Terapia po rozstaniu - czy warto? Czego się spodziewać? - Netkobiety.pl

Oczywiście dodam, że jestem świadomy, że terapia kosztuje niemałe pieniądze, stąd też moje wątpliwości.

Peter, dzięki za post.
Wiem, że to nie ma sensu, nie chcę o tym myśleć i marzę by być znowu szczęśliwy, tylko tak, jak w życiu, włącza mi się nadzieja, że wszystko będzie dobrze, że nie będę musiał tworzyć z kimś czegoś od nowa, tym bardziej, że rozumiałem się z nią najlepiej, była po prostu najlepszym przyjacielem w życiu.
A nawet jeżeli mam coś tworzyć od nowa, to osłabia mnie fakt, jakie to będzie trudne, skoro przez całe życie tylko ją naprawdę kochałem - a byłem w kilku związkach i po rozstaniach nie bolało mnie to nigdy aż w ten sposób. Właśnie kompletnie nie mam pojęcia skąd obudzić w sobie siłę - ja zawsze lubiłem flirtować, żartować czy drażnić się z kobietami, ale miałem na to ochotę, bo wiedziałem, że zawsze jest ona, od której nie ma lepszej. No i nigdy nie było, także myślę, że dużo poszukiwań przede mną..

Rece, rece po prostu opadaja!!!
Faceci najpierw nie szanuja kobiet, jezdza jak po lysej kobyle przyslowiowej a potem sie po terapiach beda szlajac.
Jak sie dba tak sie ma - prosze sobie zapmietac!!

A terapie goraco polecam - moze sie kolega ogarnie I nie bedzie kolejnych "ukochanych" krzywdzil.

I nie, byla nie ropacza I nie mysli o poprzednich zwiazkach. Znalazla pewnie fajnego faceta I jest szczesliwa. Po co dupk..a wspominac??

A myślisz, że co robię od kilku miesięcy ? Tylko tu sprawa wyglądała inaczej, bo zauważyłem, że coś we mnie jest nie tak i chodziłem "po kryjomu" do psychologa i z nim pracowałem i kiedy doszliśmy do znacznej poprawy i miałem zacząć wszystko naprwiać to stało się najgorsze.
A teraz jak mam walczyć o kogoś, jeśli ta osoba się tak zmęczyła, że nic do mnie nie czuje, wypaliła się i ogólnie stała się zimna dla wszystkich...
Ja poprostu widzę, że ją meczę i Ona się meczy całą tą sytuacją itp Poprostu przestała już wierzyć, że po raz kolejny można to naprawić...

Proponowałem, zgodziła się na pierwsze spotkanie 29 listopada, ale podkreśliła to w taki sposób, "że może iść na jedno spotkanie..."
To, że jest przemęczona również rozumiem - boli mnie i martwi jeszcze to, że zostaje z dwójką dzieci w dużym domu gdzie jest milion rzeczy do ogarniania...
Ja dzieci bardzo kocham i chciałbym z nimi przebywać cały czas, ale też muszę na to wszystko zarobić i często pracuję nawet od 4-5 rano do 16-17
Na szczęście jeszcze z nimi mieszkam to ogarniam wszystko, ale po weekendzie się wyprowadzam, bo ona nie chce tak żyć...

Kompletnie nie rozumiem ludzi, którzy piszą takie posty. Przykładowo widzę temat "Zdradzilam, popelnilam błąd, jestem załamana, co dalej?"
Nie mam nic do poradzenia to nie piszę. Ocenic i napisac ze zle zrobila? Przeciez o tym wie:) Nie mam nic do powiedzenia. Nie wiem jak święty i bezbledny musiałbym być w życiu, zeby napisać: "jak mogłaś, trzeba było myśleć, znajdzie sobie inną i będzie szczęśliwy".

Z tym że nie wróci pogodziłem się, ale nie mogę przestać mieć nadzieji i cały czas w głębi serca chcę żeby wróciła choć wiem że to nierozsadne.. Wydaje mi się że może mi pomóc tylko zapomnienie o niej lub poznanie kogoś nowego. Czemu terapia nie może mieć na celu zapomnienia o niej?

Zapomnieć, tym bardziej o ważnej osobie, z którą było się i żyło u jej boku przez lata, można w dwóch przypadkach: poważnej choroby układu nerwowego i poważnego urazu głowy. Innej 'recepty' na amnezję nie ma.

Jeśli byś pogodził się z jej odejściem, nie miałbyś także nadziei na jej powrót. Przestań oszukiwać samego siebie, albo bądź świadomy tego, że to robisz.

Bardzo bym chciał nie mieć nadzieji tylko jak to zrobić?? Mówię sobie dość a i tak nadzieja wraca. i tak pol roku. Pomimo że rozsądek mówi od dawna żebym się ogarnął. Jestem świadomy ze to robię i wiem ze mam mega problem, bo dochodzą potężne wyrzuty sumienia.

andale87, przede wszystkim przestań się już kajać, to nie ma już sensu, wyciągnij z tego wnioski na przyszłość, to jedyne co możesz zrobić. Ludzie popełniają błędy, trudno. Wątpię, czy terapia w Twoim przypadku coś pomoże, nikt Ci nie natłucze mądrości do głowy, żebyś w magiczny sposób zapomniał o swojej byłej dziewczynie.
Problem w tym, że nie pogodziłeś się z tym rozstaniem i trudno Ci to puścić. Tu Ci nic nie poradzę, sama kiepsko sobie z tym radzę.
Zastanów się czy ogólnie jesteś zadowolony z życia, masz przy sobie fajnych ludzi, swój świat, hobby itp, bez takiego zaplecza łatwo się uczepić czegoś, co łatwo daje szczęście i tęsknić.
I daj sobie spokój, nie myśl, co ona myśli, czy tęskni, zapewne nie, zresztą to już nie ma znaczenia, skup się na sobie, myśl jak sobie ulżyć, nie wkręcaj sobie filmów, wiem, że trudno sobie jej nie idealizować, jeśli na dodatek to Ty spieprzyłeś, ale skończ z retrospekcją, nie analizuj, spróbuj zająć się swoimi sprawami. Jeśli natomiast, nie możesz się skupić, nie panujesz na emocjami, masz dola i nic nie odciąga Cię od tych myśli, idź na wizytę do specjalisty, prawdopodobnie doradzi Ci coś sensownego, nie warto się męczyć, to strata czasu.

ps. poczytaj tez inne watki, niektóre to naprawdę skarbnica wiedzy, moze bedzie to motywacja do pracy nad soba i nad rozgryzieniem mechanizmów, które Toba kieruja, rozpoznanie jest pierwszym krokiem do prawidlowego leczenia

Hehe, klasyka

Zawsze mówię, że są 2 główne powody popadania w obsesję:

1. tzw. "unfinished buissness", czyli ktoś odchodzi lub zostaje porzucony ZANIM związek się wypalił. Czyli np. ktoś zdradził, ale nie zdążył doznać 'łaski' odkupienia win i teraz gryzą go i palą wyrzuty sumienia. Albo jak w przypadku autora - ktoś paskudnie kogoś traktował, ale nie ma szans na odzyskanie partnera czy odkupienie.

2. Odrzucenie. Czyli ktoś kogoś nie chce, nie jest zainteresowany i nigdy nie był - po prostu.

Tu mamy ewidentnie przypadek nr 1.
Tyle, że autor bagatelizuje potrzebę przyjrzenia się swoim motywom, źródle zachowań i podjętych decyzji (wizyta u terapeuty, bo od czegoś trzeba zacząć..ale autor oczywiśćie jest od wszystkich mądrzejszy )
I co gorsza bagatelizuje powody, dla których mu ten ostatni rok odrąbało i dostał na dekiel.

To ja Cię wprost autorze zapytam: Jakie konkretnie wydarzenie lub stan emocjonalny spowodowało, że na tamten moment traktowałeś swoją kobietę jak 'własność' i służącą, a sam siebie miałeś za Pancia i Króla Przedmieścia? Dostałeś awans, nagły jakiś przypływ większej gotówki? A może wziąłeś się za siebie i nie wiem..wyprzystojniałeś, więcej kobiet nagle zaczęło zwracać na Ciebie uwagę i uznałeś, że w takim wypadku "rozdajesz karty" i mała (dziewczyna) 'może ci skoczyć' i powinna całować ziemię po której taki Men jak ty stąpa?
Jak to uczciwie rozkminisz, będziesz miał pewność, że nie popełnisz tego błędu w kolejnym związku.

Bo narazie, z Twojego opisu rysuje się obraz nieco zakompleksionego i niedowartościowanego gościa, który kocha być przekonywany o swojej zajebistości, a kiedy to utracił to pała mu zmiękła, bo jak żyć bez zabiegania o jego uwagę, miłość i uczucie...wiadomo, że nowa kobieta będzie miała tez oczekiwania, a Narcyz tego w swoją stronę nie lubi.
To jakie były te powody, że ci palma odbiła? Rusz głową zamiast się mazać.

Elle, nie bagatelizuję.. wydaje mi się, że przez pół roku przemyślałem ten temat na WSZYSTKIE możliwe sposoby, rozmyślając odnośnie przyczyn, pobudek, okoliczności. Nigdy bym się nie spodziewał, że zamienię się w demona, tylko że gdy to się działo to ja cały czas wypierałem to, myślałem, że to znowu JA mam rację, a ona jak zwykle robi z czegoś problem. A już dawno jechałem po bandzie.

Elle, doceniam, że znasz się na temacie, robi to na mnie wrażenie. Można to nazwać awansem, a raczej spełnieniem planu, który był ryzykowny, ale dał mi duży sukces zawodowy. Z perspektywy czasu oceniam to jako mega dodanie pewności siebie, a raczej zarozumiałości. Gdybym się wtedy potknął to nie byłoby tej sytuacji, ale też nie wiedziałbym, jak wielki sk.. we mnie drzemie.
No i żeby była jasność - tak, zgrywałem Pana Świata, Króla Życia, mówiłem jej wiele złego, ale nigdy nie byłem nielojalny. Chodzi mi o to, że wszystko co miałem to dzieliłem na dwa - w sensie, że w stresie i nerwach raz mówię jej, że nienawidzę Cię, nie chcę Cię znać, nie odbieram telefonów, ale następnego dnia, gdy jest sukces to dzwonię i mówię, chodź, idziemy na bankiet, zobacz, ale mi się udało! Kumasz, tylko z nią chciałem dzielić szczęście, ale straciłem wrażliwość, bo ona przez ten dzień była ledwo żywa a ja miałem to w dupie. I to tym większy teraz problem, bo nie odwaliło mi w głowie tak, że jej nie chciałem - jak debil mówiłem jej tak, bo czułem się pewnie i nie obawiałem się, że odejdzie, ale w głowie wiedziałem, że i tak ona jest moim najlepszym przyjacielem. Po czasie nawet nie przepraszałem za te chore akcje..
I też wiem, że mam niestety osobowość Narcyza, z tym, że jeżeli nowa kobieta będzie miała oczekiwania to działa to na mnie motywująco a nie odstraszająco. Problem w tym, że tak jak pisałem, nikt poznany w czasach sukcesu czy porażki nie był w 5% tym dla mnie kim była ona.