Pomóżcie mi, proszę. - Netkobiety.pl

Ile znacie się dokładnie?

Ale zanim zaczęliśmy być razem poznaliśmy się 5 lat wcześniej i już wtedy mąż chciał czegoś więcej, ja wtedy nie byłam gotowa, ale nie widywaliśmy się, raptem pare razy wtedy zaproponował kawę, z której nic nie wyszło, a poznaliśmy się przez znajomych.

Tak, ale mieszkaliśmy kilka miesięcy wcześniej razem i nie bylo sytuacji, które mogłyby mnie niepokoić. Prócz tych jazd jego matki.

Pamiętaj, że na początku wspólnego zamieszkania ludzie pokazują swoje najlepsze strony, dopiero po czasie te złe zaczynają też wychodzić... .
Ot tak szara rzeczywistość się zakrada do związku.
I albo te złe rzeczy zaakceptujemy u drugiej osoby (wiadomo, że osoba powinna starać się wyeliminować je), albo po prostu rozstajemy się.

A masz pewność, że Teściowa mówi negatywnie o Tobie przy Nim?

Wiem, że po tym jak wszystko teściowej przed ich wyjazdem na wczasy wygarnęłam w wiadomości nie poruszyła ze mną tego tematu tylko oczerniała mnie przed mężem i jego bratem. A mnie ani słowa nie powiedziała i nie zajrzała więcej już. Gdyby nie to, że karmię i mam małe dziecko w domu pewnie ruszyłabym temat w cztery oczy, ale chciałam oszczedzic nam klotni nad uchem dziecka no i bałam się, że stresu stracę pokarm. A nie chcialam tego, tylko taka byla mozliwosc powiedzenia mnie tego wszystkiego co mnie boli. Myślę, że i tak ładnie wyszło, bo obyło się bez kłótni żadnej tu w domu przy córce.

Nic nie szkodzi. Prawdę mówiąc o tych trzech rzeczach myślałam wczoraj. Albo praca, albo matka, albo charakter. Ciężkie to wszystko bardzo. Tym bardziej ostatnio. Bo najzwyczajniej w świecie nawet nie mogę z nim normalnie porozmawiać, bo on nie ma ochoty, nie mogę go objąć, bo też nie ma ochoty i wszystko go we mnie drażni. Przykre to po prostu, bo całymi dniami jestem sama z córką.

Jedyne co jestem w stanie zrobić to odsunąć się, tak emocjonalnie. Chcę żeby moja córka miała dom. Nie chcę jemu zabierać dziecka i odcinać do niego drogi. On ma pieniądze, ja nie, więc wiem, że pewnie walczyłby ze mną na tym polu na pewno. Boje się, że się przeprowadzę, a on będzie się mścił. On i jego rodzina. Nawet jego brat kiedyś powiedział mi, że ja i moja rodzina jesteśmy inni, emocjonalni, uczuciowi, a oni tacy nie są, i że to jacy my jesteśmy jest złe, bo ciężko jest takim osobom. U nich jest tak - każdy sobie.

Rozmawialiśmy dziś. Stanowczo stwierdził, że się nie zmieni i już. Patrzę na niego i córkę i żal mi tego bardzo. Żal mi ich zabierać sobie. Podałam mu dloń i powiedziałam, że umowa stoi, że od dziś nie będę nalegać na jakiekolwiek czułości i nie chcę słyszeć o nich w domu, nie chcę, aby opowiadał innym jak to mnie kocha. Poprosiłam go też, aby nocował w innym pokoju. Zgodził się. Od dziś tylko służbowo - sprawy dziecka, ewentualnie domu. Nawet napomknęłam, że skoro faktycznie pieniądz jego dla niego najważniejszy to też postaram się myśleć w ten sposób. Postaram się, a tak naprawdę to poza groszami z macierzynskiego to ja nic nie mam. Nie umiem taka być, ale skoro on nie chce moich uczuć, mojej bliskości to może tylko tak może się udać. Jeśli się odsunę. Prawdę mówiąc gdzieś po tym wczorajszym - nie umiem na niego patrzeć. Za dużo tego wszystkiego, bo tu on, tu jego pokręcona rodzina, tu ta matka, która miesza i nieustannie wczesniej płakałam przez nią. Kosmos to wszystko.

Nie umiem za grosz dać sobie z tym rady. Kompletnie. Mąż i jego rodzina i to ich podejście - nie umiem tego zrozumieć. U mnie w domu jak w każdym innym byly lepsze dni i gorsze, ale jakos trzymalismy sie razem, a tam... tam każdy sobie. Męża mają w dupie, a on by sie pokroil za nich. I co gorsza on nie chce isc na kompromis, nie chce nic zmienic, a mnie narzuca dostosowanie sie i zaakceptowanie tego, ze jest taki i już. Co lepsze wczorajszą kłótnię zrzucił na mnie, że to ja byle o co sie kłócę, a dobrze widziałam jaką miał minę jak poprosilam zeby przymknął okna... a pozniej za wszelka cene musial walnąć mi wyklad o oknach i praniu i to nie tak, ze delikatnie tylko jak jakis bóg doslownie..

Nie mam. On twardo powiedział, ze jest taki i się nie zmieni, a jeśli chcę odejść to żebym przyniosła papiery rozwodowe. Powiedz... jak to możliwe, że człowiek, który oburza się o byle co, tłamsi mnie tym, że to on ma zawsze racje, manipuluje mną i prowokuje bywa niektorymi dniami normalny, uśmiechnięty, śpiewa mi, gada innym po pijaku, że gdyby nie ja byłby nikim, że nigdy nie sądził, że będzie miał rodzine, że jest szczeliwy ze mną i mnie kocha nad życie.... Nie rozumiem teog.

Nie chcę zabierać dziecka z domu do rodziców. Tutaj ma swoje łóżeczko, tutaj jest wszystko jej. Sama to stworzyłam. Podpowiedz, da się jeszcze jakoś wpłynąć na to bez wyprowadzki? Dla mnie to ostateczność. Dziś rano miało mnie tutaj już nie być, ale ostatecznie patrząc na córkę zostałyśmy. Wyrzuciłam go z sypialni. Nie chce żadnych bliskosci z jego strony. Nie chcę rozmów. Tylko, czy takie zabranie mu siebie i odciecie drogi, gdy na kazdym kroku wczesniej okazywalam mu milosc pomoze?

Pewnie to akurat będzie mu na rękę. Jestem głupia, że nie mam odwagi się wyprowadzić.

winnie.c z całym szacunkiem, ale gdyby to wszystko było dla mnie łatwe nie pisałabym z prośbą o pomoc. Mój mąż - nie sypia ze mną, nie dotyka mnie, a na mój dotyk reaguje jak poparzony. Mój mąż jest dla mnie zimny, chłodny, szorski. A nie był taki wcześniej. Teraz o wszystko robi mi problem. O pierdoły. A ja siedzę w domu i ogarniam nasz dom, zajmuję się dzieckiem i jeszcze jego bratem, więc nie gniewaj się, ale póki co w otoczeniu mojego męża jestem jedyną osobą, która jest za nim i która mu pomaga udźwignąć wszystko wokół. A co do jego matki to nie pozwolę sobie, aby ktoś mówił mi, że jeżdżę po niej, bo to ona ewidentnie jeździ po mnie obracając każde wyciągnięcie mojej dłoni przeciwko mnie. Olewa moje dziecko, męża. A Ty śmiesz pisać mi, że to ja jestem najgorsza? A staram się łatać to wszystko jak się da, dziwisz się, że ktoś kto próbuje to wszystko udźwignąć nie ma w końcu siły i się poddaje? Mój mąż jak sam stwierdził nie zrezgynuje z pieniędzy, teraz to one są dla niego ważne, najważniejsze, mimo, że ma 3 etaty i czasu dla nas nie ma, tylko dokłada sobie pracy, a spokojnie dalibyśmy radę, gdyby nawet pracował mniej. Czytaj proszę ze zrozumieniem, jak można nie pozwalać się dotykać jak ktoś i tak Cię nie dotyka. To przykre, że ktoś kto nie zna sytuacji tak łatwo ocenia.

Jakuulka.ka myślę, że Winnie.c nie chciała Cię obrazić, tylko dowiedzieć się więcej, czego ja faktycznie nie dopytałam.

Witaj. Mam takie pytanie, co chciałaś osiągnąć przepraszając go za to że ma taka niedobrą żonę? Pewnie myślałaś  ci, że zaprzeczy, że powie ty wcale nie jesteś złą żoną, jednak on jak by ci jednak przyznał rację.
Nigdy nie mów o sobie tak, bo z czasem on to przyjmie do wiadomości i zacznie cię za taką uważać, jeszcze będzie udowadniał ci, że jesteś złą żoną powołując się na twoje słowa i co wtedy mu powiesz, że mówiąc tak chciałaś wywołać jego reakcje odwrotną?
Nie przepraszaj go za to, ze chcesz czułości czy zainteresowania, ono ci się należy.
Jeżeli chcesz być z nim to przestań krytykować jego rodziców, dzieci poturbowane przez rodziców mają to do siebie, że nie godzą się na ich krytykę. Oni w swojej świadomości mają że rodzice ich nie kochają, ale oficjalnie będą zaprzeczać i będą ich bronić. To jak syndrom sztokholmski.  On ci  nie powie ci tego wprost, ale będzie cię atakował i odsuwał od ciebie, bo niestety on będzie trzymał stronę swojej matki. Nie zaznał miłości w swojej rodzinie, nie nauczył się co to być dobrym ojcem i mężem bo nie miał od kogo. Jest na tyle młody, że mógłby zmienić swoje zachowanie, ale on nie chce. Mówi ci to wprost.

Piszesz że dla dobra córki nie odejdziesz od niego, ale twoja córka też taka może kiedyś być, zimna i oschła, bo też nie będzie miała dobrych wzorców. Dasz rade tak żyć, bez miłości, z wiecznymi pretensjami do ciebie, z robieniem tobie na przekór. Popatrz już jak na ciebie działa ta sytuacja, a jest to dopiero  początek waszego wspólnego życia, tu cytat " Wczoraj z tego wszystkiego wpadłam w histerię, płacz i szarpnęłam go lekko parę razy. Powiedział, że jestem jak jego ojciec, oprawca... A uwierzcie, w życiu nikt mnie tak nigdy nie sprowokował.", co będzie dalej, ty się wykończysz, rozsypiesz emocjonalne i wtedy wszyscy uznają, że to ty jesteś winna tego zła co się dzieje w waszym domu, on u znajomych opinie ma dobra, zawsze uczynny i pogodny. 
Twój maż wychował się w biedzie, więc teraz zdobycie pieniędzy jest dla niego najważniejsze, ważniejsze niż pobyt z wami. Piszesz że boisz się że zostaniesz sama z dzieckiem, a tak na prawdę to jesteś cały czas sama, bo on woli siedzieć na 3 etatach, więc kiedy ci ma pomagać i wspierać. Piszesz że masz dobrych rodziców, którzy ci pomogą,  nie masz więc sytuacji podbramkowej, że za każda cenę musisz znosić jego humory i złe traktowanie. Jak będziesz pozwalała tak się traktować  dalej  to z czasem ty sama uznasz, że na inne traktowanie nie zasługujesz, już doszło do tego, że zaczęłaś wbrew sobie przepraszać go za to że ma złą żonę. Piszesz że kocha córeczkę, jak się kocha kogoś to chce się jak najczęściej z tym kimś przebywać, a twój mąż ucieka w pracę. To że mówił ze kocha córeczkę i ciebie to nic nie znaczy, on nie pokazuje tej miłości czynem, a chyba czyny się liczą a nie słowa.  Może twój mąż zrozumiałby że was rani, ale tylko wtedy gdyby poczuł że was traci, ale czy ty jesteś gotowa zaryzykować to, bo on może jednak nie zmienić swojego podejścia do ciebie i nie będzie próbował cię odzyskać? Twój maż cierpi najprawdopodobniej na syndrom DDA i DDD czyli syndrom cech nabytych. Osoby z takim zaburzeniem to ofiary przemocy, które niestety później często staja się katami swoich rodzin. Tylko terapia przeprowadzona  w dobrych ośrodkach leczenia współuzależnień ( na NFZ) i zaburzeń ( adresy znajdziesz w swojej gminie) pozwoli mu wrócić do normalnego świata zwykłych ludzi.    Poczytaj o tym problemie, a zrozumiesz przez co przechodzi twój maż, jak spostrzega świat w którym żyje. Jeżeli znajdziesz odwagę w sobie (nie wolno straszyć odejściem jak nie jesteś wstanie to zrobić)  to działaj bo nie długo ty będziesz również cierpiała na ten syndrom, bo od niego go odziedziczysz, a jeśli nie ty to twoje dziecko w przyszłości.

Dokładnie zastanów się czy jesteś wstanie twardo postawić mężowi warunek, że wrócisz do niego tylko wtedy gdy przejdzie terapię. Musisz wiedzieć, że ta terapia wymaga wielu miesięcy ciężkiej pracy, spotykania się raz lub dwa razy na spotkaniach grupowych, wyjazdu na zjazdy dwu albo nawet trzy krotnego po za teren zamieszkania, gdzie ciężko pracuje się w grupach nad analizą własnego życia od podstaw, tj. od czasu odkąd sięga danego człowieka pamięć. Bo on niestety musi to wszystko z siebie wyrzucić to co w nim tkwi i o czym on stara się nie pamiętać, ale to jest i będzie dopóty dopóki dobry terapeuta nie pomoże mu zaakceptować i pogodzić się z tym, bo tylko wtedy te potwory nie będą mogły co jakiś czas z niego wyskakiwać i kąsać wszystko dookoła. On może nie zgodzić się na terapię, bo osoby zaburzone często zaprzeczają, że maja jakieś problemy, wprost przeciwnie udowadniają, bo w to wierzą, że problem leży po stronie małżonka, to drugą osobę obwiniają za wszystkie swoje niepowodzenia, dlatego twój maż nie zaprzeczył ci gdy go przepraszałaś za to, że jesteś taka niedobra żoną, on przyjął to do wiadomości, a nawet powiedział proszę bardzo choć wiedział (bo  to nie trudno się domyślić), że chciałaś od niego usłyszeć że jest wprost przeciwnie.  Jego rodzina może cię również oskarżać, ze niszczysz życie swojemu mężowi, będą zarzucać ci że niszczysz życie swojemu dziecku itp.  będą to robić bo się boją się spojrzeć prawdzie w oczy, bo boją się ponownego przejścia przez to piekło przez które przechodzili.

Nie pisze sobie to tak gołosłownie, to wszystko znam z własnego życia, byłam taka ofiarą i zarazem katem dla swoich najbliższych. Ja tez przed obcymi byłam miła i uśmiechnięta, bo tak zostałam nauczona (nie pokazuj nikomu co się dzieje w domu), a w środku jedna wrząca lawa.
Czasami w mojej rodzinie było wszystko dobrze, wesoło i fajnie i nagle coś przywoływało w pamięci sytuacje o których chciałoby się zapomnieć, pogrzebać je gdzieś głęboko w duszy a tu one wyłażą na wierzch i trudno jest się powstrzymać, a by nie gryźć i ranić  i  wrzaski i krzyki i poszarpywanie, a zarazem czuło się żal i wstyd że krzywdzi się swoich najbliższych, którym chciałoby się nieba przychylić, ale trudno powstrzymać się. To było piekło, te ataki i te wyrzuty sumienia, ja przeszłam terapię i teraz na taka terapie chodzą moje dzieci po to aby nie przenosić tego syndromu na dalsze pokolenia.

P.S. Oczywiście chodziło mi tylko i wyłącznie o moje posty, żeby nie było.

Rzeczywiście winnie.c jest jak mówisz, ostatnio najczęściej przyjmuję pozycję obronną, broniąc się atakuję.

Wszystko zaczęło się 2 tygodnie temu, gdy teściowa z partnerem byli w Polsce. Znosiłam wszelkie uszczypliwości i próby wyprowadzenia mnie z równowagi. Mąż nagminnie w tym czasie powtarzał, że mnie kocha, dobruchał mnie. Wszystko do czasu aż zwróciłam mu uwagę, że chciałabym, aby stanął w mojej obronie, gdy słyszy coś obraźliwego względem mnie. Obrony nie było. Powiedział, że jeśli się odezwę, wtedy będzie mnie bronił. No i się odezwałam, po tym jak z jego strony usłyszałam, że jestem głupia. Jaki był tego efekt? On z teściową nie chciał o tym rozmawiać, bo jak stwierdził nie ma zamiaru mówić jej, że mnie do tego pchnął, a roztrząsać też tego nie chce chyba, że sama się o to odezwie. No i się odezwała. Ona i jej partner - do mojego męża o to jaka to ja jestem straszna. Vinnie.c przez 1,5 roku odkąd wyjechała wzięłam pod swoje skrzydła mojego męża i jego brata. Opiekowałam się jak jednym, tak drugim. Mieszkaliśmy wszyscy razem przez pewien czas nawet. W połowie ciąży wyprowadziliśmy się, ale brat pozostawał ciągle pod moją opieką, gotowałam dla niego, służyłam radą i wsparciem. To mnie się zwierzał i opowiadał o trudnym dzieciństwie, o matce, która ich porzuciła, dla nowego mężczyzny, o ojcu. Chłonęłam to wszystko.

Owszem, moja sytuacja i męża jest inna. Jest inna, bo moi rodzice stoją za mną i za nim murem, a tamta kobieta od samego początku miesza między nami. Mąż sam stwierdził, że ona stoi między nami i będzie pewnie dalej stała. On nie ma odwagi chyba sprzeciwić jej się. Ja sama nie oczekuję od niego wyboru - ja, ona, ale trzeźwej oceny sytuacji i obrony naszego związku, naszego intymnego świata przed nią.

To od problemów z nią, nieustannych jak widać zaczęły się kłopoty w naszym małżeństwie.

Podczas ich pobytu w Polsce starałam się wyciągnąć dłoń, kolejny raz i kolejny. Nawet uszykowany przeze mnie obiad dla nich, na powitanie, który miał rozluźnić atmosferę (tak sobie to tłumaczylam) był powodem do kpin w moją stronę. Zaraz na wejściu po zaproponowaniu herbaty usłyszałam "a co, chcecie mnie napoić herbatą, bo macie za mało obiadu dla nas? ". Tego dnia, gdy przyszli mąż spał po nocce w pracy, a ja nie wiedząc jeszcze, że wypisywała od rana do niego, czy na tym obiedzie będzie męża drugi brat (ten, z którym on nie bardzo utrzymuje kontakt ostatnio, bo tamten się odciął) z pretensjami, przeczywając chyba unoszący się w powietrzu hałas zaprosiłam i tego brata do nas i jego narzeczoną. Zaprosiłam, bo pomyslałam, że może warto i tym razem się na nich otworzyć wszystkich. Gdzie tam. Partner teściowej od początku, gdy przyszli patrzył na mnie tak jakby chciał mnie uderzyć, z taką pogardą, zupełnie nie wiem czemu. I co najlepsze, nalewałam zupę, latając od kuchni do dziecka, niestety pomyliłam ilość talerzy, nawet nie zauważyłam, że poszedł jeden za mało (mąż roznosił talerze). Mężowi uwagi nie zwrocono, nie zauważył, a na stole brakowało jednego, weszłam do pokoju spytałam czemu nie jedzą, a teściowa z wyższością oznajmiła, że jej mężczyzna nie dostał obiadu. Ileż to było roboty podejść powiedzieć mi w kuchni, że brakuje jeszcze jednego. A ona zrobiła to przy wszystkich, przy czym ona, partner, jej syn, narzeczona zaczęli się ze mnie śmiać. Ewidentnie dając mi do zrozumienia, że to ja śmiałam się pomylić. Mąż i drugi brat nie odzywali się, ale widzieli, że nie było to ładne ze strony tamtych. Szkoda tylko, że żaden nie stanął w mojej obronie.

Vinnie.c to jedna opisana przeze mnie taka sytuacja. Dodam, że każdorazowo teściowa obwinia męża i mnie o różne rzeczy, nawet o to, że wiedząc o naszym ślubie kilka miesięcy wcześniej nie pojawili się na nim obwiniając ostatecznie nas o wszystko, bo jak sami twierdzili, gdyby wiedzieli, że będzie taka impreza to przyjechaliby..... taka impreza, a gdyby 2 osoby na krzyż były to rozumiem, że liczyłaby się bardziej impreza huczna niżeli obecność na ślubie dziecka i ofiarowanie mu wsparcia.

Tak jest ze wszystkim. Męża mojego tylko wykorzystują. Nieraz było tak, że po telefonie od matki, leciał załatwiac na mieście jej sprawy np. rezygnując ze spaceru wspólnego z córeczką zaraz po jej narodzinach, bądź musieliśmy kończyć coś wcześniej, coś co robiliśmy wspólnie tylko dlatego, że on musi załatwić jej to i to.

Teściowa to dla mnie kość niezgody w naszym związku. Jej fizycznie obok nie ma, ale mimo wszystko strasznie mąci w naszym związku. Byc może dlatego, że mój mąż wpuszcza ją mimo wszystko nazbyt bardzo do naszego życia.

W 35 tygodniu ciąży po jednym z jej telefonów (pamiętam, to był dzień matki, wyciągnęłam dłoń kolejny raz i już nawet bylo dobrze, ale niestety rozmowa skonczyla sie dla mnie na tyle źle, że z nerwów źle się poczułam i trafiłam do szpitala, cały ten stres rzutował także na urodzenie córeczki w ledwie skończonym 37tygodniu.

Teraz z tymi chrzcinami też było jak było. Przy stole w restauracji siedziała moja rodzina i z rodziny męża tylko dwaj bracia i dziewczyna jednego z nich.

Niezgody z mężem zwykle wiążą się z kłopotami ze strony jej. To nas chyba tez od siebie oddaliło, bo jak przypomnę sobie ile razy jej osoba wywolała między nami sprzeczkę... Nawet teraz, gdy piszę o tym widzę, że rzeczywiście za dużo jest jej między nami. Ona z mojego męża stworzyła kogoś jakby na wzór ojca dla chłopców, zrzucając opiekę i wszystko inne na niego. A mąż tak przez caly ten czas dzieli się sobą na dwie rodziny.

Vinnie.c wiem, że problem leży zwykle po obu stronach. Ja też nie jestem święta. Mąż jest bardziej chłodny, zamknięty w sobie, a ja emocjonalna, uczuciowa, otwarta, ciężko nam się czasem dogadać, a czasem udaje nam się to bez żadnego problemu. Najtrudniej jest chyba, gdy chodzi o rodziny - naszą, jego, moją.

Mój mąż ze strony moich rodziców ma ogromne oparcie, z czego korzysta często, ja tego oparcia nie mam w jego rodzinie, a wrecz odwrotnie z jakiegoś powodu oni są do mnie nastawieni wrogo. Co dziwniejsze pamiętam, że jeszcze przed wyjazdem męża mama zawsze porównywała się ze mną. Wychodziliśmy gdzieś, a ona wiele razy mówiła mu żebym się nie stroiła za bardzo, teraz gdy do nas przyjechali było to samo, a co najlepsze mężowi mówiła tak, a sama przyjeżdżała do nas odstawiona. Czasem mam wrażenie, że ona rywalizuje ze mną jak kobieta z kobietą, nie ma tutaj nawet relacji teściowa, synowa, tylko rywalka z rywalką. Przykre, bo ona mnie nawet nie zna za dobrze, a wie, że przecież krzywdy nikomu nie robię i dbam jak tylko mogę o męża, czy nawet jego brata, no i o moją córeczkę.
Jeszcze jakby ktoś się mógł złościć jakby drugi ktoś olewał jego bliskich, ale w takiej sytuacji nie rozumiem jej postawy kompletnie.

Niestety to, o czym wspomnialam rzutuje na mnie i męża. Oddala nas chyba od siebie, bo nie umiemy sobie poradzić z problemami, które pojawiają się na płaszczyźnie ja i jego rodzina.

Pamiętam, że pierwsza prawdziwa kłótnia i niestety niemalże każda inna dotyczyły tej sfery. No, a teraz, teraz już jest tak, że kłopoty pojawiają się w niej i dotyczą dodatkowo rzeczy błahych takich jak to okno, czy pranie... Mąż mój zawsze we wszystkim musi mieć rację, zawsze powtarza, że jest najlepszy albo, że całe życie był najgorszy. Gdy próbuję dotrzeć do niego delikatnie zbywa mnie. Za każdym razem.

Nie chcę odchodzić, wyprowadzać się. Kocham go. I wiem, że gdzieś tam w środku i on nas kocha........

Jakuulka.ka, w pierwszej kolejności prosze Cię, żebyś przyjęła założenia mojej całkowitej życzliwości, naprawdę nie jestem trollem, który szuka w internecie okazji, żeby komuś dołożyć. Po prostu z mojej perspektywy sprawy wyglądają trochę inaczej niż z Twojej.
Kiedy czytam o twoim relacjach z teściową widzę siebie z początków mojego małzenstwa.  Mój mąż wprawdzie nie jest DDA, ale jest jedynym dzieckiem samotnej matki, ma więc ze swoją mamą niezwykle silną więź, czasem nazwałabym ją patologiczną.
Jesteście w o tyle dobrej sytuacji, że Twoja tesciow anie tylko nie mieszka z Wami, ale jest setki kilometrów dalej. Mimo tego jej zachowania są kością niezgody. Żeby tego uniknąć trzeba postarać się wyrzucić ją z Waszej wspólnej przestrzeni. Jak jest w pobliżu to OK, ale kiedy jej nie ma postarałabym jak najmniej o niej rozmawiać, przywoływać jej zachowania, a przed wszystkim jak najmniej o niej myśleć. Przecież jej obecnośc u Was to tylko ułamkowa część Waszego wspólnego czasu, a w Twoich postach ona zajmuje ogromne miejsce. Poza tym ciężar kontaktów z teściową powinien przejąc mąż. Łatwiej usłyszeć odmowę albo coś niemiłego od swojego męża niż od synowej, a potem nie można tego zwalic na wredną synową.
Uwagi Twojej teściowej tak Cię dotykają, bo na to pozwalasz. Zdystansuj się od jej uwag, niech nie będą tak ważne. Ona to widzi, więc sobie pozwala. Nie jestem psychologiem, ale może zdaje sobie sprawę, że nawaliła jako matka, więc zdyskredytowanie Ciebie jest dla niej sposobem na dowartościowanie się. Ale Ty jesteś nadwrażliwa (wiem, łatwo się pisze, też jestem nadwrażliwa w kontaktach z moją teściową, jej uwagi mnie dotykają), a ona to wykorzystuje. Gdybyś puściła mimo uszu uwagi o herbacie czy talerzach nie rzutowałoby to tak bardzo na Wasz związek. Olej to, co baba gada, na tyle, na ile to możliwe. I raczej nie oczekuj od męża, ze stanie po Twojej stronie. On musiał przez całe życie udawać wobec otoczenia, że jego mama nie jest wcale taka zła, nie zmieni postawy z dnia na dzień.
Ale jest jedno miejsce, gdzie żona zawsze wygra z teściową. Tym miejscem jest sypialnia. Ale rozumiem, że to u Was też szwankuje. Nie na darmo mówi się, że seks jest w związku bardzo ważny. Seks buduje bliskośc, bywa spoiwem. A młody samieć prędzej doceni kobietę, która przyniosła mu seksualną satysfakcję, niż kpbietę, która gotuje obiady jego bratu.
CDN

Autorko przeczytałaś post azbestowej?