narcyzm, próba odejścia - Netkobiety.pl

Kurczę, wybacz chaotyczność.

I wtedy, kiedy zdecydowałaś się na rozstanie, to nie powiedziałaś mu? Powiedziałaś, że zatarłaś ślady, ze nie widziałaś reakcji, ale po 4 miesiącach on przyszedł. A co było przez te 4 miesiące? On się nie odzywał? Wiedział, że to koniec?

O tak, te rozstania i powroty stały się normą. Nie zliczę już ile ich naprawdę było podczas tych 6 lat.
Kłótni jako takich, może Cię zdziwię, ale nie było. Te konflikty i rozstania pojawiały się praktycznie co najśmieszniejsze - bez konkretnych powodów. Najczęściej zaczynało się od drobnej różnicy zdań, od pierdół jakichś. Ja jako ta bardziej jego zdaniem niepokorna, zazwyczaj odgryzałam się czymś tam, na coś tam się nie zgadzałam, on naciskał, albo obrażał się - emocje eskalowały i kolejne rozstanie gotowe ...
Jeśli już były kłótnie, to paskudne, wielogodzinne, wyniszczające takie. On nie cofał się przed niczym co chciał powiedzieć. Nie miał żadnego jakiegoś kodeksu człowieczeństwa w senie, że - nie, tego jej nie powiem, bo to świństwo.
Kiedyś tak się podczas takiej kłótni rozhisteryzowałam, że aż zasłabłam ...

I oczywiście, że wyznawałam, biegałam, dzwoniłam, wielokrotnie ! Byłam bardzo kreatywna w tym zabieganiu, miałam mnóstwo pomysłów na te swoje usiłowania.
Po wielokroć wypraszałam sobie u niego wręcz ten powrót. Teraz, z perspektywy czasu wiem, że musiałam sobie po prostu porządnie zasłużyć zanim mnie znowu dopuścił do konfidencji
Później tylko ten cykl rozstań i powrotów był coraz krótszy, i tańczyliśmy ten upiorny taniec coraz szybciej.

Z tym, żeby nie dzwonić, radziłam sobie różnie. Czasem dzwoniłam. A czasem wymyślałam sobie zajęcia takie, żeby zająć głównie myśli i zaangażować umysł. Na uprawianie sportu, czy wspaniale dotleniające długie, samotne spacery zwyczajnie nie miałam siły. I bałam się też takich czynności angażujących tylko fizys. Co z tego, że popierniczasz po osiedlu ze słuchawkami na uszach i pracujesz na endorfinki, skoro w Twojej głowie tylko on, a myśli biegną swobodnie tylko do niego.
Bardzo pomagał mi kontakt z ludźmi, to dawało mi dobrą energię i poczucie szczęścia. Nie w sensie, że gadanie o nim, wywalanie po raz enty komuś tych spraw z nim związanych.
Paradoksalnie - bardziej pomagało mi dawanie. Jak zaczęłam pracować w hospicjum, to te problemy z nim strasznie się zrobiły małe, miałkie i płytkie .. ale oczywiście uzaleznienie ciągnęło mnie niesamowicie. Ciągle potrzebowałam tej swojej kokainy pod jego postacią, ciągle.
Później zauważyłam pewną regularność - kiedy zrywaliśmy ze sobą - nagle miałam dużo czasu który musiałam czymś zapełnić. Sama mówiłam sobie to na głos. Oj dziewczyno, zrób coś ze sobą, zajmij ten czas, bo będzie z tobą źle Znowu będziesz do niego dzwonić. I jak zaangażowałam się w coś konstruktywnego - hospicjum, internetowa grupa wsparcia, szkoła weekendowa - to później kiedy wracaliśmy do siebie - nie rezygnowałam z tych rzeczy, bo było mi albo głupio przed innymi, albo szkoda pieniędzy które w jakąś tam swoją edukację zainwestowałam I to później zaczęło przeważać, ciągnąć mnie w stronę normalności. To też bardzo mi pomogło w podjęciu ostatecznej decyzji i w jej wykonaniu.

Nie jesteś obcą osobą .... nie postrzegam Cię tak. Myślę, że raczej jesteś kolejną nieszczęśnicą z narcyzowego klanu. Taką trochę młodszą siostrą klanową

Nie wiem co mogłabym poradzić Ci w kwestii zaglądania na jego profile. Ja skasowałam wszędzie wszystkie swoje konta i strony, bo wiedziałam, że nie mogę się oprzeć podglądaniu Narcyzia.
Na komputerze dodatkowo przykleiłam karteczkę, gdzie na czerwono napisałam: nie rób tego, to ci szkodzi !!!
Musisz zdać sobie sprawę z faktu, że pewne decyzje musisz podjąć sama. Że nawet jeśli tej silnej woli brakuje, to musisz się trzymać, bo nie ma innego wyjścia.
Jeśli ulegniesz potrzebie sprawdzania go, to to sprawi tylko, że gorzej się poczujesz, odchorujesz to, odcierpisz.

Nie mogę powiedzieć Ci nic innego, jak tylko to, żebyś nie szła w moje ślady. Ani w ślady mnie podobnych.
Bo ta droga będzie dla Ciebie taka sama jak dla mnie i dla wielu innych. Nic ciekawego. Nic przyjemnego. I nie doprowadzi Cię też do żadnego innego miejsca.
To jest przewidywalny schemat. Nieważne co zrobisz, nieważne ile lat będziesz się o niego starać.
Nieważne ile razy do niego zadzwonisz, napiszesz, ile razy go przekonasz, żeby dał Ci szansę. Jedno co jest pewne, to fakt, że w końcu wylądujesz dokładnie w tym samym miejscu i dokładnie w tym samy stanie co i ja.
Nie wiem, kim byłabym dzisiaj - gdyby nie te 6 lat ...

Teraz z perspektywy czasu mogę Ci szczerze powiedzieć ... nieziemski seks jest dopiero wtedy mistyczny, kiedy jesteś z kimś kto prawdziwie kocha, ceni i chce właśnie Ciebie. Kiedy jesteś podmiotem, a nie przedmiotem.
Mam dziecko, córeczkę.
Wyszłam za mąż. Mój mąż jest nie dość że zabójczo przystojny, na tyle, że sama czasem czuję się z tym dziwnie to jeszcze taki zwyczajny ciepły, opiekuńczy człowiek z niego jest.

A wtedy ? Myślałam dokładnie tak jak i Ty.
Narcyziowi nikt nie dorówna. Nikt nie jest w stanie choćby zbliżyć się poziomem do niego.
Nigdy w życiu już nie spotkam takiego faceta. Żaden nie będzie taki przystojny i nie będzie mi się tak podobał.
Żaden nie będzie taki inteligentny jak on. Z żadnym seks nie będzie taki wspaniały.
No i co ?

Uwierz, że bardzo wiele zależy od Ciebie.

Dziękuję i za te ostatnie słowa. Bliscy mi ludzie mówią mi to, ale od Ciebie brzmi to wiarygodniej. Zapiszę sobie to, co tutaj napisałaś i będę patrzeć za każdym razem, dobrze wiedzieć, że nie było tak lekko, inni piszą-po prostu go rzuć, a jak wiadomo-to nie jest takie łatwe, a wręcz trudne.
Z tą normalnością mam podobnie, przy nim czułam się wiecznie kontrolowana, dobrze pamiętam, jak pracowałam nad projektem, to dzwonił i pytał, czy na pewno nie ma tam mężczyzn i co tak długo, że niby rozumie, że pracuje, ale co tak długo, bardzo mnie to męczyło, nie czułam swobody i z ludźmi-to bardzo pomaga, ale aż tak wielu nie mam ich teraz obok siebie.
Miło czytać, że ułożyłaś sobie życie i jesteś (chyba?) szczęśliwa. Ja teraz często mam tak, że nie chce mi się żyć, to był mój pierwszy poważny związek, taki prawdziwy, więc to chyba naturalnie trudne. Z kłótniami-tak samo. Albo wielogodzinne, wyczerpujące i wtedy miałam poczucie takiej niemocy, bezradności albo od słowa do słowa, ta jego upartość i WIECZNE obwinianie za wszystko mnie. Czasami mi siebie szkoda. To takie smutne.
Wszystko jest takie prawdziwe, co tutaj napisałaś. Nikt mnie tak dobrze do tej pory nie rozumiał, ani moja terapeutka, która jest dla mnie ważnym wsparciem, ale jednak mam poczucie, że ona kompletnie tego nie rozumie. Na poziomie empatii-tak.

Ten element bio-fizyczny jest ważny, ale też wrażliwość, emocjonalność, za którą go pokochałam. Wiesz, że potrafił płakać przy mnie, nigdy żaden mężczyzna przy mnie tak często nie płakał-chociaż, jak napisałam, to był pierwszy poważny związek, więc co ja tam wiem.
Potrafił też być okrutny.

Rozstanie, rozumiem, ja jestem w identycznej sytuacji. Nie widzieliśmy się kolejne trzy miesiące, pozniej był kontakt, widzielismy się dwa razy, wiem, że postąpiłam głupio, bo byliśmy blisko fizycznie, znów ta chemia i normalnie dwa spotkania, rozmowy. Później konflikt, on się obraził, a ja napisałam, że to koniec i ze go nie kocham. I teraz minął znów miesiąc....cisza....

Czyli nie powinnam liczyć na to, że jeszcze wróci, tak jak ten Twój eks? Wróci, w sensie-przypomni sobie o mnie i wtedy dopiero do niego dotrze...

No wydaje się to dość przerażające, nowa ofiara. Miesiąc temu byliśmy razem, a on nigdy nikogo nie zdradzał i akurat tutaj-nie był taki. Oczywiście lubił, jak ktoś się nad nim zachwycał, ale był lojalny.
Ale ostatnio prześladują mnie myśli, że z kimś pisze. Kłóciliśmy się ostatnio o to, bo on jest 'artystą' i czasami widzę komentarze obcych ludzi, rozumiesz.
Ja naprawdę chcę to skończyć, ale wiem, że to będzie jak śmierć. Jak śmierć kogoś, czegoś. Nie wiem, jak ja dam radę, jak uwierzę na nowo.
Na razie czuję się po prostu gorsza, dlatego tak mi na tym zależy. Bo wiem, że miłość do swojej eks, kiedy go zostawiła, wyznał publicznie i wypisywał do niej długo. A do mnie...na razie jest cisza. Chodzi o ego, o poczucie, że jestem gorsza, że ktoś po 3 latach bycia tak blisko, mimo wszystko jednak, nie tęskni, nie przeżywa. Już się w tym narcyźmie pogubiłam.

Nie stanie się, ale będę czuć się wtedy silna.

Ale czy pragniesz zabiegania i atencji w ogóle, czy tylko od niego ?
Bo w ogóle, to świetnie to rozumiem. Kompleksy, brak poczucia własnej wartości domagają się tego.

Ale jeśli chcesz tego tylko od niego, to zastanów się dlaczego akurat tak, dlaczego on jest osobą od której tego pragniesz.
Bo szczerze mówiąc, nie traktuje Cię najlepiej, mocno idzie w schematy tresując Cię i poddając psychiczno-emocjonalnej obróbce.

W takich sytuacjach trzeba równie mocno grzebać w sobie co i w tym drugim człowieku.
Trzeba pytać samego siebie, dlaczego akurat tego od niego chcę, jaki jest prawdziwy powód. I szczerze odpowiadać.

Dla mnie fakt, że były inne kobiety gdzieś tam kiedyś tam w życiu Narcyzia, nie miał zbytnio znaczenia.
Co z tego, że je traktował inaczej, że były brzydsze / ładniejsze, głupsze / mądrzejsze, że o nie dłużej zabiegał, albo po rozstaniu przyjaźnił się z nimi i utrzymywał ciepłe stosunki.
Dupatam. Ludzie nie są kwestią porównań. One były po prostu inne niż ja, i to mi wystarczało za całe to zdroworozsądkowe tłumaczenie.

Rozumiem, że czujesz się źle z powodu, że on o Ciebie już teraz nie zabiega.
Ale odwróć sytuację. Gdyby zabiegał, to jesteś pewna, że czułabyś się lepiej wiedząc o nim to wszystko co wiesz ?
Podobałoby Ci się to ?
A jeśli tak, to dlaczego ?

Skoro on sie nie odzywa to znaczy ze ma gdzies co sie z toba dzieje.
Po co dalej w to brniesz? Po co sie interesujesz co on robi, gdzie jest?
Swietnie sie bawi - BEZ CIEBIE !

OBUDZ SIE!

Do tego teraz pytanie co on robi w przeciagu tych 3 miesiecy ? Napewno nie siedzi z ksiazka pod kocem, nie placze i nie rozzala sie jak bylo dobrze

Pomysl o tym..

Dzięki. Wiem, to jest okropne, jeśli ktoś potrafi po prostu się nie odzywać i zawsze obwinia mnie.
Ósemka-okej, zgadzam się, widzę schemat od dawna, tylko ile razy ja próbowałam się wyłamać i wytrzymać dłużej? Z kilka. Zawsze później mnie coś prowokowało, albo była to tęsknota, albo zobaczyłam coś u niego na profilu-strach.

Jak zmienić ten schemat? Bo piszecie, że rzuciłabym mu się na szyję, ale ja już nie chcę, więc może jakieś rady, jak to zmienić, a nie tkwić. Dzięki.

Na razie żyję, spotykam się ze znajomymi, robię coś w kierunku życia zawodowego...czy powinnam bardziej wypełniać sobie czas? Jak pracowałam bardzo dużo, to i tak w pracy potrafił mnie łapać kryzys. Już sama nie wiem.

Wiem, że IsaBella77 jakoś sobie poradziła, a też emocje mówiły coś innego, a rozsądek jeszcze coś innego. To mnie motywuje. Przerażają mnie kolejne miesiące...i to, że w ważnych dla mnie momentach go nie ma.

Szczerze? Nie znam lojalnego narcyza.
Jak zmienić schemat?
Przestać się samej nakręcać i zacząć żyć swoim życiem a nie jego.

O to, to, to !
Zmiana schematu Twojego zachowania Alice zależna jest od Ciebie. Mimo, że to trudne, to jednak możliwe.
Nie upatruj możliwości przełamania Twoich nawyków w czynnikach zewnętrznych. Tego Ci nikt nie dostarczy na tacy.
To MUSI wyjść od Ciebie samej.

Mi bardzo pomogła pewna myśl przewodnia, która nawiedzała mnie wtedy coraz częściej, a która jest podstawą każdej burzy mózgów ...
What if ??

I tak się myślało .... co by było gdyby ... śmy mieli dzieci ? Co by było gdyby ... śmy mieszkali razem ?
Co będzie, jesli tego nie przerwę, tylko zostanę w tym, bo przecie serce mi każe - gdzie będę za 10 lat ?
Jak wtedy będę się czuła ? Jak on będzie mnie traktował ?

I o ile szczerze sobie odpowiadałam na te pytania - rozsądek nie pozwałam mi po prostu ciągnąć tego dalej.

masz racje. Te pytania powinna zadać sobie każda kobieta która wiąże sie z mężczyzna. Co będzie lub co by było gdyby... ja wiem ze to jest gdybanie i nie zawsze schemat sie sprawdza. Poza tym czy warto wiązać sie na stałe jeśli ma sie jakieś ale...

Tak, wszystko to, co napisałaś, jest prawdą, z mojego doświadczenia.
I to stwierdzenie, że albo ma się poczucie, że jest się gorszą, głupszą, albo on się wścieka. Pamiętam, że przedostatnia wymiana zdań wyglądała w ten sposób, że powiedziałam sobie: hej, nikt nie będzie mną manipulował i wkręcał mi takich głupot, obwiniał mnie i pisał z taką pewnością, punktował wszystko, a tak naprawdę bezczelnie manipulując. Zawzięłam się w sobie i odpisałam mu punkt po punkcie, punktując wszystkie jego naginanie faktów. Nagle zobaczyłam, jak wpada we wściekłość (dosłownie pisząc do mnie caps lockiem i wysyłają tonę wykrzykników) miałam poczucie, że rozmawiam z kimś niezrównoważonym. Wiele razy, kiedy byłam tą dorosłą sobą, a nie małą, zakompleksioną dziewczynką-to rozmowa wyglądała inaczej, wściekał się, a kiedyś jeszcze brał mnie na litość, ale teraz już tego nie robi, chociąż nadal potrafił napisać, że go ranię i projektował wszystko na mnie. Masz rację-na ich zasadach. Kiedy się sprzeciwiałam, a w codziennych sytuacjach, kiedy nie jestem w dole psychicznym, jednak potrafię asertywnie wyrażać swoje zdanie-zawsze była kłótnia.
Wiecie, czuję ulgę, że mogę tutaj to wszystko opisać i wiem, że wy to zrozumiecie, bo często brakowało mi tego, bym mogła komuś to opowiedzieć. Narcyz działa w specyficzny sposób, to jest taka przemoc psychiczna w białych rękawiczkach często. Szantaż emocjonalny, obwinianie, manipulowanie. Wiesz, jeśli nie byłaś z tą osobą tak silnie związana emocjonalnie (jak to jest w przypadku związku z taką osobą) to jest o wiele łatwiej, o dystans, o pilnowanie granic i przede wszystkim właśnie to chłodne spojrzenie, brak uwikłania emocjonalnego, tej koluzji.

Nie czuję się wyróżniona, u mnie to jest raczej problem mojego idealizmu i tego, że zobaczyłam w nim człowieka (w końcu byliśmy razem blisko!) i to najbardziej mnie boli, rani i jest dla mnie największym problemem.

Teraz wydaje mi się, że muszę po prostu cały czas trzymać się tej złości na niego, na to wszystko, być konsekwentna i widzieć w nim narcyza, ten schemat, który tutaj tak dobrze opisałyście, a nie człowieka, z którym byłam. Fajnie, jakbym mogła tutaj pisać i czuć wsparcie, to bardzo pomaga, chyba do tego służy to forum, prawda?

Jest dokładnie, jak napisałaś. Czułam, że nie mogłam być sobą. Kiedy czułam smutek, to zawsze on to w jakiś sposób deprecjonował. I ktoś tu na forum napisał, że u nich wszystko ma metkę z ceną. Zrobi coś dla mnie, ja myślę-kurczę, to miłe, ale nie MA OPCJI, żeby później mi tego nie wypomniał, a często to są takie drobiazgi, używa tego w kłótni. Ja cały czas czułam się jak zołnierz na polu bitwy, a nie jak w partnerskim związku, gdzie ta druga osoba jest też moim przyjacielem. Wiedziałam, że wszystko, co robię, powiem, zostanie wykorzystane przeciwko mnie prędzej, czy pozniej, nawet jak opowiadałam o problemach w relacji z mamą. To był cios.

Poproś terapeutę, by przekonał Cię do zerwania z tym psychicznie chorym człowiekiem. Zmień nr telefonu, jego tel wyrzuć, zablokuj go na fb, totalnie się odetnij.
"jak ludzie się kochają, to mogą nawet rok się nie widzieć"- Nie, jak ludzie kochają to NIE potrafią rok się nie widzieć, a przynajmniej przychodzi im to z trudem i się ze sb kontaktują (np. jedno jest w delegacji). Jak ludzie kochają to NIE potrafią się do siebie nie odzywać po kłótni przez 3 dni, bo nie znieśliby myśli, że ukochana/ukochany cierpi przez nich i dochodzą do porozumienia jak najszybciej bez czekania aż druga strona przeprosi i wyliże im buty mimo, że nie zawiniła.

Tak, on jest toksyczny, a Ty boisz się być sama.

Dzięki, Kareninka.
Dobrze się z tym skonfrontować. Dopiero teraz chyba jestem gotowa, by naprawdę to zrobić, ale to nie zmienia faktu, że jest to dla mnie bardzo bolesne i trudne, jednocześnie takie...trudne do wytłumaczenia, wiecie, że ktoś ma rys narcystyczny i się nie da.

Ósemka: zgadzam się, ale co do tych przelotnych znajomości-wiem, że tak wszędzie piszą, ten narcyz, z którym ja byłam, oczywiście miał wcześniej do czynienia z wieloma kobietami, poznawał je na różnych portalach, ale był w kilku związkach (co prawda krótkich, bo normalne, dojrzałe osoby od niego odchodziły dość szybko, nie to co ja). Był w tych związkach i zachowywał się na początku normalnie, ale później okazywało się, że nie potrafi funkcjonować z drugą osobą i jest po prostu niedojrzały, nie tylko emocjonalnie, bo nawet życiowo też. Najgorsze jest to, że na początku ja go miałam za wrażliwego, dobrego człowieka, nadal cały czas przez to, że to jest zbrodnia w białych rękawiczkach-trudno mi się z tym skonfrontować. Czasami było mi go szkoda, nawet często, że rezygnuje z pracy, bo jak twierdził 'tam go nie doceniają', wysłuchiwałam godzinami jego użaleń. Albo jak mi opowiadał o kłótniach w rodzinie. Albo jak myślałam o tym, że te kobiety go zostawiały, myślałam-to musiało go boleć, potrafiły być bardzo konsekwentne, bo jedna straszyła go policją, wtedy myślałam- ja bym nie mogła być taka okrutna, tylko teraz dostaję po tyłku i pamiętam, jaki on potrafił być okrutny, jak zalewałam się łzami, błagałam go, by przestał mówić mi takie okropne rzeczy o mnie, mówiłam, że tak bardzo go kocham, że tylko jego, że jest jedyny, czułam się jak małe dziecko. Prosiłam, byśmy się nie kłócili, że go przepraszam, jeśli go uraziłam, a on potrafił być wtedy naprawdę zimny. Chyba powinnam sobie to przypominać jak najczęściej i nie mieć skrupułów. Znaleźć w sobie to zimno i konsekwencję.
Zawsze było mi go żal, nawet jak był dla mnie okrutny. Potrafiłam za nim tęsknić i myśleć, że pewnie siedzi sam i gdzieś się szlaja po lasach (lubił takie wędrówki).
On chyba nigdy nie wzruszał się jak ja i tak jak piszecie-nie byłam dla niego człowiekiem, tylko jakimś narzędziem.

Będziemy. Na kobiety i niektórych mężczyzn z tego portalu możesz liczyć. Pisz śmiało.

Wyglada na to, ze ty mozesz diagnozowac swojego partnera, ale ciebie nie mozna diagnozowac.  Takze uwazam, ze powinnas sie zajac soba, a nie wchodzic w relacje, w ktorych poza "kocham" nie jestes w stanie wiele zaoferowac. Z tego co piszesz nic cie nie laczy z tym partnerem, ktorego nawet nie szanujesz, masz gdzies jego plany i jego oczekiwania - jest tylko wazne, ze ty "kochasz" i nie dasz rady zyc bez jego obecnosci ( nic o tym, czy on cie kocha - nie napisalas a z tego co piszesz, to raczej nie...). Widzisz i masz dowody, ze ktos jest z toba z litosci, ale jak ty kochasz to nic sie nie liczy. Co to znaczy slowo "kocham" wg ciebie? Wiazanie sie z mezczyzna, z ktorym najwyrazneij sie nie uklada, ale ciagniesz to na sile i blagasz, aby on tez to ciagnal... Wspolczuje temu mezczyznie, ktory nie moze nawet z toba zerwac, gdyz jest nagabywany i blagany o powrot...
Skupienie sie na wlasnej  terapii jest najleszym w tej chwili dla ciebie wyjsciem - no i wybacz, ze sobie pozwalam na te uwage, ale pozwol temu meczyznie odejsc.

Trudno jest wyjść z takiego zwiazku a chciałabym mieć takie same prawa jak partner mozliwośc powiedzenia wszystkiego co chcę, poczucia że on też chce dbać o nasz związek, że też mu zalezy. bo często słysze że oejdzie, że nie jestesmy dla siebie, że sie męczy że ja go męczę przytłaczam
nie mam lekarstwa, próbuję wszystkiego staram sie przewidywać problemy
czasem jest pięknie

Bardzo mądre słowa, Ósemka...gdzieś to już czytałam...

Jak czytam takie coś, to pomaga, pomaga w utwierdzeniu się w decyzji i byciu wytrwałym, konsekwentnym.

I dokładnie tak miałam, do tej pory mam przebłyski, że wydaje mi się, że może coś do niego dotrze, ale czytając was wiem, że nie....

jestem w rozpaczy, coś się stało, prosze, pomóżcie mi

Co się dzieje?

Nie pisac. Nie interesowac sie. Olac totalnie.

Dziewczyno! Spokój!
WY JUZ NIE JESTESCIE RAZEM!  Więc nie może Cię zdradzać!
Co Cię obchodzi że z kimś może być? Ciesz się bo to będzie znaczyło że o Tobie zapomni!
Jak nie umiesz się powstrzymać to skasuj fb.
Nikt Za Ciebie tej pracy nie wykona.

Nie Tobie pierwszej i niestety nie ostatniej.
Przemyśl czy sens Twojego życia to jest tylko on? Nie ma innych powodów dla których warto żyć? IIstniejesz tylko po to żeby z nim być? Bez niego jesteś nikim, jesteś nic nie warta?

Nie jesteście razem, więc on absolutnie Cię NIE ZDRADZA.
Po prostu spotyka się z kimś innym, i zgodnie ze schematem pewnych zachowań takich osobników - nie odzywa się do Ciebie, bo ma już nową ofiarę, albo potencjalną ofiarę, więc kontakt z Tobą nie jest mu do niczego potrzebny.

Jeśli nie potrafisz się powstrzymać przed ciągłym zaglądaniem na jego profil, to usuń swoje konto z FB i nie zakładaj żadnych fakeowych kont tylko po to, żeby go podglądać !
Jak staniesz na nogi, za jakiś czas - to założysz sobie profil ponownie, przecież to żaden problem.

Wiem, że jest Ci ciężko, i wiem jak bardzo jest Ci ciężko, ale nikt nie podejmie za Ciebie decyzji które pozwolą Ci na odcięcie się od tego facia i nikt tych decyzji nie wprowadzi w Twoje życie.
To będziesz musiała zrobić sama.

Nienawidzisz go w tym momencie, bo on nie chce Ciebie, tylko jakąś inną już ma.
A o tym, że to koniec nie musisz mu już mówić ! Wielokrotnie przecież mu to powiedziałaś i napisałaś i bądź pewna, że on o tym wie, i że to do niego dotarło.
Po co miałby więc do Ciebie pisać ?
Wiem, że na to czekasz i ciagle masz nadzieję że tak się stanie.

Ale trzymając się tego kurczowo tylko się coraz bardziej sama dewaluujesz. W jego oczach, ale przede wszystkim w swoich !
Nie pozwalaj się tak upadlać.
Wyjdź na spacer, zostaw telefon w domu ! Po godzinie będziesz już czuła się zupełnie inaczej.
Musisz wprowadzić jakąś samodyscyplinę, usuwaj go ze swoich myśli, napominaj sama siebie. Walcz z tym, jeśli naprawdę chcesz się od niego odciąć.
Nie ma innej drogi.

nie wiem, czy ma inną!

i ona moją ostatnią wiadomosc zareagował tak: ja jestem czyty, z nikim się nie bawię, Ty mi probujesz coś wmawiać

Po prostu pisał jej komenatrze dotyczące zdjęć (artystycznych). I jakoś teraz, jak mnie nie ma. Ale jak ja mu napisalam, ze to koniec-to nie potraktował tego poważnie. A nasze wcześniejsze spotkanie wskazywało na to, że mu zależy, ale jest nienormalny.

To jest pewność w takim razie, że ONA JEST NOWA I jest koniec? pomimo tego, że on taki nie jest i jak mu to mowiłam-to mówił że znow choroa ze mnie wychodzi i ze on z nikim się nie bawi (nie odnosząc się do konkretów)

Jeszcze raz zapytam.

Jakie to wszystko ma znaczenie ??

Powiedziałaś mu, że koniec. Przecież ten koniec już od dawna jest !
Wuj z tym, jak to potraktował, czy poważnie czy też nie.
Dla Ciebie to był koniec, czyż nie tak ??
I jeśli tak, to co Cię obchodzi, czyje on tam zdjęcia komentuje i w jaki sposób.

Zapamiętaj - Narcyzio NIGDY, PRZENIGDY nie przyzna przed swoją jakąkolwiek ofiarą, że jest związany z kimś innym !
Zawsze będzie kluczył i mącił.
Narcyzio wie, że jeśli przyzna że ma inną kobietę, że jest zaangażowany w inną relację, to zrani swoją dotychczasową ofiarę tak bardzo, że ta gotowa będzie naprawdę się od niego odciąć.
A tego Narcyzio nie chce.
Bo ofiara ma być na dożywotniej emocjonalnej smyczy. Tak, żeby se Narcyzio mógł powrócić do ofiary kiedy tylko będzie chciał.
Jakby powiedział - tak, spotykam się z kimś innym, to jego szanse na trzymanie Ciebie na tej smyczy zmniejszyłyby się znacząco
A tak - jak mu się zachce podręczyć Ciebie jeszcze kiedyś, to w każdej chwili będzie mógł powiedzieć: o co ci chodzi ? przecież mówiłem ci, że się z nikim nie spotykam.

Nawet jeśli przyłapiesz go z ręką w bieliźnie jakiejś kobiety - powie, że to nie jego ręka, a tej pani nie zna.

Skasuj swoje profile i przestań go podglądać.
To Cię pogrąża i upadla.

Jeżeli chcesz cokolwiek robić - musisz zacząć od pierwszego kroku.

to jesteś borderem czy nie jestes?

lTobie by sie przydała terapia w miejscu zamkniętym.

Ej, Ty czytasz w ogóle co się do Ciebie pisze ?
Czy mamy się przestać produkować bo i tak z tego żadnego pożytku nie ma, i to tylko idzie sobie luźno gdzieś w eter ?

My wiemy, że Cię NIE ZDRADZA, bo nie jesteście razem !
Dociera to do Ciebie ?

Jeśli chcesz znac prawdę, chociaż nie rozumiem do czego Ci to potrzebne, to patrz na to co on robi i jak postępuje, a nie na to jakie Ci tam smsy wysyła i jakich odpowiedzi Ci udziela.
To albo coś dla niego znaczy, albo nic nie znaczy.
Ta dziewczyna jest dla niego kimś, albo nikim dla niego nie jest.

Jakie to ma znaczenie ? Do czego Ci to potrzebne ?

Dzięki wielkie za pomoć. Tak, nazwijcie mnie nienormalną. Ryczę, miałam napad historyczny, liczyłam, że to miejsce będzie moją deską ratunku.
Żyć mi się nie chce.

Już was tutaj zostwiam, wybaczcie moje schizy, nie zniosę tego poczucia, nigdy z nim nie wygram, z tym koszmarem, z tą niewiedzą. Nie wygram z tym, to mnie zabije, sama to zrobię.

Ale to było ponad miesiąc temu !!!
W międzyczasie zdążyliście się rozstać i zerwać ze sobą kontakt.
On może spotykać się z kimś innym, ma takie prawo.
I nawet jeśli Ciebie okłamywał - też ma do tego prawo. Nie ma przymusów mówienia prawdy. Chciał to skłamał. Przecież to banał.
Po jakiego ciula on ma moralnie zakańczać coś, co zostało już zakończone ?!

Radziłabym Ci jednak do niego nie pisać, tylko napić się szklankę zimnej wody i okno sobie otworzyć.

Będziesz sie tak jeszcze babrać w tych "emocjach" (które nazywasz miłością/związkiem itp) dopóki nie zrobisz tych rzeczy:

1. dopuscisz do siebie fakt, ze jestes UZALEŻNIONA i musisz iść na odwyk,

2. odwyk polega na niesieganiu po "substancje uzależniająca" co oznacza w praktyce: całkowite zerwanie kontaktów, usunięcie profili, zablokowanie maili, numeru telefonu, nic - żadna furtka i lufcik nie zostaje. Pózniej musisz swoją SILNA WOLA wytrzymać najpierw kilka tygodni, potem miesięcy, lat. Czas zrobi swoje.

3. jesli jestes na tyle słaba, ze musisz mieć formę wsparcia, to pomoże ci terapia i mitingi dla DDA. W Krakowie masz tez fundacje kobiet kochajacych za bardzo, gdzie dziewczyny pomagają uporać sie z uzależnieniem behawioralnym, takim jak twoje,

4. im szybciej odzyskasz kontrole nad swoim życiem (w tej chwili jestes mało poczytna, bo kieruje tobą twoja "działka), tym lepiej dla ciebie i twojego samopoczucia,

5. niestety, po wyjściu z nałogu, przez resztę swojego życia będziesz musiała sie pilnować, aby znów nie wybrać i nie zaprosić do swojego życia podobnych delikwentów (ten typ osobowość tylko uaktywnia w tobie gen uzależnienia, nic wiecej),

6. jeśli przejdziesz proces odtrucia, zwalczysz uzależnienie, bedzie to dla ciebie jedna z najważniejszych lekcji życia i wzrosniesz dzięki temu na naprawdę kumata babkę, po pokonaniu nałogu wszystko jest prostsze i łatwiejsze w życiu .

Daje Ci tak jeszcze 2-3 lata zanim pójdziesz na odwyk . Powodzenia i trzymam mocno kciuki.