy w jakiejś przyszłości się mi oświadczy, czy jestem osobą, z którą chce spędzić życie i się zestarzeć. Powiedziałam, że chciałabym mieć piękny ślub, na którym pojawią się nasi znajomi i rodziny, prawdziwy dom, dzieci, rodzinę i spytałam go czy on też tego chce ze mną. Odpowiedział mi, że nie wie, że nie jest tego pewien. Odpowiedziałam, że jeszcze kilka dni temu był pewien, bo mówił, że mnie kocha, rozmawialiśmy o dzieciach i dlaczego tak nagle zmienił zdanie. Powiedział, że przez to, że jego rodzina nie ma ze mną bliskich kontaktów a on nie może ryzykować relacji z nimi dla związku ze mną, że często musi iść na kompromisy pomiędzy nimi a mną. Trochę mnie to oburzyło i powiedziałam, że chyba nie jestem jakimś potworem a moje relacje z jego rodziną nie są tragiczne, są poprawne, ale nie aż tak bliskie jak jego z nimi. Wtedy on powiedział, że naprawdę nie wie a ja go stawiam pod presją, nie planuje ślubu, ale jeśli ja tego tak bardzo chcę to nie będzie mi stał na drodze i ma po dziurki w nosie tego związku. Co ciekawe, kiedy płakał i przepraszał to powiedziałam mu, że nie chcę ślubu teraz już, za miesiąc, tylko po prostu potrzebuję świadomości, że to ze mną chce spędzić życie. Powiedział wtedy, że mnie źle zrozumiał, postąpił pod wpływem emocji, kocha mnie itp. itd. Przedwczoraj już inaczej śpiewał.

W sobotę, kiedy jeszcze mnie zasypywał smsami z zapewnieniami o miłości i mając w pamięci jego wcześniejszy cyrk ze łzami i przepraszaniem to tak, byłam skłonna wrócić. Teraz kiedy oglądam siebie w lustrze, widzę jaka jestem zapadnięta w sobie, niezdrowo chuda, nie mogę nic jeść ani spać bez porządnej dawki nasenniaczka to już chyba nie. Nie chodzi o to, że chcę wrócić, tylko po prostu nie umiem sobie poukładać w głowie, jak można być z kimś 2 lata, może nie było idealnie, ale też nie było nieszczęścia, patologii i zła. Wydawało mi się, że jesteśmy naprawdę szczęśliwi i patrzymy w tę samą stronę. Rozmawialiśmy o dzieciach. On nawet namawiał mnie do rzucenia pracy i poszukania czegoś spokojniejszego, bo przecież dobrze zarabia i może nas oboje przez jakiś czas utrzymać. Nie rozumiem tego i jak można po prostu wywalić do kosza 2 lata bycia razem w jednej sekundzie, z jakiegoś głupiego powodu. Jak można zimno pod nieobecność drugiej osoby się wyprowadzić i poinformować o tym smsem a po kilku dniach wracać, płakać, przepraszać, zapewniać o uczuciu, żeby znowu definitywnie za kilka dni się rozstawać i to jeszcze będąc tak chłodnym i wręcz chamskim.

Ale to możliwe, żeby odejść tak po prostu w jednej sekundzie, w sekundzie się odkochać? Po co w ogóle to gadanie, że mnie kocha, ale nie chce mnie krzywdzić swoim zachowaniem. Ktoś kto kocha chyba nie odchodzi tylko pracuje nad związkiem z osobą, którą kocha. A, powiedział jeszcze, że mnie źle traktował i jest tego świadomy.

Ten tekst już raz słyszałam od mojego byłego a dwa miesiące później już stał przed ołtarzem z panienką, z którą mnie zdradzał, więc sobie go mógł oszczędzić. Nie wiem sama co mam o tym myśleć, nie spodziewałam się tego kompletnie, nikt się nie spodziewał, jeszcze znajomi, u których byliśmy razem tydzień przed jego wyprowadzką powtarzali jaka fajna z nas para, że widać, że się dogadujemy i dobrze nam ze sobą. On jeszcze dwa dni przed rozstaniem jechał samochodem, trzymał mnie za rękę, jeszcze w ten dzień tuliliśmy się na kanapie. Gdyby coś to zapowiadało, zwiastowało, byłoby mi łatwiej, ale ja kompletnie nie rozumiem tego co się stało, mój mózg tego nie przerabia.

jest jeszcze opcja, że udawał.,że był wygodnym aktorem i manipulatorem.

filezila
Nie sądzę. Facet dobrze zarabia, nie potrzebował od niej niczego. Moim zdaniem tu zadecydowały dwa czynniki - niedopasowanie i różnica wieku. Naprawdę nie każdy facet 27-letni jest gotowy do brania na siebie takich zobowiązań, niektórzy chcą jeszcze żyć "na luzaku", czyli związek tak, ślub nie, dzieci tym bardziej nie, zobowiązania finansowe (np. zakup mieszkania) też nie.

I w grę mogły wchodzić inne rzeczy, o których autorka sama nie wie.

A to już kiedyś przerabiałem. Pani właśnie tak mówiła o swoim byłym. Pamiętając o tym, kiedy ja się z nią rozstawałem, powiedziałem konkretnie i uczciwie dlaczego. No to usłyszałem, że jestem najpodlejszym człowiekiem na świecie Więc jeśli pytasz, to bądź pewna, że naprawdę chcesz usłyszeć odpowiedź.
I widzisz, wtedy mi naprawdę zależało, ale nie chciałem z nią być - różnice nie do pokonania.

Nawet jeśli prawda byłaby bolesna, zdrada, itp. to wolałabym wiedzieć, bo takie brutalne coś jest lepsze niż domysły. Dostajesz zimną wodą w twarz, ale ktoś jest uczciwy. Można się nad tym zastanowić, wyciągnąć wnioski na przyszłość. Ja się czuję po prostu oszukana i potraktowana chamsko, nie wiem za co, skoro kochałam całym sercem.

Wolałabym wiedzieć, chociaż ja sama w przeszłości też raz nie postąpiłam uczciwie, kończąc związek. Powiedziałam, że po prostu nie jestem szczęśliwa, nie dogadujemy się, czegoś mi brakuje ale miałam kogoś innego na oku, nie doszło do zdrady, ale już zaczynało się coś między nami. Nie powiedziałam mojemu ówczesnemu byłemu partnerowi prawdy, bo nie chciałam wyjść na świnię ani dodawać mu cierpienia. Czułam się wtedy strasznie. Dlatego wolałabym znać nawet najbrutalniejszą prawdę. Poza tym on nawet w dniu definitywnego rozstania mówił, że mnie kocha. Zniosłabym wyznanie, że mnie już nie kocha. Gorzej zrozumieć mi kochanie i chęć zerwania.

Ja to rozumiem, ale nie rozumiem tego, że jeszcze tego samego dnia mówił, że mnie kocha i jest ze mną szczęśliwy. Jeśli nie widział naszego związku, mógł odejść wcześniej, mogliśmy porozmawiać, podjąć jakąś wspólną decyzję. On jednak w tym tkwił i mnie oszukiwał z jakiegoś powodu. Poza tym po co podejmować decyzję o odejściu a dosłownie dwa dni później tłumaczyć się emocjami? Nie widział tej relacji w niedzielę a nagle znowu zobaczył we wtorek, żeby znowu stracić ją z oczu w poniedziałek? Ja z jego strony miałam w ciągu zaledwie dwóch tygodni huśtawkę i taką zmienność, że tego nie ogarniam. Śmieszne, ale moi koledzy założyli się o flaszkę, kiedy mu się znowu zmieni pomysł i zapragnie wrócić.

Nie przyjmę już go, kiedy się rozstawaliśmy definitywnie to mu powiedziałam, że to koniec i nie chcę go widzieć za miesiąc ryczącego i pragnącego wrócić. Odpowiedział, że podejmuje tą decyzję ze wszystkimi konsekwencjami, jakie ona ze sobą niesie. Ten moment w ogóle był dziwny, on był tak strasznie chłodny i wredny, jakbym zrobiła mu coś złego. Nie zejdę się już z nim, po prostu układam sobie w głowie to wszystko. Na rozmowę raczej nie ma szans, proponowałam mu to smsem, ale nie odpowiedział w ogóle.

Moje problemy wynikają z tego, że jestem DDA. Jestem Dzieckiem Bohaterem, które bierze na siebie wszystko. Taka też byłam w stosunku do niego. Tak bardzo chciałam stworzyć mu szczęśliwy dom, że aż gdzieś się w tym wszystkim pogubiłam. On mógł sobie dosłownie leżeć na kanapie, bo ja zajmowałam się wszystkimi domowymi sprawami. Impulsywna też jestem, często w emocjach czy w gniewie mówię różne rzeczy, których żałuję. Przyjmowałam go po tych akcjach, bo raz go kochałam a dwa czułam się winna. Za jednym i drugim razem nagadałam mu za dużo i wiedziałam po prostu, że jego miarka się przebrała. Zawsze jednak udawało nam się z tego wyjść. Od czasu naszej ostatniej kłótni bardzo dużo w sobie zmieniłam, rozmawiałam z nim spokojniej i bez pretensji.

Wiem, wiem. Jestem też strasznym pedantem, mam chyba zaburzenia kompulsywne. Wszystko musi być w ustalonym idealnym porządku. Ale on o tym wiedział, wiedział, że z tym walczę, że staram się odpuszczać. Czasami mi się nie udawało. Byłam w stosunku do niego też nadopiekuńcza. Pytałam czy jadł, czy ciepło się ubrał, czy jest zmęczony, czy chce herbatki. Pytałam nawet czy czuje się przeze mnie kochany i doceniany. Robiłam dokładnie tak jak z moim ojcem. Kiedy on się oddalał, ja przybiegałam z jeszcze większą dawką troski, miłości i uczucia. Nie mówię, że nasze rozstanie to tylko jego wina, ja też nie byłam idealna ani święta.

I nawet jeśli nie ma tam innej kobiety a on nadal Cię kocha, to jest jeden definitywny wniosek: nie chce z Tobą być, po prostu. Gdyby chciał i byłaby to naprawdę taka silna prawdziwa miłość to zostałby z Tobą. Nawet nie bedąc pewnym przyszłości związku nie odchodzi się gdy padają takie pytania, chyba że chciałaś brać ślub w to Boże Narodzenie. Na ogół kiedy człowiek jest nawet z Tobą mimo że nie do końca nie jest pewien czy to akurat miłość na całe życie jakoś dalej ma nadzieję, że może z czasem, może się poznacie, może się poprawi. Reakcja tak silna jak jego pokazuje, że miał to już przemyślane i po prostu nie chciał kontynuować tego związku, nie za 5 czy 50 lat tylko nawet do kolejnego tygodnia. Powodów może być wiele, ja obstawiam inną kobietę, ale również fakt, że chciał się wyszaleć, jego miłość zgasła, zauroczenie nie przemieniło się w nią, czuł się niekomfortowo w związku, jego potrzeby nie były realizowane, może rodzina, która jak piszesz, nie przepadała za Tobą, szepnęła jakieś słówko. Motywy tak naprawdę nie są ważne. Naturalne, że Ty starasz się je zrozumieć, byliście razem, kochaliście się, dzieliliście życie, każda normalna osoba w takiej sytuacji pyta co właściwie poszło nie tak. Wniosek jednak jest jeden: on po prostu nie chce, gdyby chciał to by tego tak nie zostawił. Ludzie są w imię miłości zdolni do niesamowitych poświęceń i kompromisów, mogą ratować relację i po 700 razy. Coś sprawiło, że on postanowił to po prostu przeciąć. Jakaś iskra zapalna pojawiła się już w trakcie trwania związku, ale to co ją wznieciło, wydarzyło się w trakcie dni między próbą powrotu a definitywnym zerwaniem. Do tego czasu błądził i nie był pewien co robić, później nabrał pewności.

Przede wszystkim zająć czymś myśli, dużo gadać z ludźmi, wychodzić. Unikać siedzenia samemu ze swoimi myślami, wspomnieniami. Ten ból minie, już za miesiąc, dwa będzie lepiej. Akurat w takim głupim czasie Ci się to przydarzyło, święta, grudzień, wszędzie miłość na zmianę z deszczem i szarugą. Musisz to przetrwać, starać się nie myśleć, nie rozdrapywać ran. Przede wszystkim nie wspominać a jak już to złe momenty. Nasz mózg ma to do siebie, że pamięta z czasem tylko to co dobre, to pułapka. Zero dobrych wspomnień. I tak Wam się nie układało.