Dlaczego im zamożniejsi ludzie tym mają większy respekt do pracy? - Netkobiety.pl

Może najpierw wyjaśnijmy znaczenie terminu"wyluzowana kobieta" w kontekście problemu opisanego w poście?

Co do kwestii samonapędzającego się koła dążenia do pomnażania majątku w myśl zasady "pieniądz robi pieniądz" wiążącego się z legendą o szacunku dla pracy jako złotego środka osiągnięcia sukcesu i obsesją (bo tak to Autorko widzisz, moim zdaniem), by zarazić tym własne dzieci, pomijasz ważną kwestię kosztów osobistych - własnych i członków rodziny takiego przyszłego krezusa.
Praca powinna być dla ludzi. Nie odwrotnie. To raz.
Pieniądze są niezbędne, ale do jakiegoś czasu ich ilość
nie ma zbyt dużego znaczenia.
Dla jednego symbolem sukcesu jest własny mały albo i większy odrzutowiec, dla innego, ciepło rodzinne przy wielokrotnie mniejszych przychodach.
Pierwszy dążył do zamożności i robił wszystko, by to osiągnąć. Wynika z tego, że ten drugi, to leser i nieudacznik?
Ich dzieci mogą pozazdrościć sobie nawzajem.
Pierwsi, ciepła i uwagi rodziców, drudzy zaś - drogich gadżetów.

Jak nie popaść w skrajności?
Kto to wie?
Człowiek, to istota ułomna - w obie strony.

jeśli się dorobili własną pracą, to szanują pracę, bo doświadczyli jej owoców. Często to jest wręcz wyolbrzymiane, aż do przekonania, że ciężką i uczciwą pracą każdy się dorobi - a jak się nie dorabia znaczy, że leń albo głupi. Tymczasem to wszystko nie jest takie proste - praca i kompetencje mogą dać sukces (również finansowy), ale go nie gwarantują.

Z moich obserwacji, kobieta nie musi być "męska" żeby odnieść sukces. Niewątpliwie musi być kompetentna, niezależna, nie może dać sobie wejść na głowę. Ale czy te cechy wykluczają kobiecość? Moim zdaniem nie.

Nie masz racji. Bogaci ludzie są tak samo różni jak niebogaci. Jedni próbują stworzyć dziecku możliwości rozwoju, inni je ograniczają. Jedni mają przerost ambicji i traktują dziecko jak "projekt" inni je olewają i zaniedbują. Głębokość portfela nie jest tu tak istotna - chodzi raczej umiejętności wychowawcze. Nie jestem z bogatego domu, z takiego raczej przeciętnego - a mama posłała mnie na kursy językowe od 1 klasy podstawówki, wspierała mnie w moich zainteresowaniach, motywowała do nauki. Ale nigdy mnie nie cisnęła w tych kwestiach, nie było żadnego przymusu. Wychowywała mnie własnym przykładem - ona jest osobą, która szanuje i lubi swoją pracę i we mnie zaszczepiła dokładnie to samo.
Za to moja przyjaciółka jest z takiego dobrego domu - rodzice, owszem, gonili ją do nauki, słali na korki, ale tylko jej tę naukę obrzydzili, bo jak nie było idealnie, to było do dupy. Do pracy też jej szczególnie nie gonią, bo i oni i ona są w takiej branży, że robota się znajdzie dla tych, co wiedzą, gdzie szukać - a oni wiedzą.

Bądź kompetentna i sumienna. Nie daj sobie wejść na głowę. Patrz trzeźwo na świat, dostrzegając rzeczywistość, a nie uproszczenia i schematy. Nie ciśnij - bo się udusisz. To, że trzeba niewiadomo ile pracować, że trzeba się dla pracy zabijać, by godnie żyć, to jest bzdura. Można się zabijać i "dziadować", można pracować w sposób rozsądny i żyć dobrze. Sporo zależy od Ciebie, dużo od szczęścia - a szczęściu należy pomagać, więc trzeba mieć oczy otwarte i szukać takiego miejsca do pracy, w którym się odnajdziesz i nie będziesz sobie żył wypruwać.

Bądź dumna ze swoich osiągnięć, ale nie arogancka. I nie próbuj być he-manem. Uświadom sobie, że nie wszystko musisz robić i rozszeż swoje życiowe horyzonty poza pracę i sukces. Zrób w swoim życiu miejsce dla mężczyzny - bo żaden sensowny facet nie będzie chciał się ścigać o Twoją uwagę z kolejnym zleceniem.

Nie mam pojęcia o czym piszesz mówiąc o relacjach w pracy między mężczyznami i kobietami i jak pracowitość kobiet wpływa na te relacje. Zielonego. Może dlatego, że sama nigdy nie pracowałam w takim środowisku, ciężko byłoby mówić o jakichś zależnościach. Myślisz, że są? A nie jest tak, że po prostu twoja osobowość wpływa na to, jak cię ludzie traktują, a nie twoje podejście do pracy?

Co do rodziców zamożnych oraz ich dzieci. O borze, tak. Im bogatsi tym dzieci są mniej dziećmi, tym mniej mają dzieciństwa, zabaw, wolnego czasu, czasu na poznanie siebie, poznanie innych dzieci, swobodny rozwój i samowolne rozwijanie własnych zainteresowań i zdolności społecznych. Baardzo często z całkowicie pomylonych powodów rodzice ładują dzieci na dziesięć dodatkowych zajęć, myśląc, że w ten sposób wyposażą je w te umiejętności, które uważają, że dzieci powinny mieć, żeby w przyszłości było im lepiej. I super, fajnie. Dziecko to taki plecaczek, do którego naładujesz muzykę, balet, judo, angielski, francuski, teatr, basen, korepetycje z matematyki, a nuż coś się przyda. Co z tego, że plecaczek z przeciążenia zaraz straci ramiona? Zawsze można przyszyć z powrotem... (= pójść do psychologa, na przykład).

Ja to doskonale rozumiem, ale jest to kompletnie złe podejście. Już wyjaśniam dlaczego. Chcesz wychować człowieka, który jest niezależny, asertywny, otwarty, przebojowy, zna siebie i swoje możliwości? Ale jednocześnie wciskasz dziecko do systemu, gdzie nie podejmuje żadnych decyzji, musi zawsze być posłuszne, ciche, nie kwestionować nikogo, wpasować się do tłumu i zawsze robić wszystko tak jak mu każą, nie wychodząc nawet centymetr poza linijkę?

No coś tu się nie zgadza.

Rozumiem, że fajnie, żeby dziecko odkrywało pasje już wcześnie. Ale niech to będzie odkrywanie. Niech pójdzie kilka razy na balet. Jak się mu spodoba, to niech pochodzi. Jak zmieni zdanie, to niech idzie na coś innego. Chce ćwiczyć grę na pianinie? Niech ćwiczy, a jak mu się znudzi, niech spróbuje na gitarze, flecie, akordeonie... Lubi angielski? Super. Przestaje lubić? Też super. Ale nie, dorośli oczekują, że jak już dziecko się na coś zdecyduje, to będzie chodzić przez lata, aż osiągnie poziom mistrza. Sorry, ale to tak nie działa. Dziecko musi poznać siebie - to co lubi, czego nie lubi, do czego ma chęć a do czego ma jeszcze predyspozycje, co daje mu radość, co mu się przydaje.
A kiedy ma to robić, jak siedzi od 7 do 19 w szkole albo na zajęciach albo przy pracach domowych? Kiedy ma dowiedzieć się CZEGOKOLWIEK o sobie?

Hah, sorry, taki mój osobiście trudny temat (uczę angielskiego indywidualnie, pracuję z takimi dzieciakami, co jak do nich przychodzę o 18 to są właśnie po lekcjach, mają zajęcia ze mną, a potem jeszcze prace domowe... kiedy tu żyć?).

Druga rzecz, to taka że w tej sytuacji cierpią niesamowicie zdolności społeczne. No aż po prostu nóż się w kieszeni otwiera. Gdzie dziecko ma nabrać zdolności społecznych - nawiązywanie rozmów, rozwiązywanie konfliktów, mówienie o emocjach, empatia itd, jeśli jedyny kontakt jaki mają z rówieśnikami jest stricte kontrolowany przez dorosłych?

Polecam, bardzo serdecznie polecam wywiady z Andree Sternem - człowiekiem, który nigdy nie chodził do szkoły, a jest tak niebywale oczytany, inteligentny i mądry, że słów brak.

Kolejny wątek - nie uważam, że praca 7 dni w tygodniu i stan konta większy o jedno zero jest lepszy niż spokojniejsze ale mniej zamożne życie. Na dłuższą metę naprawdę łatwo się domyślić, co się bardziej opłaca. Co z tego, że masz mnóstwo kasy, jak nie masz czasu i siły jej wydawać? Albo wydajesz na lekarzy, żeby leczyć to, co zniszczyła praca?
Pieniądze to nie wszystko. Brzmi banalnie, ale może z takiego założenia wychodzi twój ojciec? A widzę w twoich postach, że bardzo się z tym nie zgadzasz.

Wszystko zależy od tego, co chcesz osiągnąć. Chcesz zajść daleko w jakiejś korpo? To owszem, musisz cisnąć, musisz robić nadgodziny, jeździć na szkolenia, pokazywać się, udowadniać, że jesteś lepsza, piąć się w górę mimo wszystko, wyrobić sobie mega odporność na stres, nie dbać o nic innego, tylko walczyć o swoje, tworzyć wszędzie dobre relacje biznesowe, rozpychać łokciami, poświęcać życie osobiste dla pracy...
Samo pisanie o tym mnie zmęczyło.
Ale tak, jeśli na tym ci zależy, żeby za pięć czy dziesięć lat dorobić się "czegoś" to owszem.
Ale jeśli twoim celem jest być szczęśliwym, dojrzałym, wolnym człowiekiem z dobrą pracą i czasem na życie osobiste - to trochę nie tędy droga.
Myślę, że mylisz pojęcia. Zamożniejsi ludzie nie mają "respektu" do pracy tylko ją wielbią. To twój ojciec ma zdrowe podejście. Moim zdaniem, oczywiście. To jest szanowanie pracy i szanowanie siebie.