weganizm partnera - Netkobiety.pl

Był weganinem od dziecka, czy sam w dorosłym wieku podjął świadomą decyzję dotyczącą swojego zdrowia i diety? Oczywiście, że to drugie, więc niech się nie robi świętszy od papieża. Dla małego dziecka weganizm może być bardzo niebezpieczny. Suplementacja i stała kontrola są wymogiem, a na szali jest prawidłowy rozwój, a nawet życie.

Standardowy neofita.

Tu nie chodzi tylko o dynię czy indyka, ale o zdrowy rozwój dziecka. Mając taki reżim diety musielibyście bardzo, ale to bardzo pilnować tego co je i suplementacji. Dziecko będzie musiało być pod stałą i częstą kontrolą lekarza. Bez częstych badan też się nie obędzie. Potem w żłobku, przedszkolu i szkole znowu schody będą... Pole wyborów będziecie mieli mocno ograniczone. Jeżeli on bierze na siebie pilnowanie tego wszystkiego, latanie z dzieckiem po lekarzach i dostarczanie właściwego jedzonka przez lata, to proszę bardzo. Tym samym bierze na siebie dodatkowy etat. Tak jakby przy dziecku i tak było za mało do robienia...

Proszę bardzo. Przy okazji: kto obecnie przygotowuje wegańskie posiłki?

No to jest juz dobrze, bo weganin, który w swoim weganizmie potrzebowałby obsługi i podstawiania pod nos, dzieckiem tym bardziej by się nie zajął.
Kolejna sprawa: co Naczelny Weganin Rzeczpospolitej powie na to, ze dajmy na to 8-letnie juz dziecko powie: chcę kotleta! Zgodzi sie na wybór dziecka? Albo później nawet dziecko podrośnie  i samo zdecyduje się na zmianę diety. Wyjdzie, że cała jego bieganina z jedzeniem i do lekarzy na nic... Chyba, że uzna, że to będzie matki wina...

A dziecku spodoba się talerzyk mamy i zapachy dochodzące z niego. Coś mi się wydaje, że NWR dojdzie do wniosku, że mama powinna przejść na weganizm, żeby dziecku przykrości nie robić...

Poki ja pracuje i dokladam sie do budzety domowego w rownym stopniu, obowiazki domowe dzielone sa po rowno. Nie ma zatem podtykania pod nos. Wiadomo, sa rozne sytuacje i wydaje mi sie w tym temacie rozumiemy sie bez slow. Jak ja czegos potrzebuje, to nawet nie musze prosic ani mowic, tak samo z drugiej strony. Wydaje mi sie, ze weganizm na taka skale (lekarz, badania, zloby, szkola) nie przejdzie, bo nie da sobie fizycznie rady, ale mam argument i wszystko zalezy od niego i tego jak bardzo wierzy w swoje idee i jak mocno jest sie w stanie poswiecic. Tymbardziej ze sam wspominal, ze nie chce miec jedynaka, a ja jestem juz w takim wieku ze w przypadku 2 czy 3 dzieci to juz trzeba raz za razem. Natomiast to w jaki sposob bedzie rozmawial z dzieckiem na temat weganizmu to juz jego broszka, bo ustalilismy jednoglosnie ze zle jest kiedy jedno z rodzicow wchodzi w kompetencje drugiego.
Rozmowa z lekarzem raczej nic nie da, bo wege lekarz mowi jedno, a tradycyjny drugie. Dlatego kompromis z regularna kontrola i badaniami lekarskimi wydaje mi sie najrozsadniejszy.

Ano właśnie! Przecież skoro Ty nie jesteś weganką, to diety wegańskiej dziecko nie będzie miało od początku i tak. Matka jest "niekoszerna" i jej mleko też...

Bardzo wiele dzieci nie chce probowac miesa bo mieso je po prostu brzydzi. Ciekawosc ciekawoscia ale mieso to nie marchewka.

Na tej samej zasadzie jak mięsozerne dzieci nie sa zbyt ciekawe jak smakuje móżdżek czy gulasz z płuc nawet jezeli wszyscy w kolo to jedza.

Poza tym wegetarianom mięso, ktore nie jest absolutnie świeże po prostu smierdzi

Tak samo jak dzieci niekoniecznie chca jesc warzywa, zwykle trzeba je do tego przekonywac i namawiac. Wegetarianom mieso smierdzi, ale z tego co zaobserwowalam to tylko tym, ktorzy wegetarianami czy tez weganami sa od zawsze.

Edit:  mnie surowe i gotowane mieso zaczelo smierdziec po okolo roku od zaprzestania jedzenia, natomiast pieczone nigdy

Moja corka przez pierwsze 3 lata mieso jadla normalnie, potem tylko w gosciach ale nigdy sie miesa nie domagala za to za potrawy mączne dalaby sie pokroic.

Efekt byl taki ze zamiast byc zdrowsza byla jedynie grubsza

A przekonanie jej do jedzenia kasz bylo niemozliwe chociaz ja kasze jadalam prawie codziennie

Edit2: oczywiscie dzieci weganskich rodzicow, ktorym ta dieta nie szkodzi sa bardziej przystosowane do tej diety. Problem w tym ze (jak to bylo na przyklad u mnie) skutki diety ujawniaja sie po wielu latach (nie wiem jak dlugo twoj partner jest wege, ale jezeli mniej niz 5 lat to fakt, ze sie dobrze czuje jeszcze o niczym nie swiadczy. Kolejne 5 lat zdecyduje )

Co prawda chodziło mi bardziej o wiek szkolny i kuszenie wszędzie hamburgerami, ale w sumie masz rację. Mnie też nie bardzo ciekawi jak smakuje móżdżek czy gulasz z płuc Z tą świeżością mięsa to może jest przyzwyczajenie, mnie też śmierdzi jak nie jest absolutnie świeże, podobnie gotowane, ciężko mi się zmusić, co innego smażone albo pieczone. Tłuszcz przenosi smak, więc wszystko co tłuste automatycznie smaczniejsze.

Zgadzam sie z dziewczynami. Mozesz mu powiedziec argumenty, ktore powiedzialy dziewczyny, warto tez porozmawiac z lekarzem, ktory jest obiektywny. Wedlug mnie co innego weganizm u doroslej osoby, a co innego u dziecka. U niektorych wegetarianizm czy chyba tez weganizm sie sprawdza, ale to jest swiadoma decyzja. U dziecka juz nie bylaby to swiadoma decyzja. Do tego u doroslej osoby wymaga to wiecej pracy nad jadlospisem i branie suplementow, u dziecka moze byc bardziej niezdrowe i chyba wiekszosc lekarzy to mowi. Dziecko bardziej potrzebuje bialka, a takze mleka, bo rosnie i ciezko bedzie to zastapic. Zdrowie dziecka powinno byc dla niego najwazniejsze.

A dlaczego nie chcesz, by twoje dzieci były zdrowe, by nie jadły tych wszystkich antybiotyków, sterydów, którymi szpikuje się hodowlane zwierzęta, by szybko urosły i zmieniły się w kotleta? Jeśli szukasz u mięsożerców potwierdzenia słuszności swojego stanowiska, to na pewno znajdziesz je, jeśli jesteś ciekawa, czy jednak można zdrowo wychować wegańskie dziecko to poszukaj info. na wegańskich portalach.
Jednym z fajnych przykładów jest Maja Ostaszewska - jej rodzice w lata komuny zrezygnowali z mięsa, ona sam też wychowuje swoje dzieci bez mięsa, więc jednak można. Mi się zdarzyło dawno temu, że wróciłam do jedzenia mięsa jak byłam w ciąży, bo myślałam trochę jak ty - że może czegoś będzie brakować mojemu dziecku. Do dziś pamiętam z jakim trudem jadłam pierwszą kanapkę z szynką dokładnie zakrytą sałatą i innymi roślinkami, by nie czuć, jaki miałam problem, by przełknąć każdy kęs. Wiem, że to śmiesznie może brzmi, ale dla mnie było to bardzo niemiłe przeżycie. Teraz już tego nie powtórzyłabym, nawet gdybym była w ciąży i miałabym potrzebę lepiej odżywiać się, skonsultowałabym się z wege-dietetyczką. Nigdy nie miałam anemii, ani problemów z jakimiś niedoborami, mimo iż słabo odżywiam się, bo nie lubię gotować, ani nie mam zbyt wiele czasu na kucharzenie.
Myślę, że problem jest w twojej głowie, nie dopuszczasz do siebie, że inne rozwiązanie może być dobre i dlatego tak krytycznie podchodzisz do tematu.

A no śmierdzi...

ale wolę jeść śmierdzące mięso niż mieć anemię i niedobory wit z grupy B (suplementacja nie działa)... i tyle.

Mi jest bardzo szkoda zwierzątek, po prostu staram się o tym nie myśleć...

I nie szukam potwierdzenia u miesozercow bo jak widac po postach sporo kobiet ma za soba diety bezmiesne i tez doswiadczenia rozne. Rowniez negatywne. Tego nie znajde na forach weganskich, bo takowe sa zakrzyczane albo usuwane.

Edit: a przyklad Mai Ostaszewskiej tez jest nietrafiony. Z tego, co mi wiadomo jest wegetarianka. Nigdzie nie wyczytalam ze nie karmi dzieci jajkami, nabialem czy miodem.

Suplementacja suplementacją, ale ŻELAZO najlepiej wchłania się własnie z produktów zwierzęcych/odzwierzęcych. A podając warzywny przykład brokuła, masz tam mnóstwo azotanów, które w przypadku stosowania brokuła jako głównego zamiennika żelaza - masz gwarantowane problemy z nerkami i wątrobą (oczywiście mówię o przypadku, kiedy nie ma dodatkowej suplementacji).

A ja ze swojej strony dodam, że jestem mięsożercą. I to nie takim zwykłym, bo od czasu do czasu jem nawet surowe mięso (nie mam na myśli tatara, tylko np. surowy schab, udka). Przez jakiś czas czułam nawet niechęć do warzyw. Skutek tego był taki, że po pewnym czasie (mimo młodego wieku) zaczęłam odczuwać bóle stawów, co było związane z nadmiarem żelaza w organizmie (ale jadłam mięso non stop, codziennie). Musiałam trochę przystopować.

Nigdy nie zrozumiem przechodzenia na dietę bezmięsną, a już tym bardziej bez produktów odzwierzęcych. To jest choroba spowodowana jakimś "newage'm". Ludzie od kilku tysięcy lat żywią się mięsiwem, dopiero potem doszły rośliny strączkowe i warzywa, które mamy obecnie na talerzach. Po to jest to jedzenie i po to jesteśmy na samym szczycie łańcucha pokarmowego, aby ze wszystkich produktów czerpać jak najwięcej witamin, soli mineralnych.

W każdym razie kama_m, daj znać jak przebiegła rozmowa.

Beyondblackie, co do "wegańskich" właścicieli zwierząt - dla mnie to są podludzie. Karmić mięsożercę... niemięsem. Żenada.

Napisze na swiezo, chociaz cala jeszcze sie trzese.

Wyciagnelam reke pierwsza. Usiadlismy dzisiaj i zaczelismy w koncu rozmawiac. Cala rozmowa przebiegala spokojnie, wydawalo mi sie bez negatywnych emocji. W koncu powiedzialam, ze niech bedzie ze poki co na poczatek niech bedzie dieta weganska, ale jezeli pojawi sie cokolwiek niepokojacego to skutkiem natychmiastowym bedzie zmiana diety na tradycyjna. Ze on gotuje wege, w przypadku rejsow przygotowuje posilki dzien wczesniej, bo ja nie chce potem uslyszec ze cos jest nie tak bo ja zle dobieram skladniki. Na wszystko przystal, ucieszyl sie przeogromnie. Kolejne 10 minut byly gorace lacznie z tematem 'to skoro juz sie dogadalismy, to moze zacznijmy juz?' z jego ust.
Odsunelam sie i powiedzialam, ale z usmiechem na twarzy, ze oczywiscie ja nawykow zywieniowych nie zmieniam, w ciazy i okresie karmienia rowniez.
Odpowiedzial, ze on w ten temat nie wchodzi, jestem dorosla osoba i sama decyduje o sobie, a on bedzie dbal o siebie i swoje dzieci. Dokladnie takich slow uzyl. Po czym dodal ze dziwi sie jednak ze tak wyksztalcona osoba jak ja ma tak zwezony mozg....
Wybuchlam

Ryczec mi sie chce, wyc do ksiezyca. Nie wiem co mam myslec, nigdy jeszcze w ten sposob sie do mnie nie odezwal.

Przyznam sie do czegos, o czym wczesniej nie wspominalam. Jestesmy para od roku, zamieszkalismy razem po miesiacu znajomosci, a on jest weganinem od 2 miesiecy..

Szukalam alternatyw jak z nim na ten temat rozmawiac bo ja sama do weganizmu przekonana nie jestem. ALternatywa ze zrzuceniem na niego wege obowiazkow mi sie spodobala, bo jezeli jest tak utwierdzony w swoich racjach, to jak nie ja to moze wizja idacych za tym konsekwecji go jednak przekona. Nie spodziewalam sie jednak ze uslysze ze jestem ograniczona. Nigdy w ten sposob sie do siebie nie odzywalismy. Ja wiem ze dla niktorych jest to chleb powszedni, ale ja tego zwyczajnie nie przyjmuje, bo jest to brak szacunku. Chodzi mi o to, ze powodu nowej pasji, bo inaczej tego nazwac nie moge, zaczyna sie zachowywac w taki sposob i stawiac to na pierwszym miejscu nie zwazajac na nic.

Ja jestem po 30stce, on tez. Mam prace, mieszkanie i mialo byc dziecko. Ustalilismy ze zaczniemy sie starac w przyszlym roku, czyli juz za chwile. Zupelnie przypadkiem zagailam o temat jego veganizmu i tego jak on widzi zywienie naszych dzieci.

Wiesz co, tak teraz się zastanawiam.. jeśli Ty nie jesteś przekonana do weganizmu to jak sobie wyobrażasz, że Twoje dziecko będzie się w ten sposób odżywiało?

To, że jest wegańskim neofitą ani nie usprawiedliwia, ani nie tłumaczy jego braku szacunku.
Twierdzisz, że do tej pory tak Ciebie nie traktował, ze rozmowy przebiegały inaczej. Czy jednak w dotychczasowych rozmowach miałaś zdanie tak odmienne od jego, czy też różniliście się (jeśli już) szczegółami?

Zgadza się, choć nawrócenie potrafi spaczyć każdego Powstają zatem dwie kwestie. Wspomniana przez Wielokropka: czy to wasz pierwszy poważny spór? I druga: trzeba by poczekać i przekonać się, czy rzeczywiście o nawrócenie chodzi w jego zachowaniu, czy raczej ten typ juz tak ma. Wskazane jest trzeźwe myślenie i brak pośpiechu.

I jaka była jego reakcja wtedy? Jak się odnosił do Ciebie gdy przedstawiłaś swój plan pozostania?

W sumie nawet nie, finalnie dzisiaj na to przystalam ale z moimi 'ale' Finalnie i tak uslyszalam.. co uslyszalam

To teraz rozważ, czy potraficie się dogadać, czy też zawsze będziesz mu ulegać. Jeśli to drugie, to pomyśl o swoich kosztach emocjonalnych.

Braku szacunku jest absolutnie niewybaczalny. A na mnie to dziala jak plachta na byka, bo z brakiem szacunku mialam juz do czynienia w domu rodzinnym. Juz wtedy bedac dzieckiem obiecalam sobie ze nie pozwole na to aby mnie tak maz traktowal. I nawet jezeli faktycznie ustepuje, to nigdy, przenigdy sobie na to nie pozwole. Dlatego dzisiaj przeszlo mi przez mysl czy to aby napewno jest dobry partner dla mnie. Z drugiej strony bije sie z myslami, bo poprzednie zwiazki ja konczylam definitywnie bez zadnych drugich szans ani dyskusji. On o tym wie. W pewnym momencie zaczelam sie zastanawiac czy moze nie jestem zbyt wymagajaca, ze moze biore pewne sytuacje za bardzo do siebie. Pozylam rok jako singiel, zalozylam firme i pojawil sie on.

Może jesteś zbyt wymagająca, może bierzesz pewne sytuacje za bardzo do siebie.
Czy jednak słowa o tym, że:
- będzie dbał o swoje dzieci
- masz zwężony mózg
- jesteś ograniczona
świadczą o tym, że traktuje Cię poważnie? Że szanuje Ciebie? Że liczy się z Twym zdaniem?

Masz udać, że przytoczonych słów nie słyszałaś? Że były żartem? Że nie były o Tobie/do Ciebie zaadresowane?

Kama_m nie chciałam cię urazić, wegetarianizm/weganizm nie jest niczym złym. Z mojego doświadczania (nie mówię globalnie, tylko o moich znajomych bliższych czy dalszych) nie znam ani jednego dziecka z rodziny wegetariańskiej/wegańskiej, które miałoby problemy ze zdrowiem, prawidłowym rozwojem dziecka, za to znam mnóstwo dzieciaków z "normalnych" rodziny, które są spasione, które żywią się w fast foodach, obżerają się słodyczami, itp. Po prostu chciałam napisać, że wege-rodzice są bardziej świadomi tego, co jedzą, a w tradycyjnej rodzinie je się tradycyjnie .
Moje dziecko je sporadycznie mięso, bo ja nie narzucam nikomu mojego poglądu, jeśli idziemy do restauracji, czy do rodziców na obiadek - to chłopacy sami sobie wybierają, co chcą jeść. Na co dzień gotujemy bez mięsa, ale jeśli chłopacy mają ochotę na coś mięsnego, to robią sobie w osobnym garnku. Jedzenie nie jest problemem w relacji. To jest ta różnica, która wyszła w dalszej dyskusji, twój facet nie do końca traktuje cię na poważnie, z szacunkiem, po partnersku. Zanim zdecydujecie się na wasze/jego/twoje dziecko, spróbuj coś zmienić w waszej relacji.

I oczywiscie na zadne dziecko nie ma poki co mowy. Plus z tych planow jest taki ze jestem przebadana od stop do glow i zrobilam wszystkie zeby.

Ja nie zmuszam ludzi dookoła mnie do rezygnacji z węglowodanów i przejścia na dietę bogatą w tłuszcz i białko. Nie terroryzuję rodziny bo jedzą białe bułki i słodycze. No ludzie... Dajmy żyć innym...

PS gdybym ja była weganką to nie wiem co bym jadła, wielu rzeczy nie jem bo za dużo węglowodanów, wiele bo mój żołądek ich nie trawi. Bez jajek, sera to bym już chyba gryzła kwiatki od spodu

Twój facet zachowuje się jak terrorysta. Poczekaj z dzieciakiem, obserwuj jak dogadujecie się w innych ważnych sprawach, bo może się okazać że będziesz żyła z dyktatorem i psycholem (sorry za szczerość).

no to dałaś po całości - powiem o Innuitach. Dzisiaj, tak jak i w innych zakątkach światach, to odpowiednik "cepeli", zamiast psich sań, skutery, nie myją włosów moczem, ani nie odżywiają się tylko tym co upolują, ani w okresach głodu nie spożywają swoich dzieci. W ichniejszych warunkach to raczej trudno jest być wege, ale jeżeli chodzi o Innuitów z przed ~100 lat, to też miewali problemy z odżywianiem np. gdy długo nie mogli upolować tłustych fok i żywili się chudym mięsem lisów, czy ptaków, to dochodziło do zabiałczenia organizmu. Szereg związków niezbędnych do funkcjonowania spożywali dzięki mięsu upolowanych zwierząt - np. wit. D (dlatego Innuici, mimo iż mają mało słońca, mają ciemniejszy kolor skóry).
Przykład ekstremalny - bo Innuici optymalnie dopasowali się do warunków życia w swoim środowisku. Można przeanalizować stan zdrowia np. populacji Hindusów, tam nawet kilkaset lat jest tradycji wege, ale współcześnie ma to trochę charakter przetrwania, społeczeństwo jest bardzo biedne i często zacofane, nawet proste choroby są tam problemem. W naszych warunkach - można wybrać swój styl życia i odżywiania, to co napisałam - to nie jest wege - tabu, napisałam ci o moich obserwacjach z grona znajomych, a nie zasłyszane historie od lekarki, ile znasz dzieci z rodzin wegetariańskich? jakie są twoje własne obserwacje?

Nie zależnie od tego, co napisałam powyżej, to zgadzam się z tym, co inni napisali o twoim wege-facecie. Od 2 miesięcy twój facet jest weganinem, a co było wcześniej, jak długo go znasz?

Averyl, ja mialam na mysli badania nad nacjami ktore od wiekow spozywaja produkty zwierzece. Bo koronnym argumentem wegan sa oczywiscie wzgledy mornalne, ale rowniez to, ze jedzenie miesa powoduje caly szereg chorob. I dowodami sa badania przeprowadzone badania zwykle na Europejczykach czy Amerykanach. Dla przykladu Norwegowie rowniez spozywaja duze ilosci miesa i nie choruja. Ale fakt ze w sklepach znalesc produkty znanych marek graniczy z cudem. Maja wszysto swoje, a ze Norwegia jest wyjatkowo czystym krajem pod kazdym wzgledem, to wiadomo ze jakosc produktow tez jest nieporownywalna.
Znam kilka veganskich rodzin, ale to chyba za duze slowo. Ci ludzie sa zwyczajnie nawiedzeni. A z tego co zaobserwowalam to wegetarianie i weganie niekoniecznie sie lubia. Mowie tutaj o ideologii. A czy sa zdrowe? nie mam laboratorium w oczach ale nie raz widzialam jak dzieciaki biegaly z gilem pod nosem przykaslujac przy okazji. Fakt jest taki, ze od wegana sie prawdy nie dowiesz. Dlatego zapytalam lekarki. I nie byly to zaslyszane historie, tylko jej wlasni pacjenci. A skoro do niej chodza, to widocznie antyweganska nie jest.

Abstrahujac od tego. Nawet jezeli weganskie dzieci sa piekne i zdrowe, no to nie zauwazylam zeby dzieci na tradycyjnej, zdrowej diecie byly niepiekne i niezdrowe.

Co do chlopa. Znamy sie od roku, prawie tyle tez ze soba mieszkamy, bo szybko poszlo. Za chwile strzela 2 tygodnie jak ze soba nie rozmawiamy poza ta ostatnia dyskusja. Zobacze ile wytrzyma. Ja z kolei reki nie wyciagne do kogos, kto nie szanuje moich pogladow i nie docenia tego, ze to ja chcialam ustapic w tak waznej sprawie. I teraz to ja sie zaparlam.
A wczesniej wpier** miesiwo az mu sie uszy trzesly. Nie przesadze jak powiem ze do teraz zjadl wiecej miesa niz ja zjem w ciagu calego swojego zycia. A wczesniej bylo bardzo dobrze, bez klotni, bardzo po partnersku. Zaczynam sie zastanawiac czy to, ze zamieszkalismy razem dosc szybko nie przyczynilo sie do tego, ze przeskoczylismy pewnien etap. Takiego poznawania sie wzajemnie. On po miesiacu naszej znajomosci zmienial mieszkanie, szukal innego. Ja zaproponowalam ze po co ma wynajmowac, niech sie wprowadzi do mnie. Jako ze tez najmlodsza nie jestem, uznalam ze zaryzykuje i albo sie pozabijamy albo bedzie dobrze. I bylo nawet bardzo dobrze. Do teraz.

Cóż, sama chciałabym mocno ograniczyć spożywanie mięsa. Głównie ze względów ideologicznych. Żal mi zwierząt. Wiem, jak są traktowane i zdaję sobie sprawę, że mam ich krew na swoich rękach. Wiem, że przy obecnej liczebności ludzi i ilości mięsa, jakie spożywają, niewiele da się zrobić w kwestii poprawy jakości życia zwierząt przeznaczonych na mięso. Choć bardzo bym chciała, by wymuszono na właścicielach ferm poprawę jakości życia zwierząt. Nawet jeśli to podniosło ceny mięsa. Może wtedy z automatu ludzie chętniej by sięgali po inne pożywienie, a ilość jedzonego mięsa spadłaby do zdrowej i korzystnej dla zdrowia ilości. Myślę, że teraz większość ludzie mięsa je zdecydowanie za dużo.
Sama mam partnera typowego mięsożerce co to wychodzi z założenia, że obiad bez mięska to nie obiad i ciężko mi to zmienić. Zauważyłam, że niestety sama przez to zwiększyłam ilość mięsnych posiłków, bo zwyczajnie zbyt zabiegana jestem, by gotować podwójnie.

Natomiast uważam, że przeciwstawianie wegan każdemu mięsożercy jest mocnym nieporozumieniem. Jeśli ktoś decyduje się na dietę wegańską, to musi mieć świadomość "diety" czyli bierze pod uwagę wartości odżywcze określonych pokarmów, bilansuje swoją dietę. To ktoś kto musi mieć sporo samozaparcia, by poznać wartości odżywcze określonych pokarmów, znaleźć i przyswoić przepisy kulinarne, kto ma odpowiednie finanse, by kupować "zdrową żywność"... i myślę... czas, by to wszystko stosować, pilnować. I to wszystko przeciwstawia się komuś, kto jest na diecie "mięsnej". Przy czym wiadomo, że w większości przypadków to żadna dieta, to zwykłe jedzenie czego popadnie: mięsa różnie przetworzonego, słodyczy, słonych przekąsek itp. No i tu rzeczywiście taki człowiek wypada beznadziejnie blado - otyły, niezdrowy. Pole do popisu dla wegan. Tyle że gdyby znaleźć człowieka, który świadomie dobiera pożywienie, który owszem je mięso, (zdrowe, chude, pochodzące od zdrowych, niefaszerowanych antybiotykami, chemią zwierząt) ale też je dużo warzyw, owoców, jajka itp. to myślę, że byłby w stanie obejść się całkowicie bez suplementacji i byłby naprawdę zdrowy.
Przecież i bezmyślność wegan mogłaby prowadzić do chorób, otyłości. No choćby, jak już ktoś tu pisał - jedzenie samych mącznych potraw może prowadzić do otyłości.

Kwestia zanieczyszczenia chemią jedzenia dotyczy niestety tak samo pokarmów zwierzęcych jak i roślinnych. W dzisiejszych czasach nawet jedząc marchewkę nie można być pewnym, że nie szkodzi się swojemu organizmowi faszerując go jakimiś pestycydami.

Dwa miesiące diety to jest dla organizmu nic. Twój partner póki co opiera się tylko i wyłącznie na tym, co przeczytał i usłyszał. Nie sprawdził działania swojej diety na swoim organizmie. To zbyt krótki okres czasu. Więc dziwi mnie, że chce taką dietę zapodać swojemu dziecku.
Dziwię się, że uległaś jemu. Piszesz, że warunkowo, bo jak tylko zauważysz jakieś niepokojące objawy u dziecka, zmieniasz dietę. Weź tylko pod uwagę, w jak szybkim tempie rozwija się organizm małego człowieka. Tu błędy mogą być nieodwracalne.

No i dwa miesiące i taka postawa. Już dla niego jesteś ograniczona umysłowa, bo nie wyznajesz jego "religii". To mi nie rokuje na przyszłą wyrozumiałość i szacunek dla Twoich poglądów. Widzę, że pomału ustępujesz. Za chwilę dojdziesz do wniosku, że w zasadzie przecież ostatecznie nie musisz jeść tego mięsa.

Zastanowić się, czy chcesz być z kimś, kto uważa Cię za głupka i stał się ślepym i głuchym na Twoje argumenty. Zastanowić się nad tym, czy jest szansa na to, aby owe zmiany, które w nim się "dokonały"  minęły i czy będziesz w stanie wybaczyć mu ten stan.

A właśnie, wiesz, że pomyślałam o tym samym. Skoro jest tak podatny na nowe ideologie, skoro tak szybko w zasadzie bez sprawdzenia ich działania na własnej skórze, staje się ich zagorzałym zwalczającym inne wyznawcą, nie możesz mieć pewności co za chwile Ci do domu przywlecze. I też będzie Cię obrażał, jak możesz być tak głupia i nie dostrzegać tego, co dostrzegł on.

Właśnie brak szacunku dla Twoich przekonań, gdy jego ledwo świeże kiełkują, jest dla mnie bardzo niepokojący. Cóż, naprawdę musisz się nad tym wszystkim zastanowić.