Poczucie zmarnowanego życia - Netkobiety.pl

A masz jakieś hobby, pasje, interesujesz się czymś?

Tak się składa, że wiem trochę o samotności, smutku, poczuciu marnowania życia. I zdecydowałam, że chcę radykalnych zmian, że mam dość takiego życia jakie mam. Tym, co mnie najbardziej poprawia humor, motywuje, zachęca do tego, żeby wyjść do ludzi, szukać z nimi kontaktu, rozmowy, wymiany myśli, jest rozwijanie moich zainteresowań, to też pozwala mi się zdystansować do mojej samotności. Kuźwa, człowiek chce się podzielić czymś, co jemu pomaga, ma dobre intencje, przeznacza bezinteresownie kawałek swojego życia na napisanie komentarza i słyszy, że "znowu te banalne rady". Ty nie chcesz rad, pomocy, sugestii, propozycji jak zmienić swoje życie, nie?

A ja szczyty samotności osiągnęłam, gdy byli wokół mnie ludzie, ale miałam poczucie, że kompletnie nic mnie z nimi nie łączy, że mówimy zupełnie różnymi językami, ich słowa po prostu przepływały obok mnie. Czułam się jakby mówili do mnie po chińsku, czyli w języku, którego w ogóle nie znam, więc mogli mówi cokolwiek - i tak nie miało to żadnego znaczenia. Czułam się jakbym była jedynym człowiekiem na świecie. Gdy samotność wynika z braku ludzi zawsze pozostaje nadzieja, że nagle pojawi się człowiek i wszystko się odmieni, ale gdy ktoś jest samotny pomimo ludzi wokół? Czy to nie gorsze?

To mnie zaciekawiło,  dlaczego Milka prawdopodobnie nie będzie miała męża i dzieci?

No właśnie ja też,  dlatego zapytałam.
Ps ale się dziś obijam. Pracy nie ma, robię co chce, relaks na całego.  Ale mi dooobrze☺

Derridianko, a mogłabyś coś więcej powiedzieć na temat tego zaoferowania? Tak łopatologicznie
Bardzo pracowałam i wciąż pracuję nad sobą, ale wiele jeszcze przede mną do zrobienia.
Niby mam w sobie wiele radości życia, życzliwości dla ludzi, ale też właśnie wycofania i - wydaje mi się - mechanizmów obronnych. Tak "technicznie" chciałabym się dowiedzieć, jak się robi to, o czym piszesz.

Ale na jakiej podstawie wysuwacie wniosek,ze jestem zgorzkniała, nie mam zainteresowań itp???
Otóż mam zainteresowania, potrafię dobrze czuć się sama ze sobą np. wczoraj spędziłam samotnego Sylwestra i zaliczam go do udanego ,w pracy uchodzę za osobę o dużym poczuciu humoru, zajmuję się dziećmi z rodziny i spędzam z  nimi milo czas. Ale człowiek odczuwa potrzebę bliskości drugiego  człowieka. Jest to zaraz po potrzebach fizjologicznych typu jedzenie  jedna z najważniejszych potrzeb i jej niezaspokojenie powoduje,ze człowiekowi jest zwyczajnie źle, jego psychika sobie nie radzi.  Owszem są osoby,które nie maja aż tak silnej tej potrzeby.  Ale ja do nich nie należę.
Derridianka- nie jestem osobą wycofaną czy niezadowolona z siebie, znam swoje mocne strony. Ale niestety gdy ma się 40 lat to nagle okazuje się,że znajomi nie maja dla ciebie czasu (rodzina,dzieci i inne obowiązki) i o każdy kontakt trzeba żebrać. Ja mam dosyć tego żebrania...

Czasami się zastanawiałam, czemu jestem sama, nieraz czułam się gorsza, niewiele warta, ale dziś, gdy trochę lepiej znam siebie, widzę, że więcej zależy ode mnie, niż mi się zdawało. Otóż podobam się i to niejednemu - choć oczywiście i na szczęście nie wszystkim - ale przecież i ja dokonuję pewnych wyborów. Rezygnuję ze znajomości, które powodują, że czuję się źle, niekomfortowo itd., nawet jeśli wiem, że wystarczyłoby moje "tak", aby ktoś u mojego boku zaistniał. A więc wybieram, a skoro wybieram - to ponoszę konsekwencje swoich wyborów.
Pytanie tylko, co robię nie tak, że wciąż "muszę" wybierać pojedynczość, czemu wciąż trafiam na pewnego typu sytuacje. Nie cierpię szybkiego tempa w relacji, a z takimi panami miałam do czynienia. Jedyny "egzemplarz", który umiał mnie ze sobą oswoić, zbliżać się do mnie bez nachalności, to był... mój były mąż.
W jednym z tematów pisałam o sąsiedzie, który też mi przypadł do gustu. Ten z kolei po kilku spotkaniach, bardzo grzecznych z rączkami przy sobie (jednego przytulenia nie liczę, bo było chciane ) jakoś przestał się mną interesować.
Tak, że "w tym największy jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz", jeśli o moje niepowodzenia chodzi. Coś wybieram i mam coś za coś.

Cześć, Piegowata
Ja też mam przed sobą jeszcze dużo pracy. Opowiem o własnych doświadczeniach, obserwacjach.
Zauważyłam, że mnóstwo ludzi to egocentrycy. Ludzie nie umieją, nie chcą słuchać drugiego człowieka, nie są nim tak naprawdę zainteresowani. Zauważ, że wiele rozmów wygląda w taki oto sposób: ktoś opowiada o sobie, o jakiejś swojej historii, przeżyciach, a druga osoba po wysłuchaniu tego, odpowiada "a u mnie..." (niby jest w tym zazwyczaj jakieś nawiązanie do tego co mówił tamten ktoś, ale już znowu ja, moja sprawy, moje życie, moje jest w centrum opowieści) . Ja to słyszę ciągle (sama czasami nadal tak robię niestety...). Ludzi często nie obchodzi drugi człowiek, traktują go instrumentalnie - używają go, żeby pozbyć się poczucia samotności, móc się komuś wygadać. Wydaje mi się, że kluczowa jest autentyczna otwartość na Innego.
Są ludzie nieśmiali, którzy wstydzą się odezwać do kogoś, rozpocząć rozmowę, bo boją się, że źle wypadną, ośmieszą się, że inni będą ich oceniać. A gdyby tak całą tę energię, która tworzy w głowie takie scenariusze, przekierować z siebie i swojego wstydu na tego drugiego człowieka, otworzyć się na niego, wysłuchać go, zainteresować się jego historią? Każdy człowiek to inny kosmos tak naprawdę.
Na koniec dodam jeszcze, że osobiście najbardziej lubię przebywać z ludźmi, od których mogę się czegoś dowiedzieć, nauczyć, potrzebuję czuć więź intelektualną. Sama też chciałabym być atrakcyjna intelektualnie dla ludzi, z którymi się przyjaźnię, dla mężczyzny, z którym jestem.

Napisałaś: "niestety gdy ma się 40 lat to nagle okazuje się, że znajomi nie maja dla ciebie czasu", stworzyłaś z tego zasadę, regułę, a życie pokazuje, że w wieku 40 lat można prowadzić bardziej satysfakcjonujące towarzysko życie niż z wieku 27 lat.
Skoro na portalach randkowych nie wychodzi to spróbuj poznać kogoś w niewirtualnym świecie. Mam znajomych, którzy poznali mnóstwo ludzi w klubach sportowych, na siłowniach i w innych tego typu miejscach. A czym się interesujesz? Najlepiej jest bywać w miejscach, w których można spotkać ludzi, którzy lubią to samo, interesują się podobnymi rzeczami co my.

Rossanka, wspaniałe zakończenie postu:) bardzo mi to pomogło, bo ja w 2017 również skończę 40tkę. Nie mam dzieci i nie mogę, jestem sama, miłośc życia odeszła 1,5 roku temu do dużo młodszej...i wiesz, myślałam tak samo jak Milka do pewnego czasu, może to ta magiczna granica wieku i brak dzieci tak na nas kobiety wpływa....ale od kilku miesięcy zmieniłam podejście...nie planuję, nie jęczę, nie narzekam, po prostu biorę co się da. Spokojnie sobie żyję, pracuję, organizuję wolny czas, nawiązuję kontakty lub nie...co ma się wydarzyć, wydarzy się, nie trzeba pomagać ani przeszkadzać. To my same jesteśmy dla siebie najważniejsze, bo dzieci dorastają i odchodzą, faceci odchodzą i trzeba miec swoje życie, musi nam coś zostać. Moje postanowienia noworoczne z 2016 wykonałam. To było pół roku po rozstaniu, teraz mam nowe. Trzeba żyć:)

Ale dlaczego Ty chcesz kogoś zmieniać, jakie masz do tego prawo? Poszukaj takich, co nie odrzucają.
Ja już wcześniej pisałam - dla mnie jest bardzo dziwne, że trafiasz na takich mężczyzn. Ja w większości słyszę/czytam - a o czym ja bym z taką młódką rozmawiał? Z niektórymi akurat nie poruszałam takiego tematu, bo jakoś nie wyszło w rozmowie, ale rany boskie, na logikę: jakby szukał młodszej, to by do mnie nie pisał, przecież wiadomo, ile mam lat...
Może warto zastanowić się, dlaczego wybierasz takich, a innych odrzucasz?

Pewnie nie przyjmiesz do wiadomości tego, co teraz napiszę i znajdziesz powód do obrażenia się, ale trudno: naprawdę nie pomyślałaś, że problem leży gdzieś w Tobie? Że to nie brak czasu jest powodem, dla którego musisz "żebrać" o kontakty ze znajomymi? Że to nie chęć posiadania dzieci odrzuca od Ciebie facetów?
Powiem tylko tyle - jak ktoś ma ochotę naprawdę spotkać się z daną osobą, to czas zawsze się znajdzie. No chyba, że "uwieszasz" się na tych znajomych jak jemioła na topoli i oczekujesz, że czas dla Ciebie będą mieli o każdej porze, to wtedy co innego, ale też problem leży w Tobie w takim razie...

Santapietruszka- ja nie zamierzam nikogo zmieniać , każdy ma prawo do swoich pragnień. Przecież taki 40latek z 35latka mogą stworzyć naprawdę dobry związek i jest jeszcze całkiem spora szansa  na dziecko. Przecież ja nie piszę ze owi 40latkowie uganiają się za 25latkami.
Kogo niby odrzucam?
Na nikim się nie uwieszam, po prostu widzę,ze dla moich rówieśników priorytetem jest rodzina i to ona pochlania im najwięcej czasu i ja to doskonale rozumiem. Im spotkanie raz na 2 miesiące wystarczy a mi nie.

Nie chce mi się już czytać tego wątku od początku, ale pamiętam, że Ty - dokładnie tak samo, jak mężczyźni, o których piszesz - masz swoje wymagania (typu: nie rozwodnik, nie dzieciaty itd. ) I ok, masz do tego prawo, jak najbardziej. Ale mężczyźni również mają prawo wyboru - nie chcą się spotykać z kimś w danym wieku? To mogą. Tak samo jak Ty nie chcesz kogoś tam. Obie strony mają do tego święte prawo. Tylko jeszcze do tego - popraw mnie, jeśli się mylę - pisałaś coś, że z reguły Ty zagadujesz i okazuje się, że facet akurat szuka młodszej. Stąd moje pytanie, czy zastanowiłaś się, dlaczego tak jest?

Ja nie pisałam o o 25-letnich dziewicach itp Ale akurat parę razy rozmowa zeszła na takie tory i 100% mężczyzn w wieku ok. 40 lat, z którymi to się stało, uważało, że 40latka jest dla nich jak najbardziej ok. Z różnych powodów.

Przy okazji - gadam - gadałam właściwie - z 45letnim kawalerem (taki, o którym Ty marzysz), poznałam go akurat w ostatni dzień, kiedy postanowiłam usunąć konto na portalu, przenieśliśmy się na FB. I - facet jest po prostu nudny. Dla mnie. Być może dla kogoś innego by nie był, ale dla mnie facet w tym wieku mieszkający z mamą i narzekający, jakie ma ciężkie życie, bo sam musi robić zakupy, po prostu odpada. Wolę ogarniętego rozwodnika, z którym będzie można nie tylko na zakupy, ale i konie kraść. Przy czym poza tym kolega ten wad raczej nie posiada, wygląd w miarę, błędów ortograficznych nie robi, ale dla mnie nuuuda. Więc niestety na propozycję spotkania odpowiedziałam grzecznie, że - czasu nie mam

Zgadza się, Rossanko, ale bardziej chodziło mi o to, ze nie mam czasu...

Miałam 25 lat a on 21.Więc wtedy różnica spora,

Aha teraz rozumiem
Tu masz rację.  Pomijając wypadki, gdy naprawdę nie ma czasu , jak na przykład wyjazd służbowy na dwa dni, albo przyjazd teściow, szwagierki z 5 dzieci i dwóch dawno nie widzianych ciotek:)

Ale mniej więcej w granicy się zamyka akurat nie konkretnie o wiek chodziło

Milko, oczywiście, że różnie bywa. Ale to właśnie staramy Ci się tu uświadomić. Ja mam wrażenie, że Ty robisz jakiś błąd gdzieś po drodze. Primo - trafiasz na niewłaściwych facetów, którzy szukają młodszej "do rozrodu", secundo - być może odrzucasz z założenia takich, którzy mieli w życiu po prostu tymczasowego niefarta... Sama napisałaś - żeby pokochać, trzeba poznać...

Ja takie przyjaźnie (a raczej "przyjaźnie") zakończyłam. Bo one tak naprawdę nic nie wnoszą, powodują za to wiele frustracji, cierpienia. Osobiście jestem przeciwniczką bylejakich znajomości na siłę byleby tylko raz w tygodniu pójść z kimś na piwo i nie siedzieć samotnie w domu w piątkowy wieczór. To przecież nawet nie jest przyjemne, spędzać czas z kimś kogo musisz 10 razy prosić o spotkanie, przypominać się itd.

Poleciłabym bardzo poważne przemyślenie przeprowadzki do dużego/większego miasta. Polskie małe miasteczka to dla mnie najbardziej depresjogenne miejsca na świecie i gdybym ja z jakichś powodów musiała wrócić do swojego miasta rodzinnego to chyba wpadłabym w depresję Pamiętaj, że to jest Twoje życie - albo o nie zawalczysz, albo odpuścisz i zmarnujesz je do końca. Możesz się irytować, wściekać, smucić na to, że jakieś wirtualne byty Cię nie rozumieją, oceniają niesprawiedliwie, ale co Ci to da? My jesteśmy najmniej istotni w tej historii i w Twoim życiu.

Otóż to...

Nie masz żadnych oszczędności? A rodzina w razie czego nie wsparłaby Cię? A czy w razie przeprowadzki nie mogłabyś wynająć tego mieszkania, w którym obecnie mieszkasz?
Rozumiem, że się boisz. Sama akurat w podobnej sytuacji jestem. Jutro prawdopodobnie odbiorę klucze do mieszkania w miejscu, gdzie nikogo nie znam. Powinno być mi prościej, ale jednak się boję Bo teraz, jeśli mi braknie pieniędzy, to najwyżej prąd czy wodę mi wyłączą albo będzie mi zimno, jak nie będę miała kasy na opał A tam - będą mogli mnie eksmitować...

Rossanka, załóż se swój wątek, a nie wtryniaj się Autorce

A poważnie to nie umiem Ci odpowiedzieć tak na gorąco. Wybierasz tych lepszych, ale ktoś ich już wcześniej wybrał - co skądinąd nie jest dziwne?

Heh mam już swoje. Na razie wystarczy.

Santapietruszka- jakieś oszczędności mam,ale jak na osobę żyjąca samotnie ze skromniej pensji nie są to jakieś wielkie oszczędności. Poza tym byłam kiedyś w naprawdę poważnym dołku z powodu braku pracy, wiem co to smak długiego bezrobocia, jak ciężko się z tego wyrwać. Chwilowo rodzina by mnie wsparła,ale wiem,ze bezrobocie może trwać trochę dłużej, a i w miedzy czasie mogą się pojawić problemy zdrowotne,które utrudnia znalezienie pracy. Naprawdę wole nie ryzykować, nie chciałabym jeszcze raz przechodzić prze piekło bezrobocia.

A może też warto znajomym, rodzinie wspomnieć o tym, że szukamy partnera, że dokucza nam samotność. Bardzo często ubieramy maski, udajemy silne, samowystarczalne do tego stopnia, że ludzie, którzy na co dzień z nami przebywają tak naprawdę widzą w nas kogoś innego.
Co byłoby złego w tym żeby jednak przy okazji powiedzieć o swoich marzeniach, tęsknotach. Koleżanki mają mężów, ci mają kolegów, braci..
Przypomniałam sobie jak w grupie znajomych od biegania była dziewczyna, której głównym celem było znalezienie faceta i wiedzieli o tym wszyscy I choć wyczuwało się w niej niekiedy desperację, była jednocześnie wiecznie uśmiechnięta, lekko pozytywnie szurnięta i nikomu by nie przyszło negatywnie ją ocenić. Przyznała się do tego już na pierwszym spotkaniu (sami obcy ludzi !), kiedy pytano o powody dla których trenujemy, ona wprost powiedziała - może poznam fajnego faceta
Dziewczyna była dobrze po 30tce.

To pozostaje myśleć,  że kogoś spotkasz w końcu.  Skoro jak mówisz nie zamykasz się w domu. Na to mam wrażenie,  że przepisu nie ma. Byle być otwartym i spokojnym wewnętrznie i nie przestawić wierzyć.

PolnyMotylek-jakim prawem mnie tak oceniasz, tak pochopnie wydajesz jakieś sądy? Zastanów się zanim coś pochopnie powiesz,bo możesz kogoś skrzywdzić.

A właściwie co mi tam mów co chcesz, jesteś dla mnie zupełnie obca osoba, nie znasz mnie tak naprawdę, nie zamieniłaś ze mną ani jednego słowa w realnym życiu.

Milka, niestety na co najmniej kilku osobach zrobiłaś takie wrażenie. Sprawiasz wrażenie osoby, która wobec wszystkich rad jest nastawiona na "nie". Jeśli naprawdę masz poczucie, że zrobiłaś już wszystko co w Twojej mocy i nic się mimo to nie zmieniło to może zacznij akceptować rzeczy takimi jakie są. Całą energię przekieruj na przekonanie siebie, że widocznie musi być tak jak jest.

Nie oceniam nikogo, tylko piszę co myślę, wolno mi tutaj. Nikogo nie obrażam, tylko po prostu czytać już tego nie można. Związek i szukanie miłości to nie sklep, w którym wybiera sie partnera. To nie buty czy torebka, która ma taki kolor, takie zapięcie i taki kształt jaki się chce. Milka mysli,że wolny, bezdzietny kawaler gdzieś tam na nią czeka, a ona tutaj chce naszego potwierdzenia. Może i czeka, ale kto z taką wytrzyma? Wszystko na nie, na pewno byłby za niski, za gruby i łysina by jej przeszkadzała...
Jestem tylko ciekawa , po co założyła dwa watki na ten sam temat? Mamy ją tu pocieszać, przytakiwać czy nie wiem co? Bo żadna rada, nawet od doświadczonych zyciem forumowiczek jej nie podpasowała...kolezanka powyżej , Elżbieta nawet proponowała kontakt mejlowy, o ile pamiętam i co ? Też jej nie pasowało....po co więc te wątki, bo że założyła drugi nie zaprzeczyła, a zgodnie z regulaminem , ten powinien być zamknięty.

Jeśli kogoś drażni mój wątek, to przecież nie musi tu zaglądać a tym bardziej się udzielać.
Jeśli ktoś uważa,ze naruszyłam regulamin to niech zgłosi to moderacji.
Rady w kółko tu przytaczane  typu poszukaj sobie hobby, idź na spacer. uśmiechnij się są  denne. Przecież to ,ze komuś dokucza samotność nie oznacza,ze tego wszystkiego nie robi.
Derridianka -"Nikt z Tobą nie zamienił, bo nikt Cię nie zna"- właśnie skoro ktoś mnie nie zna, a swoją opinie formułuje tylko na podstawie moich  wpisów w okresie gorszego samopoczucia  to po co te wypowiedzi  w takim stylu jak wypowiedz chociażby PolnyMotylek :"Milka myśli,że wolny, bezdzietny kawaler gdzieś tam na nią czeka, a ona tutaj chce naszego potwierdzenia. Może i czeka, ale kto z taką wytrzyma? Wszystko na nie, na pewno byłby za niski, za gruby i łysina by jej przeszkadzała...".
Jeśli chodzi o propozycje Elżbiety wyraźnie odpowiedziałam,ze mam z kim mejlować, brakuje mi realnego kontaktu.

Prawda jest taka, że faktycznie nie musimy tu zaglądać i możemy dołożyć Autorce jeszcze jeden powód do narzekania na ten zły świat wokół, ojojoj, nawet "znajomi" z internetu "nie mają czasu", nikt mnie nie rozumie...

Co ja niniejszym zamierzam uczynić. Mimo wszystko powodzenia życzę, Autorko. Chociaż Ty wcale tego powodzenia nie chcesz.

Były również rady, sugestie co możesz zrobić, żeby kogoś poznać, jak kogoś poznać, ale je również zignorowałaś. Żeby kogoś poznać trzeba bywać w miejscach, gdzie są ludzie, być otwartym na ludzi i mieć nadzieję, że uda się nawiązać fajną znajomość. KONIEC FILOZOFII. No bo co jeszcze można zrobić?
A myślałaś o tym, żeby zrobić coś dla innych i w ten sposób zapomnieć o tej swojej samotności, wypełnić ją? Dołączyć do jakiejś fundacji, zaangażować się w akcję charytatywną, w wolontariat, w pomaganie w schronisku dla zwierząt? Jest wiele samotnych, cierpiących istot, które są w dużo gorszej sytuacji niż Ty.

Znamienne jest to, że nigdy nie piszesz tutaj w okresie lepszego samopoczucia. Jest tu naprawdę sporo innych ludzi, którzy zakładają tematy, te ciężkie tematy, o samotności, rozstaniach, kompleksach, zdradach, śmierci i dzielą się nie tylko depresyjnymi przeżyciami, ale również chwilowymi wzlotami samopoczucia. Stąd m.in. podejrzenie, że Ty takowych nie miewasz. Wiesz, idąc Twoim tokiem myślenia bez sensu jest w ogóle zakładanie tematów i wirtualne proszenie o jakiekolwiek rady, ponieważ nie znamy się osobiście, nigdy nie jest tak, że znamy wszystkie szczegóły danej sytuacji, że znamy dogłębnie jej problematyczność. Jeśli decydujesz się założyć temat w internecie i poprosić o jakąś pomoc to musisz zaakceptować to, że ludzie będą opierać się na tym, co NAPISZESZ. Bo na czym innym jeszcze mogą skoro Cię nie znają realnie?