3 lata małżeństwa, 2 lata kłótni... - Netkobiety.pl

hmm... sytuacja niczym u mnie, z tym, że ja cały czas pracowałem ( 2 prace ) i w domu bywałem od 18. Też się zaczęło wszystko psuć, też miałem okres kiedy miałem wszystko w dupie ( oprócz dzieci ) Partnerka próbowała rozmawiać, tłumaczyła co nie gra, ale jakoś to było dla mnie obojętne. Teraz to się obróciło mi zależy jej już nie i próbuje to jakoś ratować z tym, że mam nowe pomysły i chciałbym wprowadzić wiele zmian żeby to wszystko działało.

Tutaj masz zwierciadło: http://www.netkobiety.pl/viewtopic.php?id=99594

U nas też było gaszenie na chwilę i to dwa razy. Tylko, że nie podejmowaliśmy aż takich kroków i myśleliśmy, że wszystko samo się ułoży aż się wreszcie zebrało i wybuchło. Teraz jest dużo zmian we mnie które ja już widzę, ona może zobaczy, dlatego jest moc i siła w walkę.

hmm... nie wiem po ile macie lat, ale z mojego punktu widzenia to ja chyba dorosłem do ojcostwa i prawdziwego związku przy okazji uświadamiając sobie, że bardzo kocham partnerkę. Na dzień dzisiejszy bardzo bardzo pomaga Bóg i dużo rozmów z partnerką na każdy temat.
Na dzień dzisiejszy ona jest tak jak Ty całkowicie wyczerpana z tzw. brakiem jakichkolwiek uczuć żalu, agresji, pretensji, miłości, tęsknoty itp.

Flipers- ja 29, on 32... więc fajnie byloby,gdyby już jednak był choć trochę dojrzały do zobowiązania, jakiego się podjął...

MrówkaBigbitówka - wiesz, często zadaję sobie to pytanie, bo szukam punktu zaczepienia. I szczerze- jeżeli możemy uznać za zalety to,że nie bije i nie pije i kocha syna, to są właśnie te zalety.
Choć, jeśli się zastanowię głębiej, to może jednak ma chyba problem z agresją i wyrażaniem emocji, bo chyba nikt kto normalnie artykuuje emocje nie rzuca szklankami po ścianach..?
Sytuacja jedno czy dwukrotna, ale jednak...

Pamietam jak byłem młody i moja rodzicielka powtarzała mi czasami, ciesz się synku, że nie jestem np. z zespołem Downa, lub chory na raka, bo wtedy byłoby ci ciężko. teraz jesteś zdrowy i nie narzekaj..... Z jednej strony racja, człowiek docenia to co ma dopiero wtedy jak to straci, np zdrowie.
Dla mnie jednak chorą jest argumentacja, że zaletą męża jest to, iż nie bije i nie pije - matka boska, łachy nie robi. Taka jest norma, któą spełniają mam nadzieję większość facetów, więc doszukiwanie się plusów, w tym, ze mąż jest normalny jest chyba nie na miejscu -tak przynajmniej mi się wydaje. Plusem powinno być to co robi ponad normę, a nie co jest normą, no chyba, że kobitki faktycznie tak mało macie tego w życiu, że teraz ceni się facetów, za to że zachowują się jak Bóg przykazał....

Czytałem Twój post xsell i powiem Ci, że jakbym już znał tą historię, w domu byle jak i dopiero jak człowiek zrobi zadymę i walnie łapą w stół, wtedy druga strona zaczyna się ożywać i robić to, czego wcześniej nie mogła, gdy mówiło się do niej spokojnym głosem. Jakiś etap takiego życia mam za sobą i wiem jedno - nie wiem jak bardzo i ile musiałby Twój mąż się zmienić, ale Ty już będziesz miała do niego taką postawę jak w chwili obecnej. Jesteś pełna strachu i niepewności o przyszłość i stąd też rozterki. Gdybyś wiedziała, że wszystko będzie OK stary byłby odstawiony pewnie do box-u za swoją postawę, a Ty zaczęłabyś żyć własnym życiem i być może w związku, w którym mąż doceniłby Twoje starania.
Śmierdzące lenie w związku to tragedia, szczególnie jeszcze przeświadczeni o swojej doskonałości. Ciężko Ci będzie to poukładać, bo zawsze będziesz miała przed oczyma wizję tych ciężkich lat - i obym się mylił....
Chyba faktycznie trzeba zadbać o swoje życie, bo układanie go pod kogoś niewiele da, a człowiek tylko traci będąc wiecznie kopanym. Coraz to bardziej przekonuje się, że chyba faktycznie trzeba zacząć interesować się własną przyszłością bo jest jedna i szkoda ją przepieprzyć na walkę w związku małżeńskim, szczególnie z kimś, kto i tak nie wykazuje chęci realnej poprawy, tylko załagodzenia sytuacji zagrożenia, w której się znalazł przez naszą wolę walki o lepsze jutro dla siebie czy też dla nas.

Naprawdę to jedyne zalety? Zakochałaś się w nim, stworzyłaś związek, dlatego, że nie pił i nie bił? Jeżeli naprawdę chcesz znaleźć punkt zaczepienia to poszukaj odpowiedzi na pytanie dlaczego zdecydowałaś się z nim być.
Obecnie jednak nie wygląda na to, że takiego punktu szukasz. Wyraźnie nie chcesz z nim być.

To czy jego postanowienie zmiany jest silne i stale będzie do niej dążył, trudno przewidzieć. Być może to jednorazowy zryw, być może nie. Zastanów się czy chcesz być z nim nawet jeśli zmiana miałaby być długotrwała.
Co do opinii matek, dziatek itp to zostaw je za sobą. Nikt poza Tobą nie będzie w związku z nim, nikt poza Tobą nie będzie żył za Ciebie, więc zastanów się czego chcesz Ty. Każda decyzja podejmowana pod wpływem i do której sama nie jesteś przekonana skończy się źle.

Obecnie takiej nie tworzysz. Uważasz, że w przyszłości taką stworzycie? Bo tylko wtedy bycie dalej razem ze względu na dziecko miałoby jakiś sens... W przeciwnym razie będzie miało rodzinę w której panuje chłód emocjonalny, rodzice o ile się nie kłócą, to są poprawni wobec siebie na pokaz, żeby dziecko miało pełną rodzinę... Więcej szkody można dziecku zrobić takimi teatrzykami, niż rozejściem. Nie podejmuj decyzji o swoim życiu ze względu na dziecko.

Co do wyrzutów sumienia, to ponownie: zostaw je za sobą. Pojawiają się one u wielu ludzi po "cudownym przemienieniu" partnerów i prowadza często do niewłaściwych wniosków i decyzji. Nie wyrzutami sumienia powinnaś się kierować, a swoimi uczuciami, potrzebami, chłodną oceną czy jesteś w stanie niejako na nowo stworzyć z nim związek. Czy uważasz, że "odmieniony" on spełnia Twoje potrzeby emocjonalne, czy to jest ten partner z którym chcesz być.

Wiecie,  u mnie najwieksY problem polega chyba na tym, ze to nie jest patologia tzw jednoznaczna-nie ma alkoholu, przemocy, zdrad, czegos, co jednoznacznie by wskazywalo na koniecznosc zakonczenia tego zwiazku.
ja wiem, ze maz byc moze chce dobrze, ale nie rozjmie i nie chce zrozumiec, ze to co w  jego ocenie jest dla mnie dobre, w mojej wcale nie musi takie byc. i chodzi tu o rzeczy trywialne, typu gdzie robie zakupy odziezowe, ktory sklep wg niego mi przystoi a ktory nie...albo to, ze ja xhce spedzic wakacje pod namiotem, a ln w lususowym hotelu. i za nic nie moze zrozumiec,ze mnie to nie cieszy, po prostu.
wiem co jdst wybrukowane dobrymi intencjami, ale te wyrzuty...

I z drugiej strony-czy to nie patologia, kiedy rozmawia sie z druga osoba tylko o dziecku, bo nie ma sie wspolnych planow, marzen...ba, nawet sie nie chce o tych marzeniach mowic z obawy przed kolejna fala krytyki?
teraz przypomina mi sie, co maz powiedzial na jedbej z terapii, kiedy ja powiedIalam ze mam wrazenie ze nic dobrego mnie juz z nim nie spotka...na co on odparl tylko, ze najlepsze mnie juz chyba spotkalo i czego bym chciala jeszcze?(mowil o synu).
    Bardzo drazni mnie to, ze maz potrafi tylko na mnie napadac, mowic ze widze wszystko w czarnych barwach, ze nie daje mu szansy etc a on sie tak zmienil...
a prawda jest taka ze nie zmienil prawie nic. odnosze wrazenie ze on walczy teraz o swoj komfort, stope zycia i to, co ludzie powiedza a nie o szczesliwy dom dla nas... i ze kiedy ugasi pozar to wrocimy do punktu wyjscia.
nie wiem, byc moze zbyt wiele doszukuje sie w tym, jak to wygladalo w jego domu,  ale ta wizja mnie po prostu przeraza. przeraza mnie to ze wg tej rodziny, zreszta mojej matki tez, lepiej zamknac oczy i udawac ze jest ok...
jego matka przywiozla mi ostatnio swoje leki na depresję-tak, bo leczy sie z depresji w zwiazku z relacja z jego ojcem. i dala mi to ze slowami, ze najwazniejszy jest kompromis i dziecko, zebym nie przesadzala i sobie troszke te tabletki pobrala to od razu mi sie spojrzenie zmieni...a kiedy powiedzialam ze bardzo dziekuję ale nie chcę zabirzac sobie obrazu sytuacji farmakologią to powiedziala tylko ze jak na jej to ja sie malo staram i przesadzam...

i czy jestem w stanie byc szczesliwa... coz, moze to mala miara, nieadekwatna, ale kiedy go nie ma np 3 dni i jestem sama z synem to czuję taki spokoj, taka blogosx jakiej nie czuję przy nim...

WaltonSimons... maz byl bez pracy 9 miesiecy. Niewiele robil zeby tą sytuację zmienic, zył tylko wizją duzej odprawy jaką mialam otrzymac. Kiedy pytalam, jak to sobie dalej wyobraza, jak dlugo chce szukac pracy marzen,jak moge mu pomoc i z czego oplacimy rachunii kiedy pieniadze sie rozejda, bo nie bylo wiadomo przeciez, czy uda mi się  szybko znalesc nową sluszalam tylko: czym Ty się przejmujesz, przeciez będzie Twoja odprawa...

Jesli chodzi o wakacje- to mial byc kompromis. zgodzilam sie na formule all inclusive, maz przystal na to, ze chce zwiedzac. all inclusive zostalo, zwiedzanie rozeszlo sie pod argumentami: drogo, bez sensu,  dlaczego chcesz isc sama, rodzina powinna robic wszystko razem...

co do pochwal i dobrego slowa: zawsze mowilam mezowi, ze ze wszystkim zobie poradzi, bo jest zdolny( faktycznie jest, bardzo), ze jesli bedzie ciezko pracowal, to ze wszysrkim da sobie rade. ogromnie w niego wierzylam i on ta wiarę czul, sam o tym mowil.

wczesniej byly wspolne pasje i cele: po dziecku zostaly zastapione tym, ze drogo, ze zmeczony, ze po co,  wlasciwie to go nudzi...

co powinien robic dodatkowo...? powinien wyloezystywac swoj potencjal, swoje talenty, rozwijac się, a nie gorzkniec na kanapie frustrując się, ze jego zycie nie jest takie jak spbie wymarzyl...a moim zdaniem marzenia trzeba w wiekszosci samemu sobie wypracowac a noe czekac na manne z nieba i okazję zycia...

a zazenowanie..coz... ja mowię wprost czego oczekuję. maz zgrabnie to omija i powtarza swoją mantre i szansach i szczesciu. znow mnie ignoruje, znow nie bierze pod uwage... masz racje, wlasciwie jdstem bardziej zazenowana soba niz nim...

Jest też opcja powszechnie występującej w Polsce dolegliwości: sferdzienia. Uleczalna, ale co zdążył siebie obrzydzić, to zdążył...

xsell - proszę zacznij zwracać uwagę na pisownię, bo człowiek się umęczy czytaniem tych "perełek" i dociekaniem o co Ci chodzi....

Wracając jednak do tematu - jestem zwolennikiem rozmów. To dwóch musi chcieć naprawić, coś co nie funkcjonuje, a nie jeden. Żona chce, mąż ma focha.... trzeba też wziąć pod uwagę, że jak ktoś ma focha przez kilka lat, to druga strona się do tego przyzwyczaja lub nie i ten foch albo nie robi już na nas wrażenia, albo powoduje, że człowiek nie podejmuje już żadnego działania widząc bezsensowną sytuację związaną z postawą drugiej strony.
Sam po latach rozmów z żoną wiem, że nie potrafię już z nią rozmawiać tak jak bym chciał. Wiem o tym, że mógłbym to zrobić, ba - nawet chcę, ale wiem co usłyszę w odpowiedzi. Te odpowiedzi słyszałem dziesiątki razy i człowiek już nie rozmawia więcej widząc bezsensowność takich rozmów. Jeżeli jednak nie rozmawiamy, sytuacja się psuje - więc jest to zamknięte koło.
W pewnym czasie człowiekowi się już nie chce, nie widzi sensu, nie ma woli walki - pomimo, iż rozum podpowiada mu, że powinien nadal walczyć. - bo chce, bo tak wypada, bo tak czuje lub bo tak czują inni i utwierdzają nas w tym przekonaniu. Stąd też potem biorą się nasze rozterki co zrobić - walczyć??? odpuścić???? - tego nigdy nie będziemy pewni - szczególnie w sytuacji takiej jak Twoja. Może się zmieni, może będzie lepiej, lecz wiem że to się nie stanie, bo kilka lat już to trwa, bo taki jest jego ojciec i zawsze coś tam coś tam.....

Ja też tu się znalazłem, bo sam nie wiem - bo sam walczę z sobą z nami i nie widzę rozwiązania, a te które widzę rozpierdzieli całą rodzin, inne polegałoby na tym, że mam się cieszyć tym co jest i nie narzekać. Zmienić swoje oczekiwania i potrzeby i zająć się tylko tym, by żona i dziecko były szczęśliwe. Jak pomyślisz o sobie i rozwalisz związek w imię walki o lepsze SWOJE jutro i tak w opinii rodziny i ludzi, którzy nie żyją z Twoim mężem, będziesz winna rozpadowi małżeństwa - zobacz jak Twoja rodzina postrzega ten problem. Wydziwiasz, a on nie jest taki zły - weź tabletki i inaczej spojrzysz na życie itd....
Będziesz się z tym bujać, aż pewnego dnia coś w Tobie pęknie i weźmiesz rozwód, lub posłuchasz głosu otoczenia i w imię "poprawności politycznej" będziesz żyła w tym związku, bo nie być winna rozpadowi małżeństwa - nie z własnej winy.
Wiem że ciężko podjąć decyzję i nikt za Ciebie tego nie zrobi. Nawet czytając wiele opinii w tym temacie, ludzi, któzry mają o wiele więcej życiowego doświadczenia - nadal będziemy mieć wątpliwości i nic, ani nikt nam nie pomoże. Tego wyboru musimy dokonać sami i sami potem ponosić za niego odpowiedzialność......

Nie zgodzę się z tym co mówi WaltonSimons

On już chodzi na terapię i w moim przekonaniu niewiele z niej wynosi. Nie widzi w swoim zachowaniu niczego złego, dlatego raczej nie oczekiwałbym na jego "uleczenie" To jak z palaczem - nie rzuci palenia, dopóki nie stwierdzi sam, że jest nałogowcem i chce z tym skończyć. Tu trzeba mieś świadomość posiadania problemu i chęci jego rozwiązania. Mi się wydaje, że poszedł na tą terapię dla Ciebie, żeby nie było, że nic nie zrobił - leczyć się jednak nie będzie bo nie ma z czego. On jest zdrowy......

Biję się w piersi za pisownię i obiecuję poprawę, telefon i pośpiech chyba nie jest przyjacielem języka polskiego.

Maniek, chyba dużo racji jest w tym, co napisałeś, szczególnie o tej terapii...

Sytuacja z moją matką, o której pisałam w pierwszym wątku miała miejsce w niedzielę. W poniedziałek mąż wyjeżdżał w delegację, wrócił wczoraj.
Nie jestem fanką kłótni czy poważnych rozmów przez telefon, więc czekałam z tym do wczoraj - i się zaczęło.

On nie widzi nic złego w tym, że wmieszał w historię miedzy nami moją matkę - znając jej historię, jak się zachowuje, chciał po prostu, żeby: krzykiem/groźbą/utwierdzeniem mnie w przekonaniu że sobie sama nie poradzę bo jestem za słaba/argumentem, że dziecko musi mieć oboje rodziców, choćby walczących/( taki sam schemat był w domu rodzinnym, mimo, że ojciec  był alkoholikiem, moja matka trwała w tym związku dla "dobra dzieci" przez 18 lat, teraz ma pretensje do całego świata), na mnie wpłynęła.
On nie widzi nic złego w tym, że nie liczył się z moim zdaniem, nie słuchał o moich potrzebach, z góry zakładał najlepsze rozwiązania, bo "on to robił z miłości i w jak najlepszej wierze".
On nie da mi czasu o który proszę, nie da mi chwili oddechu od tego wszystkiego, mam się zgadzać na jego wszystkie pomysły- kino, kolację, bo "od siedzenia i czekania nic się we mnie nie zmieni".
Nie mam prawa myśleć o przeszłości, powinnam patrzeć w przyszłosci. Kiedy mówię, że analiza przeszłości jest mi potrzebna do spojrzenia w przyszłośc, bo to w przeszłości kryją się błędy które zostały przez nas popełnione i póki ich nie przepracujemy to nigdy nie będzie dobrze - nie rozumie tego i proponuje politykę "grubej kreski", bo tak trzeba.

Byłam tak zmęczona tą kolejną, nic nie wnoszącą do sprawy, nic nie zmieniającą potyczką, że kazałam mu się spakować. Że mam tego dosć, że póki nie zrozumie, że ja chcę się z nim, dogadać, ale choć trochę na moich zasadach, choć trochę w zgodzie z sobą samą, a nie jak zwykle tak,jak chce tego on, to nic z tego nie będzie.
A mąż powiedział tylko, że "on się stąd nigdy nie wyprowadzi,bo wtedy będę miała argument, żeby wszystkim opowiadać, że to on się wyprowadził i przestał walczyć"(Uprzedzając pytania: mieszkanie jest moje, panieńskie w kredycie, maż ma swoje, również z majątku osobistego. ma gdzie pójść.)
I jak gdyby nigdy nic usiadł do komputera. Bez słowa.
Co ludzie powiedzą...

Może się mylę, ale ja mam wrażenie, że z każdą godziną terapii mój mąż coraz bardziej gra, coraz bardziej utwierdza się w przekonaniu że to ja mam coś z głową - a może to otoczenie go w tym utwierdza, nie wiem...
I dużo racji w tym,że on na terapię poszedł dla mnie - nie dla siebie.Bo prosiłam o nią wiele razy. I dopiero w momencie, kiedy kazałam mu wybierać, albo terapia,albo rozstanie- zgodził się pójść. Chyba na zasadzie- niech ona widzi,że poszedłem, niech ma,co chciała...

Nigdy nie czułam się chyba tak zła, taka zmęczona, taka pokonana...

Ja z nim rozmawiam już bardzo stanowczo, mówię szczerze o moich odczuciach, że nie chcę tak zyć.. a on mi tylko na to, że też tak nie chce bo jest niemiło ... a dalej już stare, znane spiewki...

Skąd ja to znam - gadać oczywiście, dopóki gadka nie trąca odbiorcy. Jak już wjedziesz na pole, które uderza w jego osobę, od razu zaczyna się agresja, albo kończenie tematu, że w taki sposób się nie dogadamy. On z Tobą nie rozmawia, on wysłuchuje Twoich żali w oczekiwaniu, że usłyszy to co chce usłyszeć. Do czasu kiedy tego nie usłyszy, wciąż będzie przyjmował wszystkie argumenty jako atak na swoją osobę i będziecie stali w miejscu.

Widzę po swom związku - człowiek musi się chcieć porozumieć. Musi się chcieć dogadać i w tym kierunku coś robić. Jak słyszę, że to Ty masz problem, bo ze mną jest wszystko OK, to mnie szlak trafia. Jak jedno ma problem w małżeństwie - to automatycznie problem mają oboje. Jak ktoś tego nie zrozumie, to szkoda czasu na dyskusję. Nie można przyjmować, że racja jest tylko po moje stronie a drugiemu odwala. Nawet gdyby tak było w jakimś stopniu z zachowaniem oczywiście jakiegoś zdrowego rozsądku - to małżeństwo jest kompromisem. Należy ustalić jakieś zachowania, które będę zadowalać obie strony, w przeciwnym wypadku nie ma żadnych rozmów tylko wciąż kłótnie o wykrzyczenie swoich racji. To nie ma nic wspólnego z budowaniem zdrowych relacji, tylko urabianiem kogoś dla swoich potrzeb. Małżeństwo to para, a nie singlowy związek.....
Ja ostatnio też mam wiele przemyśleń jeżeli chodzi o moje życie. Z partnerką wciąż wojny o to samo. Powiedziałem, że wybierzemy się na terapię - niestety ona nie widzi potrzeby, więc idę sam. Idę, aby przekonać się, że nie jest tak jak stara mi się wmówić moja żona - że to ja jestem winny takiej sytuacji. Stwierdziłem, że muszę pomóc sam sobie, skoro nie mogę nam. Zrób to samo. Pomóż sobie i nie słuchaj tych bzdur o tym, że on coś robi. On się stara Cię zakrzyczeć by usprawiedliwić soje lenistwo i brak chęci zmiany. Już jak opowiadasz, że nie masz na coś ochoty, a on Cię na siłę wywala na jakieś kolacje i inne wypady - jak widać nie liczy się z Tobą, realizuje swój plan bez względu na Twoje emocje, potrzeby i zdanie. To nie jest partnerstwo - to jest początek dyktatury. Nie daj się wciągnąć w jego zasady gry.

Skoro mieszkanie jest Twoje, to masz prawo go stamtąd wywalić. Na akcie notarialnym jest właściciel???? więc to on decyduje, kto jest zameldowany w jego mieszkaniu. Będzie wymeldowany będziesz się go mogła pozbyć z mieszkania nawet przy pomocy policji - bez problemu. A jeżeli nie jest zameldowany w Twoim mieszkaniu - to robi wypad jeszcze dziś - dzwonisz na Policją i patrol wyprowadza go od razu z domu siłą.
Potem jak mu będzie zależało, to niech próbuje naprawiać swoje małżeństwo. Może wtedy weźmie się do roboty, a nie tylko bronić swoich racji bez żadnych chęci zmian w swoim postępowaniu.

Łatwo się człowiekowi doradza, czytając takie historii - sam jestem w dołku i logika rozjeżdża się z emocjami. Człowiek wie co powinienem zrobić, lecz boi się nieznanej przyszłości, zmian, oceny ludzi, których zna itd... wiele niejasności, wiele niewiadomych i strach co będzie.... Widzę tylko jak moi rodzice żyli ze sobą jak pies z kotem. Widziałem parę, która mijała się w domu - on wciąż agresywny, ona ofiara - takie życie to piekło dla kogoś, kto szuka normalnych relacji, miłości i bliskości kogoś kogo kocha. Ja tego nie mam, ale wiem ile można stracić żyjąc z kimś na polu walki. Kończ to dziewczyno i to jak najszybciej w najlepszy dla Ciebie sposób. Czy to rozwód, czy separacja - z nim raczej będzie średnio. Nie widzę w jego zachowaniu niczego, co by was miało zbliżać. Stoicie wciąż w tym samym miejscu a czas leci na Twoją niekorzyść.... Może jak nim wstrząśniesz ochłonie i coś do niego dotrze, oby tak było, ale coś mi się wydaje, że to ten drugi egzemplarz. Taka jego natura żyć w ten sposób. To wyniósł z domu - jedni widzą i starają się nie powielać błędów rodziców, inni myślą, że właśnie tak wygląda życie.....

Przepraszam, nie czytałam całego tematu, ale widzę w Tobie też nieodpowiednie zachowania autorko.
Dla faceta brak seksu to naprawdę tragedia, której my, kobiety, nie jesteśmy zawsze w stanie zrozumieć. Dla niego to szczyt odrzucenia. I Ty go właśnie tak odrzucasz. Owszem, Ty tłumaczysz to tak, że nie chodzicie do łóżka, bo nie spełnia Twoich wymagań, ale on - zapytany - pewnie by powiedział - "nie jestem taki jak ona chce, bo ona mnie odrzuca, nawet nie chce ze mną uprawiać seksu".
Z tymi wakacjami też przegięłaś. Wiedziałaś jak będzie a mimo to pojechałaś i dobitnie mu powiedziałaś że jest okropnie.
Postawiłaś mu ultimatum że albo rozwód albo idzie do pracy - poszedł do pracy. Czyli jednak mu zależy na Tobie.
Wciąż oczekujesz zmian od niego, zamiast zacząć zmiany od siebie.

Z Twojego postu wyziera wielka nienawiść do niego, Ty po prostu nie chcesz już z nim być i tylko czekasz na potwierdzenie swojego wyboru.
Ja nie twierdze że on jest święty, ja tylko mówię że wina jest także po Twojej stronie i historia opowiedziana przez Twojego męża pokazałaby drugą stronę medalu.

A on nie wiedział, że ma być all inclusive i zwiedzanie..????? Było zwiedzanie..????? - KOMPROMIS!!!!!!!!!!! Ja go nie widzę.

Cud.... królewicz łaskawie ruszył dupsko do czegoś, do czego był zobowiązany i łachy nikomu nie robi.
Jak się zakłada rodzinę, to trzeba ruszyć dupę z fotela i iść zarabiać na jej utrzymanie. Pójście do pracy w tym przypadku, to niby dowód na to, że jemu na czymś zależy???? I to jeszcze dodatkowo pójście pod groźbą rozwodu???? Dziewczyno ogarnij się - jak Ci przystawią lufę karabinu do głowy i każą coś zrobić, to nie jest to świadectwo, że na czymś lub kimś Ci zależy, tylko fakt, że zostałeś zmuszony pod groźbą kary do dokonania czegoś, do czego nie mogłeś się zabrać z różnych powodów przez kilka miesięcy. I na tym się kończy jego zaangażowanie w tym temacie.
Kolokwialnie mówiąc - stara mu głowę zawracała i groziła rozwodem, to poszedł by zamknęła dzioba i nie będzie miała powodu by go zostawić.
On do tej pracy powinien popierdzielać w podskokach bez jej warunków i groźby rozwodu - wtedy można by ewentualnie mówić o tym, że mu na czymś zależy.

Może nie dla każdego, ale chyba dla większości z nas tak. Czasami żałuje, że jestem facetem, bo może faktycznie będąc kobietą miałbym wywalone na tą sferę ludzkiego życia i tym samym mniej problemów związanych z ogarnięciem własnego ciała i psychiki. Życie byłoby o wiele prostsze jakby się skoncentrować na dzieciach, pracy i prozie życia codziennego, a tak jeszcze dodatkowo musimy się borykać z cholernym popędem, którego jak widać jest tylko problemem w naszym męskim życiu. Wy macie swoje szalejące hormony i zespoły napięć od wszystkiego, a my popęd, który jest przyczyną wiecznych kobiecych tragedii i bólu głowy (choć nie u wszystkich kobiet). Wierzcie lub nie - dla nas to też problem, bo właśnie z tego powodu także pierdzieli się w naszych domach. Oczywiście kto winny??? Chłop. Bo myśli tylko o tym gdzie włożyć noszący między nogami narząd i nic więcej go nie interesuje...... Błąd - interesuje go bardzo wiele, lecz dodatkowo został przez naturę, nazwijmy to z ironią - "obdarzony" takowym darem, który w życiu sprawia mu więcej problemów niż przyjemności, szczególnie jak trafi na kobietę, która czuje się przez niego z tego powodu osaczona i musi mieć wieczne migreny i inne choroby świata. To tragedia dla obu stron - niestety.....

pytanie najważniejsze: co z tym zamierzasz zrobić?

Skoro chcesz wiedzieć, jak sytuacja wygląda w oczach innych - spróbuję odpowiedzieć na bazie Twoich relacji.

Myślę, że po prostu przestałaś kochać tego faceta, ale nie dlatego, że nie chciało mu się iść do pracy, tylko "po prostu". Znudził Ci się, uczucie wygasło - Ty próbujesz teraz nadać temu jakiś wymiar racjonalny. Rozpaczliwie doszukujesz się powodów, skrzywdzenia, czegokolwiek, co utwierdziłoby Cię w przekonaniu, że nie zawiniłaś, że jesteś OK, a jedynie Twój mąż jest dupkiem i palantem.

Problem w tym, że ja naprawdę nie widzę w Twoich relacjach niczego "strasznego". Ot, facet jest leniwy, może trochę zbyt zżyty z matką, ogląda się na żonę żeby gotowała mu obiadki... nie są to fajne cechy, przyznaję. Ale nazywać to krzywdzeniem Cię... sorry, śmieszne. Bez urazy.  Uważasz, że to chamskie, że mąż zatrzymuje Cię w pokoju, rzuca szklanką? owszem, ale Twoje wyjście z pokoju poprzedzone "nie chce mi się z Tobą gadać" jest równie chamskie. Nie widzisz tego?

W moim mniemaniu powinnaś zaakceptować fakt, że po prostu przestałaś go kochać. Dać sobie spokój z usprawiedliwianiem tego, szukaniem przyczyn... bo czasem ich nie ma, a w tym szukaniu przyczyn prezentujesz gamę nieciekawych zachowań, które następnie skrzętnie racjonalizujesz - "bo to przez niego". Masz bardzo dużo niechęci wobec tego człowieka i można odnieść wrażenie, że przestałaś go szanować. Najlepszą drogą dla was obojga jest rozstanie.

Weź pod uwagę, że bez relacji Twojego męża nie da się tego napisać obiektywnie.

alez przeciez ja wiem, ze meza nie kocham. pisalam o tym juz w pierwszym poscie.
on tez o tym wie. i mimo wszystko zachowuje sie tak, jak sie zachowuje.

myslalam, ze powrot uczuc jest mozliwy. teraz uwazam,xe to zabrnelo za daleko zebym mogla z siebie cos wykrzesac.
a moze sie myle? moze powinnam?
moze skoro maz i jego matka,  i moja matka uwazaja ze to wszystko moja wina to cos w tym jest? moze powinnam z nim zostac dla "dobra dziecka"? boje sie bardzo...

Najgorsze w tym wszystkim, że mąz trzyma z obiema matkami front przeciwko tobie, ,,temu dzieciakowi,, , któremu jest ,,za dobrze,, a wymyśla. Z taką postawą meża i wtracaniem się osob trzecich nie uratujecie małżeństwa. Nigdy.

"super! uważam, że to rozwiązanie idealne. wydrukowac ci rozklad PKP, mężu?"

na drugim miejscu po hipokryzji nienawidzę szantażu emocjonalnego.

Tak jak sie spodziewalam, tym razem do alcji wkroczyla mamusia szanownego malzonka.
"ja sie nie wtracam, ale..." i dalej juz litania.
O co mi chodzi,  nie ma we mnie dobrej woli, nie poradze sobie sama z dzieckiem,  kazda para z malym dzieckiem na kryzys, co ja sobie wyobrazam, obowiazkiem kobiety jest gotowac i dbac o dom,on przeciez ciezko pracuje, mezowi przeciez zalezy, powinnam docenic to ze zwrocil sie do mojej matki o "pomoc",powinnam zrozumiec i docenic jakie to bylo dla niego trudne i ciezkie...
siedze i rycze, jestem dobita... tak jak widzę to ona jest swietnie zorientowana , tyle ze tylko w relacji meza..wie, ze nie chce z nim nigdzie jezdzic, ale nie wie, ze kiedy dwa, trzy miesiace, i pol roku temu prosilam go o wypad tylko we dwoje to mi odburknal ze"o co ni chodzi, jemu dziecko w niczym nie przeszkadza i nie widzi powodu zeby go zostawiac u matki"...
jestem przerazona,  naprawde zaczynam myslec ze sama sobie nie poradze, ze on nie bedzie placil alimentow, ze bedzie mi robil pod gore, ze rozwod bedzie przeciagal miesiacami...
a moze oni maja racje, moze ja wymyslam bog wie co,  ze naprawde sobie nie poradze...

I jeszcze jedno: czy to jest nienormalne ze mam zal o to, ze on miesza w nasze sprawy cala rodzine? czy tak to zazwyczaj wyglada i czy tak powinno byc...?

@WaltonSimons on tez jej nie kocha co widać. Motylki oni obaj mają za sobą. Lenistwo i wymaganie od kogoś więcej niż się samemu daje jest dla wielu ludzi czymś nawet bardziej obrzydliwym niż zdrada. Sam znam takie małżeństwo co żona przymyka oczy na zdradę męża ale mąż dla niej szaleje ciężko pracuje własny biznes obsypuje prezentami robi w domu wiele. Buduje jej nowy dom. Robi to w sumie dla dzieci le ona na tym korzysta. Wymusiła na nim notarialnie taką umowę iż jak zerwie ona zabierze 2/3.